Ik ben altijd wel blij met mijn zwartjes, maar er zijn dagen dat ik er extra van geniet.
Vanmiddag had ik een spoortje voor Dasha neergelegd. Vanavond, ruim 3 uur later, ging ik het uitwerken. Ik had er niet veel vertrouwen in, want het was geen mooi grasveldje en voor mijn idee best moeilijk. Zoals gewoonlijk was Dasha weer heel blij dat ze mocht speuren. Het plezier dat dat meisje heeft maakt het voor mij al een genot om met haar te gaan speuren! Voordat ik bij de aanzet was, had ze de geur al te pakken. Ze werkte het spoor vervolgens verrassend goed uit, dus ik was supertrots en helemaal blij met haar. Dasha was ook blij, maar iets minder, want het was maar een kort spoortje en ze had duidelijk zin in meer...
Vanavond had ik agility training met Ace en dat is eigenlijk altijd al een genot. Wat een inzet heeft dat kereltje! En wat is hij goed! Zo strak op de raakvlakken en zo goed in de insteek paaltjes! De fouten waren bijna 100% mijn fouten. En als Ace de fout in gaat, is dat in de volle overtuiging dat hij goed bezig is. Want Ace kent maar één manier van agility doen: zo snel en zo goed mogelijk. Wat een kanjer!
Thuisgekomen geniet ik nog even na van de prestaties van mijn zwarte vriendjes. Wat is het toch geweldig om met ze bezig te zijn!
woensdag 16 november 2011
vrijdag 4 november 2011
Een prima speurdag
Vanmorgen ben ik weer in Heemskerk wezen praktijkspeuren met Dasha en Ace. Ace is de laatste tijd niet echt in vorm met het speuren, zowel sport- als praktijkspeuren. Hij is erg afwezig en heel snel afgeleid. Ik weet niet precies waarom, het enige dat ik kan verzinnen is dat hij agility veel leuker vindt en dus bij zichzelf denkt: "Waar zijn de toestellen..?".
Vandaag liep Cor het spoor uit en liepen een instructeur en een leerling-aspirant-instructeur met mij mee. Ace mocht beginnen. Ik hield er rekening mee dat het niet zo goed zou gaan, zeker niet nu er ook nog eens twee mensen meeliepen, want daar reageert Ace de laatste tijd heel sterk op. Daar moet hij in principe tegen kunnen, dus ik vond het geen bezwaar. Maar het speelt wel mee in je inschatting van wat je kunt verwachten.
Ace begon tot mijn verbazing zeer voortvarend en zeer geconcentreerd. Hij had een swing in zijn staart die plezier en zelfvertrouwen uitstraalde. Het eerste stuk ging over een pad met veel herfstbladeren. Dit stuk is voor de honden altijd lastig, maar hij liep zeer zelfverzekerd door. Het was al vrij druk, maar hij liet zich door de wandelaars, mountainbikers en Nordic Walkers niet van de wijs brengen en ging rustig verder. Hij liep perfect, vond de voorwerpen en loste een aantal lastige situaties zelfstandig op. Ik was erg trots op hem! Op het eind werd zijn concentratie wat minder, maar wat wil je ook na een heel uur!
Dasha mocht hierna haar kunnen tonen. Zij is de laatste tijd erg goed bezig en maakt veel vorderingen, dus van haar had ik een hogere verwachting. Maar Dasha is Dasha, dus je weet het nooit zeker. Ze was echter in dezelfde goede stemming als Ace. Haar start was lastig, want vlak ervoor was er een wandelaar het pad in gegaan en die liep dus zo'n 15 meter voor haar. Dat vindt Dasha doorgaans heel vreemd en meestal is ze dan heel erg afgeleid. Nu viel het heel erg mee, ondanks dat ze net met het spoor begon en er dus nog helemaal in moest komen. Dat ze het goede spoor volgde bleek toen de wandelaar op de verharde kruising rechtdoor ging en Dasha terecht linksaf ging. Ook daar was het voor haar weer niet makkelijk. Enerzijds is dat een verharde weg, wat al moeilijker is, anderzijds liep er weer iemand voor haar uit. Ook deze persoon negeerde ze. Ik was trots op haar! Ze pikte het goede pad het bos weer in. Daar had ze een paar lastige stukken met wat back-tracks en voorwerpen. Ze loste alles prima op, zelfs op een kruising waar een groep Nordic Walkers haar tegemoet kwamen.
Op een gegeven moment kregen we van Cor door dat er runderen op het pad lagen, maar dat we daar langs konden. Toen we op dat punt aan kwamen, zagen we twee levensgrote Heckrunderen midden op het (vrij brede) pad. De ene stond, de andere lag. Oeps, wat zijn die beesten groot en wat een enorme horens staan er op hun kop! Dasha begon van schrik wat te sputteren. De runderen bleven onbewogen liggen. Ik bedacht me dat ze zo niet los in een recreatiegebied zouden lopen als ze gevaarlijk zouden zijn. Dus na een lichte aarzeling pakte ik Dasha heel kort bij de lijn, nam haar rechts van me en liep aan de rechterkant langs de runderen. We liepen op zo'n 1,5 meter langs en dan zijn die beesten nóg groter. Dasha sputterde nog een keer, maar ik hield haar strak naast me en liep tussen haar en de runderen, dus dat vond ze dan blijkbaar toch wel veilig genoeg om geen groot alarm te slaan (ik moet er niet aan denken wat die runderen dan gedaan zouden hebben). Toen we ze een meter of 5 voorbij waren liet ik de riem weer vieren. Tot mijn verbazing pakte Dasha het spoor direct weer op! Ze moest wel even de stress van zich afschudden en was nog even afgeleid, omdat er iets meer opzij op een parallel-pad nog zo'n rund lag. Maar ze pakte het spoor toch op en liep verder. Wat een top-dag had mijn meisje!
En zo is het iedere keer weer een verrassing hoe het zal gaan. Maar vandaag was het een zeer aangename verrassing!
Vandaag liep Cor het spoor uit en liepen een instructeur en een leerling-aspirant-instructeur met mij mee. Ace mocht beginnen. Ik hield er rekening mee dat het niet zo goed zou gaan, zeker niet nu er ook nog eens twee mensen meeliepen, want daar reageert Ace de laatste tijd heel sterk op. Daar moet hij in principe tegen kunnen, dus ik vond het geen bezwaar. Maar het speelt wel mee in je inschatting van wat je kunt verwachten.
Ace begon tot mijn verbazing zeer voortvarend en zeer geconcentreerd. Hij had een swing in zijn staart die plezier en zelfvertrouwen uitstraalde. Het eerste stuk ging over een pad met veel herfstbladeren. Dit stuk is voor de honden altijd lastig, maar hij liep zeer zelfverzekerd door. Het was al vrij druk, maar hij liet zich door de wandelaars, mountainbikers en Nordic Walkers niet van de wijs brengen en ging rustig verder. Hij liep perfect, vond de voorwerpen en loste een aantal lastige situaties zelfstandig op. Ik was erg trots op hem! Op het eind werd zijn concentratie wat minder, maar wat wil je ook na een heel uur!
Dasha mocht hierna haar kunnen tonen. Zij is de laatste tijd erg goed bezig en maakt veel vorderingen, dus van haar had ik een hogere verwachting. Maar Dasha is Dasha, dus je weet het nooit zeker. Ze was echter in dezelfde goede stemming als Ace. Haar start was lastig, want vlak ervoor was er een wandelaar het pad in gegaan en die liep dus zo'n 15 meter voor haar. Dat vindt Dasha doorgaans heel vreemd en meestal is ze dan heel erg afgeleid. Nu viel het heel erg mee, ondanks dat ze net met het spoor begon en er dus nog helemaal in moest komen. Dat ze het goede spoor volgde bleek toen de wandelaar op de verharde kruising rechtdoor ging en Dasha terecht linksaf ging. Ook daar was het voor haar weer niet makkelijk. Enerzijds is dat een verharde weg, wat al moeilijker is, anderzijds liep er weer iemand voor haar uit. Ook deze persoon negeerde ze. Ik was trots op haar! Ze pikte het goede pad het bos weer in. Daar had ze een paar lastige stukken met wat back-tracks en voorwerpen. Ze loste alles prima op, zelfs op een kruising waar een groep Nordic Walkers haar tegemoet kwamen.
