Bevangen door de warmte

Vrijdagmiddag is al jaren het gebruik om met het hondenspul naar het bos te gaan. Doorgaans is dat samen met het Border-spul van Hans. Het is dan met een stuk of 9 van die malloten bij elkaar een dolle boel.
Vandaag was geen uitzondering. Met 5 Belgen en 4 Borders gingen we naar het bos. Gezien de hoge temperatuur kozen we een bos met schaduw en veel water. Dan zou het voor de hondenbeesten nog een beetje te harden zijn. Het eerste stukje ging door het bos, toen een stukje met wat zon, maar daar was ook water. Het hele spul dook er enthousiast in. Wat een plezier hadden ze!
Een stukje verder liepen we over een door onkruid overwoekerd pad. Hierdoor was het begaanbare deel smal en liepen de honden (en mensen) achter elkaar aan. Jelle heeft dan de gewoonte om een klein stukje vooruit te lopen, dan te wachten en me te laten passeren en dan weer langs te komen. Dat is doorgaans al niet prettig, maar als hij dan ook nog een stok in de bek heeft is het ronduit irritant. Ace liep achter me en was heel irritant tegen mijn benen aan het duwen. Ik dacht nog "het zal toch geen tweede Jelle worden..." en stuurde hem resoluut voor me uit. Dat ging echter niet, want Ace stond te zwaaien op zijn poten en viel bijna om. Hij trilde over zijn hele lijf. Oeps, hij was duidelijk niet goed en had dus tegen me aan gelopen, omdat hij zijn oriëntatie kwijt was. Bevangen door de warmte! Ik heb hem opgetild en een stukje terug gedragen. Daar was een plas regenwater, waarin ik hem heb laten liggen. Hij knapte daar zienderogen van op. Na enige minuten vond hij het welletjes en wilde weer gaan rennen. "Oh nee, mannetje, jij gaat aan de riem". Hij zou zo weer op 100% tekeer gegaan zijn. Dat is typisch Ace: als een gek tekeer gaan en geen maat houden. Na zijn oververhitting was het goed om door rustig te lopen het bloed rond te laten gaan, maar hij zou direct weer full-speed naar een tweede oververhitting geracet zijn! Hij heeft dus de rest van het rondje noodgedwongen aan de riem gelopen. Daar was hij het helemaal niet mee eens en hij trok als een gek. Maar ik was aardig geschrokken van dit incident en ik wil mijn ventje nog lang niet kwijt!

Zou het er toch in zitten?

Vandaag heerlijk getraind met de honden. Het speuren ging prima, ze hadden er zin in. 's Middags bij het pakwerk verraste Ace me alweer met het pakwerk. We hebben tijden gehad dat ik dacht dat hij teveel op zijn moeder leek om er iets van te bakken. Dasha wil best knuffelen met de pakwerker, maar bijten...nee, écht niet! Dat zit totaal niet in haar. Tja, als je daar een zoon van hebt, kun je natuurlijk verwachten dat hij ook niet zo'n bijter is. Zijn vader doet het weliswaar best leuk in de IPO, maar ook dat is een show-gefokte hond en geen super-bijter.
Ace wilde eerst ook niet bijten. Hij deed de bek wel open, maar vervolgens niet dicht. Hij vond het spelen met de pakwerker wel gezellig, maar het lukte bijna niet om hem tot bijten te krijgen, hij kwam niet verder dan een beetje lebberen. Als je de mouw wegtrok, bleek dat hij helemaal niet vast had. 'Gaandeweg een trainingsessie kregen we hem meestal wel zover dat hij ging bijten in de mouw, maar dat kostte veel moeite!
Sinds enige weken lijkt het echter vooruit te gaan. Hij gaat het steeds leuker vinden en wordt steeds hebberiger naar de mouw. Afgelopen dinsdag ging hij zelfs blaffen! Vandaag mocht hij op een gast-pakwerker bijten. Dat vindt hij geen probleem, want hij is erg vrij naar iedereen. Maar deze pakwerker maakt wat meer dreiging en doseert dat wat minder. Kalish vond dat toch wel spannend, hoewel ze het best goed deed. Ace vond het prima en hij ging zelfs weer blaffen. Meteen bij het begin had hij al (voor zijn doen) goed beet en hij liet ook niet zomaar los!
Ace zal nooit een tophond worden in de IPO, maar ik begin toch wel voorzichtig te denken dat een diplomaatje er wellicht toch wel in zit!

Voor het eerst een blafje

Vandaag heeft Kalish voor het eerst geblaft tijdens de IPO-training. Ze zat er al een tijdje tegenaan en piepte en gromde dan wat, maar echt blaffen had ze nog niet gedaan. Dat gebeurde vandaag en als beloning kreeg ze meteen de mouw. Dat had ze snel door en we kregen het zowaar een tweede keer vrij gemakkelijk voor elkaar om haar te laten blaffen.
Het is erg jammer dat Kalish zo door de agility-wedstrijden wordt opgeslokt, want ze doet het heel erg leuk in de IPO. Ze heeft een mooie, volle en rustige beet. Ze is natuurlijk niet de dapperste, maar ze heeft wel drive en als ze wat vertrouwen in de pakwerker heeft, komt ze echt wel. En ondanks haar kleine gestalte sjouwt ze de mouw met gemak rond. Ze komt er dan keurig mee terug lopen en blijft dan bij de pakwerker staan, met de mouw mooi rustig in haar bek. En die sla je er ook niet zomaar uit, die heeft ze echt wel goed vast.
Ja, we zullen in de toekomst toch echt wat meer tijd moeten claimen, zodat ze de kans krijgt om op niveau te komen. Ze heeft het in zich!

Met 5 honden kamperen

Afgelopen weekend zijn we met een heel stel van de kringgroep naar Duitsland geweest, waar een van ons meedeed aan een IPO-wedstrijd. Deze werd georganiseerd door een aantal Duitsers, die elk jaar ook met onze Randmerenbokaal meedoen (een wedstrijd speciaal voor langharige Belgische herdershonden). Door als supporter mee te gaan wilden we hen daarvoor onze waardering laten blijken én wilden we onze clubgenoot natuurlijk aanmoedigen.
Ik reed samen met een andere clubgenoot, die graag wilde kamperen (als oefening voor een training die ze later dit jaar heeft voor het reddingshondengebeuren). "OK, dan doe ik wel mee", had ik gezegd. Dus heb ik mijn Quechua-tentje, die ik voor G&G-wedstrijden gebruik meegenomen. Daar heb ik ook een binnentent bij. Luchtbed, slaapzak en lamp mee en klaar is Kees.

Auke was met André mee en de rest ging met mij mee. Het hele spul in de auto, waar dus ook mijn clubgenoot met haar Mechelaar in moest. De achterste kennels in mijn auto zijn erg ruim, dus daar zaten steeds twee honden per kennel (reu-teef). Dan Ace nog in zijn eigen kenneltje en Tempo (de Mechelaar) in het kenneltje van Auke. En zo gingen we op weg. Het was een hele rit, maar het ging erg voorspoedig.

Het weekend was erg geslaagd: leuke wedstrijd, gemoedelijke sfeer en we hebben ook nog lekker getraind. Omdat het met 5 honden in een tent echt te krap is, zeker met wat "hanige" reuen, zaten Jelle en Sicco 's nachts in de auto en hadden ze de grote kennels voor zich alleen. Dat vinden ze prima en die hoor je dan ook niet meer. Ace, Dasha en Kalish mochten mee in de tent. De eerste nacht keken ze wat vreemd rond, maar toen ik lekker op mijn luchtbedje ging liggen, hadden ze zoiets van "Oh, we gaan blijkbaar slapen". Vervolgens zochten ze ieder een hoekje op en vielen heerlijk rustig in slaap. De tweede nacht ging net zo, ze rommelden even om een hoekje te vinden en vervolgens heb ik ze niet meer gehoord. Toen ik 's morgens wakker werd lag Ace heerlijk dicht tegen het luchtbed aan. Helemaal relaxed. Wat heb je als hond dan ook meer te wensen dan lekker bij het baasje slapen. En ondanks dat mijn luchtbed lek was, heb ik ook heerlijk geslapen en was het gezellig en prima te doen om met drie honden in de tent te slapen.
Naast de hondenclub was een veld, waar de honden even lekker konden dollen. Daar konden ze met z'n vijven lekker los rennen. Ze waren allemaal erg goed te pas en speelden lekker met elkaar. Dasha ging helemaal los met Ace en die probeerde op zijn beurt Jelle tot spelen te krijgen. Zelfs Sicco was in speelse bui, daagde eerst Jelle uit en ging toen met Ace spelen. Die vond het wel leuk, maar ook wel eng om met de "grote baas" te dollen, dus hij ging toch maar snel liggen...
Ook tijdens de lange rit terug hielden de honden zich keurig rustig. Ze mogen de volgende keer weer mee!

Deelcertificaat IPO-II-speuren

"Jé, wat werkt ze vrolijk!" was de opmerking van een toeschouwer bij het deelexamen IPO-II speuren dat ik met Dasha gisteren heb gedaan. Doorgaans is Dasha een wat gespannen hondje, altijd op de rem. Maar als ze speurt komt ze los en geniet ze van het vrije veld en het werken met de neus. Zelfs een toeschouwer valt dat dan op. Goed beschouwd was die constatering eigenlijk een van de belangrijkste dingen van het examen.

Examens doen en papiertjes halen is eigenlijk iets van de baas. Diploma's zijn niet eetbaar, dus de hond vindt ze volkomen oninteressant. Doorgaans zijn bazen tijdens examens stressig, dus niet leuk voor de hond. Examens zijn dus eigenlijk niet in het belang van de hond.

Aan de andere kant zijn examens en diploma's drijfveren voor bazen om wat met de hond te gaan doen en dat is wel weer in het belang van de hond. Er zijn al teveel honden die hun dagen slijten als haardkleedjes. Als de baas zo'n vooruitzicht op een papiertje nodig heeft om zijn luie kont van de bank te verheffen en wat met de hond te gaan doen, dan dient zo'n diploma toch wel een goed doel.

En dan het ideaalbeeld: examen doen zonder dat de hond merkt dat het examen is. Dus: de hond is lekker bezig en de baas krijgt zijn felbegeerde papiertje. En vervolgens is die baas erg blij en geeft de hond daardoor wat extra aandacht, wellicht een extra lekkere maaltijd. Zo zou het toch eigenlijk altijd moeten zijn!

Met Dasha heb ik G&G-examens en -wedstrijden gelopen. Ze liep er bij als een geslagen hond, kon de spanning totaal niet aan. Ze presteerde daardoor van geen meter, ondanks dat het in de training prima deed. Maar ja, in de training kreeg ze worst en praat ik veel tegen har. Dan is het gezellig bezig zijn met de baas en heerlijk vreten. Wedstrijden is dan toch een ander verhaal. Toen ik door kreeg dat ik eigenlijk hondje aan het pesten was en er zelf ook geen lol aan beleefde ben ik gestopt. Geen G&G-wedstrijden en examens meer met Dasha.

Speuren is en ander verhaal. Dat doet Dasha zonder al teveel voer, het speuren op zich is voor haar al zelfbelonend, want ze werkt heel graag met de neus. Verder is ze heel graag in de natuur en het werken op het open veld geeft haar veel plezier. De omstandigheden bij een examen zijn bij speuren niet zoveel verschillend van training en tot nu toe geeft Dasha er blijk van dat ze eigenlijk niet eens door heft dat het om een examen gaat. Ze kijkt een keer om met een blik van "hé wie loopt daar mee, die ken ik niet". Maar in de training lopen er ook wel eens nieuwe mensen mee, dus zo vreemd is dat niet. En ze blijven op afstand. En nog belangrijker: Dasha vindt speuren zo leuk, dat ze die toeschouwers makkelijk kan buitensluiten.

Dasha deed het op het examen gisteren prima. Ze kreeg 85 punten. Aftrek kreeg ze voor wisselingen in tempo, hoog speuren, scheef bij de voorwerpen liggen en af en toe op- of rondkijken. Allemaal dingen die bij haar manier van speuren horen en waar ik haar niet voor corrigeer. Ingecalculeerde verliespunten dus. Wat mij betreft liep ze een van de mooiste spoortjes die ik haar de laatste tijd heb zien doen. En als je dan ook nog te horen krijgt dat ze zo vrolijk is, dan heb je wat mij betreft het ideaal bereikt: baasje blij met diploma en hondje blij met lekker bezig zijn.

TOP-test

Afgelopen vrijdag heb ik met Jelle meegedaan aan de pilot van de TOP-test. Dit is een aangepaste versie van de MAG-test. Het protocol schijnt hier en daar wat gewijzigd te zijn en er zijn wat nieuwe onderdelen aan toegevoegd. MAG staat voor "Maatschappelijk Aanvaardbaar Gedrag" en TOP staat voor "Toetsen Op Persoonlijkheid". Bij de MAG-test is er een beoordeling, warbij je kunt slagen of zakken voor de test, bij de TOP-test komt er alleen een beschrijving van de persoonlijkheid van je hond uit, met wat nadruk op of hij snel agressief gedrag vertoont. Ik deed met Jelle mee om eens te zien wat die test nu eigenlijk inhoudt.

De MAG-test wordt bij enkele rasverenigingen gebruikt om fokdieren te testen. Bij de Belgische Herders wordt hij niet gebruikt. Men vindt hem te zwaar en gebruikt daarom een eigen test.

Is de TOP-test inderdaad te zwaar voor en Belg? Ik denk het wel. De gemiddelde Belg zal teveel in de stress gaan. Jelle is zonder enige voorbereiding met veel gemak en bijna met lof door de gedragstest van de NVBH gekomen. Die test is niet zo zwaar, maar toch zijn er nog best veel Belgen die er moeite mee hebben of zelfs zakken. Jelle heeft dus ten opzichte van de meeste Belgen iets meer stabiliteit. Dat bleek ook uit de TOP-test, want daar kwam hij ook prima door. Alleen bij de onderdelen met een nep-hond vertoonde hij enig ambivalent gedrag en zelfs een keer agressie. Dat klopt ook, want Jelle is niet zo lief naar vreemde honden. Maar het aaien met kunsthanden, het benaderen met kleuterpoppen of het rommelen in zijn voerbak en wegpakken ervan liet hij allemaal zonder enige moeite toe. Uiteindelijk ging hij met een hoge kwispel van het veld af.

Er deed nog een langhaar-belg mee. Deze is met lof geslaagd voor de gedragstest en ook hij kwam goed door de TOP-test heen. Het kan dus wel! Veel Belgenmensen geven echter aan dat ze dergelijke testen niet goed vinden, omdat honden negatief afgerekend worden op het vertonen van agressie. Met de druk die op de honden wordt uitgeoefend vinden deze mensen dat een Belg best agressie mag vertonen. Dat is de aard van het beestje. Ga je honden fokken die allemaal door de test komen, dan worden het eenheidsworsten, zonder pit en zonder het typische Belgenkarakter. Aldus veel Belgenliefhebbers en fokkers.

Ben ik het daarmee eens? Tot op zekere hoogte wel. Ik vind ook dat je geen eenheidsworsten moet nastreven of boksballen, die nergens op reageren. Ik ben er ook van overtuigd dat een Belg geen hond voor iedereen is en je moet hem dus ook niet zo gaan wijzigen dat hij dat wel wordt. Dan is het geen Belgische Herder meer.
Maar ik vind ook dat teveel van onze Belgen een te labiel karakter hebben. Er is nog zoiets als een gulden middenweg tussen een eenheidsworst en een hittepetitterige angstbijter.
Hebben we het dan over de veel geprezen "werkhonden"? Nee, ik denk dat die met bosjes zouden zakken voor de MAG-test en in de TOP-test gekarakteriseerd zouden worden als honden met een (te) kort lontje. Ze zijn lang niet altijd stabiel en zetten voor mijn gevoel te snel hun tanden erin. Net zo goed als bij de kynologisch gefokte honden zitten er natuurlijk ook goede honden tussen de werkhonden.

