Speurneuzen in actie

Omdat het in de planning ligt om met beide dames in maart mee te doen aan een Speurhond-examen, moet er even flink geoefend worden. Ik had vandaag twee sporen neergelegd. Drie uur later kwam ik ze uitwerken.

Dasha begon met een lang stuk over gras, dan door de ingang van het grasveld naar de berm toe. Daar stond een flinke wind en er lopen nog wel eens mensen. Ze had wat moeite en wilde het grasveld op naar het bos. Dat doe ik meestal, maar nu dus niet. Uiteindelijk vond ze haar weg door de berm, waar ze meteen op een voorwerp stuitte, dat ze goed verwees. Vervolgens ging het door de berm, dan door een greppeltje naar het bos, langs het bos en dan een stukje verder weer terug door de greppel de berm in en 5 meter verder weer terug door een greppeltje een grasveld op. Met hier en daar wat zoeken vond ze haar weg en verwees het voorwerp in het grasveld netjes. Hierna ging het weer terug richting de bosrand, waar ze het moeilijk had om haar weg door de laag rotte bladeren te vinden. De haakse hoek van het bos af het veld op pakte ze keurig en even later de volgende hoek en even later het voorwerp ook. hierna ging het een stuk rechtuit en dan een flauwe bocht naar de hoek van het bos. Die pakte ze perfect. Er lopen nogal eens mensen langs het bos en ze haperde daar ook heel licht, maar pakte vervolgens perfect het juiste spoor. Om het bos heen kwam er even later weer een haakse hoek van het bos af, die ze ook perfect pakte. Kort erop moest ze weer naar rechts, maar die bocht overliep ze volledig. Met wat zoekwerk vond ze hem uiteindelijk, maar had veel moeite met de laatste strek. Uiteindelijk vond ze wel haar verdiende beloning.
Ondanks hier en daar wat zoeken vond ik toch dat Dasha het erg goed gedaan had. Ze begint steeds meer overtuiging te krijgen van haar eigen kunnen. Een blaffende hond en wat wandelaars leidde haar even af, maar ze ging direct weer door het met spoor, iets dat een jaar geleden veel lastiger geweest zou zijn. Ze gaat supergoed vooruit, mijn meisje!

Vervolgens was Kalish aan de beurt. Inmiddels was een familie met 4 kinderen over het gras aan komen lopen. Er is daar een wandelroute, die ze volgden. Ze doorkruisten het spoor van Kalish minimaal 1x, maar ze liepen nogal breed en kunnen heel goed het spoor op meer plaatsen geraakt of gekruist hebben. Mooie verleiding, maar wel heel moeilijk voor mijn meisje!
Kalish begon op een berm langs de weg. Ze verwees het eerste voorwerp netjes en vervolgde haar weg. Even later ging het haaks richting de asfaltweg, die ze over moest. Met enig zoekwerk vond ze dat toch nog vrij makkelijk en vervolgde haar weg langs de bosrand. Daar lag weer een voorwerp, dat ze keurig verwees. Even later kwam er een haakse bocht van de bosrand af, die ze prima vond. Midden op het grasveld ging het weer met een haakse bocht opzij en even later met een haakse bocht weer terug naar de bosrand. Kalish pakte dit prima op. Na een lange strek langs de bosrand vond ze weer keurig een voorwerp. Hierna ging het haaks van de bosrand af en daar werd het spannend, want daar kwam ze in de buurt van de wandelroute. Daar bleek niets van, want ze pakte de hoek midden op het grasveld prima op en vond even later het voorwerp. Bij de hoek waar het spoor de wandelroute kruist was ze wel even iets afgeleid, maar dat was minimaal en ze vervolgde keurig het juiste spoor. Dit liep weer terug over de asfaltweg en dit keer had ze dat snel te pakken. Lang de bosrand ging het nog een klein stukje verder, waar vervolgens het eindbakje met beloning lag.
Kalish speurt nog niet zo lang op dergelijke oude sporen en heeft ook nog weinig ervaring met verleidingssporen en obstakels zoals wegen. Ik was dan ook zeer tevreden met haar prestatie. Wat kan dat kleine ding speuren!

Met een zeer tevreden gevoel heb ik de rest van de meute uit de auto gelaten en nog even lekker een wandeling met ze gemaakt.

Vuilnisbak-perikelen

Ik denk dat het alweer driekwart jaar terug is dat Ace ontdekte hoe hij de klep van de vuilnisbak omhoog kon doen. Ik vind hem vaak trekken hebben van een van mijn eerste Groenendaelers Sil. Ook in dit geval. Die wist de klep ook open te doen, maar toen ik de greep richting de muur draaide was het probleem verholpen. Dus dat deed ik ook bij Ace en inderdaad, probleem verholpen.

Alweer bijna een half jaar geleden deed Caspian, mijn rode Maine Coon, zijn intrede. Hij was toen al bijna 7 maanden oud, dus al een stevige kerel. Maar wel jong in de kop en jonge katten hebben de neiging om full-speed door het huis te racen. In zijn run van kamer naar bijkeuken kwam Caspian dan de vuilnisbak tegen. De snelste manier om die hindernis te nemen was: dr'op en dr'over. Maar ja, 5 of 6 kilo in volle vaart... Gevolg was dat de bak regelmatig omver ging. Vervolgens stonden er genoeg zwarte vriendjes klaar om de troep "op te ruimen". Dat probleem heb ik verholpen door twee bakstenen onderin de vuilnisbak te leggen. Dat helpt prima, want sinds die tijd gaat het ding niet meer omver. Dit uiteraard tot ongenoegen van de zwarte meute.

Tja, dan denk je dus: hoofdstuk vuilnisbak is afgesloten. Maar nu hebben Ace en Kalish ontdekt dat de katten af en toe een brokje morsen. Dat valt dan vaak naast of achter de vuilnisbak, want de katten krijgen ernaast eten. Ze duiken dus regelmatig in de hoekjes en kiertjes om die brokjes te vinden. Ace overdrijft dat dan natuurlijk en duwt met zijn wroetneus de vuilnisbak nog wel eens van zijn plek. Caspian doet dapper mee, doordat hij zijn balletje nog wel eens achter de in die hoek staande obstakels mept en dan alles opzij probeert te schuiven om er weer bij te kunnen. Als ik aan het werk ben, hoor ik dus regelmatig wat schuifgeluiden.

Vanmiddag hoorde ik weer gerommel en het schuiven van de vuilnisbak. Niks alarmerends dus. Maar op een of andere manier klonk het toch anders, dus ik ging maar eens poolshoogte nemen. Ik trof Ace aan met de nodige rommel die hij uit de vuilnisbak gehaald had. Door het verschuiven van de bak, had hij zijn neus weer in de handgreep kunnen zetten en dus de klep weer kunnen openen. Ondanks dat het een heterdaadje was en hij te midden van de troep stond, keek hij me met een wel héél erg nadrukkelijk onschuldig hoofd aan: "Ikke? Ik doe niks hoor" Ondertussen hingen er wat onduidelijke flarden aan zijn bek en stak een stuk van de stokbroodzak tussen zijn tenen uit. Tja, dan moet je moeite doen om een glimlach te onderdrukken. Met een gespeelde "foei" plukte ik de troep van zijn bek en tenen af en stuurde hem weg. De rommel viel gelukkig mee. Ik heb de bak weer op zijn plek gezet.

Dezelfde middag, een uurtje later, hoorde ik de vuilnisbak weer behoorlijk schuiven. Met een brul "Ace!" vloog ik er heen, maar de vogel was al gevlogen. Er was nog niks aan de hand, maar ik zal de komende tijd goed moeten opletten. Als ik dit niet in de kiem smoor, zal ik een andere vuilnisbak moeten kopen en daar heb ik geen zin in!

Genoten

Ik ben altijd wel blij met mijn zwartjes, maar er zijn dagen dat ik er extra van geniet.

