Op de bank

Tja, pleit verloren heet dat. Eerder gaf ik al aan dat ik het moeilijk vond om Ace van de bank te sturen. En dus ligt hij er nu regelmatig lekker op. Zojuist voor het eerst samen met Kalish. Terwijl het buiten knalt. Jelle en Sicco hebben daar last van, maar de jonge garde totaal niet. Ze gaan lekker liggen pitten op de bank. Gelijk hebben ze!

Een ruig rondje

Gisteren had ik niet zoveel tijd gehad voor de honden en 's middags kreeg ik bezoek. Dat vindt de meute, en vooral Ace, zo leuk, dat ze erg opdringerig worden. Mijn bezoek had het niet echt op honden, dus ze mochten (moesten) na korte tijd de bijkeuken in. Toen mijn bezoek om 16.00 uur weg ging, spoot de energie bij de zwartjes zo ongeveer uit de oren. De meute was dus toe aan een flinke wandeling en die ben ik dan ook met ze gaan maken. Omdat er al een auto stond op de plek waar ik wilde wandelen, ben ik iets doorgereden naar een stuk waar ik al een tijdje niet geweest was. Extra leuk dus voor de honden.

Nou, ze spoten de auto uit en ik had hem nog niet afgesloten of ze stonden al aan de overkant van het bruggetje (ze weten precies dat we daarover gaan). Ace zette vervolgens een sprint in die niet meer leek te eindigen. Dasha en Kalish hadden er ook aardig de sokken in gezet en in no time verdween het trio aan het eind van een veld om de hoek van een bosje. Toen ik daar aankwam, stonden ze alweer een veldje verder te kijken waar ik nou eindelijk bleef.
Zo ging het hele rondje, ik had echt zoiets van "Hé jongens, mag ik ook nog mee?"

Op een gegeven moment liep ik op een strook met rechts een bosrand en links een sloot en daarachter weilanden. Sicco en Jelle waren een klein stukje voor me uit, de rest was al om de hoek van het bosje verdwenen. Ineens zag ik in het weiland twee herten rennen. Sicco had ze ook gezien en stond ernaar te kijken. Plotseling kwam Kalish om de hoek van het bosje gestormd. Zij had de herten duidelijk in het visier en had de achtervolging ingezet. Ze had echter niet gezien dat Sicco net om de hoek van het bosje stond. Gevolg: een botsing en vervolgens lag Sicco (32 kilo!) met 4 poten in de lucht te spartelen en stormde Kalish (19 kilo!) door alsof er niks gebeurd was. Over motivatie gesproken... Gelukkig kon ik met de nodige druk in mijn stem Kalish ervan weerhouden om verder achter de herten aan te gaan. De vrij brede sloot die ze ook nog had moeten oversteken heeft me daarbij ongetwijfeld geholpen. Ook Ace moest ik nog even tot de orde roepen, want hij heeft van Kalish al heel fijn geleerd dat jagen leuk is (dank je wel Kalish...).

Vervolgens gingen we verder over een veld en stond de meute alweer aan het eind voordat ik goed en wel aan de oversteek begonnen was. Nog een paar paadjes en we waren weer bij het laatste veld. Daar gingen Ace en Dasha nog even lekker een potje stoeien en rennen. Kalish wilde ook wel meedoen, maar als het zo ruig tekeer gaat durft ze dat vaak niet, want dan wordt ze onder de voet gelopen. Dasha kan zich dan beter staande houden.

Van Visvijverbos 27-12-2009

Voor we het wisten waren we weer terug bij de auto. Het tuig stond bij de auto met een blik van "Zo, we zijn de ergste gekte kwijt, gaan we nu gezellig wandelen?"
Tja, je zult maar een horde gekke Belgen hebben...

Torpedo-oren

Van Sneeuwplaatjes

Ace heeft regelmatig de neiging om "torpedootje" te spelen. Dan stormt hij keihard op een van de teefjes (meestal Dasha) af en ramt die in de nek. Dat vinden ze doorgaans niet echt geslaagd, maar ja, wat doe je eraan...

