zondag 17 maart 2013

Herinneringen aan Sicco


Ja, wat kun je van een hond houden! Sicco, wat een kanjer was het. Wat hebben we samen veel mooie momenten meegemaakt. Hij was niet altijd makkelijk te trainen. Hij wilde zo graag! Ik zie mezelf nog staan in de Jonge Honden cursus. Wat was hij wild en springerig. Mijn medecursisten keken zo van "Wat ben ik blij dat jij met die hond staat en niet ik". Maar hij wilde het zo graag goed doen. En als hij het dan eenmaal begreep, dan gíng het ook goed. Met een jaar en 3 maanden had hij zijn G&G1 en met 2 jaar zijn G&G2.
In 2005 werd hij NVBH-clubkampioen G&G2. In 2004 en 2007 deden we mee aan het NK G&G. Dat ging niet helemaal vlekkeloos, maar we hadden ons wel gekwalificeerd! Ik zie mijzelf nog zo lopen met Sicco in de G&G2. We waren aan het volgen. Linksomkeert. En toen liepen we op de ring van de G&G3 af. En daar liep Hans Hoop met Bengel. Sicco's najaag-maatje van de vrijdagmiddag! Tja, het volgen ging even wat minder ;-)
Ik herinner me zijn G&G3-examen. Wat was het slecht weer! Van de G&GB, G&G1 en G&G2-honden zakten de meesten. Ook de G&G3-hond voor Sicco zakte. Sicco kwam als laatste in actie. Het was ondertussen droog. Het leek wel of Sicco wilde laten zien hoe het hoorde. Ik zie hem nog als een speer naar de pion gaan en op mijn gebaar in turbo-vaart naar het vak en daar neerploffen. Het ontlokte keurmeester Harrie de Vries de opmerking "Zo hoort het!". Sicco slaagde met een uitmuntend. Wat was ik trots op mijn grote vent!
Ik herinner me ook een G&G3-wedstrijd tijdens de clubmatch. Terwijl ik Sicco in de af-blijf legde, hoorde ik dat ik moest verkennen voor de agility voor Ace. We gingen uit zicht en ik zei: "ik ga even de agility verkennen". "Dat meen je niet!" was de reactie. Maar ik meende het wél. Ik wist zo zeker dat Sicco bleef liggen, dat ik rustig even 3,5 minuut ben gaan verkennen. Toen ik terugkwam, lag Sicco uiteraard nog keurig in de af-blijf. Superhond!
Agility: je wist precies wanneer Sicco liep. Hij kuierde gemoedelijk naar de start, keek nergens naar, reageerde nergens op. Hij had een supergoede aan-uit-knop. Maar zodra je de halsband af deed, dan schoot zijn knopje in de turbo-plus-stand! Dan blèrde en kefte hij de boel bij elkaar! Ik weet nog goed dat ik bij de G&G liep en zijn typerende gekef hoorde op de clubmatch en dacht 'shit, te laat, Sicco loopt al zijn agility parcours'. Dat kefje, dat was zo herkenbaar. De blaf van je eigen hond herken je tussen alle andere blaffen door!
Hij was geen showhond, had wat schoonheidsfoutjes. Toch haalde hij zijn Utje. Maar het was niet zijn ding. Desondanks was hij een in het oog springende verschijning: groot, stevig, uitstraling, een echte reu en toch rastypisch. Maar verder was het een knuffelbeer, met satijnzachte oren en van die grote berepoten, waarmee hij zo heerlijk aandacht kon vragen.
Helaas scheurde hij zijn kniebanden af op 5 en 6 jarige leeftijd. Door artrose kon hij niet meer sporten. Ik heb nog een aantal wedstrijden met hem gelopen in de G&G3. Wat vond hij het mooi! Maar zijn knieën wilden niet, dus ging hij niet zitten. En daardoor scoorde hij veel nullen. Dat realiseerde hij zich niet, met een tevreden kwispel ging hij dan van het veld af "Zo, dat heb ik weer goed gedaan". Ja jongen, je hebt weer supergoed je best gedaan! En zijn tevreden kwispel bevestigde dat.
Los van de sporten was hij een zeer aangename hond. Hij zou nooit ruzie schoppen uit zichzelf, hij negeerde andere honden, tenzij ze hem uitdaagde, dan ging hij er vol voor. Thuis was hij een rustige hond, sloopte nooit iets. Wat kon hij genieten van gewoon naast je zitten en gekriebeld worden. Zijn ogen gingen dan half dicht, zijn oren zakten af en af en toe drupte hij uit zijn neus. Helemaal relaxed, genietend van zijn mensen.
Maar als er actie was, dan was er ook écht actie! Dan ging hij helemaal los. De vrijdagmiddagwandeling was voor hem een hoogtepunt. Remmen los en achter de Borders aan! Ja, Sicco kende maar twee standen: aan of uit. En aan was dan écht aan. Hij hield niet van half werk.
Hij had een duidelijke voorkeur wie hij wel en niet moest. En meestal had hij gelijk! Soms moest hij ook gewoon even aan iemand wennen. Maar dan was hij zo eerlijk, zo ontwapenend! "Hé, jou ken ik, jij hoort erbij! " En dan was hij oprecht blij om die persoon te zien.
Wat kun je meer van een hond verlangen! Zijn eerlijke, vriendelijke karakter, zijn super-sport-geest. Hij was de reden dat ik in de fokkerij beland ben. Hij is nooit vader geworden, maar hij zal voor mij altijd de blauwdruk blijven voor hoe een goede Groenendaeler moet zijn.
De foto die ik twee dagen voor zijn dood maakte is zo mooi, precies zoals hij was! De foto hangt nu uitvergroot en ingelijst in mijn huis. Sicco kijkt me vanaf die foto aan. De mooiste foto die ik van hem heb! Een laatste groet van mijn kanjer.

zaterdag 1 december 2012

Dagje trainen

Vandaag weer een erg leuke dag in het Zuiden gehad. Dasha was weer erg blij dat ze haar speurkunsten kon vertonen. Ze deed het heel netjes. We zijn bezig geweest haar te leren rechter bij de voorwerpen te liggen, maar dat kwartje is nog lang niet gevallen. Maar de beloningskaasjes vond ze geweldig. Ace deed zowaar zijn spoortje ook heel netjes, dus hij is (hopelijk) ook weer op de goede weg. Kalish had even de pech dat er door een communicatiefoutje al door haar spoor gelopen was. Dat deerde haar opvallend weinig. Ik ben met haar een andere richting op geslagen met de voorwerpen. Ze verwees ze altijd al happend en ging steevast op de '12-uur'-positie liggen ten opzichte van mij. Als ik dan naast haar ging staan, draaide ze mee. De intentie was erg goed: ze wil contact met mij houden en vooral laten zien wat ze gevonden heeft. Het rechter laten liggen lukte van geen meter. Nu heb ik besloten haar te laten apporteren, want dan ben ik van het scheefliggen af én van het happen in het voorwerp. Kalish is een geboren apporteur en ze vindt het heel leuk. Dus wordt het spoor hopelijk ook wat interessanter dan de wildsporen, waar ze nogal eens meer dan in verleiding gebracht wordt. Ze pikte het apporteren vlot op. Later bij de club nog wat geoefend. Ze apporteert van alles: plastic clip, sleutelhanger, blikken doosje, sokje, stukje tapijt, leren etuitje, alles. Omdat er bij de club ook voor reddingshond getraind wordt, doe ik voor de afwisseling naast de G&G-oefeningetjes ok wel eens wat reddingshonden-toestellen. Zo heb ik met Kalish een of twee keer de ladder getraind (een horizontale verhoogde ladder, waar ze over moeten lopen). Vandaag deed ik hem weer en tot mijn stomme verbazing merkte ik, dat ze eigenlijk geen hulp meer nodig had. En inderdaad: madam liep keurig naast me over de ladder, keurig met de voetjes op de sporten, zonder één pootje verkeerd te zetten. Ze vond het duidelijk leuk en totaal niet eng. Dat was met Ace wel even wat anders. Ook met hem heb ik het voorheen een of twee keer gedaan en vandaag dus weer. Hij vond het niet meer zo eng als eerder, maar vond het nog steeds heel moeilijk. Ik ondersteunde hem, zodat hij niet kon vallen, maar verder liet ik het hem zelf doen. Ik legde een worstje op een sport. Om die te pakken moest hij dan zelf een stapje zetten. Tja, hoe moet je nu een voorpoot op de volgende sport zetten en hoe moet dat dan met je achterpoten. Hij was er wel goed mee bezig, maar vond het heel moeilijk. Dan zag ik zijn achterpoot heel voorzichtig 'in het niets' tasten. Waar was die sport nou? Dan vond hij hem en stond de zaak dan duidelijk even te verwerken. Halverwege de ladder merkte ik dat het genoeg was, dus haalde ik hem eraf en liet hem even achter een balletje aan of een sprongetje doen. Zo heb ik de ladder een paar keer gedaan. Het ging wel beter, maar de 'puzzel' van de coördinatie tussen zijn voor en achterpoten heeft hij nog niet helemaal opgelost. Maar het was genoeg, het koppie zat vol met indrukken. Volgende keer verder. Vandaag was hij in ieder geval niet meer bang voor de loopbrug (die wat veert, wat hij de vorige keer eng vond), dus daar hebben we vorderingen gemaakt Kalish heeft nog even lekker pakwerk mogen doen. Ook Ace heeft even kort gestoeid met de pakwerker, maar hij is geen bijter. Thuisgekomen kregen alle hondjes een lekker runderoor. Het was weer een enerverende dag. Vooral bij Ace kun je dan merken dat het denkwerk vermoeiend voor hem geweest is. Hij is lekker rustig :-)

