Tweestrijd

Voorheen mocht geen enkele hond bij mij op de bank. Kalish mocht echter van André op de bank en dit is nu nog steeds zo. Ze mag bij mij als enige ook op de bank.
De rest mag niet op de bank. Als ik die ook toelaat, wordt het in no time een zooi. Als je ziet wat een zand en prut de meute mee naar binnen neemt en als je dan zou bedenken dat dit allemaal op de bank terecht komt, dan gaat die een snelle dood tegemoet. Bovendien kun je er dan zelf met goed fatsoen niet meer op zitten.
Sicco en Dasha denken er niet aan om op de bank te gaan, die vinden het niks. Jelle heb ik twee keer van de bank moeten jagen, die vond dat hij toch minstens dezelfde rechten had als Kalish. Een beetje heeft hij daar gelijk aan, maar helaas voor hem wil ik daar niet aan. Nu heb ik hem al een tijdje niet meer betrapt, dus ik denk/hoop dat het idee uit zijn hoofd is en dat hij genoegen neemt met de manden en kussens.

Zoals gewoonlijk is Ace weer een geval apart. Hij is een opportunist. Hij ziet Kalish de bank op gaan en denkt "Oh, dat is vast leuk, dat kan ik ook". Vooral als er wat door de straat gaat vliegt hij de bank op. Hij heeft namelijk ontdekt dat je vanaf de bank net door het zijraampje kunt kijken en dat is het enige raampje waar geen rolgordijntje voor zit. Dus heb je lekker vrij zicht. Maar als hij dat doet, weet hij ook dat hij fout is, dus dan floept hij snel de bank af als ik eraan kom. Dat hoor ik duidelijk, maar ja, wat doe je er dan aan. Hij komt dan naar me toe met een hoofd van "ik deed echt niks verkeerd, hoor". En bewijs het tegendeel maar eens...

Nu heb ik ook al een paar keer een andere situatie gehad. Ik zat rustig op een van de banken en Kalish lag naast me. En op de andere bank lag Kalish.... Hé, dat kan niet, ik heb maar één Kalish... Shit, dat is Ace! En daar lag hij dan, zo heerlijk tevreden en ontspannen, dat ik me bijna bezwaard voelde om hem eraf te sturen.
Laatst zat ik op de bank en Kalish lag op de andere bank, zoals zo vaak. Hé, wat heeft Kalish een lange snuit...Shit, dat is Ace! En weer lag hij zo tevreden en in diepe rust, dan ik me weer bezwaard voelde om hem eraf te sturen.

Vandaag zat ik op de bank en Kalish (de echte) lag op de andere bank, tevreden opgerold in een hoekje. Ace stond bij mij, naast de bank. Hij keek me een aantal keren aan, aarzelde, rommelde, keek me nog eens aan en aarzelde nog eens... en stapte toen heel rustig naast me op de bank en rolde zich tevreden op in het andere hoekje.
Tja, en wat doe je dan... Eigenlijk had ik heel boos "foei" moeten roepen en hem eraf moeten sturen. Maar stiekem vond ik het heel erg gezellig en Ace stoorde absoluut niet, hij ging heel lief in het hoekje liggen. Shit, wat moeilijk om dan consequent te zijn! Wat heb ik gedaan? Ik heb hem heel rustig en vriendelijk naar de grond gedirigeerd. Hij deed het, maar ging even later toch weer naast me op de bank liggen. Met pijn in mijn hart heb ik hem weer rustig naar de grond gewezen. Daar bleef hij toen.

Ik heb het nog nooit zo moeilijk gevonden om consequent te zijn. Ik kan dat smoel van Ace heel moeilijk weerstaan. Zal ik hem dan toch maar op de bank laten? Maar dan is het hek van de dam, want als je Ace een vinger geeft, neemt hij je hele hand. Maaar ik heb nu al hoezen om de bank en er zijn meer Belgenmensen die hun honden zonder problemen op de bank laten... Ik ben hevig in tweestrijd, maar ik vrees eigenlijk dat ik dit ga verliezen...