Nieuw kussen

Behalve een paar kussens, heb ik ook twee schuim-rubber manden in huis. De honden vinden ze geweldig. Ze slopen ze niet, maar doordat ze er veel in liggen (en rollen en hangen en stoeien, etc...), raakt de bekleding los van de mand en uiteindelijk komen er gaten in. Ook braakt er wel eens eentje in en daar wordt zo'n mand niet frisser van. En wassen gaat niet met die dingen.
Nu er dus een aan het einde aan het raken is, was ik al eens aan het kijken naar iets dat wellicht beter schoon te houden is. Nu wilde het geval dat een vriend van me een nieuw hondenkussen over had. Het leek me wel wat, dus meteen maar meegenomen.
Tja, het staat er toch echt op "wooff". Maar wie nam het kussen als eerste in gebruik? Timber... Rare beesten die katten...

De strijd tegen blafconcerten

Al enige tijd ben ik bezig om de blafconcerten van mijn "lieve" vijftal in te dammen. Ze hadden namelijk de neiging om de deur er zowat uit te blèren als ze dachten dat we uit gingen. Dat is in een rijtjeshuis niet handig voor de relatie met de buren, zelfs als die heel makkelijk zijn. Dus ben ik een aantal maatregelen gaan treffen en ben ik bezig met het eruit trainen van het geblaf.

De allereerste maatregel was om, als ik uit het werk thuis kom, niet direct met de meute op stap te gaan. Dan hebben ze twee adrenaline-injecties in één: baas komt thuis én we gaan uit. Dat leidt tot zoveel opwinding, dat dat niet meer op een normale manier in te dammen is. Dus als ik nu thuis kom, krijgen ze even kort een aai en daarna plof ik snel achter mijn pc. Dat helpt, want dan gaan ze er maar gelaten bij liggen.

Dan ga ik na een half uurtje of zo alsnog met ze uit. Maar dan liggen ze behoorlijk op scherp, dus als ik dan maar één stap richting de deur doe (of ze denken dat) dan explodeert het spul alsnog. Om dat in te dammen heb ik nu een methode gevonden die aardig goed lijkt te werken: vanmorgen ben ik zonder één blafje met het spul op stap gegaan.
Doorgaans gaat de meute uit zijn bol als ik van de keuken richting de voordeur ga. In de keuken heb ik een pot met beloningsbrokjes staan. Daar pak ik nu een handje uit voordat ik naar de voordeur ga. Tja, en het zijn giga-vreters, dus dát willen ze niet missen. Ze blijven dan vol verwachting bij me en terwijl ik links en rechts wat uitdeel, loop ik rustig naar de deur. Ace kan dan nog wel eens wat ongeduldig zijn en toch wat blaffen. Hem hou ik nu wat bezig door een brokje onder de eettafel te gooien. Dat helpt slechts heel beperkt: als een kat duikt hij onder de eettafel-stoelen, tijgert naar de andere kant en staat binnen 5 seconde weer voor mijn neus. Oortjes gespitst, trappelende pootjes en een smoel van "ik lust er nog wel meer, hoor!" Ach, ja, weer 5 seconden gewonnen...

Maar de methode werkt wel. Doordat ze minder tekeer gaan, jutten ze elkaar ook minder op. Verder willen ze graag iets doen om een brokje te verdienen, dus dan laat ik ze netjes zitten. Makkelijk om de halsbanden om te doen en bovendien is een zittende hond doorgaans rustiger dan een rondlopende hond.

En zo zijn we allemaal blij: het tuig krijgt wat lekkers en ik heb de zaak rustig. Nu de gewoonte erin brengen dat ze rustig zijn en het aantal brokjes afbouwen, dan is het voor elkaar... hoop ik.

Op naar de top...?!

Deze zomer wordt Ace 3 jaar oud. Dat is de leeftijd waarop een beetje Belgische Herder reu zich een echte vent vindt en een gooi gaat doen naar een mooi plekje in de rangorde, liefst met zoveel mogelijk aanzien. Ace lijkt aan een opmars begonnen te zijn en hij is vol vertrouwen dat hij ver gaat komen...

