Roedelgedrag

Met zo'n roedeltje van 5 zie je prachtige dingen!
Een dag of wat terug vonden ze een bal aan een touw in het bos. Die ging dus mee naar huis. Ik vond het niet goed dat hij mee naar binnen ging, dus hij ligt voor de voordeur. Als we dan gaan wandelen, gaat hij mee en komt ook weer netjes thuis. Dat doet die bal niet zelf, daarbij wordt hij een handje geholpen door het hondenvolk.

Vanavond nam Sicco de bal mee naar het bos. Dat is standaard: hij is als eerste buiten, is de roedelleider én tevens balgek, dus dat is duidelijk. Maar in het bos is hij toch wel afgeleid door de tevenplasjes, dus dan vergeet hij zijn bal wel eens. Kalish zit dan vaak op de loer en pakt de bal af, maar vanavond was het Ace. Hij is niet super balgek, maar wel een hebberd. Hij had de bal al vrij snel en paradeerde ermee door het bos: staart hoog, hij vond zichzelf een hele Piet. Op subtiele wijze is hij de laatste tijd aan het uittesten hoe ver hij kan stijgen in de rangorde en dit past dan goed in het plaatje.

Aan het eind van onze wandeling moeten de honden weer aan de riem. Ik sta dan stil en doe ze een-voor-een aan de riem. Ze komen dan meestal uit zichzelf al naar me toe. Ace stond naast me en ik deed hem aan de riem. Hij liet de bal vallen en verloor alle interesse. Tja, met de bal sjouwen op veilige afstand is één, maar zo aan de riem, waar je niet kunt uitwijken voor de grote baas, dat is nog net een stapje te ver voor hem. Daar waagt hij zich niet aan, dus liet hij de bal vallen.

Jelle snuffelde vervolgens aan de bal. Hij is erg balgek. Maar hij heeft vorig jaar bijna de tip van zijn oor verloren tijdens een confrontatie met Sicco en sindsdien is hij er klaar mee en weigert elke confrontatie. Dus Jelle laat het bij een enkele snuf en ziet verder af van de eigendomsrechten op de bal. Teveel risico.

Sicco stond er al die tijd bij alsof het hem niet interesseerde. Toen de andere reuen hun punt gemaakt hadden, keerde hij zich om, pakte de bal en zo gingen we naar huis... De rangorde is weer duidelijk!

Hoekje

Jelle houdt ervan om in een mand of in kleine hoekjes te liggen. Maar soms overdrijft hij toch echt... Op bijgevoegde foto is hij in een hoekje gekropen dat 52 cm diep is en 34 cm breed. Hoe verzint hij het! En dat terwijl er een lekker ligbedje voor ligt (waar hij met zijn natte lijf ook al op gelegen had).

Hij zat vervolgens zo klem in het hoekje, dat hij er zonder hulp niet meer uit kon komen. Ik weet of hij er nog een keer in gaat kruipen...

Dimmen!

Een beetje hond vindt het leuk om uit te gaan. Bij een Belgische herder gaat dat enthousiasme dan vaak gepaard met een vrolijk geblaf. En als je dan 5 van die mafkezen hebt, dan gaan ze tegen elkaar opbieden wie het hardste kan blaffen. En dan is het dus niet een optelsom van 5 blaffende honden, nee, het neemt exponentieel toe! Nu heb ik makkelijke buren, maar er zijn natuurlijk grenzen aan wat iemand tolereert en die wil ik liever niet opzoeken. Nog afgezien van het feit dat ik het zelf eigenlijk ook hinderlijk vind. En als je bijvoorbeeld op een zondag om 6 uur 's morgens vertrekt voor een wedstrijd, dan kan ik me voorstellen dat die blaf-herrie zeker niet gewaardeerd wordt. Op dat soort momenten geef ik de ergste herrieschoppers een snuitje om. Dat hielp eerst aardig tegen het blaffen, ze hielden beteuterd hun smoel. Maar nu ze er wat aan gewend zijn, proberen ze toch door te blaffen. Dat wordt dan wel gesmoord, dus die snuitjes werken goed als geluiddemper.

Maar het ging van kwaad tot erger. Van gekte begonnen ze elkaar ook te bijten. Vorige week was de grens van mijn eigen tolerantie bereikt! Toch eigenlijk te gek dat je als hondentrainer zo'n zooitje ongeregeld hebt! Dat moet toch anders kunnen!

Ik ben dus nu sinds een week bezig om ze onder appèl te zetten voordat we weg gaan. Dat gaat nog lang niet vlekkeloos, maar er is al duidelijk een verbetering te bespeuren. Ze moeten dus alle 5 zitten als ik mijn schoenen en jas aantrek. En ze moeten blijven zitten als ze een voor een de halsband om krijgen. Door het zit-commando wordt hun opwinding getemperd, waardoor ook het blaffen meestal stopt. Ace wil zittend ook wel eens blaffen, maar doorgaans krijg ik hem dan toch wel stil.
OK, ze doorbraken constant het commando, zodat ik het wel 100 keer moest herhalen. Maar gaandeweg de week begonnen ze het nieuwe systeem te snappen en hoefde ik nog maar 50 keer zit te zeggen. Dus als we zo doorgaan komt er een moment dat ik het nog maar één keer hoef te zeggen. En... ze zijn aanmerkelijk stiller! Geen idioot gedoe meer, geen gebijt, gewoon redelijke rust.

Dus zo gaan we dan voortaan de boel aanpakken. Voorlopig zal ik de snuitjes op de vroege ochtenden nog nodig hebben, maar er komt een tijd dat ook dat niet meer hoeft (hoop ik). We gaan het meemaken...