De deuren kunnen weer dicht

Een paar maanden geleden ben ik overgestapt naar een andere internet-provider. Doordat ik van ADSL naar de kabel ging, stond de router ineens in de huiskamer en niet meer in de meterkast. Maar ja, mijn internet-kabel van mijn PC kwam in de meterkast uit, dus moest er een kabel tussen de huiskamer en de meterkast komen. Op zich geen probleem, gewoon even onder de vloer door. Ik woon echter in een wijk met zeer slechte afwatering, dus toen ik het luik naar de kruip-ruimte open trok, keek ik neer op één groot wateroppervlak. OK... dan maar even wat anders verzinnen en die kabel in de zomer aanleggen, als het daar beneden droog is...
En zo kwam het dat een aantal maanden lang een kabel door mijn huiskamer liep, door de deur naar de gang en dan met tape boven de WC langs naar de meterkast. Hierdoor konden de gangdeur en de meterkastdeur niet dicht en dat is onhandig met 5 honden en 2 katten. Dus had ik wat constructies bedacht, waardoor die beestenboel tegengehouden werd. Maar het bleef onhandig en het begon me steeds meer te irriteren.
Nu deed zich vanavond de gelegenheid voor om iets aan het probleem te doen. Ik kon dat namelijk niet zelf, want ik durf niet in een kruip-ruimte. Niet omdat het er klein is, dat scheelt me niks, maar ik ben bang voor spinnen en die zitten er in overvloed. Ik had reeds een collega bereid gevonden om de spinnen te trotseren en de kabel voor mij aan te brengen. Hij had vanavond tijd, dus we zijn aan het klussen gegaan. Eerst maar even het hondenspul de tuin in, want die zijn bloed-nieuwsgierig en lopen alleen maar voor je voeten. Ze vonden het best, want in de tuin liggen een aantal gerookte botten...
En toen aan de slag en dat kostte toch nog best veel tijd, want:
1. ik heb vloerverwarming, dus je kunt niet lukraak een gat in de vloer boren.
2. door een dragende muur moest je in de kruipruimte nog een flinke omtrekkende beweging maken.
3. het bleek nog niet heel erg droog te zijn in de kruipruimte...
4. allerlei bekistingen en isolatiemateriaal in de kruipruimte zorgde ervoor dat het geboorde gat niet direct toegankelijk was om een kabel door te voeren.
5. dan had ik het hondenspul uit de weg, maar toen vond mijn 17-jarige kat het nodig om de kruip-ruimte te gaan verkennen...hoe ouwer hoe gekker...

Maar goed, uiteindelijk is alles gelukt en werkt internet weer. En: de deuren kunnen weer gewoon dicht. Grappig is, dat ik zo'n tweede natuur ontwikkeld heb om de deur niet dicht, maar op een haakje te doen (omdat de kabel dan zou kneuzen), dat ik een aarzeling in mezelf moet overwinnen om de deur daadwerkelijk dicht te doen. Ik neem aan dat ik dat in een paar dagen kwijt ben.

Het is weer stil

De laatste tijd begon mijn computer steeds luidruchtiger te worden in de zin van een flinke achtergrond-brom. Laatst wilde hij een keer niet opstarten en gaf allerlei alarmerende piepen. Bij herstarten was het gelukkig weer OK. Maar gisteren had de achtergrond-brom toch wel erg dubieuze vormen aangenomen. Iedereen met huisdieren weet dan wel hoe laat het is: de stofzuiger moet door de pc.
Vandag heb ik dus maar eens de stoute schoenen aangetrokken en de computer ontkoppeld. Ik heb deze nu een jaar en hij is nog nooit open geweest. Het was dus even zoeken hoe dat werkte, maar Dell heeft dat prima in orde, er hoeft zelfs geen schroevendraaier aan te pas te komen.
Tja, en wat je dan aantreft zou in een spookhuis niet misstaan! Wat een stof, haren en vlokken, zeg! Ik heb alles zo goed en zo kwaad als het ging schoongezogen. De ventilator kon ik niet helemaal goed bij komen, die zou je daarvoor los moeten maken en dat ging me toch iets te ver.
Toen de boel weer in elkaar zat heb ik alles weer aangekoppeld en toen de computer opgestart. Wat een verschil, zeg! Het is weer helemaal stil! Ik was helemaal vergeten dat hij zo stil hoort te zijn. Toch maar wat vaker de stofzuiger erdoor halen...

