Afgelopen weekend zijn we met een heel stel van de kringgroep naar Duitsland geweest, waar een van ons meedeed aan een IPO-wedstrijd. Deze werd georganiseerd door een aantal Duitsers, die elk jaar ook met onze Randmerenbokaal meedoen (een wedstrijd speciaal voor langharige Belgische herdershonden). Door als supporter mee te gaan wilden we hen daarvoor onze waardering laten blijken én wilden we onze clubgenoot natuurlijk aanmoedigen.
Ik reed samen met een andere clubgenoot, die graag wilde kamperen (als oefening voor een training die ze later dit jaar heeft voor het reddingshondengebeuren). "OK, dan doe ik wel mee", had ik gezegd. Dus heb ik mijn Quechua-tentje, die ik voor G&G-wedstrijden gebruik meegenomen. Daar heb ik ook een binnentent bij. Luchtbed, slaapzak en lamp mee en klaar is Kees.
Auke was met André mee en de rest ging met mij mee. Het hele spul in de auto, waar dus ook mijn clubgenoot met haar Mechelaar in moest. De achterste kennels in mijn auto zijn erg ruim, dus daar zaten steeds twee honden per kennel (reu-teef). Dan Ace nog in zijn eigen kenneltje en Tempo (de Mechelaar) in het kenneltje van Auke. En zo gingen we op weg. Het was een hele rit, maar het ging erg voorspoedig.
Het weekend was erg geslaagd: leuke wedstrijd, gemoedelijke sfeer en we hebben ook nog lekker getraind. Omdat het met 5 honden in een tent echt te krap is, zeker met wat "hanige" reuen, zaten Jelle en Sicco 's nachts in de auto en hadden ze de grote kennels voor zich alleen. Dat vinden ze prima en die hoor je dan ook niet meer. Ace, Dasha en Kalish mochten mee in de tent. De eerste nacht keken ze wat vreemd rond, maar toen ik lekker op mijn luchtbedje ging liggen, hadden ze zoiets van "Oh, we gaan blijkbaar slapen". Vervolgens zochten ze ieder een hoekje op en vielen heerlijk rustig in slaap. De tweede nacht ging net zo, ze rommelden even om een hoekje te vinden en vervolgens heb ik ze niet meer gehoord. Toen ik 's morgens wakker werd lag Ace heerlijk dicht tegen het luchtbed aan. Helemaal relaxed. Wat heb je als hond dan ook meer te wensen dan lekker bij het baasje slapen. En ondanks dat mijn luchtbed lek was, heb ik ook heerlijk geslapen en was het gezellig en prima te doen om met drie honden in de tent te slapen.
Naast de hondenclub was een veld, waar de honden even lekker konden dollen. Daar konden ze met z'n vijven lekker los rennen. Ze waren allemaal erg goed te pas en speelden lekker met elkaar. Dasha ging helemaal los met Ace en die probeerde op zijn beurt Jelle tot spelen te krijgen. Zelfs Sicco was in speelse bui, daagde eerst Jelle uit en ging toen met Ace spelen. Die vond het wel leuk, maar ook wel eng om met de "grote baas" te dollen, dus hij ging toch maar snel liggen...
Ook tijdens de lange rit terug hielden de honden zich keurig rustig. Ze mogen de volgende keer weer mee!
dinsdag 30 juni 2009
zondag 7 juni 2009
Deelcertificaat IPO-II-speuren
"Jé, wat werkt ze vrolijk!" was de opmerking van een toeschouwer bij het deelexamen IPO-II speuren dat ik met Dasha gisteren heb gedaan. Doorgaans is Dasha een wat gespannen hondje, altijd op de rem. Maar als ze speurt komt ze los en geniet ze van het vrije veld en het werken met de neus. Zelfs een toeschouwer valt dat dan op. Goed beschouwd was die constatering eigenlijk een van de belangrijkste dingen van het examen.
Examens doen en papiertjes halen is eigenlijk iets van de baas. Diploma's zijn niet eetbaar, dus de hond vindt ze volkomen oninteressant. Doorgaans zijn bazen tijdens examens stressig, dus niet leuk voor de hond. Examens zijn dus eigenlijk niet in het belang van de hond.
Aan de andere kant zijn examens en diploma's drijfveren voor bazen om wat met de hond te gaan doen en dat is wel weer in het belang van de hond. Er zijn al teveel honden die hun dagen slijten als haardkleedjes. Als de baas zo'n vooruitzicht op een papiertje nodig heeft om zijn luie kont van de bank te verheffen en wat met de hond te gaan doen, dan dient zo'n diploma toch wel een goed doel.
En dan het ideaalbeeld: examen doen zonder dat de hond merkt dat het examen is. Dus: de hond is lekker bezig en de baas krijgt zijn felbegeerde papiertje. En vervolgens is die baas erg blij en geeft de hond daardoor wat extra aandacht, wellicht een extra lekkere maaltijd. Zo zou het toch eigenlijk altijd moeten zijn!
Met Dasha heb ik G&G-examens en -wedstrijden gelopen. Ze liep er bij als een geslagen hond, kon de spanning totaal niet aan. Ze presteerde daardoor van geen meter, ondanks dat het in de training prima deed. Maar ja, in de training kreeg ze worst en praat ik veel tegen har. Dan is het gezellig bezig zijn met de baas en heerlijk vreten. Wedstrijden is dan toch een ander verhaal. Toen ik door kreeg dat ik eigenlijk hondje aan het pesten was en er zelf ook geen lol aan beleefde ben ik gestopt. Geen G&G-wedstrijden en examens meer met Dasha.
Speuren is en ander verhaal. Dat doet Dasha zonder al teveel voer, het speuren op zich is voor haar al zelfbelonend, want ze werkt heel graag met de neus. Verder is ze heel graag in de natuur en het werken op het open veld geeft haar veel plezier. De omstandigheden bij een examen zijn bij speuren niet zoveel verschillend van training en tot nu toe geeft Dasha er blijk van dat ze eigenlijk niet eens door heft dat het om een examen gaat. Ze kijkt een keer om met een blik van "hé wie loopt daar mee, die ken ik niet". Maar in de training lopen er ook wel eens nieuwe mensen mee, dus zo vreemd is dat niet. En ze blijven op afstand. En nog belangrijker: Dasha vindt speuren zo leuk, dat ze die toeschouwers makkelijk kan buitensluiten.
Dasha deed het op het examen gisteren prima. Ze kreeg 85 punten. Aftrek kreeg ze voor wisselingen in tempo, hoog speuren, scheef bij de voorwerpen liggen en af en toe op- of rondkijken. Allemaal dingen die bij haar manier van speuren horen en waar ik haar niet voor corrigeer. Ingecalculeerde verliespunten dus. Wat mij betreft liep ze een van de mooiste spoortjes die ik haar de laatste tijd heb zien doen. En als je dan ook nog te horen krijgt dat ze zo vrolijk is, dan heb je wat mij betreft het ideaal bereikt: baasje blij met diploma en hondje blij met lekker bezig zijn.
Examens doen en papiertjes halen is eigenlijk iets van de baas. Diploma's zijn niet eetbaar, dus de hond vindt ze volkomen oninteressant. Doorgaans zijn bazen tijdens examens stressig, dus niet leuk voor de hond. Examens zijn dus eigenlijk niet in het belang van de hond.
Aan de andere kant zijn examens en diploma's drijfveren voor bazen om wat met de hond te gaan doen en dat is wel weer in het belang van de hond. Er zijn al teveel honden die hun dagen slijten als haardkleedjes. Als de baas zo'n vooruitzicht op een papiertje nodig heeft om zijn luie kont van de bank te verheffen en wat met de hond te gaan doen, dan dient zo'n diploma toch wel een goed doel.
En dan het ideaalbeeld: examen doen zonder dat de hond merkt dat het examen is. Dus: de hond is lekker bezig en de baas krijgt zijn felbegeerde papiertje. En vervolgens is die baas erg blij en geeft de hond daardoor wat extra aandacht, wellicht een extra lekkere maaltijd. Zo zou het toch eigenlijk altijd moeten zijn!
Met Dasha heb ik G&G-examens en -wedstrijden gelopen. Ze liep er bij als een geslagen hond, kon de spanning totaal niet aan. Ze presteerde daardoor van geen meter, ondanks dat het in de training prima deed. Maar ja, in de training kreeg ze worst en praat ik veel tegen har. Dan is het gezellig bezig zijn met de baas en heerlijk vreten. Wedstrijden is dan toch een ander verhaal. Toen ik door kreeg dat ik eigenlijk hondje aan het pesten was en er zelf ook geen lol aan beleefde ben ik gestopt. Geen G&G-wedstrijden en examens meer met Dasha.
