Ace doet met heel veel plezier en overgave agility. Door zijn extreme fanatisme is hij niet altijd makkelijk te handelen, maar we maken vorderingen. Hij kan steeds beter voor me uitwerken. Het gaat best nog wel eens fout en dan staat hij zich gek te blaffen voor me, maar dat weet ik ook steeds beter op te lossen.
In maart stond ik voor de keuze om hem wel of niet in te schrijven voor de agility-wedstrijd tijdens de NVBH-clubmatch. Hij beheerste de paaltjes nog niet, dus dat was even dubben. Maar gezien zijn vorderingen op dat toestel, nam ik de gok en schreef hem in voor zijn eerste A-wedstrijd.
Helaas kreeg Ace een dipje en gingen de paaltjes ineens heel slecht. Hij had ze ooit een keer helemaal gedaan, maar ineens moesten we helemaal terug naar de trainingsset met de channel wires erop. De A-wedstrijd in Deurne ging heel goed, op de paaltjes na, daar liep hij gewoon straal langs. Maar dat had ik ingecalculeerd, dus ik was ondanks dat tevreden.
Maar goed, die dip op de paaltjes bleek aardig diep te zitten. Ace kan soms helemaal afhaken als hij iets moet doen, waarvan hij denkt dat hij het niet kan. En dat gebeurde nu. Hij deed niet eens meer moeite om de insteek op te zoeken.
Omdat je met 1x/week een paar keer paaltjes niet opschiet, kocht ik een set simpele blauwe prikpaaltjes. Van die dingen om een stroomdraad om een wei te spannen.
Ik begon elke dag te oefenen. Eerst probeerde ik de 2x2 methode, maar dat sloeg duidelijk niet aan. Toen ging ik over tot het neerzetten van 6 paaltjes. Door ze wat scheef in te steken, werd het een vrij simpel straatje. Dat sloeg wel aan en Ace ging het steeds beter doen en werd weer enthousiast. De paaltjes gingen steeds rechter op, maar hij bleef het goed doen. Toen werden het 8 paaltjes, 10 paaltjes en uiteindelijk 12 paaltjes. Ace had inmiddels de smaak weer te pakken, geloofde weer in zichzelf en vond het prachtig als ik hem weer de hemel in prees, omdat hij het zo leuk deed. Ik varieerde door op links en rechts mee te lopen, hem van links of rechts de insteek te laten opzoeken en ik kruiste ook achterlangs. Alles ging prima en hij werd steeds fanatieker.
Vorige week was er een benefiet-wedstrijd, waar ik Ace voor had ingeschreven. Weer een A-wedstrijd mét paaltjes. Ik had goede hoop, want sinds een week deed hij de paaltjes zonder enige hulp. Ook tijdens de wedstrijd liet hij zien dat hij de paaltjes goed begreep en ze goed beheerste. En bovendien liet hij blijken dat hij het leuk vond! Door een onduidelijkheid kwam het zo uit dat ik de Jumping van de A-klasse miste en dus mee mocht doen in de veel moeilijkere Jumping van de 2e graad. Tjonge-jonge, wat deed Ace dat goed! Hij deed de paaltjes op rechts, terwijl ik achter hem langs wisselde, liet zich supergoed sturen over en tussen sprongen door en was goed op weg om foutloos rond te komen, toen ik even de draad kwijt was. En dat is dodelijk bij Ace, want die gaat dan zelf wel door. Dus sprong hij een verkeerde sprong. De rest van het rondje ging prima, maar de disk was natuurlijk een feit. Toch was ik erg tevreden.
Afgelopen woensdag tijdens de training stond er een parcours, waarbij de honden over een sprong in volle vaart op de paaltjes af kwamen en die dan op rechts moesten nemen. Ace deed het foutloos. Daarna was er een parcours waarbij de honden de paaltjes op links moesten nemen, maar waarbij ze, ook weer in volle vaart, via een open insteek erin kwamen. Ace deed het weer foutloos, ondanks de grote snelheid waarmee hij de palen in knalde. Beide opzetjes deed hij twee keer en steeds foutloos. Dat gaf me de zekerheid: Ace is klaar voor de wedstrijden.
Volgende week is zijn eerste serieuze A-wedstrijd. Hij kan het, ik weet het. Nu moet ik zelf nog goed lopen en op tijd de aanwijzingen geven, dan zijn we een super-team!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten