Geslaagd!

Al jaren ga ik eens in de 5 weken speuren in Heemskerk bij de SpeurInstructieSchool van Cor Oldenburg. Dat is dan praktijkspeuren, waarbij je door een bosrijk duingebied tussen wandelaars, fietsers etc. door speurt. Iemand loopt daar een stuk weg en je hond moet proberen hem terug te vinden. Hij mag dat op zijn geheel eigen wijze doen, zolang het doel maar bereikt wordt. Ik vind het een geweldige manier van speuren, waarbij de natuur van de hond prachtig tot zijn recht komt en waarbij je echt moet samenwerken met je hond en zijn subtiele lichaamstaal goed moet lezen.

Vorige keer had Cor al eens aangegeven dat ik wel eens toe was aan een examen met Ace en wellicht ook met Dasha. Ik was dat met hem eens en ging ervan uit dat we daar dan zo langzaamaan naar toe zouden werken.

Vanmorgen ging ik weer speuren. We begonnen met Ace. Al even tevoren was de zoon van Cor weggelopen. Hij had een lap op het veld achtergelaten en van daaruit ging ik met Ace beginnen. Ik liet hem ruiken aan de lap en wilde hem aanzetten tot speuren. Hij is nog niet zo vaak vanaf een lap gestart en vond het eerst wel moppig om er een trekspelletje mee te beginnen. Ik moest er wel wat om lachen. Uiteindelijk ging hij enigszins rommelig op zoek naar het spoor, vond deze en volgde dat het bos in. Hij liep lekker vlot over de dikke laag platgetrapte sneeuw. Ik volgde hem zo vlot mogelijk, maar moest hier en daar wel wat voorzichtig lopen om niet uit te glijden. Een paar keer vond Ace het nodig om zijn poot op te tillen tegen een boom, maar liep verder met een hoge staart en een kwispel van "kijk mij eens lekker bezig zijn". Op een kruising liep hij even fout, maar dat was hem aan te zien. Ik haalde hem terug en hij pakte daarna vlot het spoor weer op. Cor liep al die tijd zonder iets te zeggen achter me aan. Doorgaans babbelen we af en toe wel wat, dus ik had al zoiets van "goh, het lijkt wel een proef-examen". Maar het ging lekker, dus ik richtte me op Ace. Hij dook langs het pad met zijn neus in de sneeuw en kwam er met een stukje bezemsteel uit tevoorschijn. Dat zijn de voorwerpen die af en toe op het spoor achtergelaten worden en die de hond dan moet vinden. Ik prees Ace de hemel in, nam het voorwerp aan en gaf hem wat lekkers als beloning. We vervolgden het spoor en kwamen na enige tijd op een dubbele driesprong. Dat is dus eigenlijk bijna een lange open plek waar 6 wegen bijeen komen. Ace liep eerst overtuigd de kruising over, ging een pad in en was vervolgens het spoor kwijt. Ik haalde hem terug en begon te cirkelen over de kruising. Zo kun je hem ergens het spoor laten kruisen, zodat hij het weer op kan pakken. Cor stond nogal in de weg, waardoor Ace telkens afgeleid was ("Hé, jij ook hier? Wat leuk!"). Eerst zei Cor niks, maar omdat ik wat aan het prutsen was, kon hij het niet laten hier wat van te zeggen. Na nog enig gepruts van mij en wat kritische kanttekeningen van Cor wist ik Ace toch weer op het spoor te krijgen. Hij vervolgde zijn weg en vond bijna direct weer een voorwerp, dat verstopt was in de sneeuw. Knappe kerel! We vervolgden onze weg verder zonder veel problemen en vonden uiteindelijk Cor's zoon aan het eind van het spoor.
Daar kwam Cor nog eens terug op mijn gepruts op die dubbele driesprong. Hij legde uit wat er fout ging en hoe ik dat anders had moeten doen (overigens heel leerzaam!).
Vervolgens zei hij: "Ja, dat was jammer, want je hebt zeker wel begrepen dat dit een examen was...". "Dus toch!" flitste door mijn hoofd, maar ik zei "uhh, jahaa.... ben ik nou gezakt?". "Nou nee, maar je hebt 15 punten laten liggen en dat is jammer". Dus ik was geslaagd?! Ja, met 43 punten van de (ik geloof) 66. Ik bleek ook nog wat puntjes verloren te zijn door het gemarkeer van Ace, het tweemaal laten ruiken aan de startlap en nog wat details.

Maar Ace was dus geslaagd voor zijn opstap-diploma. Daarvoor moet een spoor van 20 minuten oud en 1100 meter lang met twee voorwerpen uitgewerkt worden en dat had hij dus goed gedaan. Een aangename verrassing en mooi kerstcadeautje zo op de vrijdagmorgen! Toen daarna Dasha ook nog heel goed liep te speuren (weliswaar geen examen) kon mijn dag niet meer stuk. Ace mag door naar Level 1, waarvoor hij een 45 minuten oud spoor van 2km lang met twee voorwerpen moet uitwerken. Gaat vast lukken met mijn ventje!

Helaas...

Zoals de meesten wel weten heeft Ace epilepsie (net als zijn moeder). Niet zo'n hele ernstige vorm, doorgaans is hij 10-15 minuten "stomdronken" en dat is het. Maar toch. Het blijft balen. Hij begon ermee toen hij 1 jaar oud was. Zijn aanvallen kreeg hij elke 5-6 weken. Afgelopen zomer namen de aanvallen toe. Hij krijgt ze namelijk vooral bij opwinding in de warmte. Hij krijgt ze ook in rust, maar veel minder vaak.
Omdat hij afgelopen zomer bijna elke week een aanval had, heb ik hem op advies van een veterinair homeopaat op homeopathische druppels gezet. En dat hielp. Hij kreeg geen aanvallen. Alleen toen ik een pauze-week inlaste, kreeg hij prompt een aanval. Dus geen pauze-week meer. Maar wel kijken of je de dosis wat kunt afbouwen.
Nu was ik van 3 x 10 druppels per dag terug naar 2 x 5 druppels.

Helaas, vanavond ging het mis. Ik had agility-training en dan is Ace altijd zéér hyper. Nu was hij niet eens zo opgewonden. Het eerste rondje ging super. Het tweede ging ook niet verkeerd, maar hij rommelde wat met de kattenloop en daarna wilde hij een sprong niet nemen. Toen zag ik dat hij raar stond te wiebelen en toen wist ik ook dat hij een aanval kreeg. Dus heb ik meteen mijn ventje mee naar de zijkant genomen en hem daar rustig tegen me aan gehouden. Hij zakte weg in de aanval, kwijlde enorm en kreeg flinke spierkrampen. Dat heeft hij doorgaans niet zo erg. Ook was zijn bewustzijn een tijdje volledig weg, hetgeen ook niet standaard is. Kortom, hij had een flinke aanval. Halverwege de aanval heb ik hem op zijn zij neergelegd, iets dat hij normaal niet wil tijdens een aanval. Nu dus wel. Na zo'n 15 minuten ging het beter en kwam hij steeds meer terug in het land der levenden. Nadat hij ging staan ben ik van het veld gegaan en heb nog een flink eindje met hem gelopen om het melkzuur uit zijn spieren te laten verdwijnen. Daarna ging het wel weer goed met hem en heb ik hem in zijn kennel in de auto gelegd.

Ace is nu 2 jaar en heeft dus al 1 jaar epilepsie. Op zich geen probleem, maar je weet niet hoe dat zich verder ontwikkeld. Hij gaat zo super in de agility en het zou zo zonde zijn als hij dat niet verder kan uitbouwen. Hij is zo'n talentvolle hond! Mijn angst is dat die epilepsie hem de baas gaat worden... ik moet er niet aan denken... mijn kleine, gekke, vrolijke, lieve, zachte, maar o zo super-snelle ventje... zo lief in huis en zo gedreven in de agility, zo'n genot om met hem te lopen...

Ik ga de dosis van zijn druppels maar weer verhogen. Ze helpen wel, want hij is nu bijna 2 maanden vrij geweest van aanvallen. Ik hoop toch zo dat ik het met die druppels kan redden om hem op de rails te houden!....

Hoe krijgen ze het voor elkaar...

Tja, wat is dit?

Een mand die onderste-boven ligt met een speeltje er bovenop. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Geen idee! Ace wil nog wel eens op zijn rug rollebollen in de mand, dus wellicht is hij met mand en al omgerold. Ik heb het niet gezien, maar trof het geheel aan zoals op de foto. Met een balletje erop als een toefje slagroom op de taart... Nou ja, zo lang ze dit niet met mijn bank uitvreten vind ik het best!

Hij is er klaar voor

Ace doet met heel veel plezier en overgave agility. Door zijn extreme fanatisme is hij niet altijd makkelijk te handelen, maar we maken vorderingen. Hij kan steeds beter voor me uitwerken. Het gaat best nog wel eens fout en dan staat hij zich gek te blaffen voor me, maar dat weet ik ook steeds beter op te lossen.
In maart stond ik voor de keuze om hem wel of niet in te schrijven voor de agility-wedstrijd tijdens de NVBH-clubmatch. Hij beheerste de paaltjes nog niet, dus dat was even dubben. Maar gezien zijn vorderingen op dat toestel, nam ik de gok en schreef hem in voor zijn eerste A-wedstrijd.
Helaas kreeg Ace een dipje en gingen de paaltjes ineens heel slecht. Hij had ze ooit een keer helemaal gedaan, maar ineens moesten we helemaal terug naar de trainingsset met de channel wires erop. De A-wedstrijd in Deurne ging heel goed, op de paaltjes na, daar liep hij gewoon straal langs. Maar dat had ik ingecalculeerd, dus ik was ondanks dat tevreden.

Maar goed, die dip op de paaltjes bleek aardig diep te zitten. Ace kan soms helemaal afhaken als hij iets moet doen, waarvan hij denkt dat hij het niet kan. En dat gebeurde nu. Hij deed niet eens meer moeite om de insteek op te zoeken.
Omdat je met 1x/week een paar keer paaltjes niet opschiet, kocht ik een set simpele blauwe prikpaaltjes. Van die dingen om een stroomdraad om een wei te spannen.
Ik begon elke dag te oefenen. Eerst probeerde ik de 2x2 methode, maar dat sloeg duidelijk niet aan. Toen ging ik over tot het neerzetten van 6 paaltjes. Door ze wat scheef in te steken, werd het een vrij simpel straatje. Dat sloeg wel aan en Ace ging het steeds beter doen en werd weer enthousiast. De paaltjes gingen steeds rechter op, maar hij bleef het goed doen. Toen werden het 8 paaltjes, 10 paaltjes en uiteindelijk 12 paaltjes. Ace had inmiddels de smaak weer te pakken, geloofde weer in zichzelf en vond het prachtig als ik hem weer de hemel in prees, omdat hij het zo leuk deed. Ik varieerde door op links en rechts mee te lopen, hem van links of rechts de insteek te laten opzoeken en ik kruiste ook achterlangs. Alles ging prima en hij werd steeds fanatieker.

Vorige week was er een benefiet-wedstrijd, waar ik Ace voor had ingeschreven. Weer een A-wedstrijd mét paaltjes. Ik had goede hoop, want sinds een week deed hij de paaltjes zonder enige hulp. Ook tijdens de wedstrijd liet hij zien dat hij de paaltjes goed begreep en ze goed beheerste. En bovendien liet hij blijken dat hij het leuk vond! Door een onduidelijkheid kwam het zo uit dat ik de Jumping van de A-klasse miste en dus mee mocht doen in de veel moeilijkere Jumping van de 2e graad. Tjonge-jonge, wat deed Ace dat goed! Hij deed de paaltjes op rechts, terwijl ik achter hem langs wisselde, liet zich supergoed sturen over en tussen sprongen door en was goed op weg om foutloos rond te komen, toen ik even de draad kwijt was. En dat is dodelijk bij Ace, want die gaat dan zelf wel door. Dus sprong hij een verkeerde sprong. De rest van het rondje ging prima, maar de disk was natuurlijk een feit. Toch was ik erg tevreden.

Afgelopen woensdag tijdens de training stond er een parcours, waarbij de honden over een sprong in volle vaart op de paaltjes af kwamen en die dan op rechts moesten nemen. Ace deed het foutloos. Daarna was er een parcours waarbij de honden de paaltjes op links moesten nemen, maar waarbij ze, ook weer in volle vaart, via een open insteek erin kwamen. Ace deed het weer foutloos, ondanks de grote snelheid waarmee hij de palen in knalde. Beide opzetjes deed hij twee keer en steeds foutloos. Dat gaf me de zekerheid: Ace is klaar voor de wedstrijden.

Volgende week is zijn eerste serieuze A-wedstrijd. Hij kan het, ik weet het. Nu moet ik zelf nog goed lopen en op tijd de aanwijzingen geven, dan zijn we een super-team!

Speurneus

Vandaag heb ik weer genoten van de speurprestaties van Dasha. Omdat ons speurveld gemaaid was en het gras er nog op lag, konden we daar niet speuren. Ernaast ligt een veld van Staatsbosbeheer en daar hebben we dus op gespeurd. Maar dat is vrij klein en we moesten er 4 honden op kwijt. Dus werden het kleine sporen. Omdat er niemand was om een verleidingsspoor uit te lopen besloten een clubgenoot en ik om onze sporen door elkaar te leggen. Beiden trainen we voor speurhond en daar hoort een verleidingsspoor bij. Dus liepen we beiden aan één kant van het veld naar achteren, makten daar een scherpe hoek (spits van 45 graden) en liepen schuin over het veld terug. Daar kruisten onze sporen. Vervolgens maakten we een bijna rechte hoek en liepen terug naar ons speurpaaltje. Dus kruisten onze sporen nogmaals.

Na een uur ging mijn clubgenoot als eerste het spoor uitwerken. Haar hond liep keurig en negeerde de verleiding. Dat was op zich al een prestatie, want de verleiding op zijn spoor was het spoor van zijn eigen bazin!

Vervolgens was ik met Dasha aan de beurt. Ook bij haar was het verleidingsspoor een spoor wat door mij gelegd was. Maar vervolgens was mijn clubgenoot met haar hond nogmaals over die verleiding heen gegaan en lag er dus een zeer vers spoor over van dezelfde persoon als die Dasha's spoor gelegd had! "Kan dit wel?" Vroeg mijn clubgenoot. "op zich moet het kunnen, de sporen verschillen flink in leeftijd en dus geur. Maar we zullen zien hoe het gaat." was mijn antwoord. Om het niet helemaal onmogelijk te maken was ik niet meegelopen met mijn clubgenoot op het stuk waar het kruiste met het spoor voor Dasha.

Dasha begon wat aarzelend, werd afgeleid door de vele (wild)sporen die er lagen. Maar geleidelijk kwam ze in haar ritme. de hoekjes werkte ze redelijk netjes, mar volledig zelfstandig uit. De eerste verleiding negeerde ze volledig! Knap hoor! De tweede keer dat ze de verleiding passeerde werd ze er wel door afgeleid, omdat de hoek tussen spoor en verleiding minimaal was. Maar ze liet blijken dat ze toch wel door had dat de verleiding anders rook. Na wat zoeken pakte ze toch het juiste spoor. ik was weer super trots op mijn meisje!

Natuurlijk deed ze ook dingen fout. Ze overliep wat voorwerpen, want ze had duidelijk weer zo'n dag dat ze geen interesse had in de voorwerpen. Ook ging ze ergens liggen waar geen voorwerp lag. Dat lag wat eerder. Ze had hem geroken en haar hersenen zeiden haar "voorwerp, je moet liggen". En dat deed ze dus zodra dat tot haar hersenen doordrong. Dat was dus een meter verder... Erg grappig en niet iets waar ik me druk om maak. Ik weet namelijk niet of Dasha ooit zover komt dat ze Speurhond 1 haalt, omdat ze te weinig zelfvertrouwen heeft om echt door te zetten. Als het echt moeilijk wordt met een 3 uur oud spoor, weet ik niet of ze dat aan kan. Maar we hebben samen lol en daar gaat het om.

Ruilen? Ja, graag!

"Ik vind jouw brokjes veel lekkerder"
"Oh? Nou, ik vind juist die van jou lekkerder"
"Zullen we dan ruilen?"
"Ja, lijkt me een prima idee"
En zo staat Timber dus te genieten van de seniorenbrokjes van Tessy en staat Tessy te smikkelen van het blaasgruisdieet van Timber.... Rare beesten die katten!

Timber moet natuurlijk niet teveel van het verkeerde voer hebben, omdat hij dan misschien weer last krijgt van blaasgruis. Maar af en toe een beetje is niet zo erg. Ik haal het voer van Tessy echter meestal weg, omdat hij toch al de neiging heeft te dik te worden.

Voor Tessy vraag ik me af wat het precies uitmaakt. In ieder geval is ze nogal stijfkoppig (wat heet... zéééér stijfkoppig!). Recent heeft ze bedacht dat ze haar eigen brokjes NIET meer wil en ze eet ze dan ook bijna niet meer. En dan kun je haar dus simpelweg dood-hongeren, want madam gaat echt niet om!
Nou was ze al vrij mager, dus als ze dan wat eet, ook al is het niet haar eigen voer, dan heb ik zoiets van: OK, doe dat dan maar. Ik heb ook nog wat andere brokjes die ze allebei 's avonds krijgen. Daar geef ik Tessy nu wat meer van. Die vindt ze wel lekker en ze is ondertussen wel wat aangekomen (ook door het eten van Timber's dieetvoer), dus het doet haar goed. Tja, ruim 17 jaar is een hele leeftijd. Ze was de laatste tijd zo knokig en broos... nu is ze weer wat steviger en dat is goed. Dan maar van elkaars eten snoepen en een beetje wat ander voer dan normaal...

Maar het blijven eigenwijze beesten, die katten...

Waar zou hij dát geleerd hebben ?!...

Ik heb twee Maine Coon katten: Tessy (ex-poes, 17 jaar) en Timber (ex-kater, 7 jaar). Timber is op een flat geboren en is bij mij ook nooit buiten geweest tot enkele weken geleden. Toen heb ik mijn tuintje kat-dicht gemaakt en nu mogen de katten af en toe naar buiten. Ondertussen is Timber een aantal keren in de tuin geweest en vindt dat erg leuk.
Maar in mijn ogen blijft het een binnenkat, die wat buiten mag lopen. Verder is hij nogal lui van aard, dus meer dan een beetje rondhangen in de tuin verwacht ik niet van hem.
Vandaag was ik wat aan het rommelen in de tuin, toen ik hem ineens een duik zag nemen. Dit werd gevolgd door hoog gepiep... Hij had een muis gevangen! En dat niet alleen! Zonder enige aarzeling beet hij het beestje dood en vrat hem op! En dat voor een kat die geen blikvoer en geen compleet vers vlees eet, maar alleen brokjes wil... Ik stond perplex!
Zou hij dan ergens in zijn luie huiskattenlijf nog een oer-katten-instinct hebben?

Ze kent écht alles nog!

In 2007 heb ik met Dasha G&G2-examen gedaan. Ze was er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor, maar ik wilde een gokje wagen. Ze zou kort daarop een nestje krijgen en dan vind ik dat wel leuk staan in het rijtje credits. Ze haalde het niet, hetgeen niet echt een verrassing was. Het was immers een gokje en Dasha kan heel slecht tegen examen- of wedstrijd-druk. In datzelfde jaar ben ik ook gestopt met wedstrijden, omdat ze er als een geslagen hond bij liep. Daar werd niemand blij van dus, stoppen was de enige juiste optie. Ik heb nog wel korte tijd doorgetraind, omdat ze dat wel leuk vond (vooral de worst dan...). Maar toen veranderde de groepsindeling bij de hondenschool waar ik toen liep. Het toch al kleine veldje werd nog drukker en het werd voor Dasha te chaotisch. Dat trok ze niet, dus ben ik helemaal met G&G gestopt en heb haar volledig op het speuren gezet. Haar G&G-startlicentie heb ik niet verlengd.

Recent wilde een collega-trainster een lesje met mij meelopen en omdat ze geen hond had, mocht ze Dasha lenen. Dasha vond het geweldig, scoorde lekker worst en deed het prima. Toen de terug-plaats kwam zei ik tegen mijn collega-trainster: "ze heeft het in geen 3 jaar gedaan, dus ik weet niet of ze het nog weet". Nou, ze wist het dus prima! Zonder enige aarzeling voerde ze de oefening volledig correct uit. Uit nieuwsgierigheid liet ik haar nog wat dingen doen en dat ging allemaal vlekkeloos: hoog-apport, metaal-apport, volgen met zit, volgen met af. Ongelofelijk!

Gisteren en vandaag heb ik het nog even verder getest. Dasha kent dus écht alle oefeningen van de G&G2 nog op precies hetzelfde niveau als destijds ten tijde van haar examen. Afstands-appèl ging ze toen teveel naar voren en dat doet ze nog steeds. Afstoppen deed ze toen bijna niet en dat doet ze nu wel. Ze is dus zelfs beter dan toen! Drie jaar écht stilgelegd, een nestje tussendoor gekregen en allerlei andere dingen meegemaakt, maar mijn prutsmutsje weet het allemaal nog precies! Onwaarschijnlijk! Ik sta echt versteld!

Tja, en nu ben ik dus aan het twijfelen... Dasha is ondertussen wel veel makkelijker naar mensen geworden. Het is en blijft een stresskipje, maar misschien zou ze met een beetje extra training alsnog dat G&G2 kunnen halen.... Maar dan moet ze weer examen doen en dan blokkeert ze weer... Maar misschien is dat nu ook minder dan toen...
Ik twijfel. Ik ga eerst maar weer eens wat met haar trainen. Ik wil graag dat diplomaatje, Dasha wil alleen maar worst. Maar ze geniet ook van de aandacht, dus wellicht wil ze daar ook voor werken?
Ik weet het niet. Eerst maar eens kijken of ze met minder voer het nog steeds leuk blijft vinden. En dan zien we wel weer.
Maar ze blijft me verbazen, mijn slimme meisje!

Kapotte mand

Ik heb wat schuimrubber manden in huis staan. Die zijn erg in trek bij de honden (hoewel ze er nu met dit warme weer wat minder in liggen). Tot nu toe heeft nog geen hond er zijn tanden in gezet om ze te slopen. Dat valt dik mee! Maar dat wil niet zeggen dat ze heel blijven. De honden vinden het namelijk heerlijk om lekker te rollebollen in die manden en er op de meest vreemde manieren in of half in te liggen. Tja, en dan komt er een moment dat zo'n mand het niet meer trekt en overlijdt.

Bij een van de manden is de bodem helemaal los gekomen. Ik duw hem dan weer terug, maar eigenlijk is het ding zodanig versleten, dat hij weg moet. Ik ben nog even met mezelf in discussie. Ik kan een neiuwe kopen, die dan over enige tijd weer overlijdt. Ik kan ook de blauwe plastic manden, die nu in opslag in de schuur staan, in ere herstellen. Kleedje erin, klaar. Maar die vinden ze wellicht minder leuk en die schop je ook niet zo makkelijk even aan de kant... Ik weet het nog niet. Ik stop de bodem van de kapotte mand nu maar steeds even terug, dan heb ik nog even bedenktijd wat ik ga doen...

De deuren kunnen weer dicht

Een paar maanden geleden ben ik overgestapt naar een andere internet-provider. Doordat ik van ADSL naar de kabel ging, stond de router ineens in de huiskamer en niet meer in de meterkast. Maar ja, mijn internet-kabel van mijn PC kwam in de meterkast uit, dus moest er een kabel tussen de huiskamer en de meterkast komen. Op zich geen probleem, gewoon even onder de vloer door. Ik woon echter in een wijk met zeer slechte afwatering, dus toen ik het luik naar de kruip-ruimte open trok, keek ik neer op één groot wateroppervlak. OK... dan maar even wat anders verzinnen en die kabel in de zomer aanleggen, als het daar beneden droog is...
En zo kwam het dat een aantal maanden lang een kabel door mijn huiskamer liep, door de deur naar de gang en dan met tape boven de WC langs naar de meterkast. Hierdoor konden de gangdeur en de meterkastdeur niet dicht en dat is onhandig met 5 honden en 2 katten. Dus had ik wat constructies bedacht, waardoor die beestenboel tegengehouden werd. Maar het bleef onhandig en het begon me steeds meer te irriteren.
Nu deed zich vanavond de gelegenheid voor om iets aan het probleem te doen. Ik kon dat namelijk niet zelf, want ik durf niet in een kruip-ruimte. Niet omdat het er klein is, dat scheelt me niks, maar ik ben bang voor spinnen en die zitten er in overvloed. Ik had reeds een collega bereid gevonden om de spinnen te trotseren en de kabel voor mij aan te brengen. Hij had vanavond tijd, dus we zijn aan het klussen gegaan. Eerst maar even het hondenspul de tuin in, want die zijn bloed-nieuwsgierig en lopen alleen maar voor je voeten. Ze vonden het best, want in de tuin liggen een aantal gerookte botten...
En toen aan de slag en dat kostte toch nog best veel tijd, want:
1. ik heb vloerverwarming, dus je kunt niet lukraak een gat in de vloer boren.
2. door een dragende muur moest je in de kruipruimte nog een flinke omtrekkende beweging maken.
3. het bleek nog niet heel erg droog te zijn in de kruipruimte...
4. allerlei bekistingen en isolatiemateriaal in de kruipruimte zorgde ervoor dat het geboorde gat niet direct toegankelijk was om een kabel door te voeren.
5. dan had ik het hondenspul uit de weg, maar toen vond mijn 17-jarige kat het nodig om de kruip-ruimte te gaan verkennen...hoe ouwer hoe gekker...

Maar goed, uiteindelijk is alles gelukt en werkt internet weer. En: de deuren kunnen weer gewoon dicht. Grappig is, dat ik zo'n tweede natuur ontwikkeld heb om de deur niet dicht, maar op een haakje te doen (omdat de kabel dan zou kneuzen), dat ik een aarzeling in mezelf moet overwinnen om de deur daadwerkelijk dicht te doen. Ik neem aan dat ik dat in een paar dagen kwijt ben.

Het is weer stil

De laatste tijd begon mijn computer steeds luidruchtiger te worden in de zin van een flinke achtergrond-brom. Laatst wilde hij een keer niet opstarten en gaf allerlei alarmerende piepen. Bij herstarten was het gelukkig weer OK. Maar gisteren had de achtergrond-brom toch wel erg dubieuze vormen aangenomen. Iedereen met huisdieren weet dan wel hoe laat het is: de stofzuiger moet door de pc.
Vandag heb ik dus maar eens de stoute schoenen aangetrokken en de computer ontkoppeld. Ik heb deze nu een jaar en hij is nog nooit open geweest. Het was dus even zoeken hoe dat werkte, maar Dell heeft dat prima in orde, er hoeft zelfs geen schroevendraaier aan te pas te komen.
Tja, en wat je dan aantreft zou in een spookhuis niet misstaan! Wat een stof, haren en vlokken, zeg! Ik heb alles zo goed en zo kwaad als het ging schoongezogen. De ventilator kon ik niet helemaal goed bij komen, die zou je daarvoor los moeten maken en dat ging me toch iets te ver.
Toen de boel weer in elkaar zat heb ik alles weer aangekoppeld en toen de computer opgestart. Wat een verschil, zeg! Het is weer helemaal stil! Ik was helemaal vergeten dat hij zo stil hoort te zijn. Toch maar wat vaker de stofzuiger erdoor halen...

Hond kwijt

Gisteren was ik een van mijn honden kwijt. Gewoon in huis.
Hoe kan dat nou?
Ja, dat dacht ik ook, maar ik telde er toch echt maar vier. Nummer vijf was weg. En dat was Kalish. Weliswaar de kleinste van het spul, maar toch nog goed voor zo'n 58 centimeter en ruim 19 kilo. Je zou toch zeggen dat je dat niet zomaar kwijt raakt.
Ik wist zeker dat ze binnen moest zijn, dus ging ik op zoek door het huis. Ik keek nog eens extra in de huiskamer of ze niet gewoon lekker op de bank lag. Nee. In de gang dan? Nee. Boven? Nee, dan zou ze direct komen als ik riep en ik kreeg geen reactie. In het berghok? Daar staat mijn wasmachine en ik was er geweest. Vaak lopen de honden dan achter me aan. Dan stuur ik ze er weer uit, maar ik kon er natuurlijk eentje over het hoofd gezien hebben. Maar nee, daar was ze niet. In de tuin? Nee, de deur was niet open geweest, dus dat kon niet. Was ze echt niet in de huiskamer? Nee. Echt niet in het berghok? Nee. Niet onder mijn bureau? Nee. Echt niet boven? Nee. Nou ja! Je kunt toch niet zomaar een hond kwijt zijn!
Toen herinnerde ik me dat ik wel een raar geluid uit de gang had horen komen. Ik had eerst gedacht dat het een van de katten was, maar het was wel een raar soort krabgeluid geweest, te hard voor een kat. En het kwam niet echt uit de gang, maar wel beneden. Daar is ook het toilet. Ze zou toch niet in het toilet zitten? Dat zie je toch als je de deur dicht doet?! Toch maar even gekeken en ja hoor, daar kwam madam enigszins beduusd tevoorschijn. Was dat kleine ding dus achter mijn rug de WC in gepiept! Het moet niet gekker worden...
Maar goed, toen waren er weer vijf, dus alles was weer compleet.

Alweer 2 jaar

Mijn kleine ventje en zijn nestgenootjes zijn alweer 2 jaar oud. Wat gaat de tijd snel! Ik zie hem nog zo door de werpkist toeren. Met zijn gekke hoofd. Niet parallel en te weinig stop. Raar hoofd... maar wel een geinig kereltje. En toen kwam dat moment waarop ik zag dat hij duidelijk anders was dan zijn broertjes en zusjes: super gericht op mensen. Al veel eerder liepen hij en een van zijn broers constant achter ons aan, maar op dat ene moment knalde hij er door zijn gedrag bovenuit en wist ik: jij bent het.
En zo bleef hij bij mij. En wat een raar kereltje is hij: zo wriemellig, zo'n aandachttrekkertje, geen show-hond volgens de rasstandaard, maar wat een super-uitstraling! Hij doet me vaak aan Sil (een van mijn eerste honden) denken. Dezelfde flair en dezelfde levenshouding "lang leve de lol" en ook hetzelfde zachte karakter en dezelfde aanhankelijkheid. Maar daar houdt de vergelijking op, want Ace is uniek (net zoals Sil uniek was).
Hij is geboren voor de agility, daar ligt zijn hart. Voor de rest is hij wisselend. Het ene moment denk je "hij heeft duidelijk te weinig focus op zijn werk", het andere moment denk je "jé, wat is hij goed!". Ja, dat is Ace. Een hondje van uitersten. Wat een geduld eist hij van je. Maar dwingen gaat bij hem niet en hij is te slim om in trucjes te trappen. Je moet dus met tact en beleid te werk gaan. En dat werkt: zonder volledig afhankelijk te zijn, hangt hij sterk aan me. We vormen een team. Een beetje raar team, maar toch.
Begin dit jaar werd zijn werken ineens wat serieuzer en kwam er meer rust in hem. In twee maanden tijd haalden we G&GB, G&G1 en VZH. En hij kan nog veel meer! Maar alles op zijn eigen tempo.
Ja, Ace is een gek ventje... Maar o zo leuk! En alweer 2 jaar...wat gaat de tijd snel...

Metaal apport

Ik ben Ace aan het leren om het metaal apport terug te brengen. Hij vindt het niks. Maar hij is gek op worst en dat brengt hem dan toch wel aan het twijfelen. Net als zijn moeder, die vindt metaal ook niks. Maar Dasha leerde dat metaal apport gelijk staat aan veel kaas eten. Ja, en dát kan ze niet weerstaan, dus brengt ze, zelfs met plezier, het metaal apport terug. Altijd maar één keer en dan een flinke hoeveelheid beloning, niet van dat benauwde. Gewoon een hand met 10 kaasblokjes erin. Dan heb je een evenwicht, of eigenlijk niet, want de balans slaat door naar de kant van "apporteren en kaas scoren". En dat is precies wat je wilt. En het is zogezegd een win-win situatie: de hond zijn zin (veel kaas) en jij je zin (metaal-apport).
Ace moet dat nog een beetje leren, hij aarzelt nog. Ik hou hem dan een hand worst voor en probeer hem ertoe aan te zetten om het metaal op te rapen. Dat doet hij nog niet. Wel doet hij nu na twee keer trainen zijn bek open en laat het blok erin leggen. Hij gaat er zelfs wat met de bek heen en spuugt hem niet direct uit. Hij weet: dat vieze ding moet in mijn bek, dan krijg ik worst. Maar de weegschaal slaat bij hem nog door naar "niet apporteren en dan maar geen worst". Misschien moet ik bij hem ook maar met kaas aan de gang. Als hij op zijn moeder lijkt (en dat doet hij op veel punten), dan kan hij dat niet weerstaan en heb ik in no time dat metaal apport erin. Want in één ding lijkt hij zeker op zijn moeder: hij is bloed-slim!

Scherven...

Gisteren liep ik de hal in om mijn schoenen aan te trekken voor het dagelijkse rondje met de honden. Niks bijzonders. Maar de meute is dan altijd direct hyper "joepiieeh, we gaan uit". Ze staan dan te stuiteren en te springen en te keffen. Dan hoor ik wel eens mijn staande schemerlamp rammelen, want door het gedoe van de meute schuift een schuimrubber mand dan tegen de lampaan. Die heeft een zware voet, dus blijft wel staan. Maar de 10 armen met kleine lampjes erop willen dan wel eens wat schudden en rammelen.

Gisteren hoorde ik geen gerammel, maar ik hoorde wel een boel glas op de plavuizen kapot vallen... ??? ... Zou de lamp omgevallen zijn? Dat kan haast niet... Ik ging kijken en zag een ravage van wit glas. Er bleken 3 van de 10 kelkjes onthoofd te zijn. De glazen kapjes lagen in stukken door mijn hele kamer heen. De lamp stond nog gewoon overeind... Hoe dit nou gekomen is weet ik niet, wellicht stonden de kelkjes al op scherp doordat ze wat los gerammeld waren?

Met enig gevloek heb ik de meute even in de bijkeuken opgesloten en heb het glas opgeruimd. En dat lag dus overal: van voor tot achter in de kamer, in twee hondenmanden, op de bank... Toen maar het geplande rondje gelopen en na afloop naar de winkel om te kijken of de kapjes bij te bestellen zouden zijn. "Nee mevrouw, die zijn niet bij te bestellen". Shit... "Maar misschien hebben we er nog een paar in het magazijn". En laat ik nou mazzel hebben, ze hadden er nog twee ergens in een rommeldoos. Zelf had ik ook nog een reserver-kapje, dus nu is de lamp gelukkig weer compleet. Maar ik moet de lamp maar in de gaten blijven houden dat de kelkjes niet los komen te zitten, want een tweede keer gaat het niet meer lukken om de boel weer heel te krijgen.

Een roedel: ingewikkelde en interessante verhoudingen

Vlnr: Jelle, Kalish, Ace, Dasha, Sicco



Elke hond heeft zijn eigen, unieke karakter. In een roedel zie je dat nog extra duidelijk. Je ziet dan ook hoe elk individu zich tot de ander verhoudt. Daar kun je een boek over schrijven! Ik zal een korte schets geven van mijn roedel.

De mannen.
Sicco is niet de oudste, maar wel de roedelleider. Sinds hij niet meer kan sporten en ook nog zijn geliefde baas verloren is, heeft zijn zelfvertrouwen een enorme deuk opgelopen. Hij worstelt met zichzelf en heeft daardoor moeite met zijn rol als roedelleider. Hij probeert dit te compenseren door niks te tolereren van de andere reuen. Ze moeten een eerbiedige afstand tot hem houden.
Jelle snapte dat eerder nooit, maar is inmiddels door schade en schande wijs geworden. Hij begrijpt het nog steeds niet echt (hij is enigszins contact-gestoord), maar heeft zichzelf aangeleerd om afstand van Sicco te houden.
Ace snapt de hondentaal heel goed en is heel fijngevoelig. Maar Ace is erg druk en dat werkt bij Sicco als een rode lap op een stier. Sicco gromt dan en daardoor wordt Ace zenuwachtig en nog drukker. Kortom, die twee liggen elkaar niet. Maar Ace is erg handig in de hondentaal en weet een conflict bijna altijd te voorkomen. Hij zal ook nooit dicht in de buurt van Sicco komen.
Ace en Jelle liggen elkaar juist erg goed. Jelle wordt door de rest van de roedel (reuen en teven) niet serieus genomen, ze kijken niet naar hem om. Maar Ace trekt daarentegen erg naar Jelle toe. Als ik ze aan de riem heb, loopt hij graag naast Jelle, likt hem dan ook de bek en loopt gezellig tegen hem aan. Ik denk dat Ace aangetrokken wordt door de rust van Jelle, dat werkt bij Ace rustgevend. Jelle op zijn beurt vindt het wel best. Hij is erg intolerant naar vreemde honden, maar van zijn eigen roedel accepteert hij nagenoeg alles. OK, als Ace hem bijna ondersteboven loopt wordt hij boos (en terecht) en Ace snapt dat heel goed. Maar als Ace zo dicht tegen hem aan komt lopen, vindt hij dat prima.

De meiden.
Toen Kalish haar intrede deed, werden Dasha en zij dikke vriendinnen. Dat werd enigszins verstoord na de komst van de puppen. Dat had niet zozeer met de puppen te maken, Dasha was al lang blij dat Kalish hielp om het nestje op te voeden. Maar de twee boys die bleven, dreven enigszins een wig tussen de twee meiden. Als de twee meisjes wilden spelen, eisten de boys het spelletje op. Tegelijkertijd werd Kalish volwassen en groeide haar zelfvertrouwen. Vooral toen de beide dames laatst tegelijk loops waren, zag je de concurrentie. Dasha is te zacht om Kalish echt de wacht aan te zeggen,maar ze laat zich toch ook niet echt de kaas van het brood eten en is nog steeds ranghoogste teef. Kalish is ook vrij zacht, maar in relatie tot Dasha niet en ze pakt haar voordeel waar ze kan. Beide dames hebben echter weinig trek om ruzie met elkaar te krijgen, dus ze houden het doorgaans op wat schermutselingen. De vriendschap die er eerder was, is verdwenen, maar rivalen zijn ze ook niet echt. Het zijn eigenlijk echte meiden: ze hebben een wat dynamische relatie.

Boys versus girls.
Sicco is een echte gentleman. Hij zal een teef nooit iets doen en laat ze volledig over hem lopen. Sicco en Dasha hebben duidelijk een band en Sicco is naar Dasha toe nog veel toegeeflijker, ze mag echt alles. Dasha voelt zich bij Sicco duidelijk heel erg op haar gemak. Kalish daarentegen heeft helemaal niks met Sicco en ook niet met Jelle. Met Ace heeft ze wel een band, maar Ace is buitenshuis te ruig voor haar, daar kan ze niet tegen op. Dus mijdt ze Ace buiten, ze is er zelfs een beetje bang van. Maar binnen spelen ze vaak met elkaar. En als Kalish buitenshuis op "strooptocht" gaat, is Ace haar trouwe volgeling.
Zoals gezegd staat Jelle een beetje buiten de groep. De meiden trekken zich niks van hem aan en hebben totaal geen band met hem. Behalve ... als ze op het hoogtepunt van de loopsheid komen, dan gaan ze allebei juist Jelle uitdagen... Rare meiden...
Ik weet niet of Ace en Dasha zich realiseren dat ze zoon en moeder zijn. Ace gebruik (misbruikt) Dasha om zijn spanning op af te reageren. Als hij stress ervaart of als hij gewoon teveel energie heeft en die kwijt moet, dan duikt hij op zijn moeder en gaat aan haar kraag trekken. Dasha vindt dat niet leuk, maar laat het doorgaans gelaten over zich komen. Als het te erg wordt, valt ze uit. Maar dat maakt geen enkele indruk op Ace, want ze bijt niet echt door. En tot overmaat van ramp gaat Kalish dan vaak misbruik maken van de situatie om ook nog eens lekker Dasha in de kraag te vatten. Met twee idioten aan haar kraag staat Dasha volkomen machteloos en ik moet haar dan ook regelmatig redden. Dat is meestal aan het begin van de wandeling. Daarna is Ace nog wel eens wat aan het klieren, maar Kalish houdt zich dan meestal gedeist. Want als ze zich er wel mee zou belmoeien, loopt ze het risico dat Ace zijn geklier op haar richt...

Ja, het is een ingewikkelde bedoening, zo'n roedel. Maar wel heel leuk en intrigerend!

Tijgertje

Ace gapt nogal eens wat van mijn bureau. Zwaar favoriet daarbij is een pluche muisje. Dat is eigenlijk een etuitje, via een rits in de buik kun je kleine dingen bewaren. Ik bewaar er mijn USB-stickjes in. Zeer regelmatig gapt Ace hem van mijn bureau. Even koffie inschenken en hup, hij is weer stout geweest. In tegenstelling tot een aantal leren dingen die hij van mijn bureau gepikt heeft (portemonnee, leren agenda) sloopt hij het muisje echter niet noemenswaardig. OK, de staart heeft het begeven, maar dat was niet meer dan een stukje touw. Maar de oortjes en alles zit er nog aan. Ik ben er alleen niet zo blij mee dat om de have klap mijn USB-stickjes weer door de kamer verspreid liggen.
Ik vroeg me dus af of hij niet gewoon een pluche speeltje mist. Die liggen er namelijk niet meer in huis, want die werden allemaal gesloopt. Maar omdat de rest eigenlijk niet naar het muisje omkijkt en Ace er blijkbaar iets mee heeft, heb ik de proef op de som genomen en heb een nieuw pluche beest voor hem gekocht. Niet te duur, want ik wilde eerst maar eens uittesten of de handel heel zou blijven.

En zo deed Tijgertje zijn intrede in huis. Een tijgerkop met een piepertje erin en twee hele lange poten eraan, meer is het niet. Maar Ace vindt het schitterend. Eerst was hij wat voorzichtig "mag ik die echt pakken?...". Maar nu hoor ik regelmatig het piepertje. en Tijgertje is nog heel, Ace sabbelt er wel aan, maar sloopt hem niet (althans, nog niet...).
En nu maar hopen dat hij eindelijk van mijn USB-stickjes-muis af blijft!

Steeds gehoorzamer

Het valt me de laatste tijd steeds meer op dat Ace heel gehoorzaam wordt. Natuurlijk heeft hij af en toe nog wel zijn nukken, maar over het algemeen luistert hij heel erg goed. Als er niks aan de hand is en ik roep hem, komt hij op turbo-speed aanstormen. Als er wel wat is, bijvoorbeeld een fietser of hardloper of zo, dan had hij nog wel eens "bloemkolen in zijn oren". Maar tegenwoordig kijkt hij nog een keer en komt dan braaf aanlopen (om zijn brokje in ontvangst te nemen, want dat weet hij dan ook wel weer donders goed). Vandaag was hij lekker met een stokje aan het spelen toen er een fietser langs kwam. hij reageerde er niet eens op.
Afgelopen weekend heb ik met hem voor het eerst een G&G-wedstrijd gelopen. Hoewel het lang niet vlekkeloos ging, was hij wel erg braaf. Tussen de middag ging ik wandelen en er waren veel andere honden, fietsers, wandelaars etc. Hij reageerde er eigenlijk niet op. Kalish was er ook bij en die reageert ook niet, dus dat helpt dan wel, maar toch. hij kwam netjes als ik hem riep, ook al was er een andere hond in zicht.
Gisteren had ik weer agility-training met hem. Dan slaan zo'n beetje alle stoppen in zijn hoofd door, zo gek is hij dan. Hij blaft dan de hele boel bij elkaar en blijft het liefst continu op volle snelheid rondracen. Geduld is dan echt ver te zoeken. Maar hij gehoorzaamt wel en ik kan steeds beter afstand van hem nemen voor de start. Zou hij dan toch ooit volwassen worden? Niet helemaal hoop ik...;-)

Speurkonijn terecht

Bij het speuren moeten de honden voorwerpen verwijzen. Dat betekent dat ze moeten aangeven iets gevonden te hebben met de geur van de spoorlegger eraan. Die voorwerpen kunnen van allerlei materialen zijn. Vaak worden kleine leren sleuteletuitjes of oude portemonnaitjes gebruikt. We gebruiken ook wel stukje van een riem of geheel andere dingen. Zo heb ik een stoffen vingerpopje in de vorm van een konijntje. Dat is een groot succes, want de honden vinden hem heel leuk. Nadeel is dat ze er wel eens mee gaan goochelen, maar goed, als ze geleerd hebben het konijntje met rust te laten, dan gedragen ze zich ook wel bij andere rare voorwerpen.


Meestal gebruik ik het konijntje op een spoor voor een van de honden van een clubgenoot, Margareth. Vooral Xivar, een Hovawart, vindt het een leuk ding. Margareth was echter niet lekker en had het speuren voor een keertje overgeslagen. voor de verandering mocht Ace dus een keer het konijntje op zijn spoor. Maar Ace had het vandaag erg zwaar. Hij had veel moeite het spoor te vinden en moest ook steeds niezen. Was het de kou in zijn neus? Of de poeierige sneeuw? Doorgaans speurt hij prima in de sneeuw, maar vandaag was het niet veel soeps. Tja, dat kan een keer gebeuren, volgende keer beter.

Toen alle honden gespeurd hadden, kwam ik erachter dat ik een speurvoorwerp mistte: het konijntje was zoek! Alle speurpaaltjes waren al uit de grond en ik wist niet meer precies waar ik het konijntje gelegd had. Ga dan maar zo'n klein voorwerpje in een heel groot weiland zoeken!
We besloten toch maar een poging te wagen. Want ja, Xivar zou wel erg teleurgesteld zijn als "zijn" konijntje kwijt zou zijn... Ik wist nog dat Ace's spoor 8 bomen na het rode paaltje in de berm begon, dus wie weet hoe ver we zouden komen.

De hulp van een hond is in zo'n geval wel handig. Dasha heeft wel vaker geholpen bij het zoeken naar verloren speurvoorwerpen en ze heeft die ook wel gevonden. Dus Dasha mocht mee het weiland in. Lekker los scharrelde ze om ons heen. Dasha heeft de neiging om reeds uitgelopen sporen na te zoeken. Wie weet of er nog wat lekkers op ligt. Met enige moeite vonden we het spoor van Ace terug en begonnen het te volgen. het was niet overal even duidelijk, dus het vorderde niet zo snel. We waren ongeveer een meter of 10-15 onderweg, toen Dasha iets verderop ineens iets oppakte en naar ons keek. Ze had het konijntje in haar bek! "Zoeken jullie dit?" leken haar vragende ogen te zeggen. "Goed zo meisje! Knappe meid". We waren helemaal blij met haar en natuurlijk kreeg ze wat lekkers voor het vinden van het konijntje.

Nu konden we met een gerust hart naar de club, het speurkonijntje was terecht!

Steeds beter

Op 7 maart heb ik mijn eerste G&G-wedstrijd gepland met Ace. Is hij eraan toe? Tja, dat is bij hem altijd de vraag. Het is een geweldige flierefluiter en hij kan maar zo ineens iets in zijn kop halen, waardoor hij een oefening verpest, die hij in principe perfect beheerst. Dus het is afwachten wat het wordt.

Maar in de training gaat hij zeer duidelijk vooruit! Afgelopen dinsdag was ik appèl met hem aan het lopen. Het was druk op het veld. Er liepen veel combinaties, er werd met apporteerblokken gegooid, ballen vlogen in het rond en honden sjeesden op het vooruit-commando over de as van het veld. Voorheen zou het kansloos geweest zijn om daar met Ace tussen te lopen: veel teveel afleiding en veel teveel leuke, interessante dingen te zien. Dan stond je daar voor Jan met de korte achternaam. Nu ging het echter heel goed. Natuurlijk keek hij even op als er een bal door de lucht vloog of een hond langs kwam sjezen. Maar hij bleef bij de les en liet zich niet echt afleiden. De oefeningen deed hij erg netjes. Ook het volgen met zit ging net zo snel als anders. Voorheen "vergat" hij die zit als het rumoerig was, dan was hij zo afgeleid dat hij gewoon doorliep. Bovendien was het dan al lastig om los met hem te volgen, omdat hij dan overal op af vloog. Nu ging het super, hij bleef er goed bij en had er duidelijk plezier in. Ook het apporteren gaat steeds beter. Vandaag had ik bij wijze van proef voor het eerst het zware 650-grams IPO-blok gebruikt. Geen probleem, hij haalde het keurig op en ging er netjes mee zitten.
Het gaat eigenlijk zo goed, dat ik erover zit te denken om met hem VZH-examen te gaan doen. De planning van de club is om in mei een examen te hebben. Er zijn twee dingen die me nog doen aarzelen: 1. voor VZH moet een hond heel lang af-blijf doen en dat is het grote zwakke punt van Ace; 2. Ace heeft nog nooit het volgen met af gedaan en dat wil ik pas gaan trainen als hij zijn G&GB heeft. Het is dus maar net hoe ver ik met die twee oefeningen ben of het zin heeft om op te gaan voor VZH. Eén van de twee mag hij missen, maar niet allebei.
Ach, we hebben nog even...

Weer samen

Gelukkig is het loopse gedoe afgelopen en kunnen de reuen en teven weer samen. Kalish is al een paar dagen niet loops meer, maar Dasha was het nog wel. Gisteren kon ik Ace al bij de meisjes laten. Hij reageerde nog wel wat op Dasha, maar die snauwde zo doeltreffend van zich af, dat hij zijn interesse snel kwijt was. Sicco liet zich echter niet zo makkelijk wegsnauwen, dus hij en Jelle moesten nog gescheiden blijven. Vanmorgen heb ik ze samen uitgelaten. Dat ging wel, maar Sicco en Jelle waren toch nog wel erg geïnteresseerd in Dasha. Die moest er niks van hebben en snauwde ze flink af. Dat hielp niet helemaal en ze bleven toch wel achter haar aan lopen. Dus heb ik ze in huis nog maar even gescheiden gehouden. Vanmiddag om 17.00 uur was het echter voorbij, de interesse voor Dasha was sterk gedaald en nu liggen ze allemaal samen in huis lekker te slapen. Grappig hoe snel de interesse (= loopsheid) dan weggaat. Binnen een paar uur kan het ineens helemaal anders zijn. Nou, ik vind het goed, we zijn er weer een half jaar van af.

Toch maar weer in de bench...

Normaal slapen de honden bij mij op de slaapkamer. Geen benches, gewoon wat kleedjes her en der en een mand. Dat gaat prima, er wordt nooit iets gesloopt. Nu de dames loops zijn (en nu écht heel erg, dus de heren mogen er niet meer bij), zitten de heren in het achterste deel van het huis: de bijkeuken en mijn werkkamer. 's Nachts doe ik Jelle en Ace in de benches die in de bijkeuken staan. Jelle wil nog wel eens in huis markeren als er loopse teven zijn en Ace is niet helemaal "sloop-proof".
Afgelopen nacht wilde Ace de bench niet in. Hij had heerlijk onder mijn bureau liggen slapen en wilde daar eigenlijk blijven. Hij trok zo'n zielig gezicht, dat ik zwichtte. De laatste tijd had hij ook eigenlijk niks meer van mijn bureau gegapt... Dus mocht hij een nachtje los.
Tja, zie hieronder het resultaat... komende nachten mag hij weer in de bench...

Twee loopse meiden

Kalish is al een tijdje loops. En sinds maandag is Dasha ook loops. Kalish zit nu in de 10e dag, dus dat kun je wel stralend loops noemen. Doorgaans hou ik de reuen en teven bij elkaar tot het niet meer gaat. Dat scheelt een extra uitlaatbeurt. Bij Dasha is het altijd heel sterk: dag 9 moeten de "bokken en schapen" gescheiden worden. Bij Kalish was het ook ongeveer op dat tijdstip, hoewel de reuen doorgaans minder heftig op haar loopsheid reageren.

En nu zit ik dus in de 10e dag van Kalish haar loopsheid en ik heb het zooitje nog steeds bij elkaar. Niet als ik weg ben en 's nachts ook niet, maar overdag als ik er bij ben en een oogje in het zeil kan houden wel. En ook het gezamenlijk uitlaten gaat nog goed. Heel verbazingwekkend. Kalish is al een aantal dagen regelmatig de reuen aan het uitdagen, maar die blijven redelijk koel. Na wat smakelijke likjes laten ze het er weer bij. En als ik thuis aanhetwerk ben, ligt de hele meute vredig te slapen. Grappig is wel, dat eerst Ace de meeste aandacht voor Kalish had. Vervolgens begon Kalish Jelle uit te dagen. Typisch, want Jelle is wel de oudste, maar niet de roedelleider. Dat is Sicco en die liet het allemaal een beetje gaan. Hij is ook erg goed in het detecteren van de juiste tijd bij een teef. Wat ik zo typisch vind, is dat zowel Dasha als Kalish naar Jelle trekken als ze loops zijn, maar buiten de loopse periode helemaal niks met hem hebben. En Dasha is erg op Sicco gesteld, maar gaat dus ook naar Jelle toe als ze dekrijp is. Vreemde meiden...


Kalish en Sicco, ondanks de loopsheid heel rustig naast elkaar


Vandaag begon Sicco ook meer belangstelling te krijgen voor Kalish, dus ik denk dat het morgen afgelopen is met gezamenlijk uitlaten. Dan wordt het afzien, want in dieperiode zijn ze erg onrustig. Als de ene partij mee uit is, brult de andere partij de boel bij elkaar. En dat gaat dus nu langer duren, omdat Dasha pas in de 4e dag van haar loopsheid zit. Vanaf dag 9 gaan bij haar de reuen op tilt. En bij Dasha is Sicco écht helemaal de kluts kwijt, piept de hele tijd en wil niet meer eten.
Ik kijk uit naar 26 of 27 januari, want dan is Dasha's loopsheid afgelopen. Daar kun je altijd de klok op gelijk zetten. En dan is Kalish dus ook niet meer loops, dan kunnen we het gewone leven weer oppakken.

Speuren in de sneeuw

Gisteren ben ik gaan speuren, ondanks de weervoorspellingen van sneeuw en flinke kou. Met een extra laagje kleding aan moet dat immers geen probleem zijn. En inderdaad bleek het met de kou erg mee te vallen.

Ace mocht als eerste een spoor uitwerken. Ik had het zelf gelopen en omdat ik het in een wat krap hoekje gelegd had, had ik er wat extra hoeken ingelegd. Die kon je in de sneeuw goed zien, dus ik kon ze goed terugvinden. Het is me al eerder opgevallen dat de honden zuiver op de neus werken en de voetstappen niet op zicht gaan volgen.
Ace deed het super, hij liep de hoekjes heel netjes en ging braaf bij de voorwerpen liggen (dat vindt hij niet leuk, hij wil liever verder speuren). De laatste twee hoeken waren spitsen, ik had dus eigenlijk een Z gelopen. Dat is eigenlijk "hogeschool-werk", maar ik dacht dat Ace het wel kon. En inderdaad: zonder enige aarzeling liep hij perfect de beide scherpe hoeken. Ja, speuren kan mijn ventje wel!

Kalish was daarna aan de beurt. Haar spoor was door een clubgenoot uitgelopen. Hij had een beetje in zijn hoofd "ach, jong hondje, ik loop een duidelijk spoor". Nou, dat hoeft voor Kalish niet, hoor. Maar goed, hij had de hoeken er dus "flink ingetrapt" zoals dat heet. Verder had hij het spoor niet alleen over het gras, maar ook over een stuk akker gelegd. Dat was wel weer leuk, hoewel het verschil tussen die twee grondsoorten door het pak sneeuw wat minder was dan normaal. Kalish liep het spoor keurig uit, pakte de eerste hoekjes goed en ging heel vlot en strak liggen bij de voorwerpen. Bij de overgang van gras naar akker had ze een lichte aarzeling, maar ze ging daarna keurig verder en pakte prima de eerste hoek. De tweede hoek gaf haar veel problemen. Dat was eigenlijk heel goed te verklaren. De spoorlegger had de hoek extra aangezet, maar dit was precies in een kuiltje. Na het kuiltje was een grote kluit. Toen Kalish de hoek wilde nemen, kwam ze direct met haar neus in het kuiltje en kreeg ze daardoor waarschijnlijk een "overload". Dat is een teveel aan lucht, waardoor je tijdelijk even niks meer ruikt. Na wat rommelen op de hoek kwam ze uiteindelijk net voorbij de grote kluit en daar pakte ze direct het spoor weer op. De rest ging super. Ze had alle voorwerpen en dus was het laatste voorwerp, haar bal, volkomen verdiend.

Hierna was Dasha aan de beurt. Ze liep een spoor uit dat door een andere clubgenoot gelegd was en inmiddels een uur oud was. Ze kwam keurig rond, pakte zonder aarzelen het stuk akker en verwees alle voorwerpen. Ze had er duidelijk zin in. Ze heeft een zwak voor wild-sporen en dat was ook duidelijk zichtbaar. Elke keer als een konijnenspoor het spoor kruiste, staakte ze even. Vorige week liet ze zich een paar keer verleiden om het konijnenspoor te volgen, maar dit keer ging ze niet van haar spoor af en liep keurig verder. Voor haar doen liep ze behoorlijk diep en liet zich weinig afleiden door de omgeving.

Ik kan er altijd erg van genieten als mijn honden goed speuren. Je ziet ze helemaal opgaan in hun taak, je ziet dat ze het leuk vinden én je ziet hoe knap ze sommige moeilijkheden oplossen. Ja, het was een goede speurdag!