maandag 26 december 2011

Hardlopen met socialisatie

Zojuist ging ik een stukje hardlopen en Ace mocht mee. Nu bleek er in het bos een kerstwandeling te zijn. Dress-code was blijkbaar de Wijzen uit het Oosten, want er liepen zeer veel mensen rond die als Arabier verkleed waren, met wijde gewaden en "theedoek" op het hoofd. We kamen de meest vreemde dingen tegen (althans, die je normaal niet in het bos aantreft). Wat is het dan een genot om een sociaal hondje te hebben!
Allereerst passeerden we diverse vuurkorven. Vervolgens stond er midden in het bos een tentje met "Arabieren" die soep aan het opwarmen waren. Ace vond het wel interessant en moest natuurlijk zijn snuit even in de doos onder het tafeltje stoppen. Je weet immers nooit of daar iets eetbaars in zit... Iets verder kwamen we de eerste wandelaars tegen, met diverse grote en kleine honden erbij. In zo'n situatie is Ace super makkelijk: hij maakt even kennis, maar als ik doorloop, loopt hij ook direct door. Geen onvertogen grommetje of blafje.
Vervolgens kwamen we weer een vuurkorf tegen, met daarnaast twee schaapjes in een omheining. Nou, als herdershond is Ace dan nu gezakt. De schaapjes stonden wat angstig naar hem te kijken, maar hij besteedde er totaal geen aandacht aan.
In de rest van het rondje kwamen we diverse gewone mensen tegen, honden en als arabier verklede mensen. Ace is gek op mensen, dus hij heeft de neiging om met iedereen kennis te willen maken. Dat doet hij voor zijn doen erg rustig, maar wel op zijn honds: hij moet aan iedereen even snuffelen. Helaas voor hem waren er een aantal bij die bang voor honden bleken. Tja, dan is zo'n "grote" zwarte hond extra eng. Er waren er een paar die zo verschrikt reageerden, dat Ace ervan schrok. Snel maar verder dan.
Tja, wat kwamen we verder nog tegen: een vreemd verlicht kastje, enkele keten en iemand die op een stoeltje zat bij een sterrenkijker. Ace keek er even naar en liep door alsof het de gewoonste zak van de wereld was.
Bij de laatste vuurkorf waar we langskwamen, zaten twee mannen op stoeltjes erbij. Ace kwam even kennismaken en gelukkig waren dit hondenliefhebbers. Een van de twee was hem even lekker aan het kriebelen. Ace ging er knus tegenaan leunen. Na even kort met de mannen gesproken te hebben, keek ik Ace aan en zei "ga je weer mee?". Meteen kwam hij mee en aan hun lach merkte ik, dat de mannen dat wel konden waarderen.
Ja, Ace kun je in de gekste situaties goed meenemen. Ik heb weer genoten van mijn heerlijk sociale Belgje!

zondag 25 december 2011

Speurneuzen in actie


Omdat het in de planning ligt om met beide dames in maart mee te doen aan een Speurhond-examen, moet er even flink geoefend worden. Ik had vandaag twee sporen neergelegd. Drie uur later kwam ik ze uitwerken.

Dasha begon met een lang stuk over gras, dan door de ingang van het grasveld naar de berm toe. Daar stond een flinke wind en er lopen nog wel eens mensen. Ze had wat moeite en wilde het grasveld op naar het bos. Dat doe ik meestal, maar nu dus niet. Uiteindelijk vond ze haar weg door de berm, waar ze meteen op een voorwerp stuitte, dat ze goed verwees. Vervolgens ging het door de berm, dan door een greppeltje naar het bos, langs het bos en dan een stukje verder weer terug door de greppel de berm in en 5 meter verder weer terug door een greppeltje een grasveld op. Met hier en daar wat zoeken vond ze haar weg en verwees het voorwerp in het grasveld netjes. Hierna ging het weer terug richting de bosrand, waar ze het moeilijk had om haar weg door de laag rotte bladeren te vinden. De haakse hoek van het bos af het veld op pakte ze keurig en even later de volgende hoek en even later het voorwerp ook. hierna ging het een stuk rechtuit en dan een flauwe bocht naar de hoek van het bos. Die pakte ze perfect. Er lopen nogal eens mensen langs het bos en ze haperde daar ook heel licht, maar pakte vervolgens perfect het juiste spoor. Om het bos heen kwam er even later weer een haakse hoek van het bos af, die ze ook perfect pakte. Kort erop moest ze weer naar rechts, maar die bocht overliep ze volledig. Met wat zoekwerk vond ze hem uiteindelijk, maar had veel moeite met de laatste strek. Uiteindelijk vond ze wel haar verdiende beloning.
Ondanks hier en daar wat zoeken vond ik toch dat Dasha het erg goed gedaan had. Ze begint steeds meer overtuiging te krijgen van haar eigen kunnen. Een blaffende hond en wat wandelaars leidde haar even af, maar ze ging direct weer door het met spoor, iets dat een jaar geleden veel lastiger geweest zou zijn. Ze gaat supergoed vooruit, mijn meisje!

Vervolgens was Kalish aan de beurt. Inmiddels was een familie met 4 kinderen over het gras aan komen lopen. Er is daar een wandelroute, die ze volgden. Ze doorkruisten het spoor van Kalish minimaal 1x, maar ze liepen nogal breed en kunnen heel goed het spoor op meer plaatsen geraakt of gekruist hebben. Mooie verleiding, maar wel heel moeilijk voor mijn meisje!
Kalish begon op een berm langs de weg. Ze verwees het eerste voorwerp netjes en vervolgde haar weg. Even later ging het haaks richting de asfaltweg, die ze over moest. Met enig zoekwerk vond ze dat toch nog vrij makkelijk en vervolgde haar weg langs de bosrand. Daar lag weer een voorwerp, dat ze keurig verwees. Even later kwam er een haakse bocht van de bosrand af, die ze prima vond. Midden op het grasveld ging het weer met een haakse bocht opzij en even later met een haakse bocht weer terug naar de bosrand. Kalish pakte dit prima op. Na een lange strek langs de bosrand vond ze weer keurig een voorwerp. Hierna ging het haaks van de bosrand af en daar werd het spannend, want daar kwam ze in de buurt van de wandelroute. Daar bleek niets van, want ze pakte de hoek midden op het grasveld prima op en vond even later het voorwerp. Bij de hoek waar het spoor de wandelroute kruist was ze wel even iets afgeleid, maar dat was minimaal en ze vervolgde keurig het juiste spoor. Dit liep weer terug over de asfaltweg en dit keer had ze dat snel te pakken. Lang de bosrand ging het nog een klein stukje verder, waar vervolgens het eindbakje met beloning lag.
Kalish speurt nog niet zo lang op dergelijke oude sporen en heeft ook nog weinig ervaring met verleidingssporen en obstakels zoals wegen. Ik was dan ook zeer tevreden met haar prestatie. Wat kan dat kleine ding speuren!

Met een zeer tevreden gevoel heb ik de rest van de meute uit de auto gelaten en nog even lekker een wandeling met ze gemaakt.

maandag 5 december 2011

Vuilnisbak-perikelen

Ik denk dat het alweer driekwart jaar terug is dat Ace ontdekte hoe hij de klep van de vuilnisbak omhoog kon doen. Ik vind hem vaak trekken hebben van een van mijn eerste Groenendaelers Sil. Ook in dit geval. Die wist de klep ook open te doen, maar toen ik de greep richting de muur draaide was het probleem verholpen. Dus dat deed ik ook bij Ace en inderdaad, probleem verholpen.

Alweer bijna een half jaar geleden deed Caspian, mijn rode Maine Coon, zijn intrede. Hij was toen al bijna 7 maanden oud, dus al een stevige kerel. Maar wel jong in de kop en jonge katten hebben de neiging om full-speed door het huis te racen. In zijn run van kamer naar bijkeuken kwam Caspian dan de vuilnisbak tegen. De snelste manier om die hindernis te nemen was: dr'op en dr'over. Maar ja, 5 of 6 kilo in volle vaart... Gevolg was dat de bak regelmatig omver ging. Vervolgens stonden er genoeg zwarte vriendjes klaar om de troep "op te ruimen". Dat probleem heb ik verholpen door twee bakstenen onderin de vuilnisbak te leggen. Dat helpt prima, want sinds die tijd gaat het ding niet meer omver. Dit uiteraard tot ongenoegen van de zwarte meute.

Tja, dan denk je dus: hoofdstuk vuilnisbak is afgesloten. Maar nu hebben Ace en Kalish ontdekt dat de katten af en toe een brokje morsen. Dat valt dan vaak naast of achter de vuilnisbak, want de katten krijgen ernaast eten. Ze duiken dus regelmatig in de hoekjes en kiertjes om die brokjes te vinden. Ace overdrijft dat dan natuurlijk en duwt met zijn wroetneus de vuilnisbak nog wel eens van zijn plek. Caspian doet dapper mee, doordat hij zijn balletje nog wel eens achter de in die hoek staande obstakels mept en dan alles opzij probeert te schuiven om er weer bij te kunnen. Als ik aan het werk ben, hoor ik dus regelmatig wat schuifgeluiden.

Vanmiddag hoorde ik weer gerommel en het schuiven van de vuilnisbak. Niks alarmerends dus. Maar op een of andere manier klonk het toch anders, dus ik ging maar eens poolshoogte nemen. Ik trof Ace aan met de nodige rommel die hij uit de vuilnisbak gehaald had. Door het verschuiven van de bak, had hij zijn neus weer in de handgreep kunnen zetten en dus de klep weer kunnen openen. Ondanks dat het een heterdaadje was en hij te midden van de troep stond, keek hij me met een wel héél erg nadrukkelijk onschuldig hoofd aan: "Ikke? Ik doe niks hoor" Ondertussen hingen er wat onduidelijke flarden aan zijn bek en stak een stuk van de stokbroodzak tussen zijn tenen uit. Tja, dan moet je moeite doen om een glimlach te onderdrukken. Met een gespeelde "foei" plukte ik de troep van zijn bek en tenen af en stuurde hem weg. De rommel viel gelukkig mee. Ik heb de bak weer op zijn plek gezet.

Dezelfde middag, een uurtje later, hoorde ik de vuilnisbak weer behoorlijk schuiven. Met een brul "Ace!" vloog ik er heen, maar de vogel was al gevlogen. Er was nog niks aan de hand, maar ik zal de komende tijd goed moeten opletten. Als ik dit niet in de kiem smoor, zal ik een andere vuilnisbak moeten kopen en daar heb ik geen zin in!

woensdag 16 november 2011

Genoten

Ik ben altijd wel blij met mijn zwartjes, maar er zijn dagen dat ik er extra van geniet.

Vanmiddag had ik een spoortje voor Dasha neergelegd. Vanavond, ruim 3 uur later, ging ik het uitwerken. Ik had er niet veel vertrouwen in, want het was geen mooi grasveldje en voor mijn idee best moeilijk. Zoals gewoonlijk was Dasha weer heel blij dat ze mocht speuren. Het plezier dat dat meisje heeft maakt het voor mij al een genot om met haar te gaan speuren! Voordat ik bij de aanzet was, had ze de geur al te pakken. Ze werkte het spoor vervolgens verrassend goed uit, dus ik was supertrots en helemaal blij met haar. Dasha was ook blij, maar iets minder, want het was maar een kort spoortje en ze had duidelijk zin in meer...

Vanavond had ik agility training met Ace en dat is eigenlijk altijd al een genot. Wat een inzet heeft dat kereltje! En wat is hij goed! Zo strak op de raakvlakken en zo goed in de insteek paaltjes! De fouten waren bijna 100% mijn fouten. En als Ace de fout in gaat, is dat in de volle overtuiging dat hij goed bezig is. Want Ace kent maar één manier van agility doen: zo snel en zo goed mogelijk. Wat een kanjer!

Thuisgekomen geniet ik nog even na van de prestaties van mijn zwarte vriendjes. Wat is het toch geweldig om met ze bezig te zijn!

vrijdag 4 november 2011

Een prima speurdag

Vanmorgen ben ik weer in Heemskerk wezen praktijkspeuren met Dasha en Ace. Ace is de laatste tijd niet echt in vorm met het speuren, zowel sport- als praktijkspeuren. Hij is erg afwezig en heel snel afgeleid. Ik weet niet precies waarom, het enige dat ik kan verzinnen is dat hij agility veel leuker vindt en dus bij zichzelf denkt: "Waar zijn de toestellen..?".
Vandaag liep Cor het spoor uit en liepen een instructeur en een leerling-aspirant-instructeur met mij mee. Ace mocht beginnen. Ik hield er rekening mee dat het niet zo goed zou gaan, zeker niet nu er ook nog eens twee mensen meeliepen, want daar reageert Ace de laatste tijd heel sterk op. Daar moet hij in principe tegen kunnen, dus ik vond het geen bezwaar. Maar het speelt wel mee in je inschatting van wat je kunt verwachten.

Ace begon tot mijn verbazing zeer voortvarend en zeer geconcentreerd. Hij had een swing in zijn staart die plezier en zelfvertrouwen uitstraalde. Het eerste stuk ging over een pad met veel herfstbladeren. Dit stuk is voor de honden altijd lastig, maar hij liep zeer zelfverzekerd door. Het was al vrij druk, maar hij liet zich door de wandelaars, mountainbikers en Nordic Walkers niet van de wijs brengen en ging rustig verder. Hij liep perfect, vond de voorwerpen en loste een aantal lastige situaties zelfstandig op. Ik was erg trots op hem! Op het eind werd zijn concentratie wat minder, maar wat wil je ook na een heel uur!

Dasha mocht hierna haar kunnen tonen. Zij is de laatste tijd erg goed bezig en maakt veel vorderingen, dus van haar had ik een hogere verwachting. Maar Dasha is Dasha, dus je weet het nooit zeker. Ze was echter in dezelfde goede stemming als Ace. Haar start was lastig, want vlak ervoor was er een wandelaar het pad in gegaan en die liep dus zo'n 15 meter voor haar. Dat vindt Dasha doorgaans heel vreemd en meestal is ze dan heel erg afgeleid. Nu viel het heel erg mee, ondanks dat ze net met het spoor begon en er dus nog helemaal in moest komen. Dat ze het goede spoor volgde bleek toen de wandelaar op de verharde kruising rechtdoor ging en Dasha terecht linksaf ging. Ook daar was het voor haar weer niet makkelijk. Enerzijds is dat een verharde weg, wat al moeilijker is, anderzijds liep er weer iemand voor haar uit. Ook deze persoon negeerde ze. Ik was trots op haar! Ze pikte het goede pad het bos weer in. Daar had ze een paar lastige stukken met wat back-tracks en voorwerpen. Ze loste alles prima op, zelfs op een kruising waar een groep Nordic Walkers haar tegemoet kwamen.
Op een gegeven moment kregen we van Cor door dat er runderen op het pad lagen, maar dat we daar langs konden. Toen we op dat punt aan kwamen, zagen we twee levensgrote Heckrunderen midden op het (vrij brede) pad. De ene stond, de andere lag. Oeps, wat zijn die beesten groot en wat een enorme horens staan er op hun kop! Dasha begon van schrik wat te sputteren. De runderen bleven onbewogen liggen. Ik bedacht me dat ze zo niet los in een recreatiegebied zouden lopen als ze gevaarlijk zouden zijn. Dus na een lichte aarzeling pakte ik Dasha heel kort bij de lijn, nam haar rechts van me en liep aan de rechterkant langs de runderen. We liepen op zo'n 1,5 meter langs en dan zijn die beesten nóg groter. Dasha sputterde nog een keer, maar ik hield haar strak naast me en liep tussen haar en de runderen, dus dat vond ze dan blijkbaar toch wel veilig genoeg om geen groot alarm te slaan (ik moet er niet aan denken wat die runderen dan gedaan zouden hebben). Toen we ze een meter of 5 voorbij waren liet ik de riem weer vieren. Tot mijn verbazing pakte Dasha het spoor direct weer op! Ze moest wel even de stress van zich afschudden en was nog even afgeleid, omdat er iets meer opzij op een parallel-pad nog zo'n rund lag. Maar ze pakte het spoor toch op en liep verder. Wat een top-dag had mijn meisje!

En zo is het iedere keer weer een verrassing hoe het zal gaan. Maar vandaag was het een zeer aangename verrassing!

woensdag 2 november 2011

update meisjes

Bijna 3 maanden geleden zijn Dasha en Kalish gesteriliseerd. Hoe staan ze er nu voor?

Als ik had geweten wat het met Dasha zou doen, had ik haar al veel eerder laten steriliseren! Ze is duidelijk veel vrolijker geworden. Dat kan goed samenhangen met de cystes die ze op haar baarmoeder gevonden hebben. Tja, je kunt het maar kwijt zijn! Of dat het is weet je natuurlijk nooit, maar Dasha is erg goed te pas. Ze is vrolijk, actief en speels, meer dan ik haar in jaren gezien heb! Qua voer eet ze niet meer en is ze ook niet extreem meer hongerig (ze is altijd hongerig ;-) ). Qua vacht lijkt ze wat pluiziger, maar ook niet extreem. Ze zit op dit moment gewoon niet zo goed in vacht.

Kalish is wat feller geworden. Dat uit zich vooral als we uit gaan. Dan duldt ze niemand in de buurt van de deur, ze MOET als eerste erdoor. En alles wat dat in de weg staat krijgt een knauw, zelfs de grote baas Sicco! Ik moet daar echt een beetje temperend optreden, anders loopt het de spuigaten uit! Dat lukt gelukkig goed met iets eetbaars.
Ook bij haar merk ik geen verschil in voerbehoefte. Ze was altijd al een enorme vreetwolf en dat is het nog steeds... Qua vacht zie ik geen verschil. Op dit moment is ze weer mooi in vacht aan het komen, hoewel haar geschoren kale buik nog steeds niet helemaal aangegroeid is.

