Bevangen door de warmte

Vrijdagmiddag is al jaren het gebruik om met het hondenspul naar het bos te gaan. Doorgaans is dat samen met het Border-spul van Hans. Het is dan met een stuk of 9 van die malloten bij elkaar een dolle boel.
Vandaag was geen uitzondering. Met 5 Belgen en 4 Borders gingen we naar het bos. Gezien de hoge temperatuur kozen we een bos met schaduw en veel water. Dan zou het voor de hondenbeesten nog een beetje te harden zijn. Het eerste stukje ging door het bos, toen een stukje met wat zon, maar daar was ook water. Het hele spul dook er enthousiast in. Wat een plezier hadden ze!
Een stukje verder liepen we over een door onkruid overwoekerd pad. Hierdoor was het begaanbare deel smal en liepen de honden (en mensen) achter elkaar aan. Jelle heeft dan de gewoonte om een klein stukje vooruit te lopen, dan te wachten en me te laten passeren en dan weer langs te komen. Dat is doorgaans al niet prettig, maar als hij dan ook nog een stok in de bek heeft is het ronduit irritant. Ace liep achter me en was heel irritant tegen mijn benen aan het duwen. Ik dacht nog "het zal toch geen tweede Jelle worden..." en stuurde hem resoluut voor me uit. Dat ging echter niet, want Ace stond te zwaaien op zijn poten en viel bijna om. Hij trilde over zijn hele lijf. Oeps, hij was duidelijk niet goed en had dus tegen me aan gelopen, omdat hij zijn oriëntatie kwijt was. Bevangen door de warmte! Ik heb hem opgetild en een stukje terug gedragen. Daar was een plas regenwater, waarin ik hem heb laten liggen. Hij knapte daar zienderogen van op. Na enige minuten vond hij het welletjes en wilde weer gaan rennen. "Oh nee, mannetje, jij gaat aan de riem". Hij zou zo weer op 100% tekeer gegaan zijn. Dat is typisch Ace: als een gek tekeer gaan en geen maat houden. Na zijn oververhitting was het goed om door rustig te lopen het bloed rond te laten gaan, maar hij zou direct weer full-speed naar een tweede oververhitting geracet zijn! Hij heeft dus de rest van het rondje noodgedwongen aan de riem gelopen. Daar was hij het helemaal niet mee eens en hij trok als een gek. Maar ik was aardig geschrokken van dit incident en ik wil mijn ventje nog lang niet kwijt!

Zou het er toch in zitten?

Vandaag heerlijk getraind met de honden. Het speuren ging prima, ze hadden er zin in. 's Middags bij het pakwerk verraste Ace me alweer met het pakwerk. We hebben tijden gehad dat ik dacht dat hij teveel op zijn moeder leek om er iets van te bakken. Dasha wil best knuffelen met de pakwerker, maar bijten...nee, écht niet! Dat zit totaal niet in haar. Tja, als je daar een zoon van hebt, kun je natuurlijk verwachten dat hij ook niet zo'n bijter is. Zijn vader doet het weliswaar best leuk in de IPO, maar ook dat is een show-gefokte hond en geen super-bijter.
Ace wilde eerst ook niet bijten. Hij deed de bek wel open, maar vervolgens niet dicht. Hij vond het spelen met de pakwerker wel gezellig, maar het lukte bijna niet om hem tot bijten te krijgen, hij kwam niet verder dan een beetje lebberen. Als je de mouw wegtrok, bleek dat hij helemaal niet vast had. 'Gaandeweg een trainingsessie kregen we hem meestal wel zover dat hij ging bijten in de mouw, maar dat kostte veel moeite!
Sinds enige weken lijkt het echter vooruit te gaan. Hij gaat het steeds leuker vinden en wordt steeds hebberiger naar de mouw. Afgelopen dinsdag ging hij zelfs blaffen! Vandaag mocht hij op een gast-pakwerker bijten. Dat vindt hij geen probleem, want hij is erg vrij naar iedereen. Maar deze pakwerker maakt wat meer dreiging en doseert dat wat minder. Kalish vond dat toch wel spannend, hoewel ze het best goed deed. Ace vond het prima en hij ging zelfs weer blaffen. Meteen bij het begin had hij al (voor zijn doen) goed beet en hij liet ook niet zomaar los!
Ace zal nooit een tophond worden in de IPO, maar ik begin toch wel voorzichtig te denken dat een diplomaatje er wellicht toch wel in zit!