Voor het eerst mee hardlopen

Voorheen liep ik veel hard. Dan nam ik de honden mee, dus die waren dan ook lekker uit gewest. Door wat chronische blessures is het hardlopen wat op een laag pitje gekomen. Van mijn huidige generatie Groenendaelers zijn ze er ook niet allemaal enthousiast over. Sicco heeft (ook voordat hij geblesseerd werd) een hekel aan duursporten (fiets/hardlopen), dus die vindt het niks. Die blijft dan altijd puffend achter, dus dan ben je genoodzaakt om op dezelfde route terug te gaan, anders raak je hem kwijt. Het kwam er dus op neer dat ik af en toe met een deel van de honden ging hardlopen. Dat deed ik dan altijd 's avonds, want overdag heb ik geen tijd om naast mijn werk zowel de honden uit te laten als te sporten. Bij mijn vorige woning was het erg lastig om in het donker te lopen, omdat er in het buitengebied geen verlichting was. Er was dus een beetje de klad in het lopen gekomen. Langzaamaan teer ik dus in op mijn basisconditie (die door het jaren hardlopen wel redelijk goed was). Dat zinde me niet zo, dus ik had al een paar keer bedacht dat ik er nodig weer wat aan moest gaan doen.

Laatst viel het me op dat bij mijn huidige woning eigenlijk hele goede mogelijkheden zijn om ook 's avonds hard te lopen. Vandaag heb ik dus de stoute schoenen, of beter mijn hardloopschoenen, aangetrokken en ben gaan lopen. Ik denk dat ik wel 2 jaar niet gelopen heb... Tja, toen kwam de vraag op: wie gaat er mee? 5 hondjes is een beetje teveel. De laatste keer had ik Jelle bij me, maar die wordt er niet sneller op (ach,hij is ook al 10). Sicco vindt het dus niks en Dasha vindt rennen aan de riem doodeng. Blijven over Kalish en Ace. Kalish is wel mee geweest als ik in het bos ging hardlopen, Ace was nog nooit mee geweest, want sinds hij er is, heb ik niet hardgelopen. Nu is Ace een hond die heel erg graag beweegt, dus ik had het idee dat hij het erg leuk zou gaan vinden. Verder kan hij wel wat extra actie gebruiken, dus ik besloot hem mee te nemen. Wellicht mag Kalish in de toekomst ook mee, maar deze keer besloot ik alleen Ace mee te nemen, om hem te leren netjes aan de lijn mee te rennen.
Zo gezegd zo gedaan. Ace vond het geweldig dat hij mee mocht, de rest baalde flink en liet dat ook duidelijk horen… Ace heeft de neiging om flink te springen en te happen als ik ga rennen. Dat deed hij nu ook, maar ik hield de riem wat kort en bleef verder rustig doorrennen. Al snel stopte hij met springen en happen en ging netjes meelopen. Vervolgens werd hij enthousiast en ging voor me uit lopen. En zo kreeg ik nog wat extra vaart in de vorm van 1 hondenkracht. Op een deel van mijn rondje kon Ace loslopen. Dat ging prima, hij snuffelde wat, rende wat en bleef keurig bij me in de buurt. Daarna kwam er weer een stukje aan de riem en dat ging ook prima. Ace was eigenlijk door het lopen minder met zijn omgeving bezig dan normaal. We passeerden twee keer iemand met een hond, maar hij was er eigenlijk niet eens zo in geïnteresseerd. Ik deed maar een klein rondje van ongeveer 2 km, maar als inkomertje vond ik dat wel genoeg. Verder ging het eigenlijk deze keer ook vooral om te kijken hoe Ace het zou oppakken. Nou, dat zit wel goed, die mag de volgende keer weer mee. Hij vindt het geweldig leuk en gedraagt zich prima. Wordt vervolgd!

Nieuwe uitlaatroutes

Alweer november... Er is veel gebeurd, ik ben verhuisd en woon nu (weer) in het dorp. Je moet dan je nieuwe uitlaatrondjes ontdekken. Dat is wel even lastig met 5 honden, die op alles wat beweegt afvliegen. Ze waren in het buitengebied niks gewend... Maar het gaat nu wel beter, fietsers en wandelaars zonder honden reageren ze bijna niet meer op. Maar ja, andere honden zijn leuk, dus als ik niet uitkijk duiken ze er met z'n allen op. In het begin is dat wel gebeurd. Mijn eerste zorg is dan altijd Jelle, want die grijpt vreemde honden, dus die moet ik het eerste aan de lijn doen. De rest maakt alleen herrie. Dat is vervelend voor hun "slachtoffer", maar het levert verder geen schade op. Gelukkig heeft Jelle geen een keer de kans gekregen om wat te grijpen. Ondertussen weet ik waar ik de honden los kan laten en op welk punt ik ze weer aan de riem moet doen. Verder woon ik nog steeds dichtbij de uitlaatplekjes waar ik voorheen altijd heen ging, dus daar loop ik ook nog regelmatig. Lekker rustig en ontspannen. Dat kan ik niet altijd zeggen van de rondjes dichtbij huis.

Vorige week liet ik de honden 's morgens vroeg uit. Op de terugweg (ik liep alweer op het fietspad richting huis), kwam me een man met een Labrador tegemoet. Ik week uit naar de weg, want met die 5 van mij aan de lijn kun je niet iemand passeren op het fietspad. De Labrador liep echter los, stormde op mijn roedel af en ging als een gek blaffen en uitdagen op precies genoeg afstand om niet gegrepen te worden. Nou, dat lieten die van mij zich niet zomaar gebeuren, dus het was een kabaal en keet van jewelste (ik weet nu wel dat ik ze alle 5 kan houden, ondanks dat ze gezamenlijk veel meer wegen dan ik). Tot mijn ergernis deed de eigenaar van die Lab niks, hij liep in hetzelfde rustige tempo door zonder enig commando of reactie naar zijn hond toe. Toen hij voorbij was ging zijn hond gelukkig achter hem aan, maar in gedachte heb ik hem naar wat minder fijne plaatsen verwenst...

Vandaag was ik bijna het bos uit, ik had de honden al aan de riem, toen er een loslopende hond het bos uit kwam, met de eigenaar er kort achteraan. Deze hond had ik eerder gezien, want in een van de eerste weken dat ik in mijn nieuwe huis woonde, had Ace deze hond "naar huis gejaagd". Ook toen kwam de hond het bos uit, maar toen liep mijn zooitje nog los. De hond, een soort windhond-bastaard, schrok zich lam en ging er in volle vaart vandoor. Gevolg: met z'n allen erachteraan. Met wat gebrul had ik er 4 terug, maar Ace vond het veel te mooi en ging achter de vluchtende hond aan. Die was over de weg gerend en in een woonwijk verdwenen, met een scheldende baas erachteraan "hou je honden dan aan de riem!". Hij had gelijk. Ik moest er nog een flink stuk achteraan voordat Ace weer in beeld kwam. Het kostte me vervolgens nog moeite om hem bij me te krijgen, want hij had duidelijk meer zin in jaag-spelletjes.
Goed, vandaag kwam ik dus in een vergelijkbare situatie: de windhond kwam het bos uit, maar dit keer had ik mijn tuig aangelijnd. De hond schrok echter toch en vluchtte weer de weg op, naar huis. Zijn baas rende er vloekend achteraan en probeerde de hond tot stilstand te brengen "Nero, blijf!". Stiekem had ik een beetje lol: "tja, dan moet je je hond maar aanlijnen". En ook de naam van de hond deed me wel glimlachen. Nero. Geen naam voor een windhond-typetje en al helemaal niet voor zo'n bange wezel...
Tja, zo maak je wat mee.