Concluderend kan ik stellen dat het tot nu toe zeker niet slecht uitgepakt heeft voor mijn meisjes. Zeker bij Dasha had ik het wellicht al eerder moeten laten doen, want zij voelt zich duidelijk veel beter!

zaterdag 29 oktober 2011

Dag IPO...Hallo Speuren

Helaas heb ik moeten besluiten om met Kalish te stoppen met IPO. Als show-hondje is ze nooit een sterke bijt-hond geweest. Ze vond het spelletje wel leuk en ze heeft flink wat drift. Maar zonder de daarbij toch onontbeerlijke moed was het lastig om haar op niveau te krijgen. Omdat ik maar 1x/week met haar IPO kan trainen (de andere keer is ze naar agility-training) schiet het dan ook niet echt op. We waren aardig op weg, maar het noodlot wilde dat we twee keer op haar poten gestaan hebben bij het drijven. Hierna vluchtte ze weg uit de bewaking. We zijn dus flink wat stappen terug gegaan om haar weer plezier in het spelletje te laten krijgen. Ondanks verwoede pogingen kwam ze er echter niet meer lekker in. En als je dan ziet dat de pakwerker geen motivatie meer kan opbrengen en je hondje daarop reageert door nog verder af te zakken, dan moet je je conclusies trekken. Dan maar geen IPO.

Maar Kalish kan erg goed speuren, dus ik wil met haar wel richting Speurhond trainen, net als Dasha. Nu was dat een beetje lastig, omdat het speuren bij onze club in een uurtje afgeraffeld wordt, waarna we naar de club gaan. In overleg doen we dat nu anders. We gaan na het neerleggen van de sporen terug naar de club om appèl te lopen en gaan dan later de sporen uitwerken.

Vandaag hebben we dat zo voor het eerst gedaan. Om niet meteen tot het uiterste te gaan waren we na ruim 2 uur terug bij de sporen. Kalish mocht als eerste op het kort gemaaide veld haar kunnen vertonen. Ze had nog nooit zo'n oud spoor gelopen en had er wel moeite mee. Op een paar stukjes na bracht ze het er echter vrij goed af. Het laatste stuk was ze wel zichtbaar moe. Tja, speurconditie zal ze nog wat moeten opbouwen.

Tegen de tijd dat Dasha aan de beurt was, was het spoor bijna 3 uur oud. Maar Dasha is al wat verder getraind en heeft al vaker een oud spoor gelopen. Op één strek na, waar ze totaal niet uit kwam, liep ze heel erg netjes rond. Ze pakte de hoeken ook erg goed. Alleen de verleiding had ze moeite mee. Voorheen wist ze die altijd wel te negeren, maar ze heeft een paar keer wat lekkers op een verleidingsspoor gevonden en sinds die tijd laat ze zich regelmatig verleiden tot het verkeerde spoor. Maar ook dat krijgen we er wel weer uit. Belangrijk is dat ze de laatste tijd duidelijk meer volharding aan de dag legt.

En zo doen mijn beide dames waar ze goed in zijn én waar ze veel plezier aan beleven. Uiteindelijk is dat toch het belangrijkste!

zaterdag 24 september 2011

Alsof ze het weet... en dat doet ze!

Het is 05.20 uur, mijn wekker gaat af. Ik druk hem uit, blijf nog even liggen, maar sta dan op. Kalish ligt naast me op bed. Als ik op sta, blijft ze altijd liggen tot ik de badkamer weer uit kom. Dan springt ze van bed en begroet me. Dit keer niet, dit keer schiet ze gelijk met mij van het bed af. Ik ga inderdaad de badkamer niet in. Ik stuur Sicco, die op de overloop ligt, mijn slaapkamer in en sluit de deur. Op Kalish na zijn de honden nu in de slaapkamer. Ik loop de trap af, Kalish is al beneden. Ik loop naar de keuken en geef Kalish eten. Zelf kruip ik met een vestje aan even op de bank. In no time is Kalish klaar met eten en komt bij me op de bank. Dat houdt ze niet lang vol. Ze springt van de bank, gaat naar de andere bank en gaat daar op de armleuning staan. Die is heel breed en als ze daarop staat, kan ze mooi door het zijraampje naar buiten kijken. Als een standbeeld staat ze op de bank, oortjes gespitst, vol verwachting. Alsof ze het weet... Ja, ze weet het, ze wordt zo door mijn ex opgehaald om naar een agilitywedstrijd te gaan.
Even over half 6 hoor ik het geluid van een naderende auto. Kalish hoort het ook. Dan stopt de auto voor de deur. Normaal gesproken zou Kalish dan blaffen, maar nu niet. Ze schiet van de bank af en loopt snel naar de gangdeur. Ik loop met haar mee en doe de deur open. Vol ongeduld staat Kalish al bij de voordeur. Ik doe de deur open en ze tippelt naar de auto. Met een koppie van "Ik ben er klaar voor, zullen we nou gaan?!" kijkt ze mijn ex aan. Die doet de autokennel open en Kalish springt erin. Daar gaat mijn kleine meisje weer vol verwachting op stap.
Opmerkelijk hoe ze het patroon herkent. Als ik zelf vroeg op sta voor een wedstrijd zal ze niet van bed komen, dat doet ze echt alleen als ze zelf aan de beurt is. En ook de manier waarop ze op de uitkijk gaat staan, doet ze alleen als ze zelf wedstrijd heeft. Alsof ze het weet... En ik denk dat ze het inderdaad weet.

dinsdag 23 augustus 2011

TAN Championnat... maar geen certificaat

Afgelopen weekend ben ik naar de Franse Speciale geweest (de clubmatch van de Franse vereniging voor Belgische Herders). Het leek me wel leuk om met Ace de CSAU en TAN testen te doen. De CSAU is een test op sociaal gedrag en de TAN is een test op schotvastheid. Daarvoor moet je eigenlijk ingeschreven staan voor de show, maar daar had ik niet zoveel zin in, want Ace is niet echt een showhond. Wie niet waagt die niet wint, dus had ik toch een kopie stamboom van hem meegenomen. Ter plekke heb ik gevraagd of hij toch mee kon doen. "Wat is zijn catalogusnumer?" vroegen ze. "Die heeft hij niet, want hij is alleen voor de agility ingeschreven" was mijn antwoord. Dat moest ik nog een paar keer herhalen. Na enige aarzeling mocht ik toch de CSAU doen. Ik betaalde ter plekke ervoor en mocht starten. Natuurlijk kwam Ace glansrijk door de test, want die is vrij simpel. Ik was toch wel trots op hem dat hij het zo leuk deed, zo netjes bleef zitten en keurig de andere hond negeerde bij het hierkomen. Tevreden ging ik met hond en certificaatje naar de TAN-test. Die mag je alleen doen als je de CSAU hebt.
Bij de TAN-test moest ik lang in de rij staan. Er stonden erg veel bange Mechelaars en Tervuerense herders! Ace was moe en vond het allemaal best, geen spoortje angst. Toen ik eindelijk aan de beurt was, werd er weer naar mijn catalogusnummer gevraagd en dus legde ik weer uit hoe het zat. Daarop werd ik weggestuurd. Ik moest me de volgende dag bij het secretariaat aanmelden en als die het goedvonden, mocht ik terugkomen. Shit, sta je daar een half uur voor in de rij!
De volgende dag ging ik naar het secretariaat en vroeg of ik de TAN mocht doen. Weer de vraag naar het catalogusnummer, weer mijn uitleg. Vervolgens kreeg ik een kaartje met erop "TAN ok" en een stempel. Blij ging ik naar de TAN. Daar moest ik weer even wachten, maar toen mocht ik met 3 andere honden de TAN doen. Ace vond het allemaal niet bijster interessant en reageerde totaal niet op het schot. Ik had niet anders verwacht, want hij is gewoon erg schotvast.
Voor de TAN simple doe je alleen de schottest, maar je kunt ook voor de TAN Championnat gaan en dan moet je ook nog een verdedigingstest doen. Dat wilde ik met Ace wel proberen. Hij was tweede in de rij. Eerst was een Tervueren, die niet op de uitdaging van de pakwerker durfde in te gaan. Hij haalde dus de test niet. Ace had de zaak wel wat bekeken. Vervolgens was hij aan de beurt. De pakwerker (in gewone kleding) daagde hem wat uit met een jute lap. Ace vond het wel grappig en ging op de utidaging in. Hij pakte de lap en begon eraan te trekken. Hij hield vast, ook toen de pakwerker wat met zijn rammelstok rammelde. Vervolgens mocht hij winnen en deed ik nog een beetje een trekspelletje met hem om hem wat op te warmen. Hierna kwam de pakwerker met een jutrol. Ace hapte toe en pakte de rol. Geheel volgens mijn verwachting had hij hem echter niet zo stevig vast en de pakwerker trok de rol dus een paar keer uit zijn bek. Maar Ace deinsde niet terug en hapte steeds weer toe, ook al zwaaide de pakwerker met zijn rammelstok en met een hand boven zijn hoofd. Hierdoor haalde Ace de Tan Championnat test. Niet met een excellent, maar dat had ik ook niet verwacht. Gewoon Championnat vond ik ook al erg goed! Ik moest mijn naam op het CSAU-certificaat zetten en dat werd gebruikt om de uitslag te registreren. Vervolgens kreeg ik te horen dat ik het certificaat later moest ophalen bij het secretariaat.

Bij het secretariaat bleken ze het die dag niet gereed te krijgen, dus moest ik de dag erna terugkomen voor het certificaat. Toen ik tussen de middag langs ging, trof ik een vrij autoritaire dame, die breeduit achter de tafel van het secretariaat zat. Ze vroeg uiteraard weer naar mijn catalogusnummer, dus legde ik weer uit hoe het zat. Vervolgens werd ze kwaad en gaf aan dat ik de test helemaal niet had mogen doen en dat ze geen uitslag had en dat ik dus geen certificaat kreeg. Ik gaf aan dat de uitslag wellicht achteraan op de lijst geschreven was. Ze tuurde eventjes, maar voorkwam dat ik mee kon kijken. Ze mompelde dat achterop de lijst wat anders stond en bleef volhouden dat er geen uitslag was en dat ik die test helemaal niet had mogen doen. Ik liet het kaartje zien met de stempel van het secretariaat, waarop stond "TAN OK". Ze bleef echter bij haar standpunt. Ik ging weg, maar kwam een paar uur later terug. Helaas zat de matrône er nog steeds. Ik vroeg of ze ondertussen de uitslag gevonden had. Ze werd heel boos en draaide haar verhaal weer af dat ik niet ingeschreven was voor de show en dus geen test had mogen doen. Ik gaf aan dat ik het vooraf gevraagd had, dat ik toestemming gekregen had en dat het dus niet mijn fout was dat ik een test gedaan had die ik officieel niet mocht doen. Ik gaf aan dat ik de test gehaald had met Championnat en dat ik dat certificaat dan ook wilde hebben. Ze ontplofde zowat. Er liep nog een ander persoon rond, die duidelijk meer begreep van mijn standpunt. De matrône was duidelijk met me klaar en begon me te negeren. Ik beef rusig bij de tafel staan en was niet van plan zonder bevredigend antwoord weg te gaan. De andere vrouw begon een beetje onopvallend wat in de TAN-certificaten te snuffelen en wat lijstjes te verplaatsen. Ze was duidelijk wat aan het peinzen. Ik bleef staan en wachtte af. De redelijke vrouw ging vervolgens met een schrijfblok wat opzij zitten. Ik ging naar haar toe en liet haar het CSAU certificaat zien en het kaartje met "TAN OK". Ze schreef vervolgens de naam van Ace en mijn naam op en ik moest mijn e-mail adres geven. Ze beloofde de "judge" te gaan raadplegen en per mail contact met me op te nemen. Daarmee ben ik akkoord gegaan, want meer was duidelijk niet haalbaar. Hopenlijk komt er ooit nog een certificaat voor Ace!

De meisjes gaan goed!

Een kleine update van de gesteriliseerde meisjes. Kalish was de dag na de operatie voor haar idee alweer helemaal topfit. Dasha had wat meer moeite, maar die had natuurlijk ook een grotere wond.
Omdat ik het weekend naar Frankrijk ging, was het wat een probleem en kon Dasha niet in pension. Uiteindelijk is Kalish bij André uit logeren gegaan en is Dasha mee naar Frankrijk gegaan. Sicco ging zoals gepland naar pension en Jelle en Ace gingen mee naar Frankrijk. Dat is allemaal prima verlopen.
Dasha is ondertussen ook goed aan het herstellen. Voor de zekerheid dragen beide meisjes nog hun rompertjes, maar verder lijken ze nergens last van te hebben.
Kalish gaat morgen weer agility trainen en Dasha gaat vrijdag lekker speuren.

maandag 15 augustus 2011

Gesteriliseerd, maar nu...



Vandaag zijn Dasha en Kalish gesteriliseerd. Alles is goed gegaan. Aanvankelijk zouden beide via laparoscopie geopereerd worden (kijkoperatie, waarbij alleen de eierstokken verwijderd worden). Bij Dasha bleken er echter cystes op de baarmoeder te zitten. Niet gevaarlijk, maar toch we zodanig dat de dierenarts de baarmoeder verwijderd heeft. Dat ging dus over van een laparoscopie naar een gewone operatie. Overigens was vooraf al aangegeven dat bij een oudere teef dit risico erin zit, dus dat was volgens afspraak.



En nu heb ik dus twee hele duffe mutsjes thuis. Hoewel.. Kalish sprong met haar duffe kop al bijna in de auto...Pit genoeg ondanks dat ze duf is! Ze mogen beide gedurende 10 dagen een mooi rompertje aan om te voorkomen dat ze aan de hechtingen zitten. Verder krijgen ze 5 dagen preventief antibiotica. Kalish mag volgende week alweer sporten.

Aanvankelijk zouden Dasha en Kalish vorige week al geholpen zijn, maar op verzoek van de dierenarts is het naar deze week uitgesteld. Er doet zich daardoor een probleempje voor. Vrijdagochtend heel vroeg vertrek ik naar Frankrijk en ik kom in de loop van maandag weer thuis. Omdat ik niet meer dan 3 honden wil meenemen, heb ik voor Dasha en Sicco een plekje in het hondenpension gereserveerd. En nu moet Dasha dus komend weekend haar rompertje aan houden in pension. Ook krijgt ze nog tot zaterdag tabletjes. Omruilen kan niet: Kalish heeft ook een rompertje aan, Jelle kan niet in pension, want hij is niet sociaal en Ace moet mee, want die doet aan de agility mee.
Ik ben al langs het pension geweest. Als ze niet aan het rompertje gaat sabbelen, is het geen probleem, dan kan ze komen. Het pension gaf aan dat het wel een probleem is als ze haar rompertje probeert uit te doen, want daar kunnen ze niet op letten. In dat geval ga ik haar maar meenemen naar Frankrijk. Dan maar met 4 honden op stap. Maar nu zit ik te aarzelen of ik haar zo wel in pension wil doen. Aan de ene kant is dat een keurig schone omgeving, terwijl ze bij mij overdag buiten in de tent zit. Aan de andere kant kan ik er wellicht beter op letten als ik haar mee heb. Maar als ze niet gaat rommelen aan haar rompertje, waar zou ik dan op moeten letten?... Tja, het is gewoon mijn mutsie-meisje en ze is nu zielig en dan wil ik haar niet zo achterlaten...

Nou ja, ik kijk het maar eerst even aan. Morgen weet ik (denk ik) hoe ze met hun rompertjes omgaan.

maandag 11 juli 2011

Auw ... met een vervelend staartje

Zoals ik in mijn vorige blog schreef heeft Sicco gisteren een gevoelige bijtwond in zijn poot overgehouden aan een knokpartij met Ace. Helaas is de wond nu echter gaan ontsteken, dus de affaire heeft een staartje gekregen.
Toen ik vanmorgen het verband verschoonde, zag de wond er nog mooi rustig uit. Sicco had het verband 's nachts niet aangeraakt. Halverwege de ochtend begon zijn pols echter dikker te worden, voelde warm aan en Sicco kreeg duidelijk meer last van de wond. Hij begon te pulken aan het verband, wist het in een onbewaakt ogenblik opzij te krijgen en was flink gaan likken aan de wond. Deze zag er daardoor niet meer zo fraai uit.
Om 14.00 uur zat ik dan ook bij de dierenarts. Sicco kreeg een spuit antibiotica en pijnstiller, ik kreeg een antibiotica-kuur mee en pijnstillers. En verder moet ik de wond 3x daags ontsmetten. Woensdag moet ik terugkomen voor controle. Gelukkig ging het aan het eind van de middag al wat beter met de patiënt. Wel keek hij diep geshokkeerd toen hij een kap om kreeg. Dat is inderdaad niet leuk, maar het moet echt even.

zondag 10 juli 2011

Auw...