Ace kondigt zijn actie altijd wel duidelijk aan. Dan gaat hij in sluiphouding of hij gaat liggen. Maar wat zijn snode plannen vooral duidelijk maakt is de stand van zijn oren. Die gaan dan opzij, zogezegd in V-vorm. Vandaag was ik eindelijk in staat dit op de foto vast te leggen. Het kan nog duidelijk, Ace heeft zijn oren soms nog lager en hij houdt zijn kop vaak ook heel laag, maar de houding op deze foto is voor de teefjes genoeg om in de alarmfase te gaan en alvast dekking te zoeken...

Tweestrijd

Voorheen mocht geen enkele hond bij mij op de bank. Kalish mocht echter van André op de bank en dit is nu nog steeds zo. Ze mag bij mij als enige ook op de bank.
De rest mag niet op de bank. Als ik die ook toelaat, wordt het in no time een zooi. Als je ziet wat een zand en prut de meute mee naar binnen neemt en als je dan zou bedenken dat dit allemaal op de bank terecht komt, dan gaat die een snelle dood tegemoet. Bovendien kun je er dan zelf met goed fatsoen niet meer op zitten.
Sicco en Dasha denken er niet aan om op de bank te gaan, die vinden het niks. Jelle heb ik twee keer van de bank moeten jagen, die vond dat hij toch minstens dezelfde rechten had als Kalish. Een beetje heeft hij daar gelijk aan, maar helaas voor hem wil ik daar niet aan. Nu heb ik hem al een tijdje niet meer betrapt, dus ik denk/hoop dat het idee uit zijn hoofd is en dat hij genoegen neemt met de manden en kussens.

Zoals gewoonlijk is Ace weer een geval apart. Hij is een opportunist. Hij ziet Kalish de bank op gaan en denkt "Oh, dat is vast leuk, dat kan ik ook". Vooral als er wat door de straat gaat vliegt hij de bank op. Hij heeft namelijk ontdekt dat je vanaf de bank net door het zijraampje kunt kijken en dat is het enige raampje waar geen rolgordijntje voor zit. Dus heb je lekker vrij zicht. Maar als hij dat doet, weet hij ook dat hij fout is, dus dan floept hij snel de bank af als ik eraan kom. Dat hoor ik duidelijk, maar ja, wat doe je er dan aan. Hij komt dan naar me toe met een hoofd van "ik deed echt niks verkeerd, hoor". En bewijs het tegendeel maar eens...

Nu heb ik ook al een paar keer een andere situatie gehad. Ik zat rustig op een van de banken en Kalish lag naast me. En op de andere bank lag Kalish.... Hé, dat kan niet, ik heb maar één Kalish... Shit, dat is Ace! En daar lag hij dan, zo heerlijk tevreden en ontspannen, dat ik me bijna bezwaard voelde om hem eraf te sturen.
Laatst zat ik op de bank en Kalish lag op de andere bank, zoals zo vaak. Hé, wat heeft Kalish een lange snuit...Shit, dat is Ace! En weer lag hij zo tevreden en in diepe rust, dan ik me weer bezwaard voelde om hem eraf te sturen.

Vandaag zat ik op de bank en Kalish (de echte) lag op de andere bank, tevreden opgerold in een hoekje. Ace stond bij mij, naast de bank. Hij keek me een aantal keren aan, aarzelde, rommelde, keek me nog eens aan en aarzelde nog eens... en stapte toen heel rustig naast me op de bank en rolde zich tevreden op in het andere hoekje.
Tja, en wat doe je dan... Eigenlijk had ik heel boos "foei" moeten roepen en hem eraf moeten sturen. Maar stiekem vond ik het heel erg gezellig en Ace stoorde absoluut niet, hij ging heel lief in het hoekje liggen. Shit, wat moeilijk om dan consequent te zijn! Wat heb ik gedaan? Ik heb hem heel rustig en vriendelijk naar de grond gedirigeerd. Hij deed het, maar ging even later toch weer naast me op de bank liggen. Met pijn in mijn hart heb ik hem weer rustig naar de grond gewezen. Daar bleef hij toen.