Vanmiddag had ik een spoortje voor Dasha neergelegd. Vanavond, ruim 3 uur later, ging ik het uitwerken. Ik had er niet veel vertrouwen in, want het was geen mooi grasveldje en voor mijn idee best moeilijk. Zoals gewoonlijk was Dasha weer heel blij dat ze mocht speuren. Het plezier dat dat meisje heeft maakt het voor mij al een genot om met haar te gaan speuren! Voordat ik bij de aanzet was, had ze de geur al te pakken. Ze werkte het spoor vervolgens verrassend goed uit, dus ik was supertrots en helemaal blij met haar. Dasha was ook blij, maar iets minder, want het was maar een kort spoortje en ze had duidelijk zin in meer...

Vanavond had ik agility training met Ace en dat is eigenlijk altijd al een genot. Wat een inzet heeft dat kereltje! En wat is hij goed! Zo strak op de raakvlakken en zo goed in de insteek paaltjes! De fouten waren bijna 100% mijn fouten. En als Ace de fout in gaat, is dat in de volle overtuiging dat hij goed bezig is. Want Ace kent maar één manier van agility doen: zo snel en zo goed mogelijk. Wat een kanjer!

Thuisgekomen geniet ik nog even na van de prestaties van mijn zwarte vriendjes. Wat is het toch geweldig om met ze bezig te zijn!

Een prima speurdag

Vanmorgen ben ik weer in Heemskerk wezen praktijkspeuren met Dasha en Ace. Ace is de laatste tijd niet echt in vorm met het speuren, zowel sport- als praktijkspeuren. Hij is erg afwezig en heel snel afgeleid. Ik weet niet precies waarom, het enige dat ik kan verzinnen is dat hij agility veel leuker vindt en dus bij zichzelf denkt: "Waar zijn de toestellen..?".
Vandaag liep Cor het spoor uit en liepen een instructeur en een leerling-aspirant-instructeur met mij mee. Ace mocht beginnen. Ik hield er rekening mee dat het niet zo goed zou gaan, zeker niet nu er ook nog eens twee mensen meeliepen, want daar reageert Ace de laatste tijd heel sterk op. Daar moet hij in principe tegen kunnen, dus ik vond het geen bezwaar. Maar het speelt wel mee in je inschatting van wat je kunt verwachten.

Ace begon tot mijn verbazing zeer voortvarend en zeer geconcentreerd. Hij had een swing in zijn staart die plezier en zelfvertrouwen uitstraalde. Het eerste stuk ging over een pad met veel herfstbladeren. Dit stuk is voor de honden altijd lastig, maar hij liep zeer zelfverzekerd door. Het was al vrij druk, maar hij liet zich door de wandelaars, mountainbikers en Nordic Walkers niet van de wijs brengen en ging rustig verder. Hij liep perfect, vond de voorwerpen en loste een aantal lastige situaties zelfstandig op. Ik was erg trots op hem! Op het eind werd zijn concentratie wat minder, maar wat wil je ook na een heel uur!

Dasha mocht hierna haar kunnen tonen. Zij is de laatste tijd erg goed bezig en maakt veel vorderingen, dus van haar had ik een hogere verwachting. Maar Dasha is Dasha, dus je weet het nooit zeker. Ze was echter in dezelfde goede stemming als Ace. Haar start was lastig, want vlak ervoor was er een wandelaar het pad in gegaan en die liep dus zo'n 15 meter voor haar. Dat vindt Dasha doorgaans heel vreemd en meestal is ze dan heel erg afgeleid. Nu viel het heel erg mee, ondanks dat ze net met het spoor begon en er dus nog helemaal in moest komen. Dat ze het goede spoor volgde bleek toen de wandelaar op de verharde kruising rechtdoor ging en Dasha terecht linksaf ging. Ook daar was het voor haar weer niet makkelijk. Enerzijds is dat een verharde weg, wat al moeilijker is, anderzijds liep er weer iemand voor haar uit. Ook deze persoon negeerde ze. Ik was trots op haar! Ze pikte het goede pad het bos weer in. Daar had ze een paar lastige stukken met wat back-tracks en voorwerpen. Ze loste alles prima op, zelfs op een kruising waar een groep Nordic Walkers haar tegemoet kwamen.
Op een gegeven moment kregen we van Cor door dat er runderen op het pad lagen, maar dat we daar langs konden. Toen we op dat punt aan kwamen, zagen we twee levensgrote Heckrunderen midden op het (vrij brede) pad. De ene stond, de andere lag. Oeps, wat zijn die beesten groot en wat een enorme horens staan er op hun kop! Dasha begon van schrik wat te sputteren. De runderen bleven onbewogen liggen. Ik bedacht me dat ze zo niet los in een recreatiegebied zouden lopen als ze gevaarlijk zouden zijn. Dus na een lichte aarzeling pakte ik Dasha heel kort bij de lijn, nam haar rechts van me en liep aan de rechterkant langs de runderen. We liepen op zo'n 1,5 meter langs en dan zijn die beesten nóg groter. Dasha sputterde nog een keer, maar ik hield haar strak naast me en liep tussen haar en de runderen, dus dat vond ze dan blijkbaar toch wel veilig genoeg om geen groot alarm te slaan (ik moet er niet aan denken wat die runderen dan gedaan zouden hebben). Toen we ze een meter of 5 voorbij waren liet ik de riem weer vieren. Tot mijn verbazing pakte Dasha het spoor direct weer op! Ze moest wel even de stress van zich afschudden en was nog even afgeleid, omdat er iets meer opzij op een parallel-pad nog zo'n rund lag. Maar ze pakte het spoor toch op en liep verder. Wat een top-dag had mijn meisje!