Mijns inziens zouden we de goede honden (kynologisch gefokt of werkhond) moeten koesteren en moeten gebruiken om het karakter van de Belg wat stabieler te krijgen. Maar niet zover als sommige werkhondenmensen willen. Ik vind dat een Belg een gevoelige hond is. Dat hoort bij een hond die van oorsprong bij de schapen gebruikt is. Dat moeten gevoelige en beweeglijke honden zijn. Maar het moeten ook honden zijn, die zonder problemen door een MAG- of TOP-test moeten kunnen gaan. Het bewijs is er intussen dat er langhaar-belgen zijn die dat kunnen. Ik ben trots op mijn Jelle dat hij dat heeft laten zien, maar eigenlijk wist ik het tevoren al zeker. Jelle is een gevoelige hond, maar wel stabiel genoeg voor al die grappen die de baas met hem denkt te moeten uithalen.

Eerste agility-les

Volgende week worden Ace en Auke alweer 1 jaar oud. Wat vliegt de tijd!
Vandaag heeft Ace zijn eerste officiële agility-les gehad. Natuurlijk hebben de boys thuis al het nodige geleerd, omdat wij zelf een eigen baan hebben. Daar doen ze regelmatig een rondje, eerst op puppy-niveau en langzaamaan op jonge honden niveau. De frequentie lag niet eens zo hoog, gemiddeld eens per 14 dagen. Maar nu dus voor het eerst officieel bij een club, met vreemde honden in de groep.

Het begon met de Jumping. Zoals verwacht ging het direct al enigszins fout. Ace vloog na de eerste sprong op de andere honden af om die eens even goed te bekijken en te begroeten. Een mini-Border Collie beviel hem zo goed, dat hij niet meer terug te roepen was. Hij moest in zijn kladden gegrepen worden en weer terug bij de les gebracht worden. Daarna voltooide hij zijn rondje met veel plezier. Typisch Ace: eerste lessen chaos, daarna OK. De rest van de Jumping deed hij eigenlijk erg leuk. Hij nam de sprongen lekker vlot, reageerde goed op de handling en vloog met veel vaart de tunnel in. De palen deed hij als enige in een redelijk smal straatje. Hij kwam er te hard in, remde af en viel vervolgens in het juiste ritme. Ik was trots.

Het Vast Parcours ging super. Hij was iets minder gericht op de andere honden en vloog met veel vaart over de schutting en de kattenloop. Die beiden heeft hij pas 1 keer op hoogte gehad, maar dat doet hem niks. Ik moest er flink hard achteraan om hem bij te houden. De touch, die we de pups geleerd hebben op de raakvlakken ging super. Hij zakte wel wat opzij van de kattenloop af, maar het was nat en voor een eerste keer vond ik het prima. Toen kwam de wip. Die had hij nog nooit gehad. Bij alle honden ging dat kort aangelijnd. Enigszins verbaasd zag Ace de wip doorkantelen toen hij net voorbij het kantelpunt was, maar hij was er niet van onder de indruk. Het is bij hem een kwestie van laten ontdekken dat het geen kattenloop is en dat hij er dus vaart op moet minderen.
Vervolgens kwam nog een raceparcoursje sprong-tunnel-sprong-sprong. Wat liet hij zich daar goed handlen! Toppertje in de dop! Als toetje nog een keer de schutting als los toestel. Daar moet ik op de afstandstart gaan trainen, want hij vindt het zo leuk dat hij het wachten maar even overslaat. Gelukkig had ik onze bogen neergezet om hem te dwingen daar onderdoor te lopen en zo de oploop van onderaf aan te pakken, anders zou hij pardoes bovenop de schutting gesprongen zijn.

Tja, en toen was het alweer afgelopen. Wordt vervolgd? Zeker! Ace vond het schitterend en ik ook. Dit hondje is volgens mij voor deze sport gemaakt!