Hond kwijt

Gisteren was ik een van mijn honden kwijt. Gewoon in huis.
Hoe kan dat nou?
Ja, dat dacht ik ook, maar ik telde er toch echt maar vier. Nummer vijf was weg. En dat was Kalish. Weliswaar de kleinste van het spul, maar toch nog goed voor zo'n 58 centimeter en ruim 19 kilo. Je zou toch zeggen dat je dat niet zomaar kwijt raakt.
Ik wist zeker dat ze binnen moest zijn, dus ging ik op zoek door het huis. Ik keek nog eens extra in de huiskamer of ze niet gewoon lekker op de bank lag. Nee. In de gang dan? Nee. Boven? Nee, dan zou ze direct komen als ik riep en ik kreeg geen reactie. In het berghok? Daar staat mijn wasmachine en ik was er geweest. Vaak lopen de honden dan achter me aan. Dan stuur ik ze er weer uit, maar ik kon er natuurlijk eentje over het hoofd gezien hebben. Maar nee, daar was ze niet. In de tuin? Nee, de deur was niet open geweest, dus dat kon niet. Was ze echt niet in de huiskamer? Nee. Echt niet in het berghok? Nee. Niet onder mijn bureau? Nee. Echt niet boven? Nee. Nou ja! Je kunt toch niet zomaar een hond kwijt zijn!
Toen herinnerde ik me dat ik wel een raar geluid uit de gang had horen komen. Ik had eerst gedacht dat het een van de katten was, maar het was wel een raar soort krabgeluid geweest, te hard voor een kat. En het kwam niet echt uit de gang, maar wel beneden. Daar is ook het toilet. Ze zou toch niet in het toilet zitten? Dat zie je toch als je de deur dicht doet?! Toch maar even gekeken en ja hoor, daar kwam madam enigszins beduusd tevoorschijn. Was dat kleine ding dus achter mijn rug de WC in gepiept! Het moet niet gekker worden...
Maar goed, toen waren er weer vijf, dus alles was weer compleet.

Alweer 2 jaar

Mijn kleine ventje en zijn nestgenootjes zijn alweer 2 jaar oud. Wat gaat de tijd snel! Ik zie hem nog zo door de werpkist toeren. Met zijn gekke hoofd. Niet parallel en te weinig stop. Raar hoofd... maar wel een geinig kereltje. En toen kwam dat moment waarop ik zag dat hij duidelijk anders was dan zijn broertjes en zusjes: super gericht op mensen. Al veel eerder liepen hij en een van zijn broers constant achter ons aan, maar op dat ene moment knalde hij er door zijn gedrag bovenuit en wist ik: jij bent het.
En zo bleef hij bij mij. En wat een raar kereltje is hij: zo wriemellig, zo'n aandachttrekkertje, geen show-hond volgens de rasstandaard, maar wat een super-uitstraling! Hij doet me vaak aan Sil (een van mijn eerste honden) denken. Dezelfde flair en dezelfde levenshouding "lang leve de lol" en ook hetzelfde zachte karakter en dezelfde aanhankelijkheid. Maar daar houdt de vergelijking op, want Ace is uniek (net zoals Sil uniek was).
Hij is geboren voor de agility, daar ligt zijn hart. Voor de rest is hij wisselend. Het ene moment denk je "hij heeft duidelijk te weinig focus op zijn werk", het andere moment denk je "jé, wat is hij goed!". Ja, dat is Ace. Een hondje van uitersten. Wat een geduld eist hij van je. Maar dwingen gaat bij hem niet en hij is te slim om in trucjes te trappen. Je moet dus met tact en beleid te werk gaan. En dat werkt: zonder volledig afhankelijk te zijn, hangt hij sterk aan me. We vormen een team. Een beetje raar team, maar toch.
Begin dit jaar werd zijn werken ineens wat serieuzer en kwam er meer rust in hem. In twee maanden tijd haalden we G&GB, G&G1 en VZH. En hij kan nog veel meer! Maar alles op zijn eigen tempo.
Ja, Ace is een gek ventje... Maar o zo leuk! En alweer 2 jaar...wat gaat de tijd snel...