Jelle en Ace gaan altijd al prima samen, maar recent zie je wel wat wijzigingen. Ace vindt Jelle nog steeds leuk, maar heeft erg weinig ontzag voor hem. Als hij zin heeft zit hij Jelle gewoon lekker te pesten. Recent zocht Ace iets of iemand om zijn stress op af te reageren en toen was Jelle de klos. Ace greep hem even stevig in zijn nek. Jelle deed niets terug en liet het gelaten over zich heen komen. Mijn conclusie: oeps, Ace is al boven Jelle gestegen in de rangorde...

Voorheen had Ace een heilig ontzag voor Sicco. Eigenlijk was hij zelfs een beetje bang voor hem, want Sicco heeft hem toen hij jonger was wel een paar keer flink de les gelezen. Daarna deinsde hij bijvoorbeeld direct terug als hij stond te snuffelen en Sicco kwam erbij. Tegenwoordig blijft hij gewoon naast Sicco doorsnuffelen. Ook daagt hij Sicco uit tot spelen en neemt dan krap-aan genoeg afstand in om een aanvaring met Sicco te voorkomen, Maar hij meet het uit op de millimeter en is de grenzen echt aan het verkennen!

Vandaag liepen we weer met de Borders in het bos. Dat zijn 3 reuen en een teef bij de 3 reuen en 2 teven van mij. De jongste Border reu is jong en heeft al tijden geleden met Ace afgesproken dat Ace de baas is. De twee oudere reuen zijn beiden meer dan tweemaal zo oud als Ace en staan in rangorde boven al mijn reuen. Dat vond Ace dus niet, want die ging de discussie met de een-na-oudste Border reu (Bear) aan. Dat werd een knokpartij. Zolang er niet meer honden zich mee gaan bemoeien laten we dat doorgaans gaan, want dergelijke schermutselingen zijn nodig om de rangorde binnen de groep te bepalen. Hoewel de Borders lichter in gewicht zijn, winnen ze het doorgaans van de Belgen, omdat ze meer overtuiging in hun acties leggen. Dit keer was Ace echter vol overtuiging en overrompelde Bear. Vervolgens drukte hij met zijn gewicht Bear tegen de grond en dwong hem om zo stil te liggen. Hij deed verder niets, maar hield Bear er letterlijk onder. Na enige tijd vond hij het genoeg liet Bear gaan. Grappig genoeg gedroegen beide zich daarna alsof ze respect voor de ander hadden. Maar Ace is dus weer een treetje gestegen op de rangorde-ladder. Of hij de volgende keer weer de kans krijgt om Bear te overrompelen is de vraag, maar hij zal het zeker weer proberen. Hij is duidelijk op weg naar de top...

Roedelgedrag

Met zo'n roedeltje van 5 zie je prachtige dingen!
Een dag of wat terug vonden ze een bal aan een touw in het bos. Die ging dus mee naar huis. Ik vond het niet goed dat hij mee naar binnen ging, dus hij ligt voor de voordeur. Als we dan gaan wandelen, gaat hij mee en komt ook weer netjes thuis. Dat doet die bal niet zelf, daarbij wordt hij een handje geholpen door het hondenvolk.

Vanavond nam Sicco de bal mee naar het bos. Dat is standaard: hij is als eerste buiten, is de roedelleider én tevens balgek, dus dat is duidelijk. Maar in het bos is hij toch wel afgeleid door de tevenplasjes, dus dan vergeet hij zijn bal wel eens. Kalish zit dan vaak op de loer en pakt de bal af, maar vanavond was het Ace. Hij is niet super balgek, maar wel een hebberd. Hij had de bal al vrij snel en paradeerde ermee door het bos: staart hoog, hij vond zichzelf een hele Piet. Op subtiele wijze is hij de laatste tijd aan het uittesten hoe ver hij kan stijgen in de rangorde en dit past dan goed in het plaatje.

Aan het eind van onze wandeling moeten de honden weer aan de riem. Ik sta dan stil en doe ze een-voor-een aan de riem. Ze komen dan meestal uit zichzelf al naar me toe. Ace stond naast me en ik deed hem aan de riem. Hij liet de bal vallen en verloor alle interesse. Tja, met de bal sjouwen op veilige afstand is één, maar zo aan de riem, waar je niet kunt uitwijken voor de grote baas, dat is nog net een stapje te ver voor hem. Daar waagt hij zich niet aan, dus liet hij de bal vallen.

Jelle snuffelde vervolgens aan de bal. Hij is erg balgek. Maar hij heeft vorig jaar bijna de tip van zijn oor verloren tijdens een confrontatie met Sicco en sindsdien is hij er klaar mee en weigert elke confrontatie. Dus Jelle laat het bij een enkele snuf en ziet verder af van de eigendomsrechten op de bal. Teveel risico.

Sicco stond er al die tijd bij alsof het hem niet interesseerde. Toen de andere reuen hun punt gemaakt hadden, keerde hij zich om, pakte de bal en zo gingen we naar huis... De rangorde is weer duidelijk!

Hoekje

Jelle houdt ervan om in een mand of in kleine hoekjes te liggen. Maar soms overdrijft hij toch echt... Op bijgevoegde foto is hij in een hoekje gekropen dat 52 cm diep is en 34 cm breed. Hoe verzint hij het! En dat terwijl er een lekker ligbedje voor ligt (waar hij met zijn natte lijf ook al op gelegen had).

Hij zat vervolgens zo klem in het hoekje, dat hij er zonder hulp niet meer uit kon komen. Ik weet of hij er nog een keer in gaat kruipen...

Dimmen!

Een beetje hond vindt het leuk om uit te gaan. Bij een Belgische herder gaat dat enthousiasme dan vaak gepaard met een vrolijk geblaf. En als je dan 5 van die mafkezen hebt, dan gaan ze tegen elkaar opbieden wie het hardste kan blaffen. En dan is het dus niet een optelsom van 5 blaffende honden, nee, het neemt exponentieel toe! Nu heb ik makkelijke buren, maar er zijn natuurlijk grenzen aan wat iemand tolereert en die wil ik liever niet opzoeken. Nog afgezien van het feit dat ik het zelf eigenlijk ook hinderlijk vind. En als je bijvoorbeeld op een zondag om 6 uur 's morgens vertrekt voor een wedstrijd, dan kan ik me voorstellen dat die blaf-herrie zeker niet gewaardeerd wordt. Op dat soort momenten geef ik de ergste herrieschoppers een snuitje om. Dat hielp eerst aardig tegen het blaffen, ze hielden beteuterd hun smoel. Maar nu ze er wat aan gewend zijn, proberen ze toch door te blaffen. Dat wordt dan wel gesmoord, dus die snuitjes werken goed als geluiddemper.

Maar het ging van kwaad tot erger. Van gekte begonnen ze elkaar ook te bijten. Vorige week was de grens van mijn eigen tolerantie bereikt! Toch eigenlijk te gek dat je als hondentrainer zo'n zooitje ongeregeld hebt! Dat moet toch anders kunnen!

Ik ben dus nu sinds een week bezig om ze onder appèl te zetten voordat we weg gaan. Dat gaat nog lang niet vlekkeloos, maar er is al duidelijk een verbetering te bespeuren. Ze moeten dus alle 5 zitten als ik mijn schoenen en jas aantrek. En ze moeten blijven zitten als ze een voor een de halsband om krijgen. Door het zit-commando wordt hun opwinding getemperd, waardoor ook het blaffen meestal stopt. Ace wil zittend ook wel eens blaffen, maar doorgaans krijg ik hem dan toch wel stil.
OK, ze doorbraken constant het commando, zodat ik het wel 100 keer moest herhalen. Maar gaandeweg de week begonnen ze het nieuwe systeem te snappen en hoefde ik nog maar 50 keer zit te zeggen. Dus als we zo doorgaan komt er een moment dat ik het nog maar één keer hoef te zeggen. En... ze zijn aanmerkelijk stiller! Geen idioot gedoe meer, geen gebijt, gewoon redelijke rust.

Dus zo gaan we dan voortaan de boel aanpakken. Voorlopig zal ik de snuitjes op de vroege ochtenden nog nodig hebben, maar er komt een tijd dat ook dat niet meer hoeft (hoop ik). We gaan het meemaken...

Geslaagd!

Al jaren ga ik eens in de 5 weken speuren in Heemskerk bij de SpeurInstructieSchool van Cor Oldenburg. Dat is dan praktijkspeuren, waarbij je door een bosrijk duingebied tussen wandelaars, fietsers etc. door speurt. Iemand loopt daar een stuk weg en je hond moet proberen hem terug te vinden. Hij mag dat op zijn geheel eigen wijze doen, zolang het doel maar bereikt wordt. Ik vind het een geweldige manier van speuren, waarbij de natuur van de hond prachtig tot zijn recht komt en waarbij je echt moet samenwerken met je hond en zijn subtiele lichaamstaal goed moet lezen.

Vorige keer had Cor al eens aangegeven dat ik wel eens toe was aan een examen met Ace en wellicht ook met Dasha. Ik was dat met hem eens en ging ervan uit dat we daar dan zo langzaamaan naar toe zouden werken.

Vanmorgen ging ik weer speuren. We begonnen met Ace. Al even tevoren was de zoon van Cor weggelopen. Hij had een lap op het veld achtergelaten en van daaruit ging ik met Ace beginnen. Ik liet hem ruiken aan de lap en wilde hem aanzetten tot speuren. Hij is nog niet zo vaak vanaf een lap gestart en vond het eerst wel moppig om er een trekspelletje mee te beginnen. Ik moest er wel wat om lachen. Uiteindelijk ging hij enigszins rommelig op zoek naar het spoor, vond deze en volgde dat het bos in. Hij liep lekker vlot over de dikke laag platgetrapte sneeuw. Ik volgde hem zo vlot mogelijk, maar moest hier en daar wel wat voorzichtig lopen om niet uit te glijden. Een paar keer vond Ace het nodig om zijn poot op te tillen tegen een boom, maar liep verder met een hoge staart en een kwispel van "kijk mij eens lekker bezig zijn". Op een kruising liep hij even fout, maar dat was hem aan te zien. Ik haalde hem terug en hij pakte daarna vlot het spoor weer op. Cor liep al die tijd zonder iets te zeggen achter me aan. Doorgaans babbelen we af en toe wel wat, dus ik had al zoiets van "goh, het lijkt wel een proef-examen". Maar het ging lekker, dus ik richtte me op Ace. Hij dook langs het pad met zijn neus in de sneeuw en kwam er met een stukje bezemsteel uit tevoorschijn. Dat zijn de voorwerpen die af en toe op het spoor achtergelaten worden en die de hond dan moet vinden. Ik prees Ace de hemel in, nam het voorwerp aan en gaf hem wat lekkers als beloning. We vervolgden het spoor en kwamen na enige tijd op een dubbele driesprong. Dat is dus eigenlijk bijna een lange open plek waar 6 wegen bijeen komen. Ace liep eerst overtuigd de kruising over, ging een pad in en was vervolgens het spoor kwijt. Ik haalde hem terug en begon te cirkelen over de kruising. Zo kun je hem ergens het spoor laten kruisen, zodat hij het weer op kan pakken. Cor stond nogal in de weg, waardoor Ace telkens afgeleid was ("Hé, jij ook hier? Wat leuk!"). Eerst zei Cor niks, maar omdat ik wat aan het prutsen was, kon hij het niet laten hier wat van te zeggen. Na nog enig gepruts van mij en wat kritische kanttekeningen van Cor wist ik Ace toch weer op het spoor te krijgen. Hij vervolgde zijn weg en vond bijna direct weer een voorwerp, dat verstopt was in de sneeuw. Knappe kerel! We vervolgden onze weg verder zonder veel problemen en vonden uiteindelijk Cor's zoon aan het eind van het spoor.
Daar kwam Cor nog eens terug op mijn gepruts op die dubbele driesprong. Hij legde uit wat er fout ging en hoe ik dat anders had moeten doen (overigens heel leerzaam!).
Vervolgens zei hij: "Ja, dat was jammer, want je hebt zeker wel begrepen dat dit een examen was...". "Dus toch!" flitste door mijn hoofd, maar ik zei "uhh, jahaa.... ben ik nou gezakt?". "Nou nee, maar je hebt 15 punten laten liggen en dat is jammer". Dus ik was geslaagd?! Ja, met 43 punten van de (ik geloof) 66. Ik bleek ook nog wat puntjes verloren te zijn door het gemarkeer van Ace, het tweemaal laten ruiken aan de startlap en nog wat details.

Maar Ace was dus geslaagd voor zijn opstap-diploma. Daarvoor moet een spoor van 20 minuten oud en 1100 meter lang met twee voorwerpen uitgewerkt worden en dat had hij dus goed gedaan. Een aangename verrassing en mooi kerstcadeautje zo op de vrijdagmorgen! Toen daarna Dasha ook nog heel goed liep te speuren (weliswaar geen examen) kon mijn dag niet meer stuk. Ace mag door naar Level 1, waarvoor hij een 45 minuten oud spoor van 2km lang met twee voorwerpen moet uitwerken. Gaat vast lukken met mijn ventje!