zondag 13 mei 2012

Spontaan aai-project

Elk jaar met moederdag zorg ik ervoor dat de bloembakken op het balkon van mijn moeder weer gevuld zijn met zomerbloeiers. Dan maken we er een dagje uit van en gaan samen naar een tuincentrum en kiezen van alles uit, wat ik dan vervolgens in de bakken plant en op hun plek zet. Afgelopen vrijdag was het weer zover. Omdat ik dan de hele dag weg ben, neem ik de honden mee. Die laat ik dan tussendoor uit. Vlakbij mijn moeders flat is een groenstrook, waar ze even los kunnen. Er loopt een wandelpad met links wat gras en struiken en rechts een wat wilde grasstrook van ca. 50 meter breed. Daarnaast loopt een fietspad. Gelukkig reageren mijn honden niet op fietsers en al helemaal niet op wat daar rijdt. Toen ik op het wandelpad liep, zag ik op het fietspad een ouwe baas in een scootmobiel kijken naar de honden. Tja, 5 stuks, daar kijken ze wel vaker naar. Maar hij ging stilstaan en bleef kijken. Vervolgens riep hij "wat zijn dat voor honden?". Dus ik riep terug "Groenendaelers". Blijkbaar verstond hij dat niet goed, want na een lichte aarzeling keerde hij zijn scootmobiel en reed terug, klaarblijkelijk op weg naar een dwarspad om naar het wandelpad en dus naar me toe te komen. Nou hebben mijn zwartjes de onhebbelijke gewoonte om dergelijke onverwachtse kennismakingen nogal stormachtig en luidruchtig te laten verlopen. Dat leek met bij zo'n broze ouwe baas niet helemaal geslaagd, dus ik zette het tuig snel in een zit-blijf en liep de man tegemoet. Op een kleine 10 meter van de honden raakten we aan de praat. De man was helemaal lyrisch. Het bleek dat hij zelf een Belg gehad had. Het werd me niet helemaal duidelijk of het een Tervueren of Mechelaar geweest was, maar mijn 5-tal bracht de herinnering aan zijn overleden hond terug. Ondertussen bleef het tuig verbazingwekkend braaf zitten. Hij vertelde dat hij nu een Jack Russel had, omdat hij lichamelijk een grote hond niet meer aan kon, maar zijn hart ging nog altijd uit naar de grote honden. Ondertussen bleef hij maar vol bewondering en verrukking naar de zwartjes kijken. "Kunt u ze niet hier roepen?" vroeg hij. Het leek me dat dit nu wel kon, aangezien de ergste nieuwigheid er ondertussen wel af was. Ik riep ze dus bij me, maar pakte ondertussen duidelijk zichtbaar wat brokjes uit mijn jaszak. De honden kwamen direct naar me toe, lees: naar de brokjes toe. En aangezien ik pal naast de scootmobiel stond, konden ze daar geen run meer naar nemen. Nadat ze hun brokje gescoord hadden, stonden ze allemaal om de scootmobiel. De ouwe baas was helemaal in verrukking en was links en rechts honden aan het aaien. Die vonden het heel gezellig. Ondertussen babbelde de man heel gezellig en vriendelijk tegen ze. Hij had duidelijk een hondenhart! De honden voelden dat en waren supervriendelijk en genoten van de aandacht die hij ze gaf. Zelfs Ace gedroeg zich keurig en bleef met 4 poten op de grond. De man vroeg honderduit over de honden en vertelde over zijn eigen hondje. Toen werd het tijd om weer verder te gaan. Met enige tegenzin kwamen de honden mee en reed de man verder. Zijn dag kon niet meer stuk! Dat was nou eens wat je noemt een geslaagd aai-project!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten