Afgelopen weekend zijn we met een heel stel van de kringgroep naar Duitsland geweest, waar een van ons meedeed aan een IPO-wedstrijd. Deze werd georganiseerd door een aantal Duitsers, die elk jaar ook met onze Randmerenbokaal meedoen (een wedstrijd speciaal voor langharige Belgische herdershonden). Door als supporter mee te gaan wilden we hen daarvoor onze waardering laten blijken én wilden we onze clubgenoot natuurlijk aanmoedigen.
Ik reed samen met een andere clubgenoot, die graag wilde kamperen (als oefening voor een training die ze later dit jaar heeft voor het reddingshondengebeuren). "OK, dan doe ik wel mee", had ik gezegd. Dus heb ik mijn Quechua-tentje, die ik voor G&G-wedstrijden gebruik meegenomen. Daar heb ik ook een binnentent bij. Luchtbed, slaapzak en lamp mee en klaar is Kees.
Auke was met André mee en de rest ging met mij mee. Het hele spul in de auto, waar dus ook mijn clubgenoot met haar Mechelaar in moest. De achterste kennels in mijn auto zijn erg ruim, dus daar zaten steeds twee honden per kennel (reu-teef). Dan Ace nog in zijn eigen kenneltje en Tempo (de Mechelaar) in het kenneltje van Auke. En zo gingen we op weg. Het was een hele rit, maar het ging erg voorspoedig.
Het weekend was erg geslaagd: leuke wedstrijd, gemoedelijke sfeer en we hebben ook nog lekker getraind. Omdat het met 5 honden in een tent echt te krap is, zeker met wat "hanige" reuen, zaten Jelle en Sicco 's nachts in de auto en hadden ze de grote kennels voor zich alleen. Dat vinden ze prima en die hoor je dan ook niet meer. Ace, Dasha en Kalish mochten mee in de tent. De eerste nacht keken ze wat vreemd rond, maar toen ik lekker op mijn luchtbedje ging liggen, hadden ze zoiets van "Oh, we gaan blijkbaar slapen". Vervolgens zochten ze ieder een hoekje op en vielen heerlijk rustig in slaap. De tweede nacht ging net zo, ze rommelden even om een hoekje te vinden en vervolgens heb ik ze niet meer gehoord. Toen ik 's morgens wakker werd lag Ace heerlijk dicht tegen het luchtbed aan. Helemaal relaxed. Wat heb je als hond dan ook meer te wensen dan lekker bij het baasje slapen. En ondanks dat mijn luchtbed lek was, heb ik ook heerlijk geslapen en was het gezellig en prima te doen om met drie honden in de tent te slapen.
Naast de hondenclub was een veld, waar de honden even lekker konden dollen. Daar konden ze met z'n vijven lekker los rennen. Ze waren allemaal erg goed te pas en speelden lekker met elkaar. Dasha ging helemaal los met Ace en die probeerde op zijn beurt Jelle tot spelen te krijgen. Zelfs Sicco was in speelse bui, daagde eerst Jelle uit en ging toen met Ace spelen. Die vond het wel leuk, maar ook wel eng om met de "grote baas" te dollen, dus hij ging toch maar snel liggen...
Ook tijdens de lange rit terug hielden de honden zich keurig rustig. Ze mogen de volgende keer weer mee!
dinsdag 30 juni 2009
zondag 7 juni 2009
Deelcertificaat IPO-II-speuren
"Jé, wat werkt ze vrolijk!" was de opmerking van een toeschouwer bij het deelexamen IPO-II speuren dat ik met Dasha gisteren heb gedaan. Doorgaans is Dasha een wat gespannen hondje, altijd op de rem. Maar als ze speurt komt ze los en geniet ze van het vrije veld en het werken met de neus. Zelfs een toeschouwer valt dat dan op. Goed beschouwd was die constatering eigenlijk een van de belangrijkste dingen van het examen.
Examens doen en papiertjes halen is eigenlijk iets van de baas. Diploma's zijn niet eetbaar, dus de hond vindt ze volkomen oninteressant. Doorgaans zijn bazen tijdens examens stressig, dus niet leuk voor de hond. Examens zijn dus eigenlijk niet in het belang van de hond.
Aan de andere kant zijn examens en diploma's drijfveren voor bazen om wat met de hond te gaan doen en dat is wel weer in het belang van de hond. Er zijn al teveel honden die hun dagen slijten als haardkleedjes. Als de baas zo'n vooruitzicht op een papiertje nodig heeft om zijn luie kont van de bank te verheffen en wat met de hond te gaan doen, dan dient zo'n diploma toch wel een goed doel.
En dan het ideaalbeeld: examen doen zonder dat de hond merkt dat het examen is. Dus: de hond is lekker bezig en de baas krijgt zijn felbegeerde papiertje. En vervolgens is die baas erg blij en geeft de hond daardoor wat extra aandacht, wellicht een extra lekkere maaltijd. Zo zou het toch eigenlijk altijd moeten zijn!
Met Dasha heb ik G&G-examens en -wedstrijden gelopen. Ze liep er bij als een geslagen hond, kon de spanning totaal niet aan. Ze presteerde daardoor van geen meter, ondanks dat het in de training prima deed. Maar ja, in de training kreeg ze worst en praat ik veel tegen har. Dan is het gezellig bezig zijn met de baas en heerlijk vreten. Wedstrijden is dan toch een ander verhaal. Toen ik door kreeg dat ik eigenlijk hondje aan het pesten was en er zelf ook geen lol aan beleefde ben ik gestopt. Geen G&G-wedstrijden en examens meer met Dasha.
Speuren is en ander verhaal. Dat doet Dasha zonder al teveel voer, het speuren op zich is voor haar al zelfbelonend, want ze werkt heel graag met de neus. Verder is ze heel graag in de natuur en het werken op het open veld geeft haar veel plezier. De omstandigheden bij een examen zijn bij speuren niet zoveel verschillend van training en tot nu toe geeft Dasha er blijk van dat ze eigenlijk niet eens door heft dat het om een examen gaat. Ze kijkt een keer om met een blik van "hé wie loopt daar mee, die ken ik niet". Maar in de training lopen er ook wel eens nieuwe mensen mee, dus zo vreemd is dat niet. En ze blijven op afstand. En nog belangrijker: Dasha vindt speuren zo leuk, dat ze die toeschouwers makkelijk kan buitensluiten.
Dasha deed het op het examen gisteren prima. Ze kreeg 85 punten. Aftrek kreeg ze voor wisselingen in tempo, hoog speuren, scheef bij de voorwerpen liggen en af en toe op- of rondkijken. Allemaal dingen die bij haar manier van speuren horen en waar ik haar niet voor corrigeer. Ingecalculeerde verliespunten dus. Wat mij betreft liep ze een van de mooiste spoortjes die ik haar de laatste tijd heb zien doen. En als je dan ook nog te horen krijgt dat ze zo vrolijk is, dan heb je wat mij betreft het ideaal bereikt: baasje blij met diploma en hondje blij met lekker bezig zijn.
Examens doen en papiertjes halen is eigenlijk iets van de baas. Diploma's zijn niet eetbaar, dus de hond vindt ze volkomen oninteressant. Doorgaans zijn bazen tijdens examens stressig, dus niet leuk voor de hond. Examens zijn dus eigenlijk niet in het belang van de hond.
Aan de andere kant zijn examens en diploma's drijfveren voor bazen om wat met de hond te gaan doen en dat is wel weer in het belang van de hond. Er zijn al teveel honden die hun dagen slijten als haardkleedjes. Als de baas zo'n vooruitzicht op een papiertje nodig heeft om zijn luie kont van de bank te verheffen en wat met de hond te gaan doen, dan dient zo'n diploma toch wel een goed doel.
En dan het ideaalbeeld: examen doen zonder dat de hond merkt dat het examen is. Dus: de hond is lekker bezig en de baas krijgt zijn felbegeerde papiertje. En vervolgens is die baas erg blij en geeft de hond daardoor wat extra aandacht, wellicht een extra lekkere maaltijd. Zo zou het toch eigenlijk altijd moeten zijn!
Met Dasha heb ik G&G-examens en -wedstrijden gelopen. Ze liep er bij als een geslagen hond, kon de spanning totaal niet aan. Ze presteerde daardoor van geen meter, ondanks dat het in de training prima deed. Maar ja, in de training kreeg ze worst en praat ik veel tegen har. Dan is het gezellig bezig zijn met de baas en heerlijk vreten. Wedstrijden is dan toch een ander verhaal. Toen ik door kreeg dat ik eigenlijk hondje aan het pesten was en er zelf ook geen lol aan beleefde ben ik gestopt. Geen G&G-wedstrijden en examens meer met Dasha.
Speuren is en ander verhaal. Dat doet Dasha zonder al teveel voer, het speuren op zich is voor haar al zelfbelonend, want ze werkt heel graag met de neus. Verder is ze heel graag in de natuur en het werken op het open veld geeft haar veel plezier. De omstandigheden bij een examen zijn bij speuren niet zoveel verschillend van training en tot nu toe geeft Dasha er blijk van dat ze eigenlijk niet eens door heft dat het om een examen gaat. Ze kijkt een keer om met een blik van "hé wie loopt daar mee, die ken ik niet". Maar in de training lopen er ook wel eens nieuwe mensen mee, dus zo vreemd is dat niet. En ze blijven op afstand. En nog belangrijker: Dasha vindt speuren zo leuk, dat ze die toeschouwers makkelijk kan buitensluiten.
Dasha deed het op het examen gisteren prima. Ze kreeg 85 punten. Aftrek kreeg ze voor wisselingen in tempo, hoog speuren, scheef bij de voorwerpen liggen en af en toe op- of rondkijken. Allemaal dingen die bij haar manier van speuren horen en waar ik haar niet voor corrigeer. Ingecalculeerde verliespunten dus. Wat mij betreft liep ze een van de mooiste spoortjes die ik haar de laatste tijd heb zien doen. En als je dan ook nog te horen krijgt dat ze zo vrolijk is, dan heb je wat mij betreft het ideaal bereikt: baasje blij met diploma en hondje blij met lekker bezig zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)
