5 voor 12...

Het is 5 voor 12 voor mijn ouwe Maine Coon poes Tessy. Ze is ruim 18 jaar, een zeer respectabele, zeg maar gerust uitzonderlijke leeftijd voor een Coontje. Een gezond lijf en een ijzersterk karakter hebben haar tot deze leeftijd gebracht. Maar het lijf begint het te begeven. Toen ze 15 was zijn 4 rotte kiezen getrokken. Dat deed haar niks, ze at onverstoorbaar haar brokjes en "regeerde" met koninklijke waardigheid over kat en honden.

Maar de laatste tijd gaat het wat minder met haar. Ze verzorgt haar vacht niet meer en zit continu onder de klitten. En als je dat probeert eruit te kammen, dan doet haar dat flink zeer, haar huidje is zó dun... Ze vermagerde afgelopen voorjaar zeer sterk en zat vooral ineengedoken op het kastje van UPC. Lekker warm. Ook werd ze steeds vaker gepest door Timber. Hij heeft al jaren van die treiterbuien, maar ze wordt zwakker en kan niet meer tegen hem op. Met veel gekrijs probeert ze dan een goed heenkomen te vinden.

Er kwam een moment dat ik dacht: dit gaat zo niet, ik moet iets doen. Bij de controle voor de entingen afgelopen maart bleek dat de rest van haar gebit ook niet veel meer is. Maar ja, een katje van 18 ga je niet meer opereren... Maar wellicht dat ze daarom zo slecht at, brokjes wegwerken met rotte kiezen is niet alles. Ik ben dus enkele weken geleden overgeschakeld op blikvoer. Natuurlijk heeft madam karakter genoeg om duidelijk te maken welke blikjes ze NIET moet en welke wel goedgekeurd zijn. Ja, want dat karakter is nog steeds ijzersterk! En hoewel ik wel wat vermoedens heb dat ze wat dementeert, is ze doorgaans nog zeer goed te pas en weet precies wanneer er wat te halen is in de keuken. De geest is sterk, maar het lichaam is duidelijk aan het aftakelen.

Sinds enige weken heb ik een onzindelijke kat en ik ben er ondertussen achter dat Tessy dat doet. Mijn kleed in de zithoek is aan gort gepiest, dus dat heb ik in de tuin afgespoten. Daar ligt het nog te wachten tot een besluit van mij wat ik ermee moet.
Toen dat kleed er niet meer lag, pieste Tessy op de kale plavuizen en toen ik daar een stuk zeil neergelegd had, pieste ze daarop. Vervolgens heb ik er een kattenbak neergezet, maar daar piest ze strak naast. Dit weekend moest ik 2 à 3 keer per dag dat zeiltje dweilen.
"Is het niet haar tijd" opperde een clubgenoot. Misschien, maar ik vind haar eigenlijk geestelijk nog te goed. Ook het blikvoer heeft ervoor gezorgd dat ze wat minder mager is en weer wat actiever. Het is geen zielig hoopje in een hoekje, ze is eigenlijk best actief voor haar leeftijd.

Vandaag ben ik dan maar met haar naar de dierenarts gegaan om te kijken of die onzindelijkheid een lichamelijke oorzaak heeft. Natuurlijk had madam dit keer niet op het zeil gepiest, dus had ik geen urine om mee te nemen. Maar uit haar bloedwaarden bleek dat haar nieren niet goed meer functioneren. De dierenarts schatte in dat die voor ca. 33% werken. Dit zal niet meer beter worden, maar alleen verder afnemen. Als de werking tot 25% gedaald is, zal ze braakneigingen krijgen en dan wordt het kritiek. Om de aftakeling van de nieren een halt toe te roepen moet ze eigenlijk aan medicatie en dieet. Dat dieet kunnen vanwege haar gebit geen brokjes zijn, dus nu heb ik flink dure zakjes met vlees in gelei mee. Het is gelukkig goedgekeurd door Hare Majesteit. Maar dan medicijnen! Pillen zijn dus een ware ramp om bij haar naar binnen te krijgen. Met heel veel moeite en strijd zou het me een week lukken, daarna krijg ik haar niet meer te pakken. En moet ik haar leven zo zuur maken? Hoe lang heeft ze nog? Ik heb er dus voor gekozen om geen medicatie te geven, alleen dieetvoeding. En ik moet dus nog met urine terugkomen om een blaasontsteking uit te sluiten.

Is dat het allemaal waard? Ja, ik denk van wel. Ze is geestelijk nog zo goed! De dierenarts liet haar even lopen in de behandelkamer om te zien hoe ze was. Ze ging direct op onderzoek uit. Nieuwe omgevingen vindt ze nog steeds prachtig. Ja, mijn ouwetje heeft nog teveel levenslust en is nog niet toe aan een definitief slaapje. Maar het is wel 5 voor 12...