Nieuwe uitlaatroutes

Alweer november... Er is veel gebeurd, ik ben verhuisd en woon nu (weer) in het dorp. Je moet dan je nieuwe uitlaatrondjes ontdekken. Dat is wel even lastig met 5 honden, die op alles wat beweegt afvliegen. Ze waren in het buitengebied niks gewend... Maar het gaat nu wel beter, fietsers en wandelaars zonder honden reageren ze bijna niet meer op. Maar ja, andere honden zijn leuk, dus als ik niet uitkijk duiken ze er met z'n allen op. In het begin is dat wel gebeurd. Mijn eerste zorg is dan altijd Jelle, want die grijpt vreemde honden, dus die moet ik het eerste aan de lijn doen. De rest maakt alleen herrie. Dat is vervelend voor hun "slachtoffer", maar het levert verder geen schade op. Gelukkig heeft Jelle geen een keer de kans gekregen om wat te grijpen. Ondertussen weet ik waar ik de honden los kan laten en op welk punt ik ze weer aan de riem moet doen. Verder woon ik nog steeds dichtbij de uitlaatplekjes waar ik voorheen altijd heen ging, dus daar loop ik ook nog regelmatig. Lekker rustig en ontspannen. Dat kan ik niet altijd zeggen van de rondjes dichtbij huis.

Vorige week liet ik de honden 's morgens vroeg uit. Op de terugweg (ik liep alweer op het fietspad richting huis), kwam me een man met een Labrador tegemoet. Ik week uit naar de weg, want met die 5 van mij aan de lijn kun je niet iemand passeren op het fietspad. De Labrador liep echter los, stormde op mijn roedel af en ging als een gek blaffen en uitdagen op precies genoeg afstand om niet gegrepen te worden. Nou, dat lieten die van mij zich niet zomaar gebeuren, dus het was een kabaal en keet van jewelste (ik weet nu wel dat ik ze alle 5 kan houden, ondanks dat ze gezamenlijk veel meer wegen dan ik). Tot mijn ergernis deed de eigenaar van die Lab niks, hij liep in hetzelfde rustige tempo door zonder enig commando of reactie naar zijn hond toe. Toen hij voorbij was ging zijn hond gelukkig achter hem aan, maar in gedachte heb ik hem naar wat minder fijne plaatsen verwenst...

Vandaag was ik bijna het bos uit, ik had de honden al aan de riem, toen er een loslopende hond het bos uit kwam, met de eigenaar er kort achteraan. Deze hond had ik eerder gezien, want in een van de eerste weken dat ik in mijn nieuwe huis woonde, had Ace deze hond "naar huis gejaagd". Ook toen kwam de hond het bos uit, maar toen liep mijn zooitje nog los. De hond, een soort windhond-bastaard, schrok zich lam en ging er in volle vaart vandoor. Gevolg: met z'n allen erachteraan. Met wat gebrul had ik er 4 terug, maar Ace vond het veel te mooi en ging achter de vluchtende hond aan. Die was over de weg gerend en in een woonwijk verdwenen, met een scheldende baas erachteraan "hou je honden dan aan de riem!". Hij had gelijk. Ik moest er nog een flink stuk achteraan voordat Ace weer in beeld kwam. Het kostte me vervolgens nog moeite om hem bij me te krijgen, want hij had duidelijk meer zin in jaag-spelletjes.
Goed, vandaag kwam ik dus in een vergelijkbare situatie: de windhond kwam het bos uit, maar dit keer had ik mijn tuig aangelijnd. De hond schrok echter toch en vluchtte weer de weg op, naar huis. Zijn baas rende er vloekend achteraan en probeerde de hond tot stilstand te brengen "Nero, blijf!". Stiekem had ik een beetje lol: "tja, dan moet je je hond maar aanlijnen". En ook de naam van de hond deed me wel glimlachen. Nero. Geen naam voor een windhond-typetje en al helemaal niet voor zo'n bange wezel...
Tja, zo maak je wat mee.