Op een gegeven moment kregen we van Cor door dat er runderen op het pad lagen, maar dat we daar langs konden. Toen we op dat punt aan kwamen, zagen we twee levensgrote Heckrunderen midden op het (vrij brede) pad. De ene stond, de andere lag. Oeps, wat zijn die beesten groot en wat een enorme horens staan er op hun kop! Dasha begon van schrik wat te sputteren. De runderen bleven onbewogen liggen. Ik bedacht me dat ze zo niet los in een recreatiegebied zouden lopen als ze gevaarlijk zouden zijn. Dus na een lichte aarzeling pakte ik Dasha heel kort bij de lijn, nam haar rechts van me en liep aan de rechterkant langs de runderen. We liepen op zo'n 1,5 meter langs en dan zijn die beesten nóg groter. Dasha sputterde nog een keer, maar ik hield haar strak naast me en liep tussen haar en de runderen, dus dat vond ze dan blijkbaar toch wel veilig genoeg om geen groot alarm te slaan (ik moet er niet aan denken wat die runderen dan gedaan zouden hebben). Toen we ze een meter of 5 voorbij waren liet ik de riem weer vieren. Tot mijn verbazing pakte Dasha het spoor direct weer op! Ze moest wel even de stress van zich afschudden en was nog even afgeleid, omdat er iets meer opzij op een parallel-pad nog zo'n rund lag. Maar ze pakte het spoor toch op en liep verder. Wat een top-dag had mijn meisje!
En zo is het iedere keer weer een verrassing hoe het zal gaan. Maar vandaag was het een zeer aangename verrassing!
woensdag 2 november 2011
update meisjes
Bijna 3 maanden geleden zijn Dasha en Kalish gesteriliseerd. Hoe staan ze er nu voor?
Als ik had geweten wat het met Dasha zou doen, had ik haar al veel eerder laten steriliseren! Ze is duidelijk veel vrolijker geworden. Dat kan goed samenhangen met de cystes die ze op haar baarmoeder gevonden hebben. Tja, je kunt het maar kwijt zijn! Of dat het is weet je natuurlijk nooit, maar Dasha is erg goed te pas. Ze is vrolijk, actief en speels, meer dan ik haar in jaren gezien heb! Qua voer eet ze niet meer en is ze ook niet extreem meer hongerig (ze is altijd hongerig ;-) ). Qua vacht lijkt ze wat pluiziger, maar ook niet extreem. Ze zit op dit moment gewoon niet zo goed in vacht.
Kalish is wat feller geworden. Dat uit zich vooral als we uit gaan. Dan duldt ze niemand in de buurt van de deur, ze MOET als eerste erdoor. En alles wat dat in de weg staat krijgt een knauw, zelfs de grote baas Sicco! Ik moet daar echt een beetje temperend optreden, anders loopt het de spuigaten uit! Dat lukt gelukkig goed met iets eetbaars.
Ook bij haar merk ik geen verschil in voerbehoefte. Ze was altijd al een enorme vreetwolf en dat is het nog steeds... Qua vacht zie ik geen verschil. Op dit moment is ze weer mooi in vacht aan het komen, hoewel haar geschoren kale buik nog steeds niet helemaal aangegroeid is.
Concluderend kan ik stellen dat het tot nu toe zeker niet slecht uitgepakt heeft voor mijn meisjes. Zeker bij Dasha had ik het wellicht al eerder moeten laten doen, want zij voelt zich duidelijk veel beter!
Als ik had geweten wat het met Dasha zou doen, had ik haar al veel eerder laten steriliseren! Ze is duidelijk veel vrolijker geworden. Dat kan goed samenhangen met de cystes die ze op haar baarmoeder gevonden hebben. Tja, je kunt het maar kwijt zijn! Of dat het is weet je natuurlijk nooit, maar Dasha is erg goed te pas. Ze is vrolijk, actief en speels, meer dan ik haar in jaren gezien heb! Qua voer eet ze niet meer en is ze ook niet extreem meer hongerig (ze is altijd hongerig ;-) ). Qua vacht lijkt ze wat pluiziger, maar ook niet extreem. Ze zit op dit moment gewoon niet zo goed in vacht.
Kalish is wat feller geworden. Dat uit zich vooral als we uit gaan. Dan duldt ze niemand in de buurt van de deur, ze MOET als eerste erdoor. En alles wat dat in de weg staat krijgt een knauw, zelfs de grote baas Sicco! Ik moet daar echt een beetje temperend optreden, anders loopt het de spuigaten uit! Dat lukt gelukkig goed met iets eetbaars.
Ook bij haar merk ik geen verschil in voerbehoefte. Ze was altijd al een enorme vreetwolf en dat is het nog steeds... Qua vacht zie ik geen verschil. Op dit moment is ze weer mooi in vacht aan het komen, hoewel haar geschoren kale buik nog steeds niet helemaal aangegroeid is.
Concluderend kan ik stellen dat het tot nu toe zeker niet slecht uitgepakt heeft voor mijn meisjes. Zeker bij Dasha had ik het wellicht al eerder moeten laten doen, want zij voelt zich duidelijk veel beter!
Abonneren op:
Posts (Atom)