Ik heb het nog nooit zo moeilijk gevonden om consequent te zijn. Ik kan dat smoel van Ace heel moeilijk weerstaan. Zal ik hem dan toch maar op de bank laten? Maar dan is het hek van de dam, want als je Ace een vinger geeft, neemt hij je hele hand. Maaar ik heb nu al hoezen om de bank en er zijn meer Belgenmensen die hun honden zonder problemen op de bank laten... Ik ben hevig in tweestrijd, maar ik vrees eigenlijk dat ik dit ga verliezen...

Kapot oor

Jelle heeft weer een kapot oor. Dat is niet voor het eerst. Hij en Sicco hebben vrij regelmatig mot. Of eigenlijk, Sicco geeft Jelle op zijn kop als die weer eens niet de gepaste afstand bewaart van hem. Sicco is de roedelleider. Jelle accepteert dat wel, maar hij is niet zo goed in de hondentaal en haalt zich daardoor regelmatig de woede van de roedelleider op de nek. En Sicco is de laatste tijd niet zo in vorm en regelmatig wat uit zijn hum. Er is ook teveel in zijn leven gebeurd, hij kan het nog geen plekje geven: zijn blessures en daardoor het einde van zijn sportcarrière, de roedeluitbreiding met eerst 2 en nu dus nog maar 1 reutje, het verlies van zijn geliefde baas, een verhuizing... Alles heeft hem erg onzeker gemaakt, waardoor hij zijn positie als roedelleider eerder bedreigd ziet en hem feller verdedigt.
Als Sicco vindt dat Jelle over de streep gaat, dan pakt hij hem in de nek. Helaas zit dan bijna altijd Jelle's oor ertussen. Doorgaans doe ik er niks aan en herstelt het netjes.
Jelle was eigenlijk net hersteld van een pijnlijk oor ten gevolge van zo'n incident. Helaas voor hem was het vandaag weer raak. Ik had te laat door dat zijn oor weer flink getroffen was. Ik kwam er pas achter toen ik een flink bloedspoor op de grond zag. Toen bleek dat er weer een lapje vel van het oor los zat. Tja, wat nu. Het was duidelijk niet een wond die gehecht kon of hoefde te worden, maar het bloedde toch wat te veel om het zo te laten. Wat zou een dierenarts eraan doen? Waarschijnlijk inpakken om het bloeden te stelpen. Ik besloot er een stuk leukoplast op te plakken om zo tevens het wat loshangende vel te fixeren op de wond. Op deze manier kan er geen vuil in en ontstaat er hopenlijk geen wild vlees of zo. Jelle vindt het goed, hij heeft eigenlijk geen last van de "plakker".

Pas later zag ik dat Jelle in de keuken en de huiskamer met zijn kop geschud had voordat ik het oor verbonden had. Het bloed zat letterlijk (!) tegen het plafond. Ik moest dus flink boenen om de muren, vloeren, kasten, schemerlampen, afvalbakken en keukenkastjes en deuren weer schoon te krijgen. Wat een ravage, zeg!

Speuren in de sneeuw

Eergisteren heb ik voor het eerst met de honden in de sneeuw gespeurd. Dat was in Heemskerk in het bos. Gisteren heb ik weer gespeurd, dit keer in Almere op ons speurveld. In beide gevallen lag er een laagje sneeuw van zo'n 5 cm. Het voordeel is dat je dan precies het spoor kunt zien lopen. Je zou zeggen dat de honden dat ook zien en dus op het zicht gaan lopen. Maar nee, hoor, in Heemskerk liepen ze duidelijk op de geur. Zo kon het gebeuren dat ik op een driesprong het spoor naar rechts zag gaan, maar Dasha juist naar links ging. Daar stond de wind namelijk naar toe. Met een boog kwam ze uiteindelijk prima in de goede richting uit, maar het was duidelijk dat ze zich niet op het zicht oriënteerde. Ook Ace deed dit niet en volgde puur de geur. Grappig is dat je onder deze omstandigheden dus prima kunt zien wat je hond zoal doet en hoe ze eigenlijk speuren. Normaal weet je niet precies waarhet spoor loopt en ga je er vaak vanuit dat de hond op verwaaiing loopt als hij wat van de lijn afwijkt. Nu kon ik echter prima zien dat vooral Dasha de wildsporen erg interessant vindt en ze regelmatig even checkt. Ook een fietsspoor vond ze de moeite waard van het volgen. Maar uiteindelijk volgt ze dan toch het juiste spoor. Op een gegeven moment kruisten we wat wandelaars. Hierna ging Dasha verder op hun spoor, dat parallel aan het te volgen spoor liep. Na een stukje zo verder gegaan te zijn kwam voor mij het "punt van de waarheid". Het spoor dat Dasha moest volgen boog af naar rechts en kruiste daardoor het spoor van de wandelaars, dat rechtdoor liep. Dasha aarzelde echter geen moment en sloeg rechtsaf. Op dat moment vond ik dat super, maar achteraf is het eigenlik niet eens zo verbazingwekkend. Dasha loopt namelijk bij voorkeur een stukje naast het spoor. We noemen dat "op de randwaarden lopen". Ze loopt dus op de grens van waar wel en geen lucht is en kan zo goed bepalen of ze nog juist zit. Die grenswaarde liep toevallig precies over het spoor van de wandelaars...
Bij het speuren op het veld was ook goed te zien hoe Dasha te werk gaat. Dit keer liep ze vrij strak op het spoor, maar het was ook veel ouder dan dat in Heemskerk. Bovendien was de tempeeratuur veel lager. Er zal dus minder geur geweest zijn, waardoor honden meer "terug naar de kern" gaan speuren. Maar ook dit keer ging Dasha regelmatig even een stukje het spoor van een konijntje of zo op. Normaal loopt een trainingsmaatje voor
Dasha het spoor uit en loop ik het voor haar hond Xivar uit. We wilden beiden echter wel eens trainen met een verleidingspoor. Tja, en als je maar met z'n tweeën bent is dat lastig. We hebben dat opgelost door voor onze eigen hond het spoor uit te lopen, maar wel door elkaars spoor te lopen en dus elkaars spoor als verleiding te gebruiken. Dat was best moeilij voor de honden, omdat de verleiding in dit geval dus een geur was die ze normaal gewend zijn te volgen. Nadat de sporen er een uurtje lagen begon Xivar als eerste aan zin spoor. Voor hem was de moeilijkheid dat het te volgen spoor en de verleiding nagenoeg even oud waren. Hij is echter een goede speurder en had geen moeite het juiste spoor te volgen. Hierna was Dasha aan de beurt. Voor haar was de situatie totaal anders, want er lag weliswaar een verleiding die even oud was als het te volgen spoor, maar over die verleiding was vervolgens weer een heel vers spoor gelegd plus het spoor dat Xivar achterliet. Het verschil met het te vogelen spoor was hierdoor enorm, maar de verleiding had ook wel een heel sterke geur. Ik was benieuwd. Maar Dasha vond het blijkbaar niet moeilijk, want ze reageerde totaal niet op deze verleiding en liep er voorbij alsof het er niet was. Waar ze wel op reageerde waren wat verleidingen die door konijntjes gelegd waren. Die waren weliswaar veel ouder dan het spoor wat ik gelopen had, maar toch nog wel erg aantrekkelijk voor haar. Normaal weet je niet waarom ze af en toe wat van het spoor wijkt, maar nu was haarfijn te zien dat dit steeds op plekken was waar wildsporen waren. Ja, Dasha, de sneeuw heeft je verraden!
Wat me verder opviel was dat alle honden erg goed speurden, ondanks de sneeuw en de kou. Wij mensen maken ons daar wel eens druk om, of eenhond wel in de vrieskou mag/kan speuren. Nou, geen probleem hoor.

Blij smoel

Jelle is in het voorjaar geblesseerd geraakt. Drie verschoven ruggenwervels en verrekte banden aan zijn linker-achterpoot. Het gaat ondertussen steeds beter, maar de genezing heeft gewoon zijn tijd nodig. een hond van 10 jaar oud is niet zo snel weer op de rit. Sinds september train ik af en toe weer voorzichtig met hem en dat vindt hij geweldig. Soms zie ik hem dan later wat trekkenpoten, maar meestal gaat het goed. Sinds onze pakwerker geblesseerd is, komt Jelle echter wat minder aan de beurt. Ik draai dan pakwerk voor alle aanwezige honden en dan laat ik Jelle vaak maar in zijn bench. Het is ook vaak wat lastiger om hem dan goed in- en uit te lopen, dus dan denk je al snel " laat hem maar rustig in de auto zitten".

Dit laatste halve jaar is Jelle snel ouder geworden. Natuurlijk doet zo'n blessure hem geen goed, maar de rust die hij daarom moest nemen heeft hem ook niet beter gemaakt. Lichamelijk wel een heel eind, maar geestelijk is hij een beetje ingekakt, gelooft het wel allemaal. Het is weliswaar van nature een rustige hond, maar dat is wat anders dan uitgeblust. Natuurlijk krijgt hij wel zijn aandacht. 's Avonds voor het slapen gaan komt hij steevast even met zijn kop op bed en dan knuffelen we wat. En als ik overdag thuis aan het werk ben, dan ligt hij tevreden onder mijn bureau. Maar desondanks is hij wat uitgeblust. Ik vond hem ook wat meer plassen en heb urine en bloed laten controleren. De urine zat wat laag in soortelijk gewicht, maar verder geen duidelijke afwijkingen, dus het zal de ouderdom wel zijn.

Wat training betreft liep ik nog wel af en toe een appelletje, maar met de regenachtige zaterdagen van de afgelopen tijd is dat er ook wat bij ingeschoten. Speuren doe ik wel met Jelle,maar slechts een klein stukje, want het is niet zijn ding en hij verliest snel zijn motivatie. Dus een klein stukje en dan een bal, dat vindt hij leuk.

Vanavond besloot ik om Jelle wel een korte training te geven. Gewoon een beetje werken aan zijn bewaking en aanblaffen van de pakwerker. En als beloning natuurlijk de mouw. Nou, dat vond hij geweldig! Hij is zeker geen natuurtalent, maar op zijn eigen manier heel gemotiveerd. Na een korte sessie stopten we, omdat hij anders lichamelijk teveel belast wordt. Zoals altijd mocht hij als beloning de mouw meenemen naar de auto. Dat deed hij dan ook vol verve. Daarna liep ik hem nog even een kort stukje uit. En dan zie je wat je zo'n hond geeft met zo'n training! Jelle kan dan echt een lach van oor tot oor hebben. Met zijn brede lachebek keek hij me zielsgelukkig aan. Ach, wat kan die ouwe er nog van genieten als hij mag trainen. Ik geloof eigenlijk heilig in het feit dat deze positieve energie hem ook lichamelijk goed zal doen en zeker uit zijn geestelijke dip zal halen. Ik ga hem toch weer wat vaker "van stal halen" . Dat blije smoel gaan we de komende tijd vaker zien!

nieuwe foto

Toen mijn moeder vorig jaar 80 werd, hebben we haar drie ingelijste foto's gegeven van haar 3 kinderen met hun gezin. Sinds dien is mijn gezinsamenstelling gewijzigd: André en Auke zijn weg. Mijn moeder wilde daarom graag een nieuwe foto met de nieuwe gezinssamenstelling. Die foto heb ik afgelopen vrijdag door Hans Hoop laten maken. Ergens halverwege de vrijdagmiddag-wandeling heb ik mijn tuig in het gelid gezet en heet Hans ze op de foto gezet. De "gevoelige plaat" bestaat tegenwoordig uit pixels of zelfs megapixels. Hoe dan ook, het is een leuk plaatje geworden. Ik heb hem een beetje moeten bewerken, omdat het erg somber weer was en het net was of we in de mist stonden, maar nu is hij volgens mij wel OK.