En zo is het iedere keer weer een verrassing hoe het zal gaan. Maar vandaag was het een zeer aangename verrassing!

update meisjes

Bijna 3 maanden geleden zijn Dasha en Kalish gesteriliseerd. Hoe staan ze er nu voor?

Als ik had geweten wat het met Dasha zou doen, had ik haar al veel eerder laten steriliseren! Ze is duidelijk veel vrolijker geworden. Dat kan goed samenhangen met de cystes die ze op haar baarmoeder gevonden hebben. Tja, je kunt het maar kwijt zijn! Of dat het is weet je natuurlijk nooit, maar Dasha is erg goed te pas. Ze is vrolijk, actief en speels, meer dan ik haar in jaren gezien heb! Qua voer eet ze niet meer en is ze ook niet extreem meer hongerig (ze is altijd hongerig ;-) ). Qua vacht lijkt ze wat pluiziger, maar ook niet extreem. Ze zit op dit moment gewoon niet zo goed in vacht.

Kalish is wat feller geworden. Dat uit zich vooral als we uit gaan. Dan duldt ze niemand in de buurt van de deur, ze MOET als eerste erdoor. En alles wat dat in de weg staat krijgt een knauw, zelfs de grote baas Sicco! Ik moet daar echt een beetje temperend optreden, anders loopt het de spuigaten uit! Dat lukt gelukkig goed met iets eetbaars.
Ook bij haar merk ik geen verschil in voerbehoefte. Ze was altijd al een enorme vreetwolf en dat is het nog steeds... Qua vacht zie ik geen verschil. Op dit moment is ze weer mooi in vacht aan het komen, hoewel haar geschoren kale buik nog steeds niet helemaal aangegroeid is.

Concluderend kan ik stellen dat het tot nu toe zeker niet slecht uitgepakt heeft voor mijn meisjes. Zeker bij Dasha had ik het wellicht al eerder moeten laten doen, want zij voelt zich duidelijk veel beter!

Dag IPO...Hallo Speuren

Helaas heb ik moeten besluiten om met Kalish te stoppen met IPO. Als show-hondje is ze nooit een sterke bijt-hond geweest. Ze vond het spelletje wel leuk en ze heeft flink wat drift. Maar zonder de daarbij toch onontbeerlijke moed was het lastig om haar op niveau te krijgen. Omdat ik maar 1x/week met haar IPO kan trainen (de andere keer is ze naar agility-training) schiet het dan ook niet echt op. We waren aardig op weg, maar het noodlot wilde dat we twee keer op haar poten gestaan hebben bij het drijven. Hierna vluchtte ze weg uit de bewaking. We zijn dus flink wat stappen terug gegaan om haar weer plezier in het spelletje te laten krijgen. Ondanks verwoede pogingen kwam ze er echter niet meer lekker in. En als je dan ziet dat de pakwerker geen motivatie meer kan opbrengen en je hondje daarop reageert door nog verder af te zakken, dan moet je je conclusies trekken. Dan maar geen IPO.