Reeds vele jaren is Sicco roedelleider van mijn roedel. Die positie heeft hij destijds overgenomen van Jelle. Sinds die tijd hebben hij en Jelle af en toe een "discussie". Helaas voor Jelle resulteerde dat bijna altijd in een kapot oor. Sicco had nooit iets.
Sinds kort is Ace aan een opmars begonnen. Ook Ace staat nu boven Jelle in rangorde. Veel ruzie is daar niet voor nodig geweest en alles is zonder schade verlopen. Eigenlijk zijn ze nog steeds goede maatjes.
Ace en Sicco is een verhaal apart. Sicco heeft Ace een aantal keren aangepakt vanwege zijn hyper-gedrag en Ace heeft dus wel ontzag voor Sicco. Maar dat is niet meer zo heilig als het was...
Vandag kregen Sicco en Ace ruzie tijdens de wandeling. Ik heb niet gezien wat de aanleiding was, maar ineens waren ze flink aan het knokken. Ace kan dan heel verontwaardigd krijsen en dat deed hij ook flink! Sicco had hem op zijn rug, maar liet los en Ace schoot overeind. Daarna pakte Sicco hem weer, maar kreeg Ace niet meer op zijn rug. Ace had echter wel door dat hij het niet kon winnen en bond zodanig in, dat Sicco al grommend en mopperend stopte en doorliep. Ace kwam hem direct achterop, maar voordat het weer zou escaleren heb ik ingegrepen en de heren tot de orde geroepen. Dat hielp en we liepen door. Toen zag ik echter dat Sicco flink mankte. Nadere inspectie leerde dat hij een bijtwond in zijn poot had. Controle van Ace leverde niks op, dus die gladjanus had geen schade.
Thuis heb ik Sicco's wond schoon gemaakt en toch maar even verbonden. Hij had twee sneetjes, die volledig door de huid heen waren. Net niet groot genoeg om te hechten, maar om te voorkomen dat er vuil in komt, heb ik er toch maar een verbandje om gedaan. Sicco voelt zich helemaal zielig en is helemaal beduusd. Ja jongen, je bent niet de enige die tandjes heeft...

zaterdag 2 juli 2011

Speuren voor gevorderden


Vandaag heb ik Dasha en Ace allebei een moeilijk spoor laten uitwerken. Ze zijn beide in training voor Speurhond 1. Daarvoor moeten ze een vreemd spoor van 1200 meter uitwerken dat 3 uur oud is en waar een verleiding door loopt. Nu was ik maar alleen, dus het spoor was niet vreemd. Ook een verleiding leggen is wat lastig in je eentje. Maar ik heb het toch gedaan en dat maakte de sporen heel moeilijk voor beide honden.
Het spoor voor Dasha (gele spoor) begon in de berm. Na een stukje rechtuit ging het rechtsaf en dan over een asfaltweg en daarna in de berm linksaf. Dan na een stuk weer rechtsaf, door een greppel een veld op. Op dat veld ook nog wat hoekjes en dan langs een sloot tot de hoek van het veld. Daar is vervolgens een smalle doorgang tussen de sloot en het bos naar een veld dat achter het bos ligt (dat bos is slechts een smalle strook). Op dat tweede veld ging het spoor langs het bos terug, met een klein uitstapje het veld op. Dan weer terug langs het bos en uiteindelijk de eindbeloning: een doosje met worst. Beide sporen waren circa 800-900 meter lang.
Het spoor van Ace (rode spoor) liep eigenlijk globaal in tegengestelde richting. Het begon op dit tweede veld, liep langs de andere kant van het veld langs een bosrand en kwam dan via een omweg bij hetzelfde smalle randje tussen bos en sloot uit, waar het spoor van Dasha ook liep. Tussen beide sporen zat slechts een meter of 2, dus dat maakte het erg moeilijk. Aan het eind van dit smalle stuk kruiste het spoor van Ace dat van Dasha en ging vervolgens langs de bosrand verder. Daarna ging het het veld op, dan weer richting het bos en uiteindelijk langs het bos en een greppel. Van daaruit ging het naar rechts, door de greppel, over de asfaltweg, dan in de berm direct links en korte tijd daarna het eindbakje met worst.
Dasha startte als eerste nadat het spoor zo'n 45 minuten gelegen had. Ze begon goed, stak keurig de weg over, ging prima in de berm verder, door de greppel en over het veld. Ze vond ook beide voorwerpen. Op haar spoor lag toevallig nog een voorwerp, maar dat was niet van mij. Ze ging er met enige aarzeling wel bij liggen, maar toen ik zei dat ze door moest, deed ze dat direct. Toen ze bij de smalle doorgang tussen sloot en bos kwam, had ze wel de neiging om op het spoor van Ace over te gaan. Ik hield haar tegen en liet haar ruiken dat rechtdoor ook spoor lag. Dat pakte ze direct op. Tot mijn verbazing bleef ze keurig aan de zijkant lopen en had bijna geen neiging om naar het spoor van Ace uit te wijken. Ik hield haar wel kort aan de speurlijn om dit zoveel mogelijk te voorkomen. Dasha en Ace hebben namelijk beide de neiging om op verwaaiing te reageren. Aan het eind van de smalle strook ging Dasha keurig de hoek om op haar eigen spoor. De rest van het spoor werkte ze goed uit, zei het hier en daar wat rommelig en ruim op de hoeken. Ze vond haar bakje worst en was daarna toch best moe.
Ace mocht direct hierna van start. Hij had dus het nadeel dat ik net met Dasha op hetzelfde veld gelopen had. Hij had daar duidelijk last van. Hij startte redelijk, maar was vrij snel afgeleid door de verwaaiing. Hij snapte er duidelijk niet veel van: hij rook wel het spoor, maar rook een sterkere verwaaiing die van het veld af kwam en had steeds de neiging daarheen te gaan. Ik hield hem aan een vrij korte lijn en moest hem diverse keren stimuleren om op het juiste spoor te blijven. Na het eerste voorwerp ging het beter en liep Ace een heel stuk prima het spoor uit. Hier was ook minder verwaaiing van Dasha's spoor. Na wat hoekjes en nog een voorwerp dat hij prima deed, kwam hij bij het smalle stuk tussen sloot en bos. Hij pikte perfect het juiste spoor en bleef dar verrassend goed op. Wel had hij door dat er vlakbij ook iets liep en wilde daar een paar keer heen. Ik liet hem een keer naar Dasha's spoor gaan en hij had wel door dat dit toch anders rook dan zijn eigen spoor, dus hij was vrij makkelijk weer op zijn eigen spoor te krijgen. Aan het eind van de smalle strook kwam voor Ace het moeilijkste deel van zijn spoor: hij moest dat van Dasha kruisen. Helaas lag daar nu net wat kattenpoep of zo, waar Ace aan begon te vreten. Ik moest hem daar dus weghalen en toen was hij uit zijn concentratie en moest ik hem weer wat op gang helpen richting het juiste spoor. Dat pakte hij vlot weer op en vond prima het voorwerp dat daar lag. Hierna kwam de tweede pech, want Ace stapte ergens op of werd door iets gestoken. Hij begon te hinken en aan zijn poot te likken en was enige tijd de kluts kwijt. Ik kon echter niks vinden aan zijn poot. Al hinkend en likkend aan zijn poot ging hij toch door met speuren. Gelukkig zakte het wat af en liep hij op een gegeven moment weer normaal. Hij was ondertussen midden op het veld en volgde het spoor goed naar het eind van het veld. Daar liep hij het keurig tussen bos en greppel uit en stak op het juiste punt de greppel en de weg over. Daar kreeg hij weer moeite met de verwaaiing van het spoor van Dasha, maar het lukte hem uiteindelijk om zijn welverdiende bakje worst te vinden. Het was hem wel aan te zien dat hij zich flink had moeten inspannen!
Nou, dat was met recht speuren voor gevorderden!

zondag 19 juni 2011

Aanpassingen


Met elke huisgenoot die je in huis haalt is er wel iets dat aangepast moet worden. Sinds Caspian zijn intrede gedaan heeft, zijn er ook wat dingen gewijzigd. Zo heb ik mijn vensterbankje in de werkkamer wat aangepast. Hij ging namelijk languit op de vensterbank liggen en duwde met zijn lange lijf en poten de kattenmandjes opzij. Die vielen vervolgens op mijn bureau. Een kleine aanpassing aan de vensterbank heeft dit nu verholpen.
Een ander probleem betrof de vuilnisbak. Caspian is wat jonger en dus actiever dan Timber. Hij neemt nog wel eens een sprintje door het huis. De vuilnisbak in de keuken is dan een leuk opstapje. Maar die plastic bak is niet zo zwaar (tenminste, als er weinig in zit), dus lag hij regelmatig omver. Vandaag was dat weer het geval. Ik hoorde wel een bonk, maar omdat dat vaker gebeurt, ging ik niet direct kijken. Toen ik een paar minuten later echter in de keuken kwam, bleek Ace geprofiteerd te hebben van de actie van Caspian. In de vuilnisbak zaten namelijk wat restanten verpakkingsmateriaal van het vers vlees van de honden. Die had Ace zich dankbaar toegeëigend. Hij had het meegenomen naar een van de hondenkussens en was bezig het plastic te slopen om bij het papier en vlees te komen dat erin zat. Jammer voor hem kwam ik hem storen. Hij trok een aandoenlijk schuldig smoel, want hij wist ook wel dat hij fout bezig was. Maar ja, zo iets lekkers, zomaar op de keukenvloer... geef hem eens ongelijk.
Maar het was dus wel tijd voor een definitieve oplossing voor die vallende vuilnisbak. Ik heb nu op de bodem van de bak twee grote stenen gelegd. Dat maakt de bak zwaar genoeg (hoop ik), zelfs met een lege zak erin.
Ik ben benieuwd of het huis nu voldoende Caspian-proof is (Ace-proof zal het wel nooit worden ;-) ).

woensdag 1 juni 2011

Tessy


Na een mooi en lang leven (18 jaar!) gaven Tessy’s nieren het op. Ze woog nog maar een kleine 2,5 kg.
Om haar verder lijden te besparen heb ik haar vanmorgen laten inslapen.
Ze is rustig heengegaan, maar haar ijzersterke wil en hart hadden wel een extra dosis nodig om stilgelegd te worden. Typisch Tessy…

maandag 23 mei 2011

5 voor 12...

Het is 5 voor 12 voor mijn ouwe Maine Coon poes Tessy. Ze is ruim 18 jaar, een zeer respectabele, zeg maar gerust uitzonderlijke leeftijd voor een Coontje. Een gezond lijf en een ijzersterk karakter hebben haar tot deze leeftijd gebracht. Maar het lijf begint het te begeven. Toen ze 15 was zijn 4 rotte kiezen getrokken. Dat deed haar niks, ze at onverstoorbaar haar brokjes en "regeerde" met koninklijke waardigheid over kat en honden.

Maar de laatste tijd gaat het wat minder met haar. Ze verzorgt haar vacht niet meer en zit continu onder de klitten. En als je dat probeert eruit te kammen, dan doet haar dat flink zeer, haar huidje is zó dun... Ze vermagerde afgelopen voorjaar zeer sterk en zat vooral ineengedoken op het kastje van UPC. Lekker warm. Ook werd ze steeds vaker gepest door Timber. Hij heeft al jaren van die treiterbuien, maar ze wordt zwakker en kan niet meer tegen hem op. Met veel gekrijs probeert ze dan een goed heenkomen te vinden.

Er kwam een moment dat ik dacht: dit gaat zo niet, ik moet iets doen. Bij de controle voor de entingen afgelopen maart bleek dat de rest van haar gebit ook niet veel meer is. Maar ja, een katje van 18 ga je niet meer opereren... Maar wellicht dat ze daarom zo slecht at, brokjes wegwerken met rotte kiezen is niet alles. Ik ben dus enkele weken geleden overgeschakeld op blikvoer. Natuurlijk heeft madam karakter genoeg om duidelijk te maken welke blikjes ze NIET moet en welke wel goedgekeurd zijn. Ja, want dat karakter is nog steeds ijzersterk! En hoewel ik wel wat vermoedens heb dat ze wat dementeert, is ze doorgaans nog zeer goed te pas en weet precies wanneer er wat te halen is in de keuken. De geest is sterk, maar het lichaam is duidelijk aan het aftakelen.

Sinds enige weken heb ik een onzindelijke kat en ik ben er ondertussen achter dat Tessy dat doet. Mijn kleed in de zithoek is aan gort gepiest, dus dat heb ik in de tuin afgespoten. Daar ligt het nog te wachten tot een besluit van mij wat ik ermee moet.
Toen dat kleed er niet meer lag, pieste Tessy op de kale plavuizen en toen ik daar een stuk zeil neergelegd had, pieste ze daarop. Vervolgens heb ik er een kattenbak neergezet, maar daar piest ze strak naast. Dit weekend moest ik 2 à 3 keer per dag dat zeiltje dweilen.
"Is het niet haar tijd" opperde een clubgenoot. Misschien, maar ik vind haar eigenlijk geestelijk nog te goed. Ook het blikvoer heeft ervoor gezorgd dat ze wat minder mager is en weer wat actiever. Het is geen zielig hoopje in een hoekje, ze is eigenlijk best actief voor haar leeftijd.

Vandaag ben ik dan maar met haar naar de dierenarts gegaan om te kijken of die onzindelijkheid een lichamelijke oorzaak heeft. Natuurlijk had madam dit keer niet op het zeil gepiest, dus had ik geen urine om mee te nemen. Maar uit haar bloedwaarden bleek dat haar nieren niet goed meer functioneren. De dierenarts schatte in dat die voor ca. 33% werken. Dit zal niet meer beter worden, maar alleen verder afnemen. Als de werking tot 25% gedaald is, zal ze braakneigingen krijgen en dan wordt het kritiek. Om de aftakeling van de nieren een halt toe te roepen moet ze eigenlijk aan medicatie en dieet. Dat dieet kunnen vanwege haar gebit geen brokjes zijn, dus nu heb ik flink dure zakjes met vlees in gelei mee. Het is gelukkig goedgekeurd door Hare Majesteit. Maar dan medicijnen! Pillen zijn dus een ware ramp om bij haar naar binnen te krijgen. Met heel veel moeite en strijd zou het me een week lukken, daarna krijg ik haar niet meer te pakken. En moet ik haar leven zo zuur maken? Hoe lang heeft ze nog? Ik heb er dus voor gekozen om geen medicatie te geven, alleen dieetvoeding. En ik moet dus nog met urine terugkomen om een blaasontsteking uit te sluiten.

Is dat het allemaal waard? Ja, ik denk van wel. Ze is geestelijk nog zo goed! De dierenarts liet haar even lopen in de behandelkamer om te zien hoe ze was. Ze ging direct op onderzoek uit. Nieuwe omgevingen vindt ze nog steeds prachtig. Ja, mijn ouwetje heeft nog teveel levenslust en is nog niet toe aan een definitief slaapje. Maar het is wel 5 voor 12...

maandag 9 mei 2011

Loops gedoe

Van diverse kanten heb ik al gehoord dat het kan, dus dacht ik "dat moet bij mij dan toch ook kunnen". Als je overwicht op je honden hebt, moet het kunnen. Ik vind dat ik wel de baas van het spul ben en volgens mij zijn die zwartjes het met me eens. Dus ben ik het gaan uitproberen...
Waar gaat dit over? Nou, over loopse teven in combinatie met reuen.Vanaf een dag of 9 in de loopsheid liet ik voorheen beide partijen (reuen en teven) apart uit. Maar dat is best een gedoe, want de partij die thuis blijft brult de boel bij elkaar. Nu hoorde ik van diverse mensen dat ze de teef gewoon meenemen aan de lijn en de reuen vertellen dat ze er niet op mogen duiken. Dus dat ben ik gaan proberen.
doorgaans heb ik het hele spul los, maar dat is met een hoog-loopse teef geen goede optie. Die muts blijft continu staan met de staart opzij of ze rent een eind vooruit en doet het daar. Ja, dan kun je de boel niet controleren. Maar aan de lijn gaat het eigenlijk best goed. Vanaf huis heb ik ze allemaal aan de lijn en zolang ik doorloop, lopen ze redelijk netjes mee. Die enkele neus die bij Dasha achterin haar kont duikt kan ik met een enkel commando terug laten trekken. Bij het bos gaat alles, behalve Dasha los. Ik vertel de reuen dat ze door moeten lopen en dat doen ze redelijk netjes. Ik moet het wel vaak herhalen, afhankelijk van hoe interessant het stuk is waar ik loop. Maar goed, het is ook de eerste keer dat ik dit zo doe. Als ik mijn rondje gehad heb, mag Dasha nog even los. Inmiddels is ze ook wel zover dat ze aan de riem haar behoefte doet. Gelukkig maar, want vanavond los was niet zo'n succes. Ze bleef alleen maar met haar kont voor de reuen staan. Die werden natuurlijk helemaal gek, dus heb ik haar maar snel weer aan de riem gedaan en ben doorgelopen.
Thuis is het even een gedoe om alle riemen af te doen zonder dat de reuen massaal op hun liefdesobject duiken. Maar dat gaat vrij goed. Ik doe eerst de reuen de riem en halsband af en roep ze dan mee naar achter, waar ze veilig achter gesloten deur verdwijnen. En dat doen ze braaf.
Maar deze loopsheid heb ik meer problemen met de teven, want die zijn het zat om de hele tijd alleen te zitten. Ik ben namelijk vooral aan de reuen-kant, want als ik dat niet doe, jodelen die de boel bij elkaar.
Nog twee daagjes, dan ben ik er weer vanaf. En deze zomer gaan beide dames geholpen worden, dus dan zijn we er voor een aantal jaren vanaf. Ik heb er lang niet aan gewild, maar zowel ik als mijn roedel hebben er teveel van te lijden om teven intact te laten zonder dat je er nog mee fokt. Deze zomer krijgen ze beide een zogenaamde laparoscopische sterilisatie. Minimale ingreep, maximaal profijt.

zaterdag 7 mei 2011

Doorrzoeken

Vanmorgen had ik de wekelijkse speurtraining. Op zaterdag train ik IPO en dat begint met speuren. Daarna appèl en dan manwerk.
Met Dasha train ik alleen speuren, want de rest is niks voor haar. Bijten doet ze sowieso niet en appèl kan ze prima, maar zodra er een examen of wedstrijd is, vindt ze het doodeng en ploft als een zeepbel in elkaar. Maar speuren doet ze heel graag en dan maakt het haar niet uit of het examen is of niet, speuren is altijd leuk!
Met Dasha heb ik zo IPO3-speuren gehaald en we zijn aan het trainen voor Speurhond 1. Maar Dasha heeft niet veel zelfvertrouwen en als het moeilijk wordt, dan verliest ze de moed en haakt af "Dit kan ik niet, hoor, ik ga wel een ander spoor volgen". En vervolgens keutelt ze wat anders achterna... Ik weet daarom ook niet of ik ooit Speurhond met haar ga halen, want dan heb je een 3 uur oud spoor met verleiding... Haar neus is goed genoeg, maar ze gelooft te weinig in haar eigen kunnen en om te slagen moet ze wel doorzetten en in zichzelf geloven.

Vandaag waren de omstandigheden erg moeilijk: warm weer, droog veld en kort, pas gemaaid gras. Doorgaans haakt Dasha dan af. Vandaag raakte ze het spoor ook bijster. Maar ze haakte niet af! Ze bleef doorzoeken om het spoor terug te vinden!
Ik vond dat zo knap van haar en was eigenlijk daardoor zeer tevreden met de training. OK, spoor kwijt (later wel weer gevonden met wat hulp), maar wél door blijven zoeken! Dat had ik niet achter haar gezocht. Zou ze dan toch ooit gaan slagen voor Speurhond 1? Dit geeft me in ieder geval moed om serieus de training te continueren en eens te kijken of er in het najaar niet een examen hier of daar is...

vrijdag 6 mei 2011

Een onverwachtse verrassing

Eens per jaar help ik mijn moeder om haar balkonnetje weer op te fleuren. Ik maak er dan een dagje van, neem haar mee naar een tuincentrum bij haar in de buurt en dan laden we de auto vol met allerlei eenjarige zomerbloeiers. Die zet ik dan voor haar in de bakken.
Zo vlak voor de Moederdag is een mooi moment om zoiets te doen, dus vandaag was het weer zover. In het deel van Den Haag waar mijn moeder woont is niet echt een goed tuincentrum, dus zoals altijd gingen we naar Leidschendam.

We liepen daar al even rond te struinen en de kar werd al aardig vol, toen mijn moeder me attendeerde op een hond. "Is dat niet net zo eentje als jij hebt?" vroeg ze. Nu heeft mijn moeder niks met honden, dus die vindt een zwarte hond al snel op die van mij lijken. Ik had de hond nog niet gezien, want ik was druk met het uitzoeken van wat plantjes. Ik keek op en zag inderdaad een Groenendaeler. Ik wilde mijn moeder al antwoorden dat ze gelijk had, toen ik ineens de eigenaar en dus ook de hond herkende. Dat was Addo, een van de pups uit mijn eerste nestje! Het broertje van Ace! Ik had hem voor het laatst gezien bij de nestreunie. Toen was hij 9 maanden en nu bijna 3 jaar. Na die tijd heb ik nog regelmatig foto's van hem gezien, maar niet meer in het echt. Goh, wat was hij mooi opgedroogd! Geen grote reu, niet heel mannelijk, maar wel heel evenredig gebouwd. Hij is ongeveer net zo hoog als Ace, maar iets breder en heeft een mooiere, vollere vacht. Aanvankelijk leek hij wat verbaasd over de ontmoeting en enigszins bedeesd, maar dat was aardig snel over. Na even gekletst te hebben met de eigenaresse Astrid, werd Addo steeds vrijer. Toen we afscheid namen, gaf hij me een innige omhelzing en een lebber in mijn gezicht. Wat een scheetje! En wat leuk om zo een van je gefokte puppen terug te zien! Mijn dag kon niet meer stuk!

zondag 3 april 2011

Blijf-oefening met afleiding

Om de blijf-oefeningen voor de G&G te oefenen, laat ik het vijftal regelmatig tijdens de wandeling even een zit-blijf en af-blijf doen. Omdat Kalish (en Ace) voor G&G2 oefenen, moet de af-blijf uit zicht. Daarvoor ga ik dan ergens dichtbij iets staan, waar ik achter kan verdwijnen. Vandaag was dat de rand van een bosje.
Ik had net de zit-blijf gedaan, had de honden laten liggen en stond op het punt om weg te lopen, toen ik stemmen hoorde van achter het bosje. Er kwamen drie ruiters aan! Ik bleef dicht bij mijn vijftal en herhaalde met enige nadruk het blijf-commando. Terwijl er drie grote paarden op nog geen 10 meter langs kwamen, bleef het spul zowaar keurig liggen. Ik kreeg er een bedankje van de ruiters voor. Ik was er zelf ook nogal tevreden mee, want dit was toch wel een hele moeilijke blijf-oefening voor ze en ze deden het perfect!

vrijdag 1 april 2011

Nieuw kussen


Behalve een paar kussens, heb ik ook twee schuim-rubber manden in huis. De honden vinden ze geweldig. Ze slopen ze niet, maar doordat ze er veel in liggen (en rollen en hangen en stoeien, etc...), raakt de bekleding los van de mand en uiteindelijk komen er gaten in. Ook braakt er wel eens eentje in en daar wordt zo'n mand niet frisser van. En wassen gaat niet met die dingen.
Nu er dus een aan het einde aan het raken is, was ik al eens aan het kijken naar iets dat wellicht beter schoon te houden is. Nu wilde het geval dat een vriend van me een nieuw hondenkussen over had. Het leek me wel wat, dus meteen maar meegenomen.
Tja, het staat er toch echt op "wooff". Maar wie nam het kussen als eerste in gebruik? Timber... Rare beesten die katten...

donderdag 10 maart 2011

De strijd tegen blafconcerten

Al enige tijd ben ik bezig om de blafconcerten van mijn "lieve" vijftal in te dammen. Ze hadden namelijk de neiging om de deur er zowat uit te blèren als ze dachten dat we uit gingen. Dat is in een rijtjeshuis niet handig voor de relatie met de buren, zelfs als die heel makkelijk zijn. Dus ben ik een aantal maatregelen gaan treffen en ben ik bezig met het eruit trainen van het geblaf.

De allereerste maatregel was om, als ik uit het werk thuis kom, niet direct met de meute op stap te gaan. Dan hebben ze twee adrenaline-injecties in één: baas komt thuis én we gaan uit. Dat leidt tot zoveel opwinding, dat dat niet meer op een normale manier in te dammen is. Dus als ik nu thuis kom, krijgen ze even kort een aai en daarna plof ik snel achter mijn pc. Dat helpt, want dan gaan ze er maar gelaten bij liggen.

Dan ga ik na een half uurtje of zo alsnog met ze uit. Maar dan liggen ze behoorlijk op scherp, dus als ik dan maar één stap richting de deur doe (of ze denken dat) dan explodeert het spul alsnog. Om dat in te dammen heb ik nu een methode gevonden die aardig goed lijkt te werken: vanmorgen ben ik zonder één blafje met het spul op stap gegaan.
Doorgaans gaat de meute uit zijn bol als ik van de keuken richting de voordeur ga. In de keuken heb ik een pot met beloningsbrokjes staan. Daar pak ik nu een handje uit voordat ik naar de voordeur ga. Tja, en het zijn giga-vreters, dus dát willen ze niet missen. Ze blijven dan vol verwachting bij me en terwijl ik links en rechts wat uitdeel, loop ik rustig naar de deur. Ace kan dan nog wel eens wat ongeduldig zijn en toch wat blaffen. Hem hou ik nu wat bezig door een brokje onder de eettafel te gooien. Dat helpt slechts heel beperkt: als een kat duikt hij onder de eettafel-stoelen, tijgert naar de andere kant en staat binnen 5 seconde weer voor mijn neus. Oortjes gespitst, trappelende pootjes en een smoel van "ik lust er nog wel meer, hoor!" Ach, ja, weer 5 seconden gewonnen...

Maar de methode werkt wel. Doordat ze minder tekeer gaan, jutten ze elkaar ook minder op. Verder willen ze graag iets doen om een brokje te verdienen, dus dan laat ik ze netjes zitten. Makkelijk om de halsbanden om te doen en bovendien is een zittende hond doorgaans rustiger dan een rondlopende hond.

En zo zijn we allemaal blij: het tuig krijgt wat lekkers en ik heb de zaak rustig. Nu de gewoonte erin brengen dat ze rustig zijn en het aantal brokjes afbouwen, dan is het voor elkaar... hoop ik.

zaterdag 19 februari 2011

Op naar de top...?!

Deze zomer wordt Ace 3 jaar oud. Dat is de leeftijd waarop een beetje Belgische Herder reu zich een echte vent vindt en een gooi gaat doen naar een mooi plekje in de rangorde, liefst met zoveel mogelijk aanzien. Ace lijkt aan een opmars begonnen te zijn en hij is vol vertrouwen dat hij ver gaat komen...

Jelle en Ace gaan altijd al prima samen, maar recent zie je wel wat wijzigingen. Ace vindt Jelle nog steeds leuk, maar heeft erg weinig ontzag voor hem. Als hij zin heeft zit hij Jelle gewoon lekker te pesten. Recent zocht Ace iets of iemand om zijn stress op af te reageren en toen was Jelle de klos. Ace greep hem even stevig in zijn nek. Jelle deed niets terug en liet het gelaten over zich heen komen. Mijn conclusie: oeps, Ace is al boven Jelle gestegen in de rangorde...

Voorheen had Ace een heilig ontzag voor Sicco. Eigenlijk was hij zelfs een beetje bang voor hem, want Sicco heeft hem toen hij jonger was wel een paar keer flink de les gelezen. Daarna deinsde hij bijvoorbeeld direct terug als hij stond te snuffelen en Sicco kwam erbij. Tegenwoordig blijft hij gewoon naast Sicco doorsnuffelen. Ook daagt hij Sicco uit tot spelen en neemt dan krap-aan genoeg afstand in om een aanvaring met Sicco te voorkomen, Maar hij meet het uit op de millimeter en is de grenzen echt aan het verkennen!

Vandaag liepen we weer met de Borders in het bos. Dat zijn 3 reuen en een teef bij de 3 reuen en 2 teven van mij. De jongste Border reu is jong en heeft al tijden geleden met Ace afgesproken dat Ace de baas is. De twee oudere reuen zijn beiden meer dan tweemaal zo oud als Ace en staan in rangorde boven al mijn reuen. Dat vond Ace dus niet, want die ging de discussie met de een-na-oudste Border reu (Bear) aan. Dat werd een knokpartij. Zolang er niet meer honden zich mee gaan bemoeien laten we dat doorgaans gaan, want dergelijke schermutselingen zijn nodig om de rangorde binnen de groep te bepalen. Hoewel de Borders lichter in gewicht zijn, winnen ze het doorgaans van de Belgen, omdat ze meer overtuiging in hun acties leggen. Dit keer was Ace echter vol overtuiging en overrompelde Bear. Vervolgens drukte hij met zijn gewicht Bear tegen de grond en dwong hem om zo stil te liggen. Hij deed verder niets, maar hield Bear er letterlijk onder. Na enige tijd vond hij het genoeg liet Bear gaan. Grappig genoeg gedroegen beide zich daarna alsof ze respect voor de ander hadden. Maar Ace is dus weer een treetje gestegen op de rangorde-ladder. Of hij de volgende keer weer de kans krijgt om Bear te overrompelen is de vraag, maar hij zal het zeker weer proberen. Hij is duidelijk op weg naar de top...

maandag 24 januari 2011

Roedelgedrag

Met zo'n roedeltje van 5 zie je prachtige dingen!
Een dag of wat terug vonden ze een bal aan een touw in het bos. Die ging dus mee naar huis. Ik vond het niet goed dat hij mee naar binnen ging, dus hij ligt voor de voordeur. Als we dan gaan wandelen, gaat hij mee en komt ook weer netjes thuis. Dat doet die bal niet zelf, daarbij wordt hij een handje geholpen door het hondenvolk.

Vanavond nam Sicco de bal mee naar het bos. Dat is standaard: hij is als eerste buiten, is de roedelleider én tevens balgek, dus dat is duidelijk. Maar in het bos is hij toch wel afgeleid door de tevenplasjes, dus dan vergeet hij zijn bal wel eens. Kalish zit dan vaak op de loer en pakt de bal af, maar vanavond was het Ace. Hij is niet super balgek, maar wel een hebberd. Hij had de bal al vrij snel en paradeerde ermee door het bos: staart hoog, hij vond zichzelf een hele Piet. Op subtiele wijze is hij de laatste tijd aan het uittesten hoe ver hij kan stijgen in de rangorde en dit past dan goed in het plaatje.

Aan het eind van onze wandeling moeten de honden weer aan de riem. Ik sta dan stil en doe ze een-voor-een aan de riem. Ze komen dan meestal uit zichzelf al naar me toe. Ace stond naast me en ik deed hem aan de riem. Hij liet de bal vallen en verloor alle interesse. Tja, met de bal sjouwen op veilige afstand is één, maar zo aan de riem, waar je niet kunt uitwijken voor de grote baas, dat is nog net een stapje te ver voor hem. Daar waagt hij zich niet aan, dus liet hij de bal vallen.

Jelle snuffelde vervolgens aan de bal. Hij is erg balgek. Maar hij heeft vorig jaar bijna de tip van zijn oor verloren tijdens een confrontatie met Sicco en sindsdien is hij er klaar mee en weigert elke confrontatie. Dus Jelle laat het bij een enkele snuf en ziet verder af van de eigendomsrechten op de bal. Teveel risico.

Sicco stond er al die tijd bij alsof het hem niet interesseerde. Toen de andere reuen hun punt gemaakt hadden, keerde hij zich om, pakte de bal en zo gingen we naar huis... De rangorde is weer duidelijk!

zondag 23 januari 2011

Hoekje


Jelle houdt ervan om in een mand of in kleine hoekjes te liggen. Maar soms overdrijft hij toch echt... Op bijgevoegde foto is hij in een hoekje gekropen dat 52 cm diep is en 34 cm breed. Hoe verzint hij het! En dat terwijl er een lekker ligbedje voor ligt (waar hij met zijn natte lijf ook al op gelegen had).

Hij zat vervolgens zo klem in het hoekje, dat hij er zonder hulp niet meer uit kon komen. Ik weet of hij er nog een keer in gaat kruipen...

dinsdag 18 januari 2011

Dimmen!

Een beetje hond vindt het leuk om uit te gaan. Bij een Belgische herder gaat dat enthousiasme dan vaak gepaard met een vrolijk geblaf. En als je dan 5 van die mafkezen hebt, dan gaan ze tegen elkaar opbieden wie het hardste kan blaffen. En dan is het dus niet een optelsom van 5 blaffende honden, nee, het neemt exponentieel toe! Nu heb ik makkelijke buren, maar er zijn natuurlijk grenzen aan wat iemand tolereert en die wil ik liever niet opzoeken. Nog afgezien van het feit dat ik het zelf eigenlijk ook hinderlijk vind. En als je bijvoorbeeld op een zondag om 6 uur 's morgens vertrekt voor een wedstrijd, dan kan ik me voorstellen dat die blaf-herrie zeker niet gewaardeerd wordt. Op dat soort momenten geef ik de ergste herrieschoppers een snuitje om. Dat hielp eerst aardig tegen het blaffen, ze hielden beteuterd hun smoel. Maar nu ze er wat aan gewend zijn, proberen ze toch door te blaffen. Dat wordt dan wel gesmoord, dus die snuitjes werken goed als geluiddemper.

Maar het ging van kwaad tot erger. Van gekte begonnen ze elkaar ook te bijten. Vorige week was de grens van mijn eigen tolerantie bereikt! Toch eigenlijk te gek dat je als hondentrainer zo'n zooitje ongeregeld hebt! Dat moet toch anders kunnen!

Ik ben dus nu sinds een week bezig om ze onder appèl te zetten voordat we weg gaan. Dat gaat nog lang niet vlekkeloos, maar er is al duidelijk een verbetering te bespeuren. Ze moeten dus alle 5 zitten als ik mijn schoenen en jas aantrek. En ze moeten blijven zitten als ze een voor een de halsband om krijgen. Door het zit-commando wordt hun opwinding getemperd, waardoor ook het blaffen meestal stopt. Ace wil zittend ook wel eens blaffen, maar doorgaans krijg ik hem dan toch wel stil.
OK, ze doorbraken constant het commando, zodat ik het wel 100 keer moest herhalen. Maar gaandeweg de week begonnen ze het nieuwe systeem te snappen en hoefde ik nog maar 50 keer zit te zeggen. Dus als we zo doorgaan komt er een moment dat ik het nog maar één keer hoef te zeggen. En... ze zijn aanmerkelijk stiller! Geen idioot gedoe meer, geen gebijt, gewoon redelijke rust.

Dus zo gaan we dan voortaan de boel aanpakken. Voorlopig zal ik de snuitjes op de vroege ochtenden nog nodig hebben, maar er komt een tijd dat ook dat niet meer hoeft (hoop ik). We gaan het meemaken...