Ja, wat kun je van een hond houden! Sicco, wat een kanjer was het. Wat hebben we samen veel mooie momenten meegemaakt. Hij was niet altijd makkelijk te trainen. Hij wilde zo graag! Ik zie mezelf nog staan in de Jonge Honden cursus. Wat was hij wild en springerig. Mijn medecursisten keken zo van "Wat ben ik blij dat jij met die hond staat en niet ik". Maar hij wilde het zo graag goed doen. En als hij het dan eenmaal begreep, dan gíng het ook goed. Met een jaar en 3 maanden had hij zijn G&G1 en met 2 jaar zijn G&G2.
In 2005 werd hij NVBH-clubkampioen G&G2. In 2004 en 2007 deden we mee aan het NK G&G. Dat ging niet helemaal vlekkeloos, maar we hadden ons wel gekwalificeerd! Ik zie mijzelf nog zo lopen met Sicco in de G&G2. We waren aan het volgen. Linksomkeert. En toen liepen we op de ring van de G&G3 af. En daar liep Hans Hoop met Bengel. Sicco's najaag-maatje van de vrijdagmiddag! Tja, het volgen ging even wat minder ;-)
Ik herinner me zijn G&G3-examen. Wat was het slecht weer! Van de G&GB, G&G1 en G&G2-honden zakten de meesten. Ook de G&G3-hond voor Sicco zakte. Sicco kwam als laatste in actie. Het was ondertussen droog. Het leek wel of Sicco wilde laten zien hoe het hoorde. Ik zie hem nog als een speer naar de pion gaan en op mijn gebaar in turbo-vaart naar het vak en daar neerploffen. Het ontlokte keurmeester Harrie de Vries de opmerking "Zo hoort het!". Sicco slaagde met een uitmuntend. Wat was ik trots op mijn grote vent!
Ik herinner me ook een G&G3-wedstrijd tijdens de clubmatch. Terwijl ik Sicco in de af-blijf legde, hoorde ik dat ik moest verkennen voor de agility voor Ace. We gingen uit zicht en ik zei: "ik ga even de agility verkennen". "Dat meen je niet!" was de reactie. Maar ik meende het wél. Ik wist zo zeker dat Sicco bleef liggen, dat ik rustig even 3,5 minuut ben gaan verkennen. Toen ik terugkwam, lag Sicco uiteraard nog keurig in de af-blijf. Superhond!
Agility: je wist precies wanneer Sicco liep. Hij kuierde gemoedelijk naar de start, keek nergens naar, reageerde nergens op. Hij had een supergoede aan-uit-knop. Maar zodra je de halsband af deed, dan schoot zijn knopje in de turbo-plus-stand! Dan blèrde en kefte hij de boel bij elkaar! Ik weet nog goed dat ik bij de G&G liep en zijn typerende gekef hoorde op de clubmatch en dacht 'shit, te laat, Sicco loopt al zijn agility parcours'. Dat kefje, dat was zo herkenbaar. De blaf van je eigen hond herken je tussen alle andere blaffen door!
Hij was geen showhond, had wat schoonheidsfoutjes. Toch haalde hij zijn Utje. Maar het was niet zijn ding. Desondanks was hij een in het oog springende verschijning: groot, stevig, uitstraling, een echte reu en toch rastypisch. Maar verder was het een knuffelbeer, met satijnzachte oren en van die grote berepoten, waarmee hij zo heerlijk aandacht kon vragen.
Helaas scheurde hij zijn kniebanden af op 5 en 6 jarige leeftijd. Door artrose kon hij niet meer sporten. Ik heb nog een aantal wedstrijden met hem gelopen in de G&G3. Wat vond hij het mooi! Maar zijn knieën wilden niet, dus ging hij niet zitten. En daardoor scoorde hij veel nullen. Dat realiseerde hij zich niet, met een tevreden kwispel ging hij dan van het veld af "Zo, dat heb ik weer goed gedaan". Ja jongen, je hebt weer supergoed je best gedaan! En zijn tevreden kwispel bevestigde dat.
Los van de sporten was hij een zeer aangename hond. Hij zou nooit ruzie schoppen uit zichzelf, hij negeerde andere honden, tenzij ze hem uitdaagde, dan ging hij er vol voor. Thuis was hij een rustige hond, sloopte nooit iets. Wat kon hij genieten van gewoon naast je zitten en gekriebeld worden. Zijn ogen gingen dan half dicht, zijn oren zakten af en af en toe drupte hij uit zijn neus. Helemaal relaxed, genietend van zijn mensen.
Maar als er actie was, dan was er ook écht actie! Dan ging hij helemaal los. De vrijdagmiddagwandeling was voor hem een hoogtepunt. Remmen los en achter de Borders aan! Ja, Sicco kende maar twee standen: aan of uit. En aan was dan écht aan. Hij hield niet van half werk.
Hij had een duidelijke voorkeur wie hij wel en niet moest. En meestal had hij gelijk! Soms moest hij ook gewoon even aan iemand wennen. Maar dan was hij zo eerlijk, zo ontwapenend! "Hé, jou ken ik, jij hoort erbij! " En dan was hij oprecht blij om die persoon te zien.
Wat kun je meer van een hond verlangen! Zijn eerlijke, vriendelijke karakter, zijn super-sport-geest. Hij was de reden dat ik in de fokkerij beland ben. Hij is nooit vader geworden, maar hij zal voor mij altijd de blauwdruk blijven voor hoe een goede Groenendaeler moet zijn.
De foto die ik twee dagen voor zijn dood maakte is zo mooi, precies zoals hij was! De foto hangt nu uitvergroot en ingelijst in mijn huis. Sicco kijkt me vanaf die foto aan. De mooiste foto die ik van hem heb! Een laatste groet van mijn kanjer.