Speuren is en ander verhaal. Dat doet Dasha zonder al teveel voer, het speuren op zich is voor haar al zelfbelonend, want ze werkt heel graag met de neus. Verder is ze heel graag in de natuur en het werken op het open veld geeft haar veel plezier. De omstandigheden bij een examen zijn bij speuren niet zoveel verschillend van training en tot nu toe geeft Dasha er blijk van dat ze eigenlijk niet eens door heft dat het om een examen gaat. Ze kijkt een keer om met een blik van "hé wie loopt daar mee, die ken ik niet". Maar in de training lopen er ook wel eens nieuwe mensen mee, dus zo vreemd is dat niet. En ze blijven op afstand. En nog belangrijker: Dasha vindt speuren zo leuk, dat ze die toeschouwers makkelijk kan buitensluiten.
Dasha deed het op het examen gisteren prima. Ze kreeg 85 punten. Aftrek kreeg ze voor wisselingen in tempo, hoog speuren, scheef bij de voorwerpen liggen en af en toe op- of rondkijken. Allemaal dingen die bij haar manier van speuren horen en waar ik haar niet voor corrigeer. Ingecalculeerde verliespunten dus. Wat mij betreft liep ze een van de mooiste spoortjes die ik haar de laatste tijd heb zien doen. En als je dan ook nog te horen krijgt dat ze zo vrolijk is, dan heb je wat mij betreft het ideaal bereikt: baasje blij met diploma en hondje blij met lekker bezig zijn.
zondag 31 mei 2009
TOP-test
Afgelopen vrijdag heb ik met Jelle meegedaan aan de pilot van de TOP-test. Dit is een aangepaste versie van de MAG-test. Het protocol schijnt hier en daar wat gewijzigd te zijn en er zijn wat nieuwe onderdelen aan toegevoegd. MAG staat voor "Maatschappelijk Aanvaardbaar Gedrag" en TOP staat voor "Toetsen Op Persoonlijkheid". Bij de MAG-test is er een beoordeling, warbij je kunt slagen of zakken voor de test, bij de TOP-test komt er alleen een beschrijving van de persoonlijkheid van je hond uit, met wat nadruk op of hij snel agressief gedrag vertoont. Ik deed met Jelle mee om eens te zien wat die test nu eigenlijk inhoudt.
De MAG-test wordt bij enkele rasverenigingen gebruikt om fokdieren te testen. Bij de Belgische Herders wordt hij niet gebruikt. Men vindt hem te zwaar en gebruikt daarom een eigen test.
Is de TOP-test inderdaad te zwaar voor en Belg? Ik denk het wel. De gemiddelde Belg zal teveel in de stress gaan. Jelle is zonder enige voorbereiding met veel gemak en bijna met lof door de gedragstest van de NVBH gekomen. Die test is niet zo zwaar, maar toch zijn er nog best veel Belgen die er moeite mee hebben of zelfs zakken. Jelle heeft dus ten opzichte van de meeste Belgen iets meer stabiliteit. Dat bleek ook uit de TOP-test, want daar kwam hij ook prima door. Alleen bij de onderdelen met een nep-hond vertoonde hij enig ambivalent gedrag en zelfs een keer agressie. Dat klopt ook, want Jelle is niet zo lief naar vreemde honden. Maar het aaien met kunsthanden, het benaderen met kleuterpoppen of het rommelen in zijn voerbak en wegpakken ervan liet hij allemaal zonder enige moeite toe. Uiteindelijk ging hij met een hoge kwispel van het veld af.
Er deed nog een langhaar-belg mee. Deze is met lof geslaagd voor de gedragstest en ook hij kwam goed door de TOP-test heen. Het kan dus wel! Veel Belgenmensen geven echter aan dat ze dergelijke testen niet goed vinden, omdat honden negatief afgerekend worden op het vertonen van agressie. Met de druk die op de honden wordt uitgeoefend vinden deze mensen dat een Belg best agressie mag vertonen. Dat is de aard van het beestje. Ga je honden fokken die allemaal door de test komen, dan worden het eenheidsworsten, zonder pit en zonder het typische Belgenkarakter. Aldus veel Belgenliefhebbers en fokkers.
