Hardlopen met socialisatie

Zojuist ging ik een stukje hardlopen en Ace mocht mee. Nu bleek er in het bos een kerstwandeling te zijn. Dress-code was blijkbaar de Wijzen uit het Oosten, want er liepen zeer veel mensen rond die als Arabier verkleed waren, met wijde gewaden en "theedoek" op het hoofd. We kamen de meest vreemde dingen tegen (althans, die je normaal niet in het bos aantreft). Wat is het dan een genot om een sociaal hondje te hebben!
Allereerst passeerden we diverse vuurkorven. Vervolgens stond er midden in het bos een tentje met "Arabieren" die soep aan het opwarmen waren. Ace vond het wel interessant en moest natuurlijk zijn snuit even in de doos onder het tafeltje stoppen. Je weet immers nooit of daar iets eetbaars in zit... Iets verder kwamen we de eerste wandelaars tegen, met diverse grote en kleine honden erbij. In zo'n situatie is Ace super makkelijk: hij maakt even kennis, maar als ik doorloop, loopt hij ook direct door. Geen onvertogen grommetje of blafje.
Vervolgens kwamen we weer een vuurkorf tegen, met daarnaast twee schaapjes in een omheining. Nou, als herdershond is Ace dan nu gezakt. De schaapjes stonden wat angstig naar hem te kijken, maar hij besteedde er totaal geen aandacht aan.
In de rest van het rondje kwamen we diverse gewone mensen tegen, honden en als arabier verklede mensen. Ace is gek op mensen, dus hij heeft de neiging om met iedereen kennis te willen maken. Dat doet hij voor zijn doen erg rustig, maar wel op zijn honds: hij moet aan iedereen even snuffelen. Helaas voor hem waren er een aantal bij die bang voor honden bleken. Tja, dan is zo'n "grote" zwarte hond extra eng. Er waren er een paar die zo verschrikt reageerden, dat Ace ervan schrok. Snel maar verder dan.
Tja, wat kwamen we verder nog tegen: een vreemd verlicht kastje, enkele keten en iemand die op een stoeltje zat bij een sterrenkijker. Ace keek er even naar en liep door alsof het de gewoonste zak van de wereld was.
Bij de laatste vuurkorf waar we langskwamen, zaten twee mannen op stoeltjes erbij. Ace kwam even kennismaken en gelukkig waren dit hondenliefhebbers. Een van de twee was hem even lekker aan het kriebelen. Ace ging er knus tegenaan leunen. Na even kort met de mannen gesproken te hebben, keek ik Ace aan en zei "ga je weer mee?". Meteen kwam hij mee en aan hun lach merkte ik, dat de mannen dat wel konden waarderen.
Ja, Ace kun je in de gekste situaties goed meenemen. Ik heb weer genoten van mijn heerlijk sociale Belgje!

Speurneuzen in actie

Omdat het in de planning ligt om met beide dames in maart mee te doen aan een Speurhond-examen, moet er even flink geoefend worden. Ik had vandaag twee sporen neergelegd. Drie uur later kwam ik ze uitwerken.

Dasha begon met een lang stuk over gras, dan door de ingang van het grasveld naar de berm toe. Daar stond een flinke wind en er lopen nog wel eens mensen. Ze had wat moeite en wilde het grasveld op naar het bos. Dat doe ik meestal, maar nu dus niet. Uiteindelijk vond ze haar weg door de berm, waar ze meteen op een voorwerp stuitte, dat ze goed verwees. Vervolgens ging het door de berm, dan door een greppeltje naar het bos, langs het bos en dan een stukje verder weer terug door de greppel de berm in en 5 meter verder weer terug door een greppeltje een grasveld op. Met hier en daar wat zoeken vond ze haar weg en verwees het voorwerp in het grasveld netjes. Hierna ging het weer terug richting de bosrand, waar ze het moeilijk had om haar weg door de laag rotte bladeren te vinden. De haakse hoek van het bos af het veld op pakte ze keurig en even later de volgende hoek en even later het voorwerp ook. hierna ging het een stuk rechtuit en dan een flauwe bocht naar de hoek van het bos. Die pakte ze perfect. Er lopen nogal eens mensen langs het bos en ze haperde daar ook heel licht, maar pakte vervolgens perfect het juiste spoor. Om het bos heen kwam er even later weer een haakse hoek van het bos af, die ze ook perfect pakte. Kort erop moest ze weer naar rechts, maar die bocht overliep ze volledig. Met wat zoekwerk vond ze hem uiteindelijk, maar had veel moeite met de laatste strek. Uiteindelijk vond ze wel haar verdiende beloning.
Ondanks hier en daar wat zoeken vond ik toch dat Dasha het erg goed gedaan had. Ze begint steeds meer overtuiging te krijgen van haar eigen kunnen. Een blaffende hond en wat wandelaars leidde haar even af, maar ze ging direct weer door het met spoor, iets dat een jaar geleden veel lastiger geweest zou zijn. Ze gaat supergoed vooruit, mijn meisje!

Vervolgens was Kalish aan de beurt. Inmiddels was een familie met 4 kinderen over het gras aan komen lopen. Er is daar een wandelroute, die ze volgden. Ze doorkruisten het spoor van Kalish minimaal 1x, maar ze liepen nogal breed en kunnen heel goed het spoor op meer plaatsen geraakt of gekruist hebben. Mooie verleiding, maar wel heel moeilijk voor mijn meisje!
Kalish begon op een berm langs de weg. Ze verwees het eerste voorwerp netjes en vervolgde haar weg. Even later ging het haaks richting de asfaltweg, die ze over moest. Met enig zoekwerk vond ze dat toch nog vrij makkelijk en vervolgde haar weg langs de bosrand. Daar lag weer een voorwerp, dat ze keurig verwees. Even later kwam er een haakse bocht van de bosrand af, die ze prima vond. Midden op het grasveld ging het weer met een haakse bocht opzij en even later met een haakse bocht weer terug naar de bosrand. Kalish pakte dit prima op. Na een lange strek langs de bosrand vond ze weer keurig een voorwerp. Hierna ging het haaks van de bosrand af en daar werd het spannend, want daar kwam ze in de buurt van de wandelroute. Daar bleek niets van, want ze pakte de hoek midden op het grasveld prima op en vond even later het voorwerp. Bij de hoek waar het spoor de wandelroute kruist was ze wel even iets afgeleid, maar dat was minimaal en ze vervolgde keurig het juiste spoor. Dit liep weer terug over de asfaltweg en dit keer had ze dat snel te pakken. Lang de bosrand ging het nog een klein stukje verder, waar vervolgens het eindbakje met beloning lag.
Kalish speurt nog niet zo lang op dergelijke oude sporen en heeft ook nog weinig ervaring met verleidingssporen en obstakels zoals wegen. Ik was dan ook zeer tevreden met haar prestatie. Wat kan dat kleine ding speuren!

Met een zeer tevreden gevoel heb ik de rest van de meute uit de auto gelaten en nog even lekker een wandeling met ze gemaakt.

Vuilnisbak-perikelen

Ik denk dat het alweer driekwart jaar terug is dat Ace ontdekte hoe hij de klep van de vuilnisbak omhoog kon doen. Ik vind hem vaak trekken hebben van een van mijn eerste Groenendaelers Sil. Ook in dit geval. Die wist de klep ook open te doen, maar toen ik de greep richting de muur draaide was het probleem verholpen. Dus dat deed ik ook bij Ace en inderdaad, probleem verholpen.

Alweer bijna een half jaar geleden deed Caspian, mijn rode Maine Coon, zijn intrede. Hij was toen al bijna 7 maanden oud, dus al een stevige kerel. Maar wel jong in de kop en jonge katten hebben de neiging om full-speed door het huis te racen. In zijn run van kamer naar bijkeuken kwam Caspian dan de vuilnisbak tegen. De snelste manier om die hindernis te nemen was: dr'op en dr'over. Maar ja, 5 of 6 kilo in volle vaart... Gevolg was dat de bak regelmatig omver ging. Vervolgens stonden er genoeg zwarte vriendjes klaar om de troep "op te ruimen". Dat probleem heb ik verholpen door twee bakstenen onderin de vuilnisbak te leggen. Dat helpt prima, want sinds die tijd gaat het ding niet meer omver. Dit uiteraard tot ongenoegen van de zwarte meute.

Tja, dan denk je dus: hoofdstuk vuilnisbak is afgesloten. Maar nu hebben Ace en Kalish ontdekt dat de katten af en toe een brokje morsen. Dat valt dan vaak naast of achter de vuilnisbak, want de katten krijgen ernaast eten. Ze duiken dus regelmatig in de hoekjes en kiertjes om die brokjes te vinden. Ace overdrijft dat dan natuurlijk en duwt met zijn wroetneus de vuilnisbak nog wel eens van zijn plek. Caspian doet dapper mee, doordat hij zijn balletje nog wel eens achter de in die hoek staande obstakels mept en dan alles opzij probeert te schuiven om er weer bij te kunnen. Als ik aan het werk ben, hoor ik dus regelmatig wat schuifgeluiden.

Vanmiddag hoorde ik weer gerommel en het schuiven van de vuilnisbak. Niks alarmerends dus. Maar op een of andere manier klonk het toch anders, dus ik ging maar eens poolshoogte nemen. Ik trof Ace aan met de nodige rommel die hij uit de vuilnisbak gehaald had. Door het verschuiven van de bak, had hij zijn neus weer in de handgreep kunnen zetten en dus de klep weer kunnen openen. Ondanks dat het een heterdaadje was en hij te midden van de troep stond, keek hij me met een wel héél erg nadrukkelijk onschuldig hoofd aan: "Ikke? Ik doe niks hoor" Ondertussen hingen er wat onduidelijke flarden aan zijn bek en stak een stuk van de stokbroodzak tussen zijn tenen uit. Tja, dan moet je moeite doen om een glimlach te onderdrukken. Met een gespeelde "foei" plukte ik de troep van zijn bek en tenen af en stuurde hem weg. De rommel viel gelukkig mee. Ik heb de bak weer op zijn plek gezet.

Dezelfde middag, een uurtje later, hoorde ik de vuilnisbak weer behoorlijk schuiven. Met een brul "Ace!" vloog ik er heen, maar de vogel was al gevlogen. Er was nog niks aan de hand, maar ik zal de komende tijd goed moeten opletten. Als ik dit niet in de kiem smoor, zal ik een andere vuilnisbak moeten kopen en daar heb ik geen zin in!