Al enige tijd ben ik bezig om de blafconcerten van mijn "lieve" vijftal in te dammen. Ze hadden namelijk de neiging om de deur er zowat uit te blèren als ze dachten dat we uit gingen. Dat is in een rijtjeshuis niet handig voor de relatie met de buren, zelfs als die heel makkelijk zijn. Dus ben ik een aantal maatregelen gaan treffen en ben ik bezig met het eruit trainen van het geblaf.
De allereerste maatregel was om, als ik uit het werk thuis kom, niet direct met de meute op stap te gaan. Dan hebben ze twee adrenaline-injecties in één: baas komt thuis én we gaan uit. Dat leidt tot zoveel opwinding, dat dat niet meer op een normale manier in te dammen is. Dus als ik nu thuis kom, krijgen ze even kort een aai en daarna plof ik snel achter mijn pc. Dat helpt, want dan gaan ze er maar gelaten bij liggen.
Dan ga ik na een half uurtje of zo alsnog met ze uit. Maar dan liggen ze behoorlijk op scherp, dus als ik dan maar één stap richting de deur doe (of ze denken dat) dan explodeert het spul alsnog. Om dat in te dammen heb ik nu een methode gevonden die aardig goed lijkt te werken: vanmorgen ben ik zonder één blafje met het spul op stap gegaan.
Doorgaans gaat de meute uit zijn bol als ik van de keuken richting de voordeur ga. In de keuken heb ik een pot met beloningsbrokjes staan. Daar pak ik nu een handje uit voordat ik naar de voordeur ga. Tja, en het zijn giga-vreters, dus dát willen ze niet missen. Ze blijven dan vol verwachting bij me en terwijl ik links en rechts wat uitdeel, loop ik rustig naar de deur. Ace kan dan nog wel eens wat ongeduldig zijn en toch wat blaffen. Hem hou ik nu wat bezig door een brokje onder de eettafel te gooien. Dat helpt slechts heel beperkt: als een kat duikt hij onder de eettafel-stoelen, tijgert naar de andere kant en staat binnen 5 seconde weer voor mijn neus. Oortjes gespitst, trappelende pootjes en een smoel van "ik lust er nog wel meer, hoor!" Ach, ja, weer 5 seconden gewonnen...
Maar de methode werkt wel. Doordat ze minder tekeer gaan, jutten ze elkaar ook minder op. Verder willen ze graag iets doen om een brokje te verdienen, dus dan laat ik ze netjes zitten. Makkelijk om de halsbanden om te doen en bovendien is een zittende hond doorgaans rustiger dan een rondlopende hond.
En zo zijn we allemaal blij: het tuig krijgt wat lekkers en ik heb de zaak rustig. Nu de gewoonte erin brengen dat ze rustig zijn en het aantal brokjes afbouwen, dan is het voor elkaar... hoop ik.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten