Ace heeft zo zijn eigen spelletjes tijdens het uitlaten. Als we teruglopen naar huis met alle vijf aan de riem, loopt hij meestal tussen Sicco en Jelle in (de reuen lopen vaak voorop, Dasha ook wel en Kalish loopt altijd naast me). We lopen dan over een fietspad. Zodra we het eind van het fietspad naderen, gaat hij achter Jelle langs aan de buitenkant lopen. Daar is namelijk een perkje van lage struikjes. Om dat perkje is een stoepband aangebracht. Als een volleerd evenwichtskunstenaar gaat hij dan precies over die stoepband lopen. Hoe breed is dat? 15 cm? Hij stapt er nooit naast!
Vanavond ging ik met het spul voor de laatste ronde richting bos. Ace is dan zoals altijd enthousiast en loopt voorop. De rest vindt het tegen die tijd wel best en blijft een beetje om me heen hangen. Het viel me op dat Ace een beetje heen en weer slingerde. Dat doet hij wel vaker, want dan ziet hij aan de ene kant wat en dan weer aan de andere kant. Maar nu was het anders. En ineens zag ik wat hij aan het doen was! Midden over het fietspad loopt een stippellijn om heen- en teruggaand verkeer te scheiden. Eigenlijk zijn het meer stippels dan lijn. Alsof het de paaltjes van de agility waren was Ace precies om die stippels aan het slalommen.
Dit zijn nou die kleine dingetjes, waardoor ik zo van dit gekke ventje kan genieten!
dinsdag 28 februari 2012
vrijdag 17 februari 2012
Testje
Bijna elke vrijdagmiddag ga ik met mijn Belgen en met Hans Hoop en de Borders wandelen. Dikke pret voor de 9 4-voeters! Ace heeft dan vrij regelmatig een lichte epileptische aanval. Daar baalt hij zelf van, want hij vindt dat hij daar geen tijd voor heeft, hij moet keten met de Borders! Om hem er sneller doorheen te helpen laat ik Hans dan altijd doorlopen met het hondenspul. Alles loopt dan netjes met hem mee. Behalve Jelle, die blijft bij mij. Ondanks dat hij als allemans-vriend te boek staat, hij blijft bij mij.
Nu was ik wel benieuwd: blijft Jelle ook bij mij zonder dat Ace erbij is? En wat zou Ace in zo'n situatie doen? Ace is weliswaar ook een allemansvriend, maar loopt bijvoorbeeld niet met een ander mee voor een agility-parcours.
Dus halverwege de wandeling zei ik tegen Hans: "loop eens door met de meute". "OK, mag ik ze roepen?" "Ja, doe dat maar." En dus liep hij door, riep het spul mee en alles ging mee. Behalve Jelle. Die bleef 10 meter voor me staan, keek de meute na, maar keek ook naar mij. En ondanks het roepen van Hans, ging hij niet mee.
En Ace? Die ging al feestend met de meute mee. Even geen tijd voor het baasje...;-)
vrijdag 10 februari 2012
Voedertijd
Tweemaal per dag is het feest voor mijn zwarte vijftal. Dan krijgen ze een bak voer. Het is wel interessant hoe elk individu daarmee omgaat.
Sicco is heel simpel: je eet je bak leeg en dan is het klaar, jammer, volgende keer weer wat. Hij loopt bij zijn bak weg zodra hij klaar is en kijkt verder niet naar de andere bakken om.
Kalish is kampioen super-turbo-vreetster en heeft altijd verreweg als eerste haar bak leeg. Uiteraard vindt ze elke keer weer dat ze te weinig gekregen heeft en probeert er wat bij te scoren. Daartoe krijgt ze niet zomaar kans, want er is er niet een die zijn bak vrijwillig inlevert. Maar ze weet dat Sicco zijn bak nooit echt netjes uitlikt. Dus daar valt wat te halen. Ze staat daar dan dichtbij te wachten tot hij klaar is. Maar om hem niet te provoceren, kijkt ze nadrukkelijk NIET naar zijn bak. Maar ondertussen gluurt ze wel zodanig dat ze exact weet hoe ver hij is... En zodra hij aanstalten maakt om weg te lopen, is zijn bak voor haar. Sicco vindt dat goed, hij is immers klaar en verder is hij naar teven zeer galant.
Dasha is meestal net voor of tegelijk met Jelle klaar. Jelle's bak wordt door geen van de anderen uitgelikt, blijkbaar maakt hij hem zelf zo goed schoon dat er niks te halen valt. Dasha probeert op haar beurt de bak van Sicco uit te likken, maar doorgaans staat Kalish daar dan nog. Jelle gaat dan maar bij gebrek aan beter Dasha's bak uitlikken (die van Kalish kijkt nooit iemand naar, ook die is blijkbaar te goed schoon).
Dan houden we Ace nog over. Ace eet heel langzaam. Als de anderen al lang klaar zijn, staat hij nog rustig zijn brokjes stuk voor stuk weg te kauwen. Het is niet dat hij het niet lust, integendeel, maar hij eet gewoon erg langzaam. Dasha heeft dan ondertussen stelling genomen in de buurt van zijn bak. Echt dichtbij durft ze niet te komen, want Ace accepteert dat niet. Het is zíjn bak en als hij staat te eten kan zelfs een teef een knauw krijgen als ze daar te dichtbij komt. Hij is daar zeer resoluut in en dat wordt gerespecteerd. Als Ace bijna klaar is, wil hij nog wel eens tussendoor de grond inspecteren op eventueel vermorste brokjes. Ook dan komt Dasha (of Kalish) niet dichterbij. Ze weet dat het moment nog niet aangebroken is. Ace gaat vervolgens verder met de laatste likjes uit zijn bak. Hij snuffelt nog eens wat rondom zijn bak, kijkt eens om zich heen en als hij ziet dat men zijn positie respecteert, loopt hij rustig bij zijn bak weg. Pas dan komt Dasha in actie en gaat zijn bak schoonlikken.
Sicco is heel simpel: je eet je bak leeg en dan is het klaar, jammer, volgende keer weer wat. Hij loopt bij zijn bak weg zodra hij klaar is en kijkt verder niet naar de andere bakken om.
Kalish is kampioen super-turbo-vreetster en heeft altijd verreweg als eerste haar bak leeg. Uiteraard vindt ze elke keer weer dat ze te weinig gekregen heeft en probeert er wat bij te scoren. Daartoe krijgt ze niet zomaar kans, want er is er niet een die zijn bak vrijwillig inlevert. Maar ze weet dat Sicco zijn bak nooit echt netjes uitlikt. Dus daar valt wat te halen. Ze staat daar dan dichtbij te wachten tot hij klaar is. Maar om hem niet te provoceren, kijkt ze nadrukkelijk NIET naar zijn bak. Maar ondertussen gluurt ze wel zodanig dat ze exact weet hoe ver hij is... En zodra hij aanstalten maakt om weg te lopen, is zijn bak voor haar. Sicco vindt dat goed, hij is immers klaar en verder is hij naar teven zeer galant.
Dasha is meestal net voor of tegelijk met Jelle klaar. Jelle's bak wordt door geen van de anderen uitgelikt, blijkbaar maakt hij hem zelf zo goed schoon dat er niks te halen valt. Dasha probeert op haar beurt de bak van Sicco uit te likken, maar doorgaans staat Kalish daar dan nog. Jelle gaat dan maar bij gebrek aan beter Dasha's bak uitlikken (die van Kalish kijkt nooit iemand naar, ook die is blijkbaar te goed schoon).
Dan houden we Ace nog over. Ace eet heel langzaam. Als de anderen al lang klaar zijn, staat hij nog rustig zijn brokjes stuk voor stuk weg te kauwen. Het is niet dat hij het niet lust, integendeel, maar hij eet gewoon erg langzaam. Dasha heeft dan ondertussen stelling genomen in de buurt van zijn bak. Echt dichtbij durft ze niet te komen, want Ace accepteert dat niet. Het is zíjn bak en als hij staat te eten kan zelfs een teef een knauw krijgen als ze daar te dichtbij komt. Hij is daar zeer resoluut in en dat wordt gerespecteerd. Als Ace bijna klaar is, wil hij nog wel eens tussendoor de grond inspecteren op eventueel vermorste brokjes. Ook dan komt Dasha (of Kalish) niet dichterbij. Ze weet dat het moment nog niet aangebroken is. Ace gaat vervolgens verder met de laatste likjes uit zijn bak. Hij snuffelt nog eens wat rondom zijn bak, kijkt eens om zich heen en als hij ziet dat men zijn positie respecteert, loopt hij rustig bij zijn bak weg. Pas dan komt Dasha in actie en gaat zijn bak schoonlikken.
donderdag 9 februari 2012
Speuren in de sneeuw
Een spoor bestaat niet alleen uit persoonsgeur, maar ook uit de geur van bodembeschadigingen, vertrapte planten etc. Bij speuren over de bevroren grond heb je nagenoeg geen bodembeschadiging, maar kun je nog wel planten vertrappen. Als er dan nog een laag sneeuw over ligt, valt ook die geur voor een groot deel weg. Theoretisch wordt het speuren dan dus een stuk moeilijker voor de hond.
Vorige winter heb ik met mijn honden in de sneeuw gespeurd en dat ging verbazingwekkend goed. Maar die sporen waren niet zo oud. Hoe zou het gaan met oude sporen? Tijd om dat uit te vinden!
Omdat het toch nog wel aardig vriest en omdat ik geen idee had hoe ze met zo'n oud spoor om zouden gaan, had ik vanmiddag twee korte spoortjes neergelegd. Na 2,5 uur ben ik die gaan uitwerken. Nou had ik al een week niet gespeurd en dat was dus heel goed merkbaar aan de meisjes. Wat waren ze blij!
Kalish ging weer ouderwets op de turbo en speerde zonder enige moeite over het spoor. Ze was iets afgeleid als we een wildspoortje kruisten (dat kan je dan mooi zien in de sneeuw), maar verder was ze zeer alert, had de voorwerpen snel en de hoeken heel scherp. Ik had moeite om haar bij te houden, want ik gleed steeds half weg. Maar Kalish lette daar niet op en ging supersnel rond! Door de greppel heen, over het veldje, door de greppel terug en dan de weg over. Dat vond ze wel even lastig, maar ze loste het netjes op en pakte aan de overkant vlot het spoor weer op. Ze had ook nog een stukje zonder sneeuw en ook dat was geen enkel probleem. Aan het eind lag het welverdiende bakje met kaas voor haar klaar en dat ging uiteraard met smaak naar binnen.
Ook Dasha was helemaal blij en uitgelaten dat ze weer mocht speuren. Ze ging flink in de versnelling rond. Haar spoor kruiste wat anders honden- en mensensporen, maar ze reageerde er totaal niet op. Het kunnen natuurlijk oude sporen geweest zijn, maar het toonde wel aan dat ze niet zomaar voetstappen in de sneeuw volgt, maar echt op de neus gaat. Ze pakte de hoekjes moeiteloos en stak zonder aarzelen de weg over. Ook bij haar ging ik er glibberend en glijdend achteraan. Uiteindelijk had ze keurig alle voorwerpen en natuurlijk het laatste voorwerp, het bakje met kaas.
Nou, missie geslaagd! Speuren in de vrieskou en sneeuw op een oud spoor is dus geen punt voor mijn meisjes!
Vorige winter heb ik met mijn honden in de sneeuw gespeurd en dat ging verbazingwekkend goed. Maar die sporen waren niet zo oud. Hoe zou het gaan met oude sporen? Tijd om dat uit te vinden!
Omdat het toch nog wel aardig vriest en omdat ik geen idee had hoe ze met zo'n oud spoor om zouden gaan, had ik vanmiddag twee korte spoortjes neergelegd. Na 2,5 uur ben ik die gaan uitwerken. Nou had ik al een week niet gespeurd en dat was dus heel goed merkbaar aan de meisjes. Wat waren ze blij!
Kalish ging weer ouderwets op de turbo en speerde zonder enige moeite over het spoor. Ze was iets afgeleid als we een wildspoortje kruisten (dat kan je dan mooi zien in de sneeuw), maar verder was ze zeer alert, had de voorwerpen snel en de hoeken heel scherp. Ik had moeite om haar bij te houden, want ik gleed steeds half weg. Maar Kalish lette daar niet op en ging supersnel rond! Door de greppel heen, over het veldje, door de greppel terug en dan de weg over. Dat vond ze wel even lastig, maar ze loste het netjes op en pakte aan de overkant vlot het spoor weer op. Ze had ook nog een stukje zonder sneeuw en ook dat was geen enkel probleem. Aan het eind lag het welverdiende bakje met kaas voor haar klaar en dat ging uiteraard met smaak naar binnen.
Ook Dasha was helemaal blij en uitgelaten dat ze weer mocht speuren. Ze ging flink in de versnelling rond. Haar spoor kruiste wat anders honden- en mensensporen, maar ze reageerde er totaal niet op. Het kunnen natuurlijk oude sporen geweest zijn, maar het toonde wel aan dat ze niet zomaar voetstappen in de sneeuw volgt, maar echt op de neus gaat. Ze pakte de hoekjes moeiteloos en stak zonder aarzelen de weg over. Ook bij haar ging ik er glibberend en glijdend achteraan. Uiteindelijk had ze keurig alle voorwerpen en natuurlijk het laatste voorwerp, het bakje met kaas.
Nou, missie geslaagd! Speuren in de vrieskou en sneeuw op een oud spoor is dus geen punt voor mijn meisjes!
woensdag 1 februari 2012
Speuren in de vrieskou
Speuren bij temperaturen beneden 0 wordt vaak afgeraden. De neus van de hond zou bevriezen en dus zou zijn geurzin hierdoor aangetast worden. Theoretisch is dat goed mogelijk. Maar waarom kunnen wolven dan wel gewoon in de vrieskou hun prooi opsporen? En waarom hebben mijn honden dan geen bevroren neus na een uitlaatrondje, waarbij ze voortdurend aan het snuffelen zijn? Dus volgens mij ligt het genuanceerder. Persoonlijk denk ik dat je best kunt speuren bij vrieskou, maar dat je dan je hond niet moet dwingen persé heel laag met zijn neus te speuren. Dichtbij de grond vriest het namelijk vaak nog een beetje meer. Als je je hond zelf laat bepalen hoe hij loopt, dan denk ik dat de natuur zichzelf prima kan regelen.
Vanmiddag ben ik dus dapper weer gaan speuren met de meisjes. Wel wat aangepast: een vrij kort spoor en 'slechts' 2 uur oud. Nou, en dat ging dus prima! Ze hadden er zin in. Dit keer even geen slootjes (hoewel Kalish door een greppel moest, waar wel ijs in stond, dus een klein slootje). Kalish had het langste en moeilijkste spoor, want dat stuk stond ook nog een stevige wind. Ze pikte het spoor prima op, nam de hoekjes heel attent en stak keurig de asfaltweg over. Dasha deed het ook prima en stak ook keurig de weg over. Bij de sloot stond ze te aarzelen, maar toen ontdekte ze tot haar opluchting dat het spoor niet over de sloot ging, maar daar afboog. Even later nog twee hoekjes die ze keurig oppakte. Beide meisjes hadden alle voorwerpen en waren helemaal blij. T'is altijd even een werkje om die sporen te leggen en uit te werken, maar wat een voldoening kun je er toch van hebben!
Vanmiddag ben ik dus dapper weer gaan speuren met de meisjes. Wel wat aangepast: een vrij kort spoor en 'slechts' 2 uur oud. Nou, en dat ging dus prima! Ze hadden er zin in. Dit keer even geen slootjes (hoewel Kalish door een greppel moest, waar wel ijs in stond, dus een klein slootje). Kalish had het langste en moeilijkste spoor, want dat stuk stond ook nog een stevige wind. Ze pikte het spoor prima op, nam de hoekjes heel attent en stak keurig de asfaltweg over. Dasha deed het ook prima en stak ook keurig de weg over. Bij de sloot stond ze te aarzelen, maar toen ontdekte ze tot haar opluchting dat het spoor niet over de sloot ging, maar daar afboog. Even later nog twee hoekjes die ze keurig oppakte. Beide meisjes hadden alle voorwerpen en waren helemaal blij. T'is altijd even een werkje om die sporen te leggen en uit te werken, maar wat een voldoening kun je er toch van hebben!
Abonneren op:
Posts (Atom)
