Hond kwijt

Gisteren was ik een van mijn honden kwijt. Gewoon in huis.
Hoe kan dat nou?
Ja, dat dacht ik ook, maar ik telde er toch echt maar vier. Nummer vijf was weg. En dat was Kalish. Weliswaar de kleinste van het spul, maar toch nog goed voor zo'n 58 centimeter en ruim 19 kilo. Je zou toch zeggen dat je dat niet zomaar kwijt raakt.
Ik wist zeker dat ze binnen moest zijn, dus ging ik op zoek door het huis. Ik keek nog eens extra in de huiskamer of ze niet gewoon lekker op de bank lag. Nee. In de gang dan? Nee. Boven? Nee, dan zou ze direct komen als ik riep en ik kreeg geen reactie. In het berghok? Daar staat mijn wasmachine en ik was er geweest. Vaak lopen de honden dan achter me aan. Dan stuur ik ze er weer uit, maar ik kon er natuurlijk eentje over het hoofd gezien hebben. Maar nee, daar was ze niet. In de tuin? Nee, de deur was niet open geweest, dus dat kon niet. Was ze echt niet in de huiskamer? Nee. Echt niet in het berghok? Nee. Niet onder mijn bureau? Nee. Echt niet boven? Nee. Nou ja! Je kunt toch niet zomaar een hond kwijt zijn!
Toen herinnerde ik me dat ik wel een raar geluid uit de gang had horen komen. Ik had eerst gedacht dat het een van de katten was, maar het was wel een raar soort krabgeluid geweest, te hard voor een kat. En het kwam niet echt uit de gang, maar wel beneden. Daar is ook het toilet. Ze zou toch niet in het toilet zitten? Dat zie je toch als je de deur dicht doet?! Toch maar even gekeken en ja hoor, daar kwam madam enigszins beduusd tevoorschijn. Was dat kleine ding dus achter mijn rug de WC in gepiept! Het moet niet gekker worden...
Maar goed, toen waren er weer vijf, dus alles was weer compleet.