Maar Kalish kan erg goed speuren, dus ik wil met haar wel richting Speurhond trainen, net als Dasha. Nu was dat een beetje lastig, omdat het speuren bij onze club in een uurtje afgeraffeld wordt, waarna we naar de club gaan. In overleg doen we dat nu anders. We gaan na het neerleggen van de sporen terug naar de club om appèl te lopen en gaan dan later de sporen uitwerken.

Vandaag hebben we dat zo voor het eerst gedaan. Om niet meteen tot het uiterste te gaan waren we na ruim 2 uur terug bij de sporen. Kalish mocht als eerste op het kort gemaaide veld haar kunnen vertonen. Ze had nog nooit zo'n oud spoor gelopen en had er wel moeite mee. Op een paar stukjes na bracht ze het er echter vrij goed af. Het laatste stuk was ze wel zichtbaar moe. Tja, speurconditie zal ze nog wat moeten opbouwen.

Tegen de tijd dat Dasha aan de beurt was, was het spoor bijna 3 uur oud. Maar Dasha is al wat verder getraind en heeft al vaker een oud spoor gelopen. Op één strek na, waar ze totaal niet uit kwam, liep ze heel erg netjes rond. Ze pakte de hoeken ook erg goed. Alleen de verleiding had ze moeite mee. Voorheen wist ze die altijd wel te negeren, maar ze heeft een paar keer wat lekkers op een verleidingsspoor gevonden en sinds die tijd laat ze zich regelmatig verleiden tot het verkeerde spoor. Maar ook dat krijgen we er wel weer uit. Belangrijk is dat ze de laatste tijd duidelijk meer volharding aan de dag legt.

En zo doen mijn beide dames waar ze goed in zijn én waar ze veel plezier aan beleven. Uiteindelijk is dat toch het belangrijkste!

Alsof ze het weet... en dat doet ze!

Het is 05.20 uur, mijn wekker gaat af. Ik druk hem uit, blijf nog even liggen, maar sta dan op. Kalish ligt naast me op bed. Als ik op sta, blijft ze altijd liggen tot ik de badkamer weer uit kom. Dan springt ze van bed en begroet me. Dit keer niet, dit keer schiet ze gelijk met mij van het bed af. Ik ga inderdaad de badkamer niet in. Ik stuur Sicco, die op de overloop ligt, mijn slaapkamer in en sluit de deur. Op Kalish na zijn de honden nu in de slaapkamer. Ik loop de trap af, Kalish is al beneden. Ik loop naar de keuken en geef Kalish eten. Zelf kruip ik met een vestje aan even op de bank. In no time is Kalish klaar met eten en komt bij me op de bank. Dat houdt ze niet lang vol. Ze springt van de bank, gaat naar de andere bank en gaat daar op de armleuning staan. Die is heel breed en als ze daarop staat, kan ze mooi door het zijraampje naar buiten kijken. Als een standbeeld staat ze op de bank, oortjes gespitst, vol verwachting. Alsof ze het weet... Ja, ze weet het, ze wordt zo door mijn ex opgehaald om naar een agilitywedstrijd te gaan.
Even over half 6 hoor ik het geluid van een naderende auto. Kalish hoort het ook. Dan stopt de auto voor de deur. Normaal gesproken zou Kalish dan blaffen, maar nu niet. Ze schiet van de bank af en loopt snel naar de gangdeur. Ik loop met haar mee en doe de deur open. Vol ongeduld staat Kalish al bij de voordeur. Ik doe de deur open en ze tippelt naar de auto. Met een koppie van "Ik ben er klaar voor, zullen we nou gaan?!" kijkt ze mijn ex aan. Die doet de autokennel open en Kalish springt erin. Daar gaat mijn kleine meisje weer vol verwachting op stap.
Opmerkelijk hoe ze het patroon herkent. Als ik zelf vroeg op sta voor een wedstrijd zal ze niet van bed komen, dat doet ze echt alleen als ze zelf aan de beurt is. En ook de manier waarop ze op de uitkijk gaat staan, doet ze alleen als ze zelf wedstrijd heeft. Alsof ze het weet... En ik denk dat ze het inderdaad weet.