Ben ik het daarmee eens? Tot op zekere hoogte wel. Ik vind ook dat je geen eenheidsworsten moet nastreven of boksballen, die nergens op reageren. Ik ben er ook van overtuigd dat een Belg geen hond voor iedereen is en je moet hem dus ook niet zo gaan wijzigen dat hij dat wel wordt. Dan is het geen Belgische Herder meer.
Maar ik vind ook dat teveel van onze Belgen een te labiel karakter hebben. Er is nog zoiets als een gulden middenweg tussen een eenheidsworst en een hittepetitterige angstbijter.
Hebben we het dan over de veel geprezen "werkhonden"? Nee, ik denk dat die met bosjes zouden zakken voor de MAG-test en in de TOP-test gekarakteriseerd zouden worden als honden met een (te) kort lontje. Ze zijn lang niet altijd stabiel en zetten voor mijn gevoel te snel hun tanden erin. Net zo goed als bij de kynologisch gefokte honden zitten er natuurlijk ook goede honden tussen de werkhonden.
Mijns inziens zouden we de goede honden (kynologisch gefokt of werkhond) moeten koesteren en moeten gebruiken om het karakter van de Belg wat stabieler te krijgen. Maar niet zover als sommige werkhondenmensen willen. Ik vind dat een Belg een gevoelige hond is. Dat hoort bij een hond die van oorsprong bij de schapen gebruikt is. Dat moeten gevoelige en beweeglijke honden zijn. Maar het moeten ook honden zijn, die zonder problemen door een MAG- of TOP-test moeten kunnen gaan. Het bewijs is er intussen dat er langhaar-belgen zijn die dat kunnen. Ik ben trots op mijn Jelle dat hij dat heeft laten zien, maar eigenlijk wist ik het tevoren al zeker. Jelle is een gevoelige hond, maar wel stabiel genoeg voor al die grappen die de baas met hem denkt te moeten uithalen.
De MAG-test wordt bij enkele rasverenigingen gebruikt om fokdieren te testen. Bij de Belgische Herders wordt hij niet gebruikt. Men vindt hem te zwaar en gebruikt daarom een eigen test.
Is de TOP-test inderdaad te zwaar voor en Belg? Ik denk het wel. De gemiddelde Belg zal teveel in de stress gaan. Jelle is zonder enige voorbereiding met veel gemak en bijna met lof door de gedragstest van de NVBH gekomen. Die test is niet zo zwaar, maar toch zijn er nog best veel Belgen die er moeite mee hebben of zelfs zakken. Jelle heeft dus ten opzichte van de meeste Belgen iets meer stabiliteit. Dat bleek ook uit de TOP-test, want daar kwam hij ook prima door. Alleen bij de onderdelen met een nep-hond vertoonde hij enig ambivalent gedrag en zelfs een keer agressie. Dat klopt ook, want Jelle is niet zo lief naar vreemde honden. Maar het aaien met kunsthanden, het benaderen met kleuterpoppen of het rommelen in zijn voerbak en wegpakken ervan liet hij allemaal zonder enige moeite toe. Uiteindelijk ging hij met een hoge kwispel van het veld af.
Er deed nog een langhaar-belg mee. Deze is met lof geslaagd voor de gedragstest en ook hij kwam goed door de TOP-test heen. Het kan dus wel! Veel Belgenmensen geven echter aan dat ze dergelijke testen niet goed vinden, omdat honden negatief afgerekend worden op het vertonen van agressie. Met de druk die op de honden wordt uitgeoefend vinden deze mensen dat een Belg best agressie mag vertonen. Dat is de aard van het beestje. Ga je honden fokken die allemaal door de test komen, dan worden het eenheidsworsten, zonder pit en zonder het typische Belgenkarakter. Aldus veel Belgenliefhebbers en fokkers.
Ben ik het daarmee eens? Tot op zekere hoogte wel. Ik vind ook dat je geen eenheidsworsten moet nastreven of boksballen, die nergens op reageren. Ik ben er ook van overtuigd dat een Belg geen hond voor iedereen is en je moet hem dus ook niet zo gaan wijzigen dat hij dat wel wordt. Dan is het geen Belgische Herder meer.
Maar ik vind ook dat teveel van onze Belgen een te labiel karakter hebben. Er is nog zoiets als een gulden middenweg tussen een eenheidsworst en een hittepetitterige angstbijter.
Hebben we het dan over de veel geprezen "werkhonden"? Nee, ik denk dat die met bosjes zouden zakken voor de MAG-test en in de TOP-test gekarakteriseerd zouden worden als honden met een (te) kort lontje. Ze zijn lang niet altijd stabiel en zetten voor mijn gevoel te snel hun tanden erin. Net zo goed als bij de kynologisch gefokte honden zitten er natuurlijk ook goede honden tussen de werkhonden.
Mijns inziens zouden we de goede honden (kynologisch gefokt of werkhond) moeten koesteren en moeten gebruiken om het karakter van de Belg wat stabieler te krijgen. Maar niet zover als sommige werkhondenmensen willen. Ik vind dat een Belg een gevoelige hond is. Dat hoort bij een hond die van oorsprong bij de schapen gebruikt is. Dat moeten gevoelige en beweeglijke honden zijn. Maar het moeten ook honden zijn, die zonder problemen door een MAG- of TOP-test moeten kunnen gaan. Het bewijs is er intussen dat er langhaar-belgen zijn die dat kunnen. Ik ben trots op mijn Jelle dat hij dat heeft laten zien, maar eigenlijk wist ik het tevoren al zeker. Jelle is een gevoelige hond, maar wel stabiel genoeg voor al die grappen die de baas met hem denkt te moeten uithalen.
woensdag 27 mei 2009
Eerste agility-les
Volgende week worden Ace en Auke alweer 1 jaar oud. Wat vliegt de tijd!
Vandaag heeft Ace zijn eerste officiële agility-les gehad. Natuurlijk hebben de boys thuis al het nodige geleerd, omdat wij zelf een eigen baan hebben. Daar doen ze regelmatig een rondje, eerst op puppy-niveau en langzaamaan op jonge honden niveau. De frequentie lag niet eens zo hoog, gemiddeld eens per 14 dagen. Maar nu dus voor het eerst officieel bij een club, met vreemde honden in de groep.
Het begon met de Jumping. Zoals verwacht ging het direct al enigszins fout. Ace vloog na de eerste sprong op de andere honden af om die eens even goed te bekijken en te begroeten. Een mini-Border Collie beviel hem zo goed, dat hij niet meer terug te roepen was. Hij moest in zijn kladden gegrepen worden en weer terug bij de les gebracht worden. Daarna voltooide hij zijn rondje met veel plezier. Typisch Ace: eerste lessen chaos, daarna OK. De rest van de Jumping deed hij eigenlijk erg leuk. Hij nam de sprongen lekker vlot, reageerde goed op de handling en vloog met veel vaart de tunnel in. De palen deed hij als enige in een redelijk smal straatje. Hij kwam er te hard in, remde af en viel vervolgens in het juiste ritme. Ik was trots.
Het Vast Parcours ging super. Hij was iets minder gericht op de andere honden en vloog met veel vaart over de schutting en de kattenloop. Die beiden heeft hij pas 1 keer op hoogte gehad, maar dat doet hem niks. Ik moest er flink hard achteraan om hem bij te houden. De touch, die we de pups geleerd hebben op de raakvlakken ging super. Hij zakte wel wat opzij van de kattenloop af, maar het was nat en voor een eerste keer vond ik het prima. Toen kwam de wip. Die had hij nog nooit gehad. Bij alle honden ging dat kort aangelijnd. Enigszins verbaasd zag Ace de wip doorkantelen toen hij net voorbij het kantelpunt was, maar hij was er niet van onder de indruk. Het is bij hem een kwestie van laten ontdekken dat het geen kattenloop is en dat hij er dus vaart op moet minderen.
Vervolgens kwam nog een raceparcoursje sprong-tunnel-sprong-sprong. Wat liet hij zich daar goed handlen! Toppertje in de dop! Als toetje nog een keer de schutting als los toestel. Daar moet ik op de afstandstart gaan trainen, want hij vindt het zo leuk dat hij het wachten maar even overslaat. Gelukkig had ik onze bogen neergezet om hem te dwingen daar onderdoor te lopen en zo de oploop van onderaf aan te pakken, anders zou hij pardoes bovenop de schutting gesprongen zijn.
Tja, en toen was het alweer afgelopen. Wordt vervolgd? Zeker! Ace vond het schitterend en ik ook. Dit hondje is volgens mij voor deze sport gemaakt!
Vandaag heeft Ace zijn eerste officiële agility-les gehad. Natuurlijk hebben de boys thuis al het nodige geleerd, omdat wij zelf een eigen baan hebben. Daar doen ze regelmatig een rondje, eerst op puppy-niveau en langzaamaan op jonge honden niveau. De frequentie lag niet eens zo hoog, gemiddeld eens per 14 dagen. Maar nu dus voor het eerst officieel bij een club, met vreemde honden in de groep.