zondag 25 november 2012

Roedel-dynamiek

Sicco heeft om een of andere reden iets met zwanen. Als hij ze ziet, dan stormt hij er grommend en blaffend op af. De zwanen blijven eigenlijk altijd stoïcijns in het water dobberen, dus succes heeft hij nooit, maar hij blijft het doen. Voorheen stormde de dames vol overgave met hem mee. Sinds ik niet meer op de boerderij woon, loop ik minder langs de vaart en zie ik dus minder zwanen. Ace heeft dus eigenlijk niet zo heel erg het zwanen-gedoe meegekregen. Hij vindt ze totaal oninteressant en reageert er niet op. Nu is Sicco de roedelleider en die sturen de roedel aan. Maar Ace heeft zich de taak van 'verkenner' toegeëigend. Verkenners lopen voorop en waarschuwen de roedel als er wat aan de hand is. En dan dobbert er ergens een zwaan. Ace reageert niet en loopt er zonder enige reactie langs. De dames volgen zijn voorbeeld. En dan komt Sicco en die ziet ineens die zwanen. Met veel bombarie stormt hij vervolgens erop af. De rest van de roedel kijkt enigszins verbaasd "Hé, wat heb jij nou?". Omdat geen van de anderen met hem meedoet, sputtert Sicco nog wat na, maar stopt dan zijn gedoe. "Uhh, nou als niemand meedoet…dan niet". Blijkbaar is de invloed van Ace vrij groot, want de rest van roedel ging voorheen mee in het gedoe van Sicco. Maar omdat Ace daar totaal geen aanstalten voor maakt, ziet de rest van de groep het probleem ook niet. Ace geeft immers aan of er gevaar is… Interessant die relaties in een roedel. Ondanks dat Sicco onbetwist de roedelleider is, heeft hij het toch niet altijd voor het zeggen! Dit fenomeen is denk ik ook wat ertoe geleid heeft dat de roedel-theorie bekritiseerd wordt. Het hele rangorde-verhaal zou achterhaald zijn en niet bestaan. Iedereen die meerdere honden heeft kan echter beamen dat er wel degelijk leider(s) en ondergeschikte honden zijn. Het is alleen geen zwart-wit-verhaal (zoals niets in de natuur zwart-wit is). Het ligt genuanceerder en is ingewikkelder. De invloed van de afzonderlijke roedelleden moet niet onderschat worden. Dit zorgt ervoor dat de roedelleider het niet altijd voor het zeggen heeft en het soms tegen de groepsdynamiek moet afleggen. Daarmee wordt hij niet minder roedelleider, dat is gewoon zoals het is.

dinsdag 23 oktober 2012

Enge bank

Vorige week in de agility training kregen we voor de verandering eens de tafel. Ace vliegt daar steevast overheen. Er werd me dus aangeraden om dit te oefenen op picknick-tafels tijdens de wandeling. Nou, daar zijn er niet zoveel van... Maar gelukkig is recent eentje geplaatst. Dus die ben ik gaan misbruiken. Probleem: Ace durft er niet op. Ik denk dat dit met een traumaatje te maken heeft wat hij recent opgelopen heeft. Recent heb ik hem over een loopplank bij een reddingshondentraining laten lopen. Dat ging probleemloos, maar vervolgens wilde hij er absoluut niet meer terug overheen. Waarschijnlijk is hij geschrokken van het licht doorveren van de plank. Met veel geduld kreeg ik hem er uiteindelijk wel weer over heen, maar niet echt van harte. Vervolgens bleek hij ook schrikachtig te zijn geworden voor een iets verende brug, waar hij al 100 keer probleemloos over geweest is. Mar die is ineens ook eng. Dus die heb ik expres al wat vaker genomen en nu gaat het wel beter. Maar toen kwam dus die picknick-tafel. Ace keek me met grote ogen aan van "nee, toch, moet ik weer iets engs doen?" En vervolgens wilde hij niet meer in mijn buurt komen. Nou, dan niet, jongen. Kalish wilde wel graag de tafel op voor een brokje. En Sicco vond het ook interessant en zette zijn grote poten op de bank evoor. Daarna ben ik gewoon doorgelopen. Dit heb ik nog een keer herhaald en ook toen wilde Ace niet in de buurt komen. Vandaag was Kalish er niet bij en zag Sicco zijn kans schoon. Met zijn grote, onhandige poten stond hij verrassend snel en makkelijk boven op de tafel. Dat leverde hem worst en aan dacht op, dus hij was er niet meer weg te slaan. Dasha vond de worst ook interessant en liet zich ook verleiden om de tafel op te gaan. Helaas stapte ze de twede keer mis en kwam half tussen de tafel en de bank terecht, waardoor ze wat voorzichtiger werd. Maar worst doet wonderen bij haar. Terwijl ik met Sicco en Dasha bezig was, kwam Ace zowaar schoorvoetend dichterbij. Hij durfde zowaar een worstje van de rand van de tafel te pakken. En toen ik een tweede worstje wat verder weg legde, zette hij zelfs zijn voorpoten op de tafel. Maar dat was het toch echt. Na nog wat worstjes voor Sicco en Dasha (en voor Jelle die erbij stond en het gedoe niet begreep), ben ik weer doorgelopen. Wordt vervolgd!

maandag 13 augustus 2012

Geslaagd experiment

Afgelopen zaterdag bleek dat bij het speuren Kalish vol de verleiding op gaat en Dasha ook (hoewel ik weet dat zij vaak na een aantal meters terugkeert). Kalish heeft ook nog heel weinig op de verleiding getraind, omdat ik tegenwoordig bijna alleen voor mezelf train. Maar daarmee gaat ze het niet redden, er zal ook op verleidingssporen getraind moeten worden. Vandaag heb ik mijn idee in uitvoering gebracht om zelf de verleiding door mijn eigen spoor te lopen. Theoretisch moet dat ook kunnen, omdat honden verschil in leeftijd van sporen kunnen opmerken. Maar tussen theorie en praktijk zit nog wel eens een hikje... Vanmiddag heb ik dus voor beide dames een spoor gelopen. Daarna ben ik een half uurtje met de meute gaan wandelen. Toen heb ik mijn laarzen voor wandelschoenen verwisseld om het niet nog moeilijker te maken dan het al is. Vervolgens heb ik beide sporen 5 keer gekruist. Ik ben er deze keer op alle punten overheen gestapt. Drie uur na het leggen van de sporen mocht Kalish haar kunsten vertonen. Ze liep 5 keer de verleiding op, maar toen ik haar tegenhield, koos ze vlot het juiste spoor. Ik had steeds 5 passen na de verleiding een voorwerp, zodat ik daar kon belonen. Ze liep verder een net spoor uit. Hierna was Dasha aan de beurt. Ook door haar spoor was ik 5 keer gekruist, maar ze liet zich niet één keer foppen. Twee keer zag ik niks aan haar, twee keer hield ze even iets in en een keer checkte ze even kort links en rechts en ging vervolgens verder. Superrots op mijn meisje! Uit de reactie van mijn meiden maak ik op dat het voor de honden niet heel raar is als ik zelf de verleiding loop. En Dasha toont aan dat ze het onderscheid goed kan maken. De komende weken kan ik dus op deze manier Kalish ervaring laten opdoen met verleidingssporen. Ik heb nog 5 weken tot het examen, waarvan 3 weken vakantie. Moet lukken dus!

dinsdag 24 juli 2012

Sorteren

Sorteren: leg 6 houtjes neer en laat de hond dat houtje terug brengen dat jij 5 seconde in je handen gehouden hebt. Omdat ik dat met Ace te weinig geoefend had, was hij er nog niet zo goed in. Hij kon het wel als ik het houtje een tijd in mijn broekzak gehouden had, maar 5 seconde, nee dat ging hem boven de pet. Ik was dus druk bezig geweest met het afbouwen van de tijd dat ik het houtje geur gaf. Dat ging soms goed en soms kwam hij zonder houtje terug met een kop van "Kweenie, hoor". Als hij wél het juiste houtje oppakte, beloonde ik hem uitbundig en zo ging hij langzaam vooruit. Helaas dacht hij vorige week dat het genoeg was om het houtje alleen op te pakken. Dan beloonde ik hem immers steeds. Dus vorige week nog even wat op het terugbrengen geoefend tot dat ook weer een beetje ging. En toen had ik afgelopen zondag een wedstrijd, waar Ace zijn kunsten mocht vertonen. Slechts 5 seconden het houtje vasthouden... zou hij het redden? Ik had er een hard hoofd in. Aanvankelijk leek het ook de mist in te gaan, want hij kwam zonder houtje terug met zijn "Kweenie"-hoofd. Ik stuurde hem nog een keertje naar de stokjes. Hij ging er heen, snufte aan drie houtjes en nam de derde mee terug. Ik zag het kruisje op het uiteinde staan en wist dat hij het goed had! Toen hij goed en wel voor me zat heb ik hem dan ook met mijn stem flink beloond. Tja, en dat was vóór het einde van de oefening, dus dat werd een vette nul. Op dat moment dacht ik er niet eens bij na, ik was zo trots dat hij met de goeie terug kwam, dat ik hem daarvoor beloonde. En als ik er wel bij nagedacht had, had ik het ook gedaan, want voor diploma had hij toch al teveel nullen. Dus wat maakt het dan nog uit, dan kun je beter je hondje wat zekerheid geven, waar hij dat mist. Vandaag ging ik weer wat met hem oefenen. Ik legde 6 houtjes neer, waarvan ik er een vrij kort had vastgehouden. Ace ging er heen, snufte rustig het rijtje houtjes langs en kwam keurig met de goeie terug. Zo goed heb ik het hem niet eerder zien doen! Ik ben dus heel blij dat ik hem in de wedstrijd beloond heb, want dat heeft hem duidelijk goed gedaan!

zondag 1 juli 2012

Niet meer mee met hardlopen

Zo, ik ben er helemaal klaar mee, Kalish gaat niet meer mee met hardlopen. Normaal als ik ga hardlopen, neem ik de hele roedel mee. Kunnen ze ook even lekker uitrazen. Dan ga ik naar het buitengebied, waar ze los mee gaan. Ik loop dat een stuk heen en op de terugweg 'veeg' ik de achterblijvers weer op. Dat valt op zich wel mee, want zelfs de oudsten lopen redelijk mee. Mijn conditie is ook niet top op dit moment, dus meestal loop ik een stuk heen, wandel dan een stukje en ren dan weer terug. Tijdens die wandelpauze komen de ouwetjes dan weer in beeld. Ik heb de laatste tijd wel geaarzeld of ik de ouwetjes nog wel mee zou nemen, want ze hebben er steeds meer moeite mee. Sicco staat stijf van de arthrose en is met zijn 10 jaar ook al op leeftijd. Hij heeft het hardlopen nooit leuk gevonden en kijkt nu vaak met zo'n blik van 'moet dit nu echt? ik doe mijn best, maar kan echt niet harder'. Jelle is al 12,5, heeft ook arthrose en loopt vaak ver achter. Hij is dan bijna niet meer te bereiken, want hij wordt flink doof en ziet ook niet zo goed meer. Dan is het net een autist: je kunt doen wat je wilt, maar hij reageert gewoon niet. Erg lastig als je de hele meute langs een berg paardenstront wilt loodsen (het lievelingskostje van allemaal...). Dus tja, eigenlijk kunnen die ouwetjes beter thuis blijven. Kalish behoort tot de jonge garde en kan het allemaal makkelijk bijhouden. Maar ze heeft één hele slechte eigenschap: ze is continu en obsessief op jacht naar vreten. Dat doet ze tijdens alle wandelingen en ik probeer het zoveel mogelijk te voorkomen. Ze probeert me dan regelmatig te slim af te zijn door net te doen of ze meeloopt en dan, als ik even niet oplet, snel weer terug te rennen (en dat is soms wel 100 meter!). Tijdens het hardlopen blijft ze de laatste keren bewust achter om te gaan snacken. Nu kwam ze ook weer met een bek vol stront aan. En dan mag ik van geluk spreken als ze het binnen houdt en ik dus niet de troep hoef op te ruimen in huis of auto. En daar ben ik dus nu helemaal klaar mee. Voortaan gaat alleen Ace mee of Ace en Dasha. Die vreten ook wel eens iets wat niet mag, maar niet buitensporig. Kalish doet alles buitensporig, dus ook vreten...