Het is 05.20 uur, mijn wekker gaat af. Ik druk hem uit, blijf nog even liggen, maar sta dan op. Kalish ligt naast me op bed. Als ik op sta, blijft ze altijd liggen tot ik de badkamer weer uit kom. Dan springt ze van bed en begroet me. Dit keer niet, dit keer schiet ze gelijk met mij van het bed af. Ik ga inderdaad de badkamer niet in. Ik stuur Sicco, die op de overloop ligt, mijn slaapkamer in en sluit de deur. Op Kalish na zijn de honden nu in de slaapkamer. Ik loop de trap af, Kalish is al beneden. Ik loop naar de keuken en geef Kalish eten. Zelf kruip ik met een vestje aan even op de bank. In no time is Kalish klaar met eten en komt bij me op de bank. Dat houdt ze niet lang vol. Ze springt van de bank, gaat naar de andere bank en gaat daar op de armleuning staan. Die is heel breed en als ze daarop staat, kan ze mooi door het zijraampje naar buiten kijken. Als een standbeeld staat ze op de bank, oortjes gespitst, vol verwachting. Alsof ze het weet... Ja, ze weet het, ze wordt zo door mijn ex opgehaald om naar een agilitywedstrijd te gaan.
Even over half 6 hoor ik het geluid van een naderende auto. Kalish hoort het ook. Dan stopt de auto voor de deur. Normaal gesproken zou Kalish dan blaffen, maar nu niet. Ze schiet van de bank af en loopt snel naar de gangdeur. Ik loop met haar mee en doe de deur open. Vol ongeduld staat Kalish al bij de voordeur. Ik doe de deur open en ze tippelt naar de auto. Met een koppie van "Ik ben er klaar voor, zullen we nou gaan?!" kijkt ze mijn ex aan. Die doet de autokennel open en Kalish springt erin. Daar gaat mijn kleine meisje weer vol verwachting op stap.
Opmerkelijk hoe ze het patroon herkent. Als ik zelf vroeg op sta voor een wedstrijd zal ze niet van bed komen, dat doet ze echt alleen als ze zelf aan de beurt is. En ook de manier waarop ze op de uitkijk gaat staan, doet ze alleen als ze zelf wedstrijd heeft. Alsof ze het weet... En ik denk dat ze het inderdaad weet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten