5 voor 12...

Het is 5 voor 12 voor mijn ouwe Maine Coon poes Tessy. Ze is ruim 18 jaar, een zeer respectabele, zeg maar gerust uitzonderlijke leeftijd voor een Coontje. Een gezond lijf en een ijzersterk karakter hebben haar tot deze leeftijd gebracht. Maar het lijf begint het te begeven. Toen ze 15 was zijn 4 rotte kiezen getrokken. Dat deed haar niks, ze at onverstoorbaar haar brokjes en "regeerde" met koninklijke waardigheid over kat en honden.

Maar de laatste tijd gaat het wat minder met haar. Ze verzorgt haar vacht niet meer en zit continu onder de klitten. En als je dat probeert eruit te kammen, dan doet haar dat flink zeer, haar huidje is zó dun... Ze vermagerde afgelopen voorjaar zeer sterk en zat vooral ineengedoken op het kastje van UPC. Lekker warm. Ook werd ze steeds vaker gepest door Timber. Hij heeft al jaren van die treiterbuien, maar ze wordt zwakker en kan niet meer tegen hem op. Met veel gekrijs probeert ze dan een goed heenkomen te vinden.

Er kwam een moment dat ik dacht: dit gaat zo niet, ik moet iets doen. Bij de controle voor de entingen afgelopen maart bleek dat de rest van haar gebit ook niet veel meer is. Maar ja, een katje van 18 ga je niet meer opereren... Maar wellicht dat ze daarom zo slecht at, brokjes wegwerken met rotte kiezen is niet alles. Ik ben dus enkele weken geleden overgeschakeld op blikvoer. Natuurlijk heeft madam karakter genoeg om duidelijk te maken welke blikjes ze NIET moet en welke wel goedgekeurd zijn. Ja, want dat karakter is nog steeds ijzersterk! En hoewel ik wel wat vermoedens heb dat ze wat dementeert, is ze doorgaans nog zeer goed te pas en weet precies wanneer er wat te halen is in de keuken. De geest is sterk, maar het lichaam is duidelijk aan het aftakelen.

Sinds enige weken heb ik een onzindelijke kat en ik ben er ondertussen achter dat Tessy dat doet. Mijn kleed in de zithoek is aan gort gepiest, dus dat heb ik in de tuin afgespoten. Daar ligt het nog te wachten tot een besluit van mij wat ik ermee moet.
Toen dat kleed er niet meer lag, pieste Tessy op de kale plavuizen en toen ik daar een stuk zeil neergelegd had, pieste ze daarop. Vervolgens heb ik er een kattenbak neergezet, maar daar piest ze strak naast. Dit weekend moest ik 2 à 3 keer per dag dat zeiltje dweilen.
"Is het niet haar tijd" opperde een clubgenoot. Misschien, maar ik vind haar eigenlijk geestelijk nog te goed. Ook het blikvoer heeft ervoor gezorgd dat ze wat minder mager is en weer wat actiever. Het is geen zielig hoopje in een hoekje, ze is eigenlijk best actief voor haar leeftijd.

Vandaag ben ik dan maar met haar naar de dierenarts gegaan om te kijken of die onzindelijkheid een lichamelijke oorzaak heeft. Natuurlijk had madam dit keer niet op het zeil gepiest, dus had ik geen urine om mee te nemen. Maar uit haar bloedwaarden bleek dat haar nieren niet goed meer functioneren. De dierenarts schatte in dat die voor ca. 33% werken. Dit zal niet meer beter worden, maar alleen verder afnemen. Als de werking tot 25% gedaald is, zal ze braakneigingen krijgen en dan wordt het kritiek. Om de aftakeling van de nieren een halt toe te roepen moet ze eigenlijk aan medicatie en dieet. Dat dieet kunnen vanwege haar gebit geen brokjes zijn, dus nu heb ik flink dure zakjes met vlees in gelei mee. Het is gelukkig goedgekeurd door Hare Majesteit. Maar dan medicijnen! Pillen zijn dus een ware ramp om bij haar naar binnen te krijgen. Met heel veel moeite en strijd zou het me een week lukken, daarna krijg ik haar niet meer te pakken. En moet ik haar leven zo zuur maken? Hoe lang heeft ze nog? Ik heb er dus voor gekozen om geen medicatie te geven, alleen dieetvoeding. En ik moet dus nog met urine terugkomen om een blaasontsteking uit te sluiten.

Is dat het allemaal waard? Ja, ik denk van wel. Ze is geestelijk nog zo goed! De dierenarts liet haar even lopen in de behandelkamer om te zien hoe ze was. Ze ging direct op onderzoek uit. Nieuwe omgevingen vindt ze nog steeds prachtig. Ja, mijn ouwetje heeft nog teveel levenslust en is nog niet toe aan een definitief slaapje. Maar het is wel 5 voor 12...

Loops gedoe

Van diverse kanten heb ik al gehoord dat het kan, dus dacht ik "dat moet bij mij dan toch ook kunnen". Als je overwicht op je honden hebt, moet het kunnen. Ik vind dat ik wel de baas van het spul ben en volgens mij zijn die zwartjes het met me eens. Dus ben ik het gaan uitproberen...
Waar gaat dit over? Nou, over loopse teven in combinatie met reuen.Vanaf een dag of 9 in de loopsheid liet ik voorheen beide partijen (reuen en teven) apart uit. Maar dat is best een gedoe, want de partij die thuis blijft brult de boel bij elkaar. Nu hoorde ik van diverse mensen dat ze de teef gewoon meenemen aan de lijn en de reuen vertellen dat ze er niet op mogen duiken. Dus dat ben ik gaan proberen.
doorgaans heb ik het hele spul los, maar dat is met een hoog-loopse teef geen goede optie. Die muts blijft continu staan met de staart opzij of ze rent een eind vooruit en doet het daar. Ja, dan kun je de boel niet controleren. Maar aan de lijn gaat het eigenlijk best goed. Vanaf huis heb ik ze allemaal aan de lijn en zolang ik doorloop, lopen ze redelijk netjes mee. Die enkele neus die bij Dasha achterin haar kont duikt kan ik met een enkel commando terug laten trekken. Bij het bos gaat alles, behalve Dasha los. Ik vertel de reuen dat ze door moeten lopen en dat doen ze redelijk netjes. Ik moet het wel vaak herhalen, afhankelijk van hoe interessant het stuk is waar ik loop. Maar goed, het is ook de eerste keer dat ik dit zo doe. Als ik mijn rondje gehad heb, mag Dasha nog even los. Inmiddels is ze ook wel zover dat ze aan de riem haar behoefte doet. Gelukkig maar, want vanavond los was niet zo'n succes. Ze bleef alleen maar met haar kont voor de reuen staan. Die werden natuurlijk helemaal gek, dus heb ik haar maar snel weer aan de riem gedaan en ben doorgelopen.
Thuis is het even een gedoe om alle riemen af te doen zonder dat de reuen massaal op hun liefdesobject duiken. Maar dat gaat vrij goed. Ik doe eerst de reuen de riem en halsband af en roep ze dan mee naar achter, waar ze veilig achter gesloten deur verdwijnen. En dat doen ze braaf.
Maar deze loopsheid heb ik meer problemen met de teven, want die zijn het zat om de hele tijd alleen te zitten. Ik ben namelijk vooral aan de reuen-kant, want als ik dat niet doe, jodelen die de boel bij elkaar.
Nog twee daagjes, dan ben ik er weer vanaf. En deze zomer gaan beide dames geholpen worden, dus dan zijn we er voor een aantal jaren vanaf. Ik heb er lang niet aan gewild, maar zowel ik als mijn roedel hebben er teveel van te lijden om teven intact te laten zonder dat je er nog mee fokt. Deze zomer krijgen ze beide een zogenaamde laparoscopische sterilisatie. Minimale ingreep, maximaal profijt.

Doorrzoeken

Vanmorgen had ik de wekelijkse speurtraining. Op zaterdag train ik IPO en dat begint met speuren. Daarna appèl en dan manwerk.
Met Dasha train ik alleen speuren, want de rest is niks voor haar. Bijten doet ze sowieso niet en appèl kan ze prima, maar zodra er een examen of wedstrijd is, vindt ze het doodeng en ploft als een zeepbel in elkaar. Maar speuren doet ze heel graag en dan maakt het haar niet uit of het examen is of niet, speuren is altijd leuk!
Met Dasha heb ik zo IPO3-speuren gehaald en we zijn aan het trainen voor Speurhond 1. Maar Dasha heeft niet veel zelfvertrouwen en als het moeilijk wordt, dan verliest ze de moed en haakt af "Dit kan ik niet, hoor, ik ga wel een ander spoor volgen". En vervolgens keutelt ze wat anders achterna... Ik weet daarom ook niet of ik ooit Speurhond met haar ga halen, want dan heb je een 3 uur oud spoor met verleiding... Haar neus is goed genoeg, maar ze gelooft te weinig in haar eigen kunnen en om te slagen moet ze wel doorzetten en in zichzelf geloven.

Vandaag waren de omstandigheden erg moeilijk: warm weer, droog veld en kort, pas gemaaid gras. Doorgaans haakt Dasha dan af. Vandaag raakte ze het spoor ook bijster. Maar ze haakte niet af! Ze bleef doorzoeken om het spoor terug te vinden!
Ik vond dat zo knap van haar en was eigenlijk daardoor zeer tevreden met de training. OK, spoor kwijt (later wel weer gevonden met wat hulp), maar wél door blijven zoeken! Dat had ik niet achter haar gezocht. Zou ze dan toch ooit gaan slagen voor Speurhond 1? Dit geeft me in ieder geval moed om serieus de training te continueren en eens te kijken of er in het najaar niet een examen hier of daar is...

Een onverwachtse verrassing

Eens per jaar help ik mijn moeder om haar balkonnetje weer op te fleuren. Ik maak er dan een dagje van, neem haar mee naar een tuincentrum bij haar in de buurt en dan laden we de auto vol met allerlei eenjarige zomerbloeiers. Die zet ik dan voor haar in de bakken.
Zo vlak voor de Moederdag is een mooi moment om zoiets te doen, dus vandaag was het weer zover. In het deel van Den Haag waar mijn moeder woont is niet echt een goed tuincentrum, dus zoals altijd gingen we naar Leidschendam.

We liepen daar al even rond te struinen en de kar werd al aardig vol, toen mijn moeder me attendeerde op een hond. "Is dat niet net zo eentje als jij hebt?" vroeg ze. Nu heeft mijn moeder niks met honden, dus die vindt een zwarte hond al snel op die van mij lijken. Ik had de hond nog niet gezien, want ik was druk met het uitzoeken van wat plantjes. Ik keek op en zag inderdaad een Groenendaeler. Ik wilde mijn moeder al antwoorden dat ze gelijk had, toen ik ineens de eigenaar en dus ook de hond herkende. Dat was Addo, een van de pups uit mijn eerste nestje! Het broertje van Ace! Ik had hem voor het laatst gezien bij de nestreunie. Toen was hij 9 maanden en nu bijna 3 jaar. Na die tijd heb ik nog regelmatig foto's van hem gezien, maar niet meer in het echt. Goh, wat was hij mooi opgedroogd! Geen grote reu, niet heel mannelijk, maar wel heel evenredig gebouwd. Hij is ongeveer net zo hoog als Ace, maar iets breder en heeft een mooiere, vollere vacht. Aanvankelijk leek hij wat verbaasd over de ontmoeting en enigszins bedeesd, maar dat was aardig snel over. Na even gekletst te hebben met de eigenaresse Astrid, werd Addo steeds vrijer. Toen we afscheid namen, gaf hij me een innige omhelzing en een lebber in mijn gezicht. Wat een scheetje! En wat leuk om zo een van je gefokte puppen terug te zien! Mijn dag kon niet meer stuk!