Het begon met de Jumping. Zoals verwacht ging het direct al enigszins fout. Ace vloog na de eerste sprong op de andere honden af om die eens even goed te bekijken en te begroeten. Een mini-Border Collie beviel hem zo goed, dat hij niet meer terug te roepen was. Hij moest in zijn kladden gegrepen worden en weer terug bij de les gebracht worden. Daarna voltooide hij zijn rondje met veel plezier. Typisch Ace: eerste lessen chaos, daarna OK. De rest van de Jumping deed hij eigenlijk erg leuk. Hij nam de sprongen lekker vlot, reageerde goed op de handling en vloog met veel vaart de tunnel in. De palen deed hij als enige in een redelijk smal straatje. Hij kwam er te hard in, remde af en viel vervolgens in het juiste ritme. Ik was trots.
Het Vast Parcours ging super. Hij was iets minder gericht op de andere honden en vloog met veel vaart over de schutting en de kattenloop. Die beiden heeft hij pas 1 keer op hoogte gehad, maar dat doet hem niks. Ik moest er flink hard achteraan om hem bij te houden. De touch, die we de pups geleerd hebben op de raakvlakken ging super. Hij zakte wel wat opzij van de kattenloop af, maar het was nat en voor een eerste keer vond ik het prima. Toen kwam de wip. Die had hij nog nooit gehad. Bij alle honden ging dat kort aangelijnd. Enigszins verbaasd zag Ace de wip doorkantelen toen hij net voorbij het kantelpunt was, maar hij was er niet van onder de indruk. Het is bij hem een kwestie van laten ontdekken dat het geen kattenloop is en dat hij er dus vaart op moet minderen.
Vervolgens kwam nog een raceparcoursje sprong-tunnel-sprong-sprong. Wat liet hij zich daar goed handlen! Toppertje in de dop! Als toetje nog een keer de schutting als los toestel. Daar moet ik op de afstandstart gaan trainen, want hij vindt het zo leuk dat hij het wachten maar even overslaat. Gelukkig had ik onze bogen neergezet om hem te dwingen daar onderdoor te lopen en zo de oploop van onderaf aan te pakken, anders zou hij pardoes bovenop de schutting gesprongen zijn.
Tja, en toen was het alweer afgelopen. Wordt vervolgd? Zeker! Ace vond het schitterend en ik ook. Dit hondje is volgens mij voor deze sport gemaakt!
woensdag 20 mei 2009
The nose knows
Afgelopen vrijdag ben ik weer naar Heemskerk geweest om te speuren. Sicco, Dasha en Ace waren mee. Sicco deed het goed, hoewel hij af en toe wat onzeker was. Ik heb de laatste tijd ook weinig gespeurd en hij was wellicht ook nog enigszins in de ban van de loopsheid van Kalish. Dasha was weer wat aarzelender dan de vorige keer, het starten ging weer niet goed, maar als ze dan eenmaal op gang was ging het wel.
Als laatste ging ik met Ace van start. Cor had tevoren even kort gezegd hoe hij het eerste stuk zou lopen. Nadat ik een seintje kreeg gingen we van start. Ace had er zin in en vertrok met grote snelheid en veel overtuiging. Na korte tijd kwamen we bij een splitsing, waar hij zonder aarzelen naar links ging. Ik had echter in mijn hoofd dat Cor rechts gezegd had, dus leidde ik Ace rustig terug naar de splitsing en liet hem nogmaals het spoor uitwerken. Hij kwam heel braaf terug, sprong over een pluk brandnetels heen naar het rechter pad, maar liep onmiddelijk weer het linker pad in. Toch maar even voor de zekerheid via de portofoon gecheckt en ja hoor, Ace had gelijk, we moesten links. Knappe vent!
Even later vond hij Cor en kreeg zijn verdiende worstje. Het tweede stuk ging ook vol overtuiging en razendsnel. Het laatste stuk begon ook weer erg vlot. Na enige tijd over een redelijk breed onverhard pad gegaan te zijn, dook Ace ineens een heel smal paadje naar links in. Dat leek me meer een wildpaadje en geen echt wandelpad. Ik dacht dus dat Ace wat wildgeur in zijn neus gekregen had en daar achteraan was gegaan. Ik haalde hem daarom terug naar het brede pad en liet hem opnieuw het spoor uitwerken. Hij bleef echter bij zijn besluit, hij wilde persé het kleine paadje in. Dus maar weer even via de porto gecheckt en inderdaad Ace had alweer gelijk! Na wat gekronkel door het bos kwamen we uiteindelijk inderdaad bij Cor uit.
Ja, en dan ben ik dus apetrots op mijn ventje. Zo jong nog en zo zeker in het uitwerken van het spoor. Zelfs als zijn eigenwijze bazin denkt het beter te weten, laat hij zich niet van de wijs brengen. Ace heeft vanwege zijn vreemd gevormde hoofd wel de bijnaam Neus. Dat maakt het gezegde dat men bij speuren gebruikt nog toepasselijker: The nose knows!
Als laatste ging ik met Ace van start. Cor had tevoren even kort gezegd hoe hij het eerste stuk zou lopen. Nadat ik een seintje kreeg gingen we van start. Ace had er zin in en vertrok met grote snelheid en veel overtuiging. Na korte tijd kwamen we bij een splitsing, waar hij zonder aarzelen naar links ging. Ik had echter in mijn hoofd dat Cor rechts gezegd had, dus leidde ik Ace rustig terug naar de splitsing en liet hem nogmaals het spoor uitwerken. Hij kwam heel braaf terug, sprong over een pluk brandnetels heen naar het rechter pad, maar liep onmiddelijk weer het linker pad in. Toch maar even voor de zekerheid via de portofoon gecheckt en ja hoor, Ace had gelijk, we moesten links. Knappe vent!
Even later vond hij Cor en kreeg zijn verdiende worstje. Het tweede stuk ging ook vol overtuiging en razendsnel. Het laatste stuk begon ook weer erg vlot. Na enige tijd over een redelijk breed onverhard pad gegaan te zijn, dook Ace ineens een heel smal paadje naar links in. Dat leek me meer een wildpaadje en geen echt wandelpad. Ik dacht dus dat Ace wat wildgeur in zijn neus gekregen had en daar achteraan was gegaan. Ik haalde hem daarom terug naar het brede pad en liet hem opnieuw het spoor uitwerken. Hij bleef echter bij zijn besluit, hij wilde persé het kleine paadje in. Dus maar weer even via de porto gecheckt en inderdaad Ace had alweer gelijk! Na wat gekronkel door het bos kwamen we uiteindelijk inderdaad bij Cor uit.
Ja, en dan ben ik dus apetrots op mijn ventje. Zo jong nog en zo zeker in het uitwerken van het spoor. Zelfs als zijn eigenwijze bazin denkt het beter te weten, laat hij zich niet van de wijs brengen. Ace heeft vanwege zijn vreemd gevormde hoofd wel de bijnaam Neus. Dat maakt het gezegde dat men bij speuren gebruikt nog toepasselijker: The nose knows!
dinsdag 12 mei 2009
Brutale toeschouwers
Gisteren was ik, voorafgaand aan het lesgeven, even met Kalish aan het trainen. Ze gaat 6 juni VZH examen doen, maar de oefeningen zitten er eigenlijk nog niet helemaal in. De blijf is natuurlijk de laatste tijd een ramp, maar ook het volgen met zit snapt ze nog steeds niet goed, ze gaat steeds af. Gisteren ging het wel beter. Ook de blijf ging erg goed, maar ze was dan ook alleen op het veld.
Ik was aan het trainen op het bijveld, omdat Kalish loops is en ik het de rest van de honden niet te moeilijk wilde maken. Terwijl ik bezig was, zag ik op het andere veld ineens een vos. Hij zat uitgebreid te poepen, midden op het veld. De vos zag mij ook, maakte zijn klusje af en bleef rustig naar me staan kijken met een blik van "ga jij het eerste op de loop of moet ik gaan?". Hij bleef een hele tijd kijken voordat hij uiteindelijk besloot om er dan maar vandoor te gaan.
Het laatste uur waren er weinig cursisten. Omdat ik Sicco ook bij me had, maar daar vooraf niet aan toe gekomen was, besloot ik met hem mee te doen. Dit weekend heb ik hem immers ingeschreven voor de wedstrijd in Deurne. Nadat hij ruim 1,5 jaar niks gedaan had, bleek hij de oefeningen nog verbazingwekkend goed te beheersen. Nu ik echter weer sinds een maand regelmatig met hem train merk ik wel dat hij zijn ritme kwijt is. Hij is fysiek snel moe, maar ook geestelijk heeft hij er moeite mee. Hij wil supergraag, maar kan nog niet goed zijn concentratie behouden. Daardoor vergeet hij hoe het ook alweer ging, gaat fouten maken en wordt daar vervolgens onzeker van. Ook is hij zo mega-blij dat hij wat mag doen, dat hij erg wild en blafferig is en fors kauwt op apporteerblok en sorteerhoutje. Er moet dus getraind worden om hem weer in het ritme te krijgen.
Toen we met de blijf-oefeningen bezig waren zagen we de honden ineens verstrakken en intens naar het eind van het veld staren. Om te zien wat daar was, draaiden we ons om. Tot onze verbazing liep er alweer een vos! Wat een brutaliteit! Met 4 herdershonden op het veld en dan doodleuk over het veld kuieren. Compliment trouwens voor de honden, die alle vier bleven liggen!
Ik was aan het trainen op het bijveld, omdat Kalish loops is en ik het de rest van de honden niet te moeilijk wilde maken. Terwijl ik bezig was, zag ik op het andere veld ineens een vos. Hij zat uitgebreid te poepen, midden op het veld. De vos zag mij ook, maakte zijn klusje af en bleef rustig naar me staan kijken met een blik van "ga jij het eerste op de loop of moet ik gaan?". Hij bleef een hele tijd kijken voordat hij uiteindelijk besloot om er dan maar vandoor te gaan.
Het laatste uur waren er weinig cursisten. Omdat ik Sicco ook bij me had, maar daar vooraf niet aan toe gekomen was, besloot ik met hem mee te doen. Dit weekend heb ik hem immers ingeschreven voor de wedstrijd in Deurne. Nadat hij ruim 1,5 jaar niks gedaan had, bleek hij de oefeningen nog verbazingwekkend goed te beheersen. Nu ik echter weer sinds een maand regelmatig met hem train merk ik wel dat hij zijn ritme kwijt is. Hij is fysiek snel moe, maar ook geestelijk heeft hij er moeite mee. Hij wil supergraag, maar kan nog niet goed zijn concentratie behouden. Daardoor vergeet hij hoe het ook alweer ging, gaat fouten maken en wordt daar vervolgens onzeker van. Ook is hij zo mega-blij dat hij wat mag doen, dat hij erg wild en blafferig is en fors kauwt op apporteerblok en sorteerhoutje. Er moet dus getraind worden om hem weer in het ritme te krijgen.
Toen we met de blijf-oefeningen bezig waren zagen we de honden ineens verstrakken en intens naar het eind van het veld staren. Om te zien wat daar was, draaiden we ons om. Tot onze verbazing liep er alweer een vos! Wat een brutaliteit! Met 4 herdershonden op het veld en dan doodleuk over het veld kuieren. Compliment trouwens voor de honden, die alle vier bleven liggen!
zondag 10 mei 2009
Luier (2)
Tja, experiment mislukt? Of toch niet?
Jelle heeft dus al vrij snel "in zijn broek geplast". Komt dat omdat het T-shirt te los zat, zodat hij het niet voelde? Of snapt hij het concept gewoon niet? Wie weet. Een voordeel was in ieder geval dat de luier het meeste opgevangen had en er maar heel weinig op de grond lag (en dus niet tegen de stoel). Het blijft dus wel schoner en in die zin werkt het experiment. Maar het is wel sneu om hem met een natte broek te laten lopen. Nadat het geval uit de wasmachine kwam heeft hij hem ook nog niet weer aan gehad. Ik ga hem denk ik eerst wat strakker maken.
Jelle heeft dus al vrij snel "in zijn broek geplast". Komt dat omdat het T-shirt te los zat, zodat hij het niet voelde? Of snapt hij het concept gewoon niet? Wie weet. Een voordeel was in ieder geval dat de luier het meeste opgevangen had en er maar heel weinig op de grond lag (en dus niet tegen de stoel). Het blijft dus wel schoner en in die zin werkt het experiment. Maar het is wel sneu om hem met een natte broek te laten lopen. Nadat het geval uit de wasmachine kwam heeft hij hem ook nog niet weer aan gehad. Ik ga hem denk ik eerst wat strakker maken.
Abonneren op:
Posts (Atom)
