Eens per jaar help ik mijn moeder om haar balkonnetje weer op te fleuren. Ik maak er dan een dagje van, neem haar mee naar een tuincentrum bij haar in de buurt en dan laden we de auto vol met allerlei eenjarige zomerbloeiers. Die zet ik dan voor haar in de bakken.
Zo vlak voor de Moederdag is een mooi moment om zoiets te doen, dus vandaag was het weer zover. In het deel van Den Haag waar mijn moeder woont is niet echt een goed tuincentrum, dus zoals altijd gingen we naar Leidschendam.
We liepen daar al even rond te struinen en de kar werd al aardig vol, toen mijn moeder me attendeerde op een hond. "Is dat niet net zo eentje als jij hebt?" vroeg ze. Nu heeft mijn moeder niks met honden, dus die vindt een zwarte hond al snel op die van mij lijken. Ik had de hond nog niet gezien, want ik was druk met het uitzoeken van wat plantjes. Ik keek op en zag inderdaad een Groenendaeler. Ik wilde mijn moeder al antwoorden dat ze gelijk had, toen ik ineens de eigenaar en dus ook de hond herkende. Dat was Addo, een van de pups uit mijn eerste nestje! Het broertje van Ace! Ik had hem voor het laatst gezien bij de nestreunie. Toen was hij 9 maanden en nu bijna 3 jaar. Na die tijd heb ik nog regelmatig foto's van hem gezien, maar niet meer in het echt. Goh, wat was hij mooi opgedroogd! Geen grote reu, niet heel mannelijk, maar wel heel evenredig gebouwd. Hij is ongeveer net zo hoog als Ace, maar iets breder en heeft een mooiere, vollere vacht. Aanvankelijk leek hij wat verbaasd over de ontmoeting en enigszins bedeesd, maar dat was aardig snel over. Na even gekletst te hebben met de eigenaresse Astrid, werd Addo steeds vrijer. Toen we afscheid namen, gaf hij me een innige omhelzing en een lebber in mijn gezicht. Wat een scheetje! En wat leuk om zo een van je gefokte puppen terug te zien! Mijn dag kon niet meer stuk!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten