Auw ... met een vervelend staartje

Zoals ik in mijn vorige blog schreef heeft Sicco gisteren een gevoelige bijtwond in zijn poot overgehouden aan een knokpartij met Ace. Helaas is de wond nu echter gaan ontsteken, dus de affaire heeft een staartje gekregen.
Toen ik vanmorgen het verband verschoonde, zag de wond er nog mooi rustig uit. Sicco had het verband 's nachts niet aangeraakt. Halverwege de ochtend begon zijn pols echter dikker te worden, voelde warm aan en Sicco kreeg duidelijk meer last van de wond. Hij begon te pulken aan het verband, wist het in een onbewaakt ogenblik opzij te krijgen en was flink gaan likken aan de wond. Deze zag er daardoor niet meer zo fraai uit.
Om 14.00 uur zat ik dan ook bij de dierenarts. Sicco kreeg een spuit antibiotica en pijnstiller, ik kreeg een antibiotica-kuur mee en pijnstillers. En verder moet ik de wond 3x daags ontsmetten. Woensdag moet ik terugkomen voor controle. Gelukkig ging het aan het eind van de middag al wat beter met de patiënt. Wel keek hij diep geshokkeerd toen hij een kap om kreeg. Dat is inderdaad niet leuk, maar het moet echt even.

Auw...

Reeds vele jaren is Sicco roedelleider van mijn roedel. Die positie heeft hij destijds overgenomen van Jelle. Sinds die tijd hebben hij en Jelle af en toe een "discussie". Helaas voor Jelle resulteerde dat bijna altijd in een kapot oor. Sicco had nooit iets.
Sinds kort is Ace aan een opmars begonnen. Ook Ace staat nu boven Jelle in rangorde. Veel ruzie is daar niet voor nodig geweest en alles is zonder schade verlopen. Eigenlijk zijn ze nog steeds goede maatjes.
Ace en Sicco is een verhaal apart. Sicco heeft Ace een aantal keren aangepakt vanwege zijn hyper-gedrag en Ace heeft dus wel ontzag voor Sicco. Maar dat is niet meer zo heilig als het was...
Vandag kregen Sicco en Ace ruzie tijdens de wandeling. Ik heb niet gezien wat de aanleiding was, maar ineens waren ze flink aan het knokken. Ace kan dan heel verontwaardigd krijsen en dat deed hij ook flink! Sicco had hem op zijn rug, maar liet los en Ace schoot overeind. Daarna pakte Sicco hem weer, maar kreeg Ace niet meer op zijn rug. Ace had echter wel door dat hij het niet kon winnen en bond zodanig in, dat Sicco al grommend en mopperend stopte en doorliep. Ace kwam hem direct achterop, maar voordat het weer zou escaleren heb ik ingegrepen en de heren tot de orde geroepen. Dat hielp en we liepen door. Toen zag ik echter dat Sicco flink mankte. Nadere inspectie leerde dat hij een bijtwond in zijn poot had. Controle van Ace leverde niks op, dus die gladjanus had geen schade.
Thuis heb ik Sicco's wond schoon gemaakt en toch maar even verbonden. Hij had twee sneetjes, die volledig door de huid heen waren. Net niet groot genoeg om te hechten, maar om te voorkomen dat er vuil in komt, heb ik er toch maar een verbandje om gedaan. Sicco voelt zich helemaal zielig en is helemaal beduusd. Ja jongen, je bent niet de enige die tandjes heeft...