Vlnr: Jelle, Kalish, Ace, Sicco, Dasha

Met z'n allen hardlopen

Vandaag ben ik weer gaan hardlopen. Dit keer mochten alle 5 de zwartjes mee. Ik koos een stukje buitenaf, waar ze los kunnen en waar bijna niemand loopt, zeker niet tegen de schemering. Ik hield er namelijk rekening mee dat er wel eens eentje wat achter zou kunnen blijven. Sicco is niet zo'n duursporter, vaak gaat hij achterlopen met een hoofd van "is het nog ver?". Er zijn dan twee opties: ofwel als een soort veedrijver de meute voor je uit werken ofwel ze maar gewoon achterlaten en dezelfde route terug nemen. Dan kom je ze wel weer tegen. Dat laatste koos ik voor, want dat veedrijven bevalt me bar slecht.
Nou, ze hadden er blijkbaar zin in, want ze bleven helemaal niet achter. Zelfs Sicco liep keurig mee. Hij had er duidelijk schik in. Ja, het is ook al weer een hele tijd terug dat ze meegeweest zijn met hardlopen en wat nieuws vinden ze doorgaans wel leuk.

Het is leuk de verschillen te zien tussen de honden. Zoals gezegd is Sicco geen duurloper. Hij is een sprinter, die het doorgaans niet zo heeft op die lange afstanden. Jelle daarentegen vindt duurlopen heel leuk. Of het nou naast de fiets is of mee met hardlopen, hij vindt het erg leuk. Weliswaar heeft hij de neiging wat te lang bij tevenplasjes te blijven hangen en daardoor achterop te raken, maar als hij meeloopt, dan loopt hij in een mooi gelijkmatig drafje. Naarmate zijn leeftijd vordert wordt dat achterop raken wat meer. Hij kan het nog allemaal makkelijk aan, maar doet het wel rustiger aan en ziet het nut er niet altijd van in om mij weer in te halen: achteraan bungelen is ook OK.

Dasha en Kalish zijn een beetje gelijk: ze kunnen met gemak een duurloop aan en ze vinden het ook leuk om mee te gaan, maar ze missen een beetje een doel. Rennen is prima, maar dan achter een hert of bal aan. Verplaatsen van A naar B is ook prima, maar dan wel met een doel. Ze gaan dan op zoek naar eetbare zaken of naar sporen van wild. Wellicht is dat de aard van een teefje: geen energie verspillen, maar alleen doelmatig aanwenden. Ze lopen allebei heel soepel en zijn absoluut niet moe, maar ze zijn wel constant bezig met andere zaken.

En dan heb je nog Ace. Ace is echt mijn hardloophondje van dit moment. Hij is van het type "hoe meer energie je verspilt hoe beter". Hij vindt het overduidelijk geweldig om met hardlopen mee te gaan. Hij rent continu van voor naar achter: - vooraan kijken wat de teefjes doen - achteraan kijken waar ik blijf - even bij Jelle buurten (zijn grote vriend) en dan weer naar voren om te zien of hij niks mist - en dan ziet hij opzij iets wat hij even moet checken - en dan komt er een grote plas, waar hij uiteraard even flink in moet plonzen... enz. enz. Het verschil met de teefjes is dat hij totaal niet bezig is met een bepaald doel, tenzij je het domweg plezier hebben en verspillen van energie een doel vindt...
Onvermoeibaar racet hij van voor naar achteren en heeft het overduidelijk super naar zijn zin. Het was dan ook geen verrassing dat hij geen zin had om de auto alweer in te moeten... Als het aan Ace ligt gaan we elke dag rennen ;-)