Metaal apport

Ik ben Ace aan het leren om het metaal apport terug te brengen. Hij vindt het niks. Maar hij is gek op worst en dat brengt hem dan toch wel aan het twijfelen. Net als zijn moeder, die vindt metaal ook niks. Maar Dasha leerde dat metaal apport gelijk staat aan veel kaas eten. Ja, en dát kan ze niet weerstaan, dus brengt ze, zelfs met plezier, het metaal apport terug. Altijd maar één keer en dan een flinke hoeveelheid beloning, niet van dat benauwde. Gewoon een hand met 10 kaasblokjes erin. Dan heb je een evenwicht, of eigenlijk niet, want de balans slaat door naar de kant van "apporteren en kaas scoren". En dat is precies wat je wilt. En het is zogezegd een win-win situatie: de hond zijn zin (veel kaas) en jij je zin (metaal-apport).
Ace moet dat nog een beetje leren, hij aarzelt nog. Ik hou hem dan een hand worst voor en probeer hem ertoe aan te zetten om het metaal op te rapen. Dat doet hij nog niet. Wel doet hij nu na twee keer trainen zijn bek open en laat het blok erin leggen. Hij gaat er zelfs wat met de bek heen en spuugt hem niet direct uit. Hij weet: dat vieze ding moet in mijn bek, dan krijg ik worst. Maar de weegschaal slaat bij hem nog door naar "niet apporteren en dan maar geen worst". Misschien moet ik bij hem ook maar met kaas aan de gang. Als hij op zijn moeder lijkt (en dat doet hij op veel punten), dan kan hij dat niet weerstaan en heb ik in no time dat metaal apport erin. Want in één ding lijkt hij zeker op zijn moeder: hij is bloed-slim!

Scherven...

Gisteren liep ik de hal in om mijn schoenen aan te trekken voor het dagelijkse rondje met de honden. Niks bijzonders. Maar de meute is dan altijd direct hyper "joepiieeh, we gaan uit". Ze staan dan te stuiteren en te springen en te keffen. Dan hoor ik wel eens mijn staande schemerlamp rammelen, want door het gedoe van de meute schuift een schuimrubber mand dan tegen de lampaan. Die heeft een zware voet, dus blijft wel staan. Maar de 10 armen met kleine lampjes erop willen dan wel eens wat schudden en rammelen.

Gisteren hoorde ik geen gerammel, maar ik hoorde wel een boel glas op de plavuizen kapot vallen... ??? ... Zou de lamp omgevallen zijn? Dat kan haast niet... Ik ging kijken en zag een ravage van wit glas. Er bleken 3 van de 10 kelkjes onthoofd te zijn. De glazen kapjes lagen in stukken door mijn hele kamer heen. De lamp stond nog gewoon overeind... Hoe dit nou gekomen is weet ik niet, wellicht stonden de kelkjes al op scherp doordat ze wat los gerammeld waren?

Met enig gevloek heb ik de meute even in de bijkeuken opgesloten en heb het glas opgeruimd. En dat lag dus overal: van voor tot achter in de kamer, in twee hondenmanden, op de bank... Toen maar het geplande rondje gelopen en na afloop naar de winkel om te kijken of de kapjes bij te bestellen zouden zijn. "Nee mevrouw, die zijn niet bij te bestellen". Shit... "Maar misschien hebben we er nog een paar in het magazijn". En laat ik nou mazzel hebben, ze hadden er nog twee ergens in een rommeldoos. Zelf had ik ook nog een reserver-kapje, dus nu is de lamp gelukkig weer compleet. Maar ik moet de lamp maar in de gaten blijven houden dat de kelkjes niet los komen te zitten, want een tweede keer gaat het niet meer lukken om de boel weer heel te krijgen.

Een roedel: ingewikkelde en interessante verhoudingen

Vlnr: Jelle, Kalish, Ace, Dasha, Sicco



Elke hond heeft zijn eigen, unieke karakter. In een roedel zie je dat nog extra duidelijk. Je ziet dan ook hoe elk individu zich tot de ander verhoudt. Daar kun je een boek over schrijven! Ik zal een korte schets geven van mijn roedel.

De mannen.
Sicco is niet de oudste, maar wel de roedelleider. Sinds hij niet meer kan sporten en ook nog zijn geliefde baas verloren is, heeft zijn zelfvertrouwen een enorme deuk opgelopen. Hij worstelt met zichzelf en heeft daardoor moeite met zijn rol als roedelleider. Hij probeert dit te compenseren door niks te tolereren van de andere reuen. Ze moeten een eerbiedige afstand tot hem houden.
Jelle snapte dat eerder nooit, maar is inmiddels door schade en schande wijs geworden. Hij begrijpt het nog steeds niet echt (hij is enigszins contact-gestoord), maar heeft zichzelf aangeleerd om afstand van Sicco te houden.
Ace snapt de hondentaal heel goed en is heel fijngevoelig. Maar Ace is erg druk en dat werkt bij Sicco als een rode lap op een stier. Sicco gromt dan en daardoor wordt Ace zenuwachtig en nog drukker. Kortom, die twee liggen elkaar niet. Maar Ace is erg handig in de hondentaal en weet een conflict bijna altijd te voorkomen. Hij zal ook nooit dicht in de buurt van Sicco komen.
Ace en Jelle liggen elkaar juist erg goed. Jelle wordt door de rest van de roedel (reuen en teven) niet serieus genomen, ze kijken niet naar hem om. Maar Ace trekt daarentegen erg naar Jelle toe. Als ik ze aan de riem heb, loopt hij graag naast Jelle, likt hem dan ook de bek en loopt gezellig tegen hem aan. Ik denk dat Ace aangetrokken wordt door de rust van Jelle, dat werkt bij Ace rustgevend. Jelle op zijn beurt vindt het wel best. Hij is erg intolerant naar vreemde honden, maar van zijn eigen roedel accepteert hij nagenoeg alles. OK, als Ace hem bijna ondersteboven loopt wordt hij boos (en terecht) en Ace snapt dat heel goed. Maar als Ace zo dicht tegen hem aan komt lopen, vindt hij dat prima.

De meiden.
Toen Kalish haar intrede deed, werden Dasha en zij dikke vriendinnen. Dat werd enigszins verstoord na de komst van de puppen. Dat had niet zozeer met de puppen te maken, Dasha was al lang blij dat Kalish hielp om het nestje op te voeden. Maar de twee boys die bleven, dreven enigszins een wig tussen de twee meiden. Als de twee meisjes wilden spelen, eisten de boys het spelletje op. Tegelijkertijd werd Kalish volwassen en groeide haar zelfvertrouwen. Vooral toen de beide dames laatst tegelijk loops waren, zag je de concurrentie. Dasha is te zacht om Kalish echt de wacht aan te zeggen,maar ze laat zich toch ook niet echt de kaas van het brood eten en is nog steeds ranghoogste teef. Kalish is ook vrij zacht, maar in relatie tot Dasha niet en ze pakt haar voordeel waar ze kan. Beide dames hebben echter weinig trek om ruzie met elkaar te krijgen, dus ze houden het doorgaans op wat schermutselingen. De vriendschap die er eerder was, is verdwenen, maar rivalen zijn ze ook niet echt. Het zijn eigenlijk echte meiden: ze hebben een wat dynamische relatie.

Boys versus girls.
Sicco is een echte gentleman. Hij zal een teef nooit iets doen en laat ze volledig over hem lopen. Sicco en Dasha hebben duidelijk een band en Sicco is naar Dasha toe nog veel toegeeflijker, ze mag echt alles. Dasha voelt zich bij Sicco duidelijk heel erg op haar gemak. Kalish daarentegen heeft helemaal niks met Sicco en ook niet met Jelle. Met Ace heeft ze wel een band, maar Ace is buitenshuis te ruig voor haar, daar kan ze niet tegen op. Dus mijdt ze Ace buiten, ze is er zelfs een beetje bang van. Maar binnen spelen ze vaak met elkaar. En als Kalish buitenshuis op "strooptocht" gaat, is Ace haar trouwe volgeling.
Zoals gezegd staat Jelle een beetje buiten de groep. De meiden trekken zich niks van hem aan en hebben totaal geen band met hem. Behalve ... als ze op het hoogtepunt van de loopsheid komen, dan gaan ze allebei juist Jelle uitdagen... Rare meiden...
Ik weet niet of Ace en Dasha zich realiseren dat ze zoon en moeder zijn. Ace gebruik (misbruikt) Dasha om zijn spanning op af te reageren. Als hij stress ervaart of als hij gewoon teveel energie heeft en die kwijt moet, dan duikt hij op zijn moeder en gaat aan haar kraag trekken. Dasha vindt dat niet leuk, maar laat het doorgaans gelaten over zich komen. Als het te erg wordt, valt ze uit. Maar dat maakt geen enkele indruk op Ace, want ze bijt niet echt door. En tot overmaat van ramp gaat Kalish dan vaak misbruik maken van de situatie om ook nog eens lekker Dasha in de kraag te vatten. Met twee idioten aan haar kraag staat Dasha volkomen machteloos en ik moet haar dan ook regelmatig redden. Dat is meestal aan het begin van de wandeling. Daarna is Ace nog wel eens wat aan het klieren, maar Kalish houdt zich dan meestal gedeist. Want als ze zich er wel mee zou belmoeien, loopt ze het risico dat Ace zijn geklier op haar richt...

Ja, het is een ingewikkelde bedoening, zo'n roedel. Maar wel heel leuk en intrigerend!