Speuren voor gevorderden

Vandaag heb ik Dasha en Ace allebei een moeilijk spoor laten uitwerken. Ze zijn beide in training voor Speurhond 1. Daarvoor moeten ze een vreemd spoor van 1200 meter uitwerken dat 3 uur oud is en waar een verleiding door loopt. Nu was ik maar alleen, dus het spoor was niet vreemd. Ook een verleiding leggen is wat lastig in je eentje. Maar ik heb het toch gedaan en dat maakte de sporen heel moeilijk voor beide honden.
Het spoor voor Dasha (gele spoor) begon in de berm. Na een stukje rechtuit ging het rechtsaf en dan over een asfaltweg en daarna in de berm linksaf. Dan na een stuk weer rechtsaf, door een greppel een veld op. Op dat veld ook nog wat hoekjes en dan langs een sloot tot de hoek van het veld. Daar is vervolgens een smalle doorgang tussen de sloot en het bos naar een veld dat achter het bos ligt (dat bos is slechts een smalle strook). Op dat tweede veld ging het spoor langs het bos terug, met een klein uitstapje het veld op. Dan weer terug langs het bos en uiteindelijk de eindbeloning: een doosje met worst. Beide sporen waren circa 800-900 meter lang.
Het spoor van Ace (rode spoor) liep eigenlijk globaal in tegengestelde richting. Het begon op dit tweede veld, liep langs de andere kant van het veld langs een bosrand en kwam dan via een omweg bij hetzelfde smalle randje tussen bos en sloot uit, waar het spoor van Dasha ook liep. Tussen beide sporen zat slechts een meter of 2, dus dat maakte het erg moeilijk. Aan het eind van dit smalle stuk kruiste het spoor van Ace dat van Dasha en ging vervolgens langs de bosrand verder. Daarna ging het het veld op, dan weer richting het bos en uiteindelijk langs het bos en een greppel. Van daaruit ging het naar rechts, door de greppel, over de asfaltweg, dan in de berm direct links en korte tijd daarna het eindbakje met worst.
Dasha startte als eerste nadat het spoor zo'n 45 minuten gelegen had. Ze begon goed, stak keurig de weg over, ging prima in de berm verder, door de greppel en over het veld. Ze vond ook beide voorwerpen. Op haar spoor lag toevallig nog een voorwerp, maar dat was niet van mij. Ze ging er met enige aarzeling wel bij liggen, maar toen ik zei dat ze door moest, deed ze dat direct. Toen ze bij de smalle doorgang tussen sloot en bos kwam, had ze wel de neiging om op het spoor van Ace over te gaan. Ik hield haar tegen en liet haar ruiken dat rechtdoor ook spoor lag. Dat pakte ze direct op. Tot mijn verbazing bleef ze keurig aan de zijkant lopen en had bijna geen neiging om naar het spoor van Ace uit te wijken. Ik hield haar wel kort aan de speurlijn om dit zoveel mogelijk te voorkomen. Dasha en Ace hebben namelijk beide de neiging om op verwaaiing te reageren. Aan het eind van de smalle strook ging Dasha keurig de hoek om op haar eigen spoor. De rest van het spoor werkte ze goed uit, zei het hier en daar wat rommelig en ruim op de hoeken. Ze vond haar bakje worst en was daarna toch best moe.
Ace mocht direct hierna van start. Hij had dus het nadeel dat ik net met Dasha op hetzelfde veld gelopen had. Hij had daar duidelijk last van. Hij startte redelijk, maar was vrij snel afgeleid door de verwaaiing. Hij snapte er duidelijk niet veel van: hij rook wel het spoor, maar rook een sterkere verwaaiing die van het veld af kwam en had steeds de neiging daarheen te gaan. Ik hield hem aan een vrij korte lijn en moest hem diverse keren stimuleren om op het juiste spoor te blijven. Na het eerste voorwerp ging het beter en liep Ace een heel stuk prima het spoor uit. Hier was ook minder verwaaiing van Dasha's spoor. Na wat hoekjes en nog een voorwerp dat hij prima deed, kwam hij bij het smalle stuk tussen sloot en bos. Hij pikte perfect het juiste spoor en bleef dar verrassend goed op. Wel had hij door dat er vlakbij ook iets liep en wilde daar een paar keer heen. Ik liet hem een keer naar Dasha's spoor gaan en hij had wel door dat dit toch anders rook dan zijn eigen spoor, dus hij was vrij makkelijk weer op zijn eigen spoor te krijgen. Aan het eind van de smalle strook kwam voor Ace het moeilijkste deel van zijn spoor: hij moest dat van Dasha kruisen. Helaas lag daar nu net wat kattenpoep of zo, waar Ace aan begon te vreten. Ik moest hem daar dus weghalen en toen was hij uit zijn concentratie en moest ik hem weer wat op gang helpen richting het juiste spoor. Dat pakte hij vlot weer op en vond prima het voorwerp dat daar lag. Hierna kwam de tweede pech, want Ace stapte ergens op of werd door iets gestoken. Hij begon te hinken en aan zijn poot te likken en was enige tijd de kluts kwijt. Ik kon echter niks vinden aan zijn poot. Al hinkend en likkend aan zijn poot ging hij toch door met speuren. Gelukkig zakte het wat af en liep hij op een gegeven moment weer normaal. Hij was ondertussen midden op het veld en volgde het spoor goed naar het eind van het veld. Daar liep hij het keurig tussen bos en greppel uit en stak op het juiste punt de greppel en de weg over. Daar kreeg hij weer moeite met de verwaaiing van het spoor van Dasha, maar het lukte hem uiteindelijk om zijn welverdiende bakje worst te vinden. Het was hem wel aan te zien dat hij zich flink had moeten inspannen!
Nou, dat was met recht speuren voor gevorderden!