Gisteren ben ik gaan speuren, ondanks de weervoorspellingen van sneeuw en flinke kou. Met een extra laagje kleding aan moet dat immers geen probleem zijn. En inderdaad bleek het met de kou erg mee te vallen.
Ace mocht als eerste een spoor uitwerken. Ik had het zelf gelopen en omdat ik het in een wat krap hoekje gelegd had, had ik er wat extra hoeken ingelegd. Die kon je in de sneeuw goed zien, dus ik kon ze goed terugvinden. Het is me al eerder opgevallen dat de honden zuiver op de neus werken en de voetstappen niet op zicht gaan volgen.
Ace deed het super, hij liep de hoekjes heel netjes en ging braaf bij de voorwerpen liggen (dat vindt hij niet leuk, hij wil liever verder speuren). De laatste twee hoeken waren spitsen, ik had dus eigenlijk een Z gelopen. Dat is eigenlijk "hogeschool-werk", maar ik dacht dat Ace het wel kon. En inderdaad: zonder enige aarzeling liep hij perfect de beide scherpe hoeken. Ja, speuren kan mijn ventje wel!
Kalish was daarna aan de beurt. Haar spoor was door een clubgenoot uitgelopen. Hij had een beetje in zijn hoofd "ach, jong hondje, ik loop een duidelijk spoor". Nou, dat hoeft voor Kalish niet, hoor. Maar goed, hij had de hoeken er dus "flink ingetrapt" zoals dat heet. Verder had hij het spoor niet alleen over het gras, maar ook over een stuk akker gelegd. Dat was wel weer leuk, hoewel het verschil tussen die twee grondsoorten door het pak sneeuw wat minder was dan normaal. Kalish liep het spoor keurig uit, pakte de eerste hoekjes goed en ging heel vlot en strak liggen bij de voorwerpen. Bij de overgang van gras naar akker had ze een lichte aarzeling, maar ze ging daarna keurig verder en pakte prima de eerste hoek. De tweede hoek gaf haar veel problemen. Dat was eigenlijk heel goed te verklaren. De spoorlegger had de hoek extra aangezet, maar dit was precies in een kuiltje. Na het kuiltje was een grote kluit. Toen Kalish de hoek wilde nemen, kwam ze direct met haar neus in het kuiltje en kreeg ze daardoor waarschijnlijk een "overload". Dat is een teveel aan lucht, waardoor je tijdelijk even niks meer ruikt. Na wat rommelen op de hoek kwam ze uiteindelijk net voorbij de grote kluit en daar pakte ze direct het spoor weer op. De rest ging super. Ze had alle voorwerpen en dus was het laatste voorwerp, haar bal, volkomen verdiend.
Hierna was Dasha aan de beurt. Ze liep een spoor uit dat door een andere clubgenoot gelegd was en inmiddels een uur oud was. Ze kwam keurig rond, pakte zonder aarzelen het stuk akker en verwees alle voorwerpen. Ze had er duidelijk zin in. Ze heeft een zwak voor wild-sporen en dat was ook duidelijk zichtbaar. Elke keer als een konijnenspoor het spoor kruiste, staakte ze even. Vorige week liet ze zich een paar keer verleiden om het konijnenspoor te volgen, maar dit keer ging ze niet van haar spoor af en liep keurig verder. Voor haar doen liep ze behoorlijk diep en liet zich weinig afleiden door de omgeving.
Ik kan er altijd erg van genieten als mijn honden goed speuren. Je ziet ze helemaal opgaan in hun taak, je ziet dat ze het leuk vinden én je ziet hoe knap ze sommige moeilijkheden oplossen. Ja, het was een goede speurdag!
