Speurkonijn terecht

Bij het speuren moeten de honden voorwerpen verwijzen. Dat betekent dat ze moeten aangeven iets gevonden te hebben met de geur van de spoorlegger eraan. Die voorwerpen kunnen van allerlei materialen zijn. Vaak worden kleine leren sleuteletuitjes of oude portemonnaitjes gebruikt. We gebruiken ook wel stukje van een riem of geheel andere dingen. Zo heb ik een stoffen vingerpopje in de vorm van een konijntje. Dat is een groot succes, want de honden vinden hem heel leuk. Nadeel is dat ze er wel eens mee gaan goochelen, maar goed, als ze geleerd hebben het konijntje met rust te laten, dan gedragen ze zich ook wel bij andere rare voorwerpen.


Meestal gebruik ik het konijntje op een spoor voor een van de honden van een clubgenoot, Margareth. Vooral Xivar, een Hovawart, vindt het een leuk ding. Margareth was echter niet lekker en had het speuren voor een keertje overgeslagen. voor de verandering mocht Ace dus een keer het konijntje op zijn spoor. Maar Ace had het vandaag erg zwaar. Hij had veel moeite het spoor te vinden en moest ook steeds niezen. Was het de kou in zijn neus? Of de poeierige sneeuw? Doorgaans speurt hij prima in de sneeuw, maar vandaag was het niet veel soeps. Tja, dat kan een keer gebeuren, volgende keer beter.

Toen alle honden gespeurd hadden, kwam ik erachter dat ik een speurvoorwerp mistte: het konijntje was zoek! Alle speurpaaltjes waren al uit de grond en ik wist niet meer precies waar ik het konijntje gelegd had. Ga dan maar zo'n klein voorwerpje in een heel groot weiland zoeken!
We besloten toch maar een poging te wagen. Want ja, Xivar zou wel erg teleurgesteld zijn als "zijn" konijntje kwijt zou zijn... Ik wist nog dat Ace's spoor 8 bomen na het rode paaltje in de berm begon, dus wie weet hoe ver we zouden komen.

De hulp van een hond is in zo'n geval wel handig. Dasha heeft wel vaker geholpen bij het zoeken naar verloren speurvoorwerpen en ze heeft die ook wel gevonden. Dus Dasha mocht mee het weiland in. Lekker los scharrelde ze om ons heen. Dasha heeft de neiging om reeds uitgelopen sporen na te zoeken. Wie weet of er nog wat lekkers op ligt. Met enige moeite vonden we het spoor van Ace terug en begonnen het te volgen. het was niet overal even duidelijk, dus het vorderde niet zo snel. We waren ongeveer een meter of 10-15 onderweg, toen Dasha iets verderop ineens iets oppakte en naar ons keek. Ze had het konijntje in haar bek! "Zoeken jullie dit?" leken haar vragende ogen te zeggen. "Goed zo meisje! Knappe meid". We waren helemaal blij met haar en natuurlijk kreeg ze wat lekkers voor het vinden van het konijntje.

Nu konden we met een gerust hart naar de club, het speurkonijntje was terecht!