Op de bank

Tja, pleit verloren heet dat. Eerder gaf ik al aan dat ik het moeilijk vond om Ace van de bank te sturen. En dus ligt hij er nu regelmatig lekker op. Zojuist voor het eerst samen met Kalish. Terwijl het buiten knalt. Jelle en Sicco hebben daar last van, maar de jonge garde totaal niet. Ze gaan lekker liggen pitten op de bank. Gelijk hebben ze!

Een ruig rondje

Gisteren had ik niet zoveel tijd gehad voor de honden en 's middags kreeg ik bezoek. Dat vindt de meute, en vooral Ace, zo leuk, dat ze erg opdringerig worden. Mijn bezoek had het niet echt op honden, dus ze mochten (moesten) na korte tijd de bijkeuken in. Toen mijn bezoek om 16.00 uur weg ging, spoot de energie bij de zwartjes zo ongeveer uit de oren. De meute was dus toe aan een flinke wandeling en die ben ik dan ook met ze gaan maken. Omdat er al een auto stond op de plek waar ik wilde wandelen, ben ik iets doorgereden naar een stuk waar ik al een tijdje niet geweest was. Extra leuk dus voor de honden.

Nou, ze spoten de auto uit en ik had hem nog niet afgesloten of ze stonden al aan de overkant van het bruggetje (ze weten precies dat we daarover gaan). Ace zette vervolgens een sprint in die niet meer leek te eindigen. Dasha en Kalish hadden er ook aardig de sokken in gezet en in no time verdween het trio aan het eind van een veld om de hoek van een bosje. Toen ik daar aankwam, stonden ze alweer een veldje verder te kijken waar ik nou eindelijk bleef.
Zo ging het hele rondje, ik had echt zoiets van "Hé jongens, mag ik ook nog mee?"

Op een gegeven moment liep ik op een strook met rechts een bosrand en links een sloot en daarachter weilanden. Sicco en Jelle waren een klein stukje voor me uit, de rest was al om de hoek van het bosje verdwenen. Ineens zag ik in het weiland twee herten rennen. Sicco had ze ook gezien en stond ernaar te kijken. Plotseling kwam Kalish om de hoek van het bosje gestormd. Zij had de herten duidelijk in het visier en had de achtervolging ingezet. Ze had echter niet gezien dat Sicco net om de hoek van het bosje stond. Gevolg: een botsing en vervolgens lag Sicco (32 kilo!) met 4 poten in de lucht te spartelen en stormde Kalish (19 kilo!) door alsof er niks gebeurd was. Over motivatie gesproken... Gelukkig kon ik met de nodige druk in mijn stem Kalish ervan weerhouden om verder achter de herten aan te gaan. De vrij brede sloot die ze ook nog had moeten oversteken heeft me daarbij ongetwijfeld geholpen. Ook Ace moest ik nog even tot de orde roepen, want hij heeft van Kalish al heel fijn geleerd dat jagen leuk is (dank je wel Kalish...).

Vervolgens gingen we verder over een veld en stond de meute alweer aan het eind voordat ik goed en wel aan de oversteek begonnen was. Nog een paar paadjes en we waren weer bij het laatste veld. Daar gingen Ace en Dasha nog even lekker een potje stoeien en rennen. Kalish wilde ook wel meedoen, maar als het zo ruig tekeer gaat durft ze dat vaak niet, want dan wordt ze onder de voet gelopen. Dasha kan zich dan beter staande houden.

Van Visvijverbos 27-12-2009

Voor we het wisten waren we weer terug bij de auto. Het tuig stond bij de auto met een blik van "Zo, we zijn de ergste gekte kwijt, gaan we nu gezellig wandelen?"
Tja, je zult maar een horde gekke Belgen hebben...

Torpedo-oren

Van Sneeuwplaatjes

Ace heeft regelmatig de neiging om "torpedootje" te spelen. Dan stormt hij keihard op een van de teefjes (meestal Dasha) af en ramt die in de nek. Dat vinden ze doorgaans niet echt geslaagd, maar ja, wat doe je eraan...

Ace kondigt zijn actie altijd wel duidelijk aan. Dan gaat hij in sluiphouding of hij gaat liggen. Maar wat zijn snode plannen vooral duidelijk maakt is de stand van zijn oren. Die gaan dan opzij, zogezegd in V-vorm. Vandaag was ik eindelijk in staat dit op de foto vast te leggen. Het kan nog duidelijk, Ace heeft zijn oren soms nog lager en hij houdt zijn kop vaak ook heel laag, maar de houding op deze foto is voor de teefjes genoeg om in de alarmfase te gaan en alvast dekking te zoeken...

Tweestrijd

Voorheen mocht geen enkele hond bij mij op de bank. Kalish mocht echter van André op de bank en dit is nu nog steeds zo. Ze mag bij mij als enige ook op de bank.
De rest mag niet op de bank. Als ik die ook toelaat, wordt het in no time een zooi. Als je ziet wat een zand en prut de meute mee naar binnen neemt en als je dan zou bedenken dat dit allemaal op de bank terecht komt, dan gaat die een snelle dood tegemoet. Bovendien kun je er dan zelf met goed fatsoen niet meer op zitten.
Sicco en Dasha denken er niet aan om op de bank te gaan, die vinden het niks. Jelle heb ik twee keer van de bank moeten jagen, die vond dat hij toch minstens dezelfde rechten had als Kalish. Een beetje heeft hij daar gelijk aan, maar helaas voor hem wil ik daar niet aan. Nu heb ik hem al een tijdje niet meer betrapt, dus ik denk/hoop dat het idee uit zijn hoofd is en dat hij genoegen neemt met de manden en kussens.

Zoals gewoonlijk is Ace weer een geval apart. Hij is een opportunist. Hij ziet Kalish de bank op gaan en denkt "Oh, dat is vast leuk, dat kan ik ook". Vooral als er wat door de straat gaat vliegt hij de bank op. Hij heeft namelijk ontdekt dat je vanaf de bank net door het zijraampje kunt kijken en dat is het enige raampje waar geen rolgordijntje voor zit. Dus heb je lekker vrij zicht. Maar als hij dat doet, weet hij ook dat hij fout is, dus dan floept hij snel de bank af als ik eraan kom. Dat hoor ik duidelijk, maar ja, wat doe je er dan aan. Hij komt dan naar me toe met een hoofd van "ik deed echt niks verkeerd, hoor". En bewijs het tegendeel maar eens...

Nu heb ik ook al een paar keer een andere situatie gehad. Ik zat rustig op een van de banken en Kalish lag naast me. En op de andere bank lag Kalish.... Hé, dat kan niet, ik heb maar één Kalish... Shit, dat is Ace! En daar lag hij dan, zo heerlijk tevreden en ontspannen, dat ik me bijna bezwaard voelde om hem eraf te sturen.
Laatst zat ik op de bank en Kalish lag op de andere bank, zoals zo vaak. Hé, wat heeft Kalish een lange snuit...Shit, dat is Ace! En weer lag hij zo tevreden en in diepe rust, dan ik me weer bezwaard voelde om hem eraf te sturen.

Vandaag zat ik op de bank en Kalish (de echte) lag op de andere bank, tevreden opgerold in een hoekje. Ace stond bij mij, naast de bank. Hij keek me een aantal keren aan, aarzelde, rommelde, keek me nog eens aan en aarzelde nog eens... en stapte toen heel rustig naast me op de bank en rolde zich tevreden op in het andere hoekje.
Tja, en wat doe je dan... Eigenlijk had ik heel boos "foei" moeten roepen en hem eraf moeten sturen. Maar stiekem vond ik het heel erg gezellig en Ace stoorde absoluut niet, hij ging heel lief in het hoekje liggen. Shit, wat moeilijk om dan consequent te zijn! Wat heb ik gedaan? Ik heb hem heel rustig en vriendelijk naar de grond gedirigeerd. Hij deed het, maar ging even later toch weer naast me op de bank liggen. Met pijn in mijn hart heb ik hem weer rustig naar de grond gewezen. Daar bleef hij toen.

Ik heb het nog nooit zo moeilijk gevonden om consequent te zijn. Ik kan dat smoel van Ace heel moeilijk weerstaan. Zal ik hem dan toch maar op de bank laten? Maar dan is het hek van de dam, want als je Ace een vinger geeft, neemt hij je hele hand. Maaar ik heb nu al hoezen om de bank en er zijn meer Belgenmensen die hun honden zonder problemen op de bank laten... Ik ben hevig in tweestrijd, maar ik vrees eigenlijk dat ik dit ga verliezen...

Kapot oor

Jelle heeft weer een kapot oor. Dat is niet voor het eerst. Hij en Sicco hebben vrij regelmatig mot. Of eigenlijk, Sicco geeft Jelle op zijn kop als die weer eens niet de gepaste afstand bewaart van hem. Sicco is de roedelleider. Jelle accepteert dat wel, maar hij is niet zo goed in de hondentaal en haalt zich daardoor regelmatig de woede van de roedelleider op de nek. En Sicco is de laatste tijd niet zo in vorm en regelmatig wat uit zijn hum. Er is ook teveel in zijn leven gebeurd, hij kan het nog geen plekje geven: zijn blessures en daardoor het einde van zijn sportcarrière, de roedeluitbreiding met eerst 2 en nu dus nog maar 1 reutje, het verlies van zijn geliefde baas, een verhuizing... Alles heeft hem erg onzeker gemaakt, waardoor hij zijn positie als roedelleider eerder bedreigd ziet en hem feller verdedigt.
Als Sicco vindt dat Jelle over de streep gaat, dan pakt hij hem in de nek. Helaas zit dan bijna altijd Jelle's oor ertussen. Doorgaans doe ik er niks aan en herstelt het netjes.
Jelle was eigenlijk net hersteld van een pijnlijk oor ten gevolge van zo'n incident. Helaas voor hem was het vandaag weer raak. Ik had te laat door dat zijn oor weer flink getroffen was. Ik kwam er pas achter toen ik een flink bloedspoor op de grond zag. Toen bleek dat er weer een lapje vel van het oor los zat. Tja, wat nu. Het was duidelijk niet een wond die gehecht kon of hoefde te worden, maar het bloedde toch wat te veel om het zo te laten. Wat zou een dierenarts eraan doen? Waarschijnlijk inpakken om het bloeden te stelpen. Ik besloot er een stuk leukoplast op te plakken om zo tevens het wat loshangende vel te fixeren op de wond. Op deze manier kan er geen vuil in en ontstaat er hopenlijk geen wild vlees of zo. Jelle vindt het goed, hij heeft eigenlijk geen last van de "plakker".

Pas later zag ik dat Jelle in de keuken en de huiskamer met zijn kop geschud had voordat ik het oor verbonden had. Het bloed zat letterlijk (!) tegen het plafond. Ik moest dus flink boenen om de muren, vloeren, kasten, schemerlampen, afvalbakken en keukenkastjes en deuren weer schoon te krijgen. Wat een ravage, zeg!

Speuren in de sneeuw

Eergisteren heb ik voor het eerst met de honden in de sneeuw gespeurd. Dat was in Heemskerk in het bos. Gisteren heb ik weer gespeurd, dit keer in Almere op ons speurveld. In beide gevallen lag er een laagje sneeuw van zo'n 5 cm. Het voordeel is dat je dan precies het spoor kunt zien lopen. Je zou zeggen dat de honden dat ook zien en dus op het zicht gaan lopen. Maar nee, hoor, in Heemskerk liepen ze duidelijk op de geur. Zo kon het gebeuren dat ik op een driesprong het spoor naar rechts zag gaan, maar Dasha juist naar links ging. Daar stond de wind namelijk naar toe. Met een boog kwam ze uiteindelijk prima in de goede richting uit, maar het was duidelijk dat ze zich niet op het zicht oriënteerde. Ook Ace deed dit niet en volgde puur de geur. Grappig is dat je onder deze omstandigheden dus prima kunt zien wat je hond zoal doet en hoe ze eigenlijk speuren. Normaal weet je niet precies waarhet spoor loopt en ga je er vaak vanuit dat de hond op verwaaiing loopt als hij wat van de lijn afwijkt. Nu kon ik echter prima zien dat vooral Dasha de wildsporen erg interessant vindt en ze regelmatig even checkt. Ook een fietsspoor vond ze de moeite waard van het volgen. Maar uiteindelijk volgt ze dan toch het juiste spoor. Op een gegeven moment kruisten we wat wandelaars. Hierna ging Dasha verder op hun spoor, dat parallel aan het te volgen spoor liep. Na een stukje zo verder gegaan te zijn kwam voor mij het "punt van de waarheid". Het spoor dat Dasha moest volgen boog af naar rechts en kruiste daardoor het spoor van de wandelaars, dat rechtdoor liep. Dasha aarzelde echter geen moment en sloeg rechtsaf. Op dat moment vond ik dat super, maar achteraf is het eigenlik niet eens zo verbazingwekkend. Dasha loopt namelijk bij voorkeur een stukje naast het spoor. We noemen dat "op de randwaarden lopen". Ze loopt dus op de grens van waar wel en geen lucht is en kan zo goed bepalen of ze nog juist zit. Die grenswaarde liep toevallig precies over het spoor van de wandelaars...
Bij het speuren op het veld was ook goed te zien hoe Dasha te werk gaat. Dit keer liep ze vrij strak op het spoor, maar het was ook veel ouder dan dat in Heemskerk. Bovendien was de tempeeratuur veel lager. Er zal dus minder geur geweest zijn, waardoor honden meer "terug naar de kern" gaan speuren. Maar ook dit keer ging Dasha regelmatig even een stukje het spoor van een konijntje of zo op. Normaal loopt een trainingsmaatje voor
Dasha het spoor uit en loop ik het voor haar hond Xivar uit. We wilden beiden echter wel eens trainen met een verleidingspoor. Tja, en als je maar met z'n tweeën bent is dat lastig. We hebben dat opgelost door voor onze eigen hond het spoor uit te lopen, maar wel door elkaars spoor te lopen en dus elkaars spoor als verleiding te gebruiken. Dat was best moeilij voor de honden, omdat de verleiding in dit geval dus een geur was die ze normaal gewend zijn te volgen. Nadat de sporen er een uurtje lagen begon Xivar als eerste aan zin spoor. Voor hem was de moeilijkheid dat het te volgen spoor en de verleiding nagenoeg even oud waren. Hij is echter een goede speurder en had geen moeite het juiste spoor te volgen. Hierna was Dasha aan de beurt. Voor haar was de situatie totaal anders, want er lag weliswaar een verleiding die even oud was als het te volgen spoor, maar over die verleiding was vervolgens weer een heel vers spoor gelegd plus het spoor dat Xivar achterliet. Het verschil met het te vogelen spoor was hierdoor enorm, maar de verleiding had ook wel een heel sterke geur. Ik was benieuwd. Maar Dasha vond het blijkbaar niet moeilijk, want ze reageerde totaal niet op deze verleiding en liep er voorbij alsof het er niet was. Waar ze wel op reageerde waren wat verleidingen die door konijntjes gelegd waren. Die waren weliswaar veel ouder dan het spoor wat ik gelopen had, maar toch nog wel erg aantrekkelijk voor haar. Normaal weet je niet waarom ze af en toe wat van het spoor wijkt, maar nu was haarfijn te zien dat dit steeds op plekken was waar wildsporen waren. Ja, Dasha, de sneeuw heeft je verraden!
Wat me verder opviel was dat alle honden erg goed speurden, ondanks de sneeuw en de kou. Wij mensen maken ons daar wel eens druk om, of eenhond wel in de vrieskou mag/kan speuren. Nou, geen probleem hoor.

Blij smoel

Jelle is in het voorjaar geblesseerd geraakt. Drie verschoven ruggenwervels en verrekte banden aan zijn linker-achterpoot. Het gaat ondertussen steeds beter, maar de genezing heeft gewoon zijn tijd nodig. een hond van 10 jaar oud is niet zo snel weer op de rit. Sinds september train ik af en toe weer voorzichtig met hem en dat vindt hij geweldig. Soms zie ik hem dan later wat trekkenpoten, maar meestal gaat het goed. Sinds onze pakwerker geblesseerd is, komt Jelle echter wat minder aan de beurt. Ik draai dan pakwerk voor alle aanwezige honden en dan laat ik Jelle vaak maar in zijn bench. Het is ook vaak wat lastiger om hem dan goed in- en uit te lopen, dus dan denk je al snel " laat hem maar rustig in de auto zitten".

Dit laatste halve jaar is Jelle snel ouder geworden. Natuurlijk doet zo'n blessure hem geen goed, maar de rust die hij daarom moest nemen heeft hem ook niet beter gemaakt. Lichamelijk wel een heel eind, maar geestelijk is hij een beetje ingekakt, gelooft het wel allemaal. Het is weliswaar van nature een rustige hond, maar dat is wat anders dan uitgeblust. Natuurlijk krijgt hij wel zijn aandacht. 's Avonds voor het slapen gaan komt hij steevast even met zijn kop op bed en dan knuffelen we wat. En als ik overdag thuis aan het werk ben, dan ligt hij tevreden onder mijn bureau. Maar desondanks is hij wat uitgeblust. Ik vond hem ook wat meer plassen en heb urine en bloed laten controleren. De urine zat wat laag in soortelijk gewicht, maar verder geen duidelijke afwijkingen, dus het zal de ouderdom wel zijn.

Wat training betreft liep ik nog wel af en toe een appelletje, maar met de regenachtige zaterdagen van de afgelopen tijd is dat er ook wat bij ingeschoten. Speuren doe ik wel met Jelle,maar slechts een klein stukje, want het is niet zijn ding en hij verliest snel zijn motivatie. Dus een klein stukje en dan een bal, dat vindt hij leuk.

Vanavond besloot ik om Jelle wel een korte training te geven. Gewoon een beetje werken aan zijn bewaking en aanblaffen van de pakwerker. En als beloning natuurlijk de mouw. Nou, dat vond hij geweldig! Hij is zeker geen natuurtalent, maar op zijn eigen manier heel gemotiveerd. Na een korte sessie stopten we, omdat hij anders lichamelijk teveel belast wordt. Zoals altijd mocht hij als beloning de mouw meenemen naar de auto. Dat deed hij dan ook vol verve. Daarna liep ik hem nog even een kort stukje uit. En dan zie je wat je zo'n hond geeft met zo'n training! Jelle kan dan echt een lach van oor tot oor hebben. Met zijn brede lachebek keek hij me zielsgelukkig aan. Ach, wat kan die ouwe er nog van genieten als hij mag trainen. Ik geloof eigenlijk heilig in het feit dat deze positieve energie hem ook lichamelijk goed zal doen en zeker uit zijn geestelijke dip zal halen. Ik ga hem toch weer wat vaker "van stal halen" . Dat blije smoel gaan we de komende tijd vaker zien!

nieuwe foto

Toen mijn moeder vorig jaar 80 werd, hebben we haar drie ingelijste foto's gegeven van haar 3 kinderen met hun gezin. Sinds dien is mijn gezinsamenstelling gewijzigd: André en Auke zijn weg. Mijn moeder wilde daarom graag een nieuwe foto met de nieuwe gezinssamenstelling. Die foto heb ik afgelopen vrijdag door Hans Hoop laten maken. Ergens halverwege de vrijdagmiddag-wandeling heb ik mijn tuig in het gelid gezet en heet Hans ze op de foto gezet. De "gevoelige plaat" bestaat tegenwoordig uit pixels of zelfs megapixels. Hoe dan ook, het is een leuk plaatje geworden. Ik heb hem een beetje moeten bewerken, omdat het erg somber weer was en het net was of we in de mist stonden, maar nu is hij volgens mij wel OK.

Vlnr: Jelle, Kalish, Ace, Sicco, Dasha

Met z'n allen hardlopen

Vandaag ben ik weer gaan hardlopen. Dit keer mochten alle 5 de zwartjes mee. Ik koos een stukje buitenaf, waar ze los kunnen en waar bijna niemand loopt, zeker niet tegen de schemering. Ik hield er namelijk rekening mee dat er wel eens eentje wat achter zou kunnen blijven. Sicco is niet zo'n duursporter, vaak gaat hij achterlopen met een hoofd van "is het nog ver?". Er zijn dan twee opties: ofwel als een soort veedrijver de meute voor je uit werken ofwel ze maar gewoon achterlaten en dezelfde route terug nemen. Dan kom je ze wel weer tegen. Dat laatste koos ik voor, want dat veedrijven bevalt me bar slecht.
Nou, ze hadden er blijkbaar zin in, want ze bleven helemaal niet achter. Zelfs Sicco liep keurig mee. Hij had er duidelijk schik in. Ja, het is ook al weer een hele tijd terug dat ze meegeweest zijn met hardlopen en wat nieuws vinden ze doorgaans wel leuk.

Het is leuk de verschillen te zien tussen de honden. Zoals gezegd is Sicco geen duurloper. Hij is een sprinter, die het doorgaans niet zo heeft op die lange afstanden. Jelle daarentegen vindt duurlopen heel leuk. Of het nou naast de fiets is of mee met hardlopen, hij vindt het erg leuk. Weliswaar heeft hij de neiging wat te lang bij tevenplasjes te blijven hangen en daardoor achterop te raken, maar als hij meeloopt, dan loopt hij in een mooi gelijkmatig drafje. Naarmate zijn leeftijd vordert wordt dat achterop raken wat meer. Hij kan het nog allemaal makkelijk aan, maar doet het wel rustiger aan en ziet het nut er niet altijd van in om mij weer in te halen: achteraan bungelen is ook OK.

Dasha en Kalish zijn een beetje gelijk: ze kunnen met gemak een duurloop aan en ze vinden het ook leuk om mee te gaan, maar ze missen een beetje een doel. Rennen is prima, maar dan achter een hert of bal aan. Verplaatsen van A naar B is ook prima, maar dan wel met een doel. Ze gaan dan op zoek naar eetbare zaken of naar sporen van wild. Wellicht is dat de aard van een teefje: geen energie verspillen, maar alleen doelmatig aanwenden. Ze lopen allebei heel soepel en zijn absoluut niet moe, maar ze zijn wel constant bezig met andere zaken.

En dan heb je nog Ace. Ace is echt mijn hardloophondje van dit moment. Hij is van het type "hoe meer energie je verspilt hoe beter". Hij vindt het overduidelijk geweldig om met hardlopen mee te gaan. Hij rent continu van voor naar achter: - vooraan kijken wat de teefjes doen - achteraan kijken waar ik blijf - even bij Jelle buurten (zijn grote vriend) en dan weer naar voren om te zien of hij niks mist - en dan ziet hij opzij iets wat hij even moet checken - en dan komt er een grote plas, waar hij uiteraard even flink in moet plonzen... enz. enz. Het verschil met de teefjes is dat hij totaal niet bezig is met een bepaald doel, tenzij je het domweg plezier hebben en verspillen van energie een doel vindt...
Onvermoeibaar racet hij van voor naar achteren en heeft het overduidelijk super naar zijn zin. Het was dan ook geen verrassing dat hij geen zin had om de auto alweer in te moeten... Als het aan Ace ligt gaan we elke dag rennen ;-)

Voor het eerst mee hardlopen

Voorheen liep ik veel hard. Dan nam ik de honden mee, dus die waren dan ook lekker uit gewest. Door wat chronische blessures is het hardlopen wat op een laag pitje gekomen. Van mijn huidige generatie Groenendaelers zijn ze er ook niet allemaal enthousiast over. Sicco heeft (ook voordat hij geblesseerd werd) een hekel aan duursporten (fiets/hardlopen), dus die vindt het niks. Die blijft dan altijd puffend achter, dus dan ben je genoodzaakt om op dezelfde route terug te gaan, anders raak je hem kwijt. Het kwam er dus op neer dat ik af en toe met een deel van de honden ging hardlopen. Dat deed ik dan altijd 's avonds, want overdag heb ik geen tijd om naast mijn werk zowel de honden uit te laten als te sporten. Bij mijn vorige woning was het erg lastig om in het donker te lopen, omdat er in het buitengebied geen verlichting was. Er was dus een beetje de klad in het lopen gekomen. Langzaamaan teer ik dus in op mijn basisconditie (die door het jaren hardlopen wel redelijk goed was). Dat zinde me niet zo, dus ik had al een paar keer bedacht dat ik er nodig weer wat aan moest gaan doen.

Laatst viel het me op dat bij mijn huidige woning eigenlijk hele goede mogelijkheden zijn om ook 's avonds hard te lopen. Vandaag heb ik dus de stoute schoenen, of beter mijn hardloopschoenen, aangetrokken en ben gaan lopen. Ik denk dat ik wel 2 jaar niet gelopen heb... Tja, toen kwam de vraag op: wie gaat er mee? 5 hondjes is een beetje teveel. De laatste keer had ik Jelle bij me, maar die wordt er niet sneller op (ach,hij is ook al 10). Sicco vindt het dus niks en Dasha vindt rennen aan de riem doodeng. Blijven over Kalish en Ace. Kalish is wel mee geweest als ik in het bos ging hardlopen, Ace was nog nooit mee geweest, want sinds hij er is, heb ik niet hardgelopen. Nu is Ace een hond die heel erg graag beweegt, dus ik had het idee dat hij het erg leuk zou gaan vinden. Verder kan hij wel wat extra actie gebruiken, dus ik besloot hem mee te nemen. Wellicht mag Kalish in de toekomst ook mee, maar deze keer besloot ik alleen Ace mee te nemen, om hem te leren netjes aan de lijn mee te rennen.
Zo gezegd zo gedaan. Ace vond het geweldig dat hij mee mocht, de rest baalde flink en liet dat ook duidelijk horen… Ace heeft de neiging om flink te springen en te happen als ik ga rennen. Dat deed hij nu ook, maar ik hield de riem wat kort en bleef verder rustig doorrennen. Al snel stopte hij met springen en happen en ging netjes meelopen. Vervolgens werd hij enthousiast en ging voor me uit lopen. En zo kreeg ik nog wat extra vaart in de vorm van 1 hondenkracht. Op een deel van mijn rondje kon Ace loslopen. Dat ging prima, hij snuffelde wat, rende wat en bleef keurig bij me in de buurt. Daarna kwam er weer een stukje aan de riem en dat ging ook prima. Ace was eigenlijk door het lopen minder met zijn omgeving bezig dan normaal. We passeerden twee keer iemand met een hond, maar hij was er eigenlijk niet eens zo in geïnteresseerd. Ik deed maar een klein rondje van ongeveer 2 km, maar als inkomertje vond ik dat wel genoeg. Verder ging het eigenlijk deze keer ook vooral om te kijken hoe Ace het zou oppakken. Nou, dat zit wel goed, die mag de volgende keer weer mee. Hij vindt het geweldig leuk en gedraagt zich prima. Wordt vervolgd!

Nieuwe uitlaatroutes

Alweer november... Er is veel gebeurd, ik ben verhuisd en woon nu (weer) in het dorp. Je moet dan je nieuwe uitlaatrondjes ontdekken. Dat is wel even lastig met 5 honden, die op alles wat beweegt afvliegen. Ze waren in het buitengebied niks gewend... Maar het gaat nu wel beter, fietsers en wandelaars zonder honden reageren ze bijna niet meer op. Maar ja, andere honden zijn leuk, dus als ik niet uitkijk duiken ze er met z'n allen op. In het begin is dat wel gebeurd. Mijn eerste zorg is dan altijd Jelle, want die grijpt vreemde honden, dus die moet ik het eerste aan de lijn doen. De rest maakt alleen herrie. Dat is vervelend voor hun "slachtoffer", maar het levert verder geen schade op. Gelukkig heeft Jelle geen een keer de kans gekregen om wat te grijpen. Ondertussen weet ik waar ik de honden los kan laten en op welk punt ik ze weer aan de riem moet doen. Verder woon ik nog steeds dichtbij de uitlaatplekjes waar ik voorheen altijd heen ging, dus daar loop ik ook nog regelmatig. Lekker rustig en ontspannen. Dat kan ik niet altijd zeggen van de rondjes dichtbij huis.

Vorige week liet ik de honden 's morgens vroeg uit. Op de terugweg (ik liep alweer op het fietspad richting huis), kwam me een man met een Labrador tegemoet. Ik week uit naar de weg, want met die 5 van mij aan de lijn kun je niet iemand passeren op het fietspad. De Labrador liep echter los, stormde op mijn roedel af en ging als een gek blaffen en uitdagen op precies genoeg afstand om niet gegrepen te worden. Nou, dat lieten die van mij zich niet zomaar gebeuren, dus het was een kabaal en keet van jewelste (ik weet nu wel dat ik ze alle 5 kan houden, ondanks dat ze gezamenlijk veel meer wegen dan ik). Tot mijn ergernis deed de eigenaar van die Lab niks, hij liep in hetzelfde rustige tempo door zonder enig commando of reactie naar zijn hond toe. Toen hij voorbij was ging zijn hond gelukkig achter hem aan, maar in gedachte heb ik hem naar wat minder fijne plaatsen verwenst...

Vandaag was ik bijna het bos uit, ik had de honden al aan de riem, toen er een loslopende hond het bos uit kwam, met de eigenaar er kort achteraan. Deze hond had ik eerder gezien, want in een van de eerste weken dat ik in mijn nieuwe huis woonde, had Ace deze hond "naar huis gejaagd". Ook toen kwam de hond het bos uit, maar toen liep mijn zooitje nog los. De hond, een soort windhond-bastaard, schrok zich lam en ging er in volle vaart vandoor. Gevolg: met z'n allen erachteraan. Met wat gebrul had ik er 4 terug, maar Ace vond het veel te mooi en ging achter de vluchtende hond aan. Die was over de weg gerend en in een woonwijk verdwenen, met een scheldende baas erachteraan "hou je honden dan aan de riem!". Hij had gelijk. Ik moest er nog een flink stuk achteraan voordat Ace weer in beeld kwam. Het kostte me vervolgens nog moeite om hem bij me te krijgen, want hij had duidelijk meer zin in jaag-spelletjes.
Goed, vandaag kwam ik dus in een vergelijkbare situatie: de windhond kwam het bos uit, maar dit keer had ik mijn tuig aangelijnd. De hond schrok echter toch en vluchtte weer de weg op, naar huis. Zijn baas rende er vloekend achteraan en probeerde de hond tot stilstand te brengen "Nero, blijf!". Stiekem had ik een beetje lol: "tja, dan moet je je hond maar aanlijnen". En ook de naam van de hond deed me wel glimlachen. Nero. Geen naam voor een windhond-typetje en al helemaal niet voor zo'n bange wezel...
Tja, zo maak je wat mee.

Bevangen door de warmte

Vrijdagmiddag is al jaren het gebruik om met het hondenspul naar het bos te gaan. Doorgaans is dat samen met het Border-spul van Hans. Het is dan met een stuk of 9 van die malloten bij elkaar een dolle boel.
Vandaag was geen uitzondering. Met 5 Belgen en 4 Borders gingen we naar het bos. Gezien de hoge temperatuur kozen we een bos met schaduw en veel water. Dan zou het voor de hondenbeesten nog een beetje te harden zijn. Het eerste stukje ging door het bos, toen een stukje met wat zon, maar daar was ook water. Het hele spul dook er enthousiast in. Wat een plezier hadden ze!
Een stukje verder liepen we over een door onkruid overwoekerd pad. Hierdoor was het begaanbare deel smal en liepen de honden (en mensen) achter elkaar aan. Jelle heeft dan de gewoonte om een klein stukje vooruit te lopen, dan te wachten en me te laten passeren en dan weer langs te komen. Dat is doorgaans al niet prettig, maar als hij dan ook nog een stok in de bek heeft is het ronduit irritant. Ace liep achter me en was heel irritant tegen mijn benen aan het duwen. Ik dacht nog "het zal toch geen tweede Jelle worden..." en stuurde hem resoluut voor me uit. Dat ging echter niet, want Ace stond te zwaaien op zijn poten en viel bijna om. Hij trilde over zijn hele lijf. Oeps, hij was duidelijk niet goed en had dus tegen me aan gelopen, omdat hij zijn oriëntatie kwijt was. Bevangen door de warmte! Ik heb hem opgetild en een stukje terug gedragen. Daar was een plas regenwater, waarin ik hem heb laten liggen. Hij knapte daar zienderogen van op. Na enige minuten vond hij het welletjes en wilde weer gaan rennen. "Oh nee, mannetje, jij gaat aan de riem". Hij zou zo weer op 100% tekeer gegaan zijn. Dat is typisch Ace: als een gek tekeer gaan en geen maat houden. Na zijn oververhitting was het goed om door rustig te lopen het bloed rond te laten gaan, maar hij zou direct weer full-speed naar een tweede oververhitting geracet zijn! Hij heeft dus de rest van het rondje noodgedwongen aan de riem gelopen. Daar was hij het helemaal niet mee eens en hij trok als een gek. Maar ik was aardig geschrokken van dit incident en ik wil mijn ventje nog lang niet kwijt!

Zou het er toch in zitten?

Vandaag heerlijk getraind met de honden. Het speuren ging prima, ze hadden er zin in. 's Middags bij het pakwerk verraste Ace me alweer met het pakwerk. We hebben tijden gehad dat ik dacht dat hij teveel op zijn moeder leek om er iets van te bakken. Dasha wil best knuffelen met de pakwerker, maar bijten...nee, écht niet! Dat zit totaal niet in haar. Tja, als je daar een zoon van hebt, kun je natuurlijk verwachten dat hij ook niet zo'n bijter is. Zijn vader doet het weliswaar best leuk in de IPO, maar ook dat is een show-gefokte hond en geen super-bijter.
Ace wilde eerst ook niet bijten. Hij deed de bek wel open, maar vervolgens niet dicht. Hij vond het spelen met de pakwerker wel gezellig, maar het lukte bijna niet om hem tot bijten te krijgen, hij kwam niet verder dan een beetje lebberen. Als je de mouw wegtrok, bleek dat hij helemaal niet vast had. 'Gaandeweg een trainingsessie kregen we hem meestal wel zover dat hij ging bijten in de mouw, maar dat kostte veel moeite!
Sinds enige weken lijkt het echter vooruit te gaan. Hij gaat het steeds leuker vinden en wordt steeds hebberiger naar de mouw. Afgelopen dinsdag ging hij zelfs blaffen! Vandaag mocht hij op een gast-pakwerker bijten. Dat vindt hij geen probleem, want hij is erg vrij naar iedereen. Maar deze pakwerker maakt wat meer dreiging en doseert dat wat minder. Kalish vond dat toch wel spannend, hoewel ze het best goed deed. Ace vond het prima en hij ging zelfs weer blaffen. Meteen bij het begin had hij al (voor zijn doen) goed beet en hij liet ook niet zomaar los!
Ace zal nooit een tophond worden in de IPO, maar ik begin toch wel voorzichtig te denken dat een diplomaatje er wellicht toch wel in zit!

Voor het eerst een blafje

Vandaag heeft Kalish voor het eerst geblaft tijdens de IPO-training. Ze zat er al een tijdje tegenaan en piepte en gromde dan wat, maar echt blaffen had ze nog niet gedaan. Dat gebeurde vandaag en als beloning kreeg ze meteen de mouw. Dat had ze snel door en we kregen het zowaar een tweede keer vrij gemakkelijk voor elkaar om haar te laten blaffen.
Het is erg jammer dat Kalish zo door de agility-wedstrijden wordt opgeslokt, want ze doet het heel erg leuk in de IPO. Ze heeft een mooie, volle en rustige beet. Ze is natuurlijk niet de dapperste, maar ze heeft wel drive en als ze wat vertrouwen in de pakwerker heeft, komt ze echt wel. En ondanks haar kleine gestalte sjouwt ze de mouw met gemak rond. Ze komt er dan keurig mee terug lopen en blijft dan bij de pakwerker staan, met de mouw mooi rustig in haar bek. En die sla je er ook niet zomaar uit, die heeft ze echt wel goed vast.
Ja, we zullen in de toekomst toch echt wat meer tijd moeten claimen, zodat ze de kans krijgt om op niveau te komen. Ze heeft het in zich!

Met 5 honden kamperen

Afgelopen weekend zijn we met een heel stel van de kringgroep naar Duitsland geweest, waar een van ons meedeed aan een IPO-wedstrijd. Deze werd georganiseerd door een aantal Duitsers, die elk jaar ook met onze Randmerenbokaal meedoen (een wedstrijd speciaal voor langharige Belgische herdershonden). Door als supporter mee te gaan wilden we hen daarvoor onze waardering laten blijken én wilden we onze clubgenoot natuurlijk aanmoedigen.
Ik reed samen met een andere clubgenoot, die graag wilde kamperen (als oefening voor een training die ze later dit jaar heeft voor het reddingshondengebeuren). "OK, dan doe ik wel mee", had ik gezegd. Dus heb ik mijn Quechua-tentje, die ik voor G&G-wedstrijden gebruik meegenomen. Daar heb ik ook een binnentent bij. Luchtbed, slaapzak en lamp mee en klaar is Kees.

Auke was met André mee en de rest ging met mij mee. Het hele spul in de auto, waar dus ook mijn clubgenoot met haar Mechelaar in moest. De achterste kennels in mijn auto zijn erg ruim, dus daar zaten steeds twee honden per kennel (reu-teef). Dan Ace nog in zijn eigen kenneltje en Tempo (de Mechelaar) in het kenneltje van Auke. En zo gingen we op weg. Het was een hele rit, maar het ging erg voorspoedig.

Het weekend was erg geslaagd: leuke wedstrijd, gemoedelijke sfeer en we hebben ook nog lekker getraind. Omdat het met 5 honden in een tent echt te krap is, zeker met wat "hanige" reuen, zaten Jelle en Sicco 's nachts in de auto en hadden ze de grote kennels voor zich alleen. Dat vinden ze prima en die hoor je dan ook niet meer. Ace, Dasha en Kalish mochten mee in de tent. De eerste nacht keken ze wat vreemd rond, maar toen ik lekker op mijn luchtbedje ging liggen, hadden ze zoiets van "Oh, we gaan blijkbaar slapen". Vervolgens zochten ze ieder een hoekje op en vielen heerlijk rustig in slaap. De tweede nacht ging net zo, ze rommelden even om een hoekje te vinden en vervolgens heb ik ze niet meer gehoord. Toen ik 's morgens wakker werd lag Ace heerlijk dicht tegen het luchtbed aan. Helemaal relaxed. Wat heb je als hond dan ook meer te wensen dan lekker bij het baasje slapen. En ondanks dat mijn luchtbed lek was, heb ik ook heerlijk geslapen en was het gezellig en prima te doen om met drie honden in de tent te slapen.
Naast de hondenclub was een veld, waar de honden even lekker konden dollen. Daar konden ze met z'n vijven lekker los rennen. Ze waren allemaal erg goed te pas en speelden lekker met elkaar. Dasha ging helemaal los met Ace en die probeerde op zijn beurt Jelle tot spelen te krijgen. Zelfs Sicco was in speelse bui, daagde eerst Jelle uit en ging toen met Ace spelen. Die vond het wel leuk, maar ook wel eng om met de "grote baas" te dollen, dus hij ging toch maar snel liggen...
Ook tijdens de lange rit terug hielden de honden zich keurig rustig. Ze mogen de volgende keer weer mee!

Deelcertificaat IPO-II-speuren

"Jé, wat werkt ze vrolijk!" was de opmerking van een toeschouwer bij het deelexamen IPO-II speuren dat ik met Dasha gisteren heb gedaan. Doorgaans is Dasha een wat gespannen hondje, altijd op de rem. Maar als ze speurt komt ze los en geniet ze van het vrije veld en het werken met de neus. Zelfs een toeschouwer valt dat dan op. Goed beschouwd was die constatering eigenlijk een van de belangrijkste dingen van het examen.

Examens doen en papiertjes halen is eigenlijk iets van de baas. Diploma's zijn niet eetbaar, dus de hond vindt ze volkomen oninteressant. Doorgaans zijn bazen tijdens examens stressig, dus niet leuk voor de hond. Examens zijn dus eigenlijk niet in het belang van de hond.

Aan de andere kant zijn examens en diploma's drijfveren voor bazen om wat met de hond te gaan doen en dat is wel weer in het belang van de hond. Er zijn al teveel honden die hun dagen slijten als haardkleedjes. Als de baas zo'n vooruitzicht op een papiertje nodig heeft om zijn luie kont van de bank te verheffen en wat met de hond te gaan doen, dan dient zo'n diploma toch wel een goed doel.

En dan het ideaalbeeld: examen doen zonder dat de hond merkt dat het examen is. Dus: de hond is lekker bezig en de baas krijgt zijn felbegeerde papiertje. En vervolgens is die baas erg blij en geeft de hond daardoor wat extra aandacht, wellicht een extra lekkere maaltijd. Zo zou het toch eigenlijk altijd moeten zijn!

Met Dasha heb ik G&G-examens en -wedstrijden gelopen. Ze liep er bij als een geslagen hond, kon de spanning totaal niet aan. Ze presteerde daardoor van geen meter, ondanks dat het in de training prima deed. Maar ja, in de training kreeg ze worst en praat ik veel tegen har. Dan is het gezellig bezig zijn met de baas en heerlijk vreten. Wedstrijden is dan toch een ander verhaal. Toen ik door kreeg dat ik eigenlijk hondje aan het pesten was en er zelf ook geen lol aan beleefde ben ik gestopt. Geen G&G-wedstrijden en examens meer met Dasha.

Speuren is en ander verhaal. Dat doet Dasha zonder al teveel voer, het speuren op zich is voor haar al zelfbelonend, want ze werkt heel graag met de neus. Verder is ze heel graag in de natuur en het werken op het open veld geeft haar veel plezier. De omstandigheden bij een examen zijn bij speuren niet zoveel verschillend van training en tot nu toe geeft Dasha er blijk van dat ze eigenlijk niet eens door heft dat het om een examen gaat. Ze kijkt een keer om met een blik van "hé wie loopt daar mee, die ken ik niet". Maar in de training lopen er ook wel eens nieuwe mensen mee, dus zo vreemd is dat niet. En ze blijven op afstand. En nog belangrijker: Dasha vindt speuren zo leuk, dat ze die toeschouwers makkelijk kan buitensluiten.

Dasha deed het op het examen gisteren prima. Ze kreeg 85 punten. Aftrek kreeg ze voor wisselingen in tempo, hoog speuren, scheef bij de voorwerpen liggen en af en toe op- of rondkijken. Allemaal dingen die bij haar manier van speuren horen en waar ik haar niet voor corrigeer. Ingecalculeerde verliespunten dus. Wat mij betreft liep ze een van de mooiste spoortjes die ik haar de laatste tijd heb zien doen. En als je dan ook nog te horen krijgt dat ze zo vrolijk is, dan heb je wat mij betreft het ideaal bereikt: baasje blij met diploma en hondje blij met lekker bezig zijn.

TOP-test

Afgelopen vrijdag heb ik met Jelle meegedaan aan de pilot van de TOP-test. Dit is een aangepaste versie van de MAG-test. Het protocol schijnt hier en daar wat gewijzigd te zijn en er zijn wat nieuwe onderdelen aan toegevoegd. MAG staat voor "Maatschappelijk Aanvaardbaar Gedrag" en TOP staat voor "Toetsen Op Persoonlijkheid". Bij de MAG-test is er een beoordeling, warbij je kunt slagen of zakken voor de test, bij de TOP-test komt er alleen een beschrijving van de persoonlijkheid van je hond uit, met wat nadruk op of hij snel agressief gedrag vertoont. Ik deed met Jelle mee om eens te zien wat die test nu eigenlijk inhoudt.

De MAG-test wordt bij enkele rasverenigingen gebruikt om fokdieren te testen. Bij de Belgische Herders wordt hij niet gebruikt. Men vindt hem te zwaar en gebruikt daarom een eigen test.

Is de TOP-test inderdaad te zwaar voor en Belg? Ik denk het wel. De gemiddelde Belg zal teveel in de stress gaan. Jelle is zonder enige voorbereiding met veel gemak en bijna met lof door de gedragstest van de NVBH gekomen. Die test is niet zo zwaar, maar toch zijn er nog best veel Belgen die er moeite mee hebben of zelfs zakken. Jelle heeft dus ten opzichte van de meeste Belgen iets meer stabiliteit. Dat bleek ook uit de TOP-test, want daar kwam hij ook prima door. Alleen bij de onderdelen met een nep-hond vertoonde hij enig ambivalent gedrag en zelfs een keer agressie. Dat klopt ook, want Jelle is niet zo lief naar vreemde honden. Maar het aaien met kunsthanden, het benaderen met kleuterpoppen of het rommelen in zijn voerbak en wegpakken ervan liet hij allemaal zonder enige moeite toe. Uiteindelijk ging hij met een hoge kwispel van het veld af.

Er deed nog een langhaar-belg mee. Deze is met lof geslaagd voor de gedragstest en ook hij kwam goed door de TOP-test heen. Het kan dus wel! Veel Belgenmensen geven echter aan dat ze dergelijke testen niet goed vinden, omdat honden negatief afgerekend worden op het vertonen van agressie. Met de druk die op de honden wordt uitgeoefend vinden deze mensen dat een Belg best agressie mag vertonen. Dat is de aard van het beestje. Ga je honden fokken die allemaal door de test komen, dan worden het eenheidsworsten, zonder pit en zonder het typische Belgenkarakter. Aldus veel Belgenliefhebbers en fokkers.

Ben ik het daarmee eens? Tot op zekere hoogte wel. Ik vind ook dat je geen eenheidsworsten moet nastreven of boksballen, die nergens op reageren. Ik ben er ook van overtuigd dat een Belg geen hond voor iedereen is en je moet hem dus ook niet zo gaan wijzigen dat hij dat wel wordt. Dan is het geen Belgische Herder meer.
Maar ik vind ook dat teveel van onze Belgen een te labiel karakter hebben. Er is nog zoiets als een gulden middenweg tussen een eenheidsworst en een hittepetitterige angstbijter.
Hebben we het dan over de veel geprezen "werkhonden"? Nee, ik denk dat die met bosjes zouden zakken voor de MAG-test en in de TOP-test gekarakteriseerd zouden worden als honden met een (te) kort lontje. Ze zijn lang niet altijd stabiel en zetten voor mijn gevoel te snel hun tanden erin. Net zo goed als bij de kynologisch gefokte honden zitten er natuurlijk ook goede honden tussen de werkhonden.

Mijns inziens zouden we de goede honden (kynologisch gefokt of werkhond) moeten koesteren en moeten gebruiken om het karakter van de Belg wat stabieler te krijgen. Maar niet zover als sommige werkhondenmensen willen. Ik vind dat een Belg een gevoelige hond is. Dat hoort bij een hond die van oorsprong bij de schapen gebruikt is. Dat moeten gevoelige en beweeglijke honden zijn. Maar het moeten ook honden zijn, die zonder problemen door een MAG- of TOP-test moeten kunnen gaan. Het bewijs is er intussen dat er langhaar-belgen zijn die dat kunnen. Ik ben trots op mijn Jelle dat hij dat heeft laten zien, maar eigenlijk wist ik het tevoren al zeker. Jelle is een gevoelige hond, maar wel stabiel genoeg voor al die grappen die de baas met hem denkt te moeten uithalen.

Eerste agility-les

Volgende week worden Ace en Auke alweer 1 jaar oud. Wat vliegt de tijd!
Vandaag heeft Ace zijn eerste officiële agility-les gehad. Natuurlijk hebben de boys thuis al het nodige geleerd, omdat wij zelf een eigen baan hebben. Daar doen ze regelmatig een rondje, eerst op puppy-niveau en langzaamaan op jonge honden niveau. De frequentie lag niet eens zo hoog, gemiddeld eens per 14 dagen. Maar nu dus voor het eerst officieel bij een club, met vreemde honden in de groep.

Het begon met de Jumping. Zoals verwacht ging het direct al enigszins fout. Ace vloog na de eerste sprong op de andere honden af om die eens even goed te bekijken en te begroeten. Een mini-Border Collie beviel hem zo goed, dat hij niet meer terug te roepen was. Hij moest in zijn kladden gegrepen worden en weer terug bij de les gebracht worden. Daarna voltooide hij zijn rondje met veel plezier. Typisch Ace: eerste lessen chaos, daarna OK. De rest van de Jumping deed hij eigenlijk erg leuk. Hij nam de sprongen lekker vlot, reageerde goed op de handling en vloog met veel vaart de tunnel in. De palen deed hij als enige in een redelijk smal straatje. Hij kwam er te hard in, remde af en viel vervolgens in het juiste ritme. Ik was trots.

Het Vast Parcours ging super. Hij was iets minder gericht op de andere honden en vloog met veel vaart over de schutting en de kattenloop. Die beiden heeft hij pas 1 keer op hoogte gehad, maar dat doet hem niks. Ik moest er flink hard achteraan om hem bij te houden. De touch, die we de pups geleerd hebben op de raakvlakken ging super. Hij zakte wel wat opzij van de kattenloop af, maar het was nat en voor een eerste keer vond ik het prima. Toen kwam de wip. Die had hij nog nooit gehad. Bij alle honden ging dat kort aangelijnd. Enigszins verbaasd zag Ace de wip doorkantelen toen hij net voorbij het kantelpunt was, maar hij was er niet van onder de indruk. Het is bij hem een kwestie van laten ontdekken dat het geen kattenloop is en dat hij er dus vaart op moet minderen.
Vervolgens kwam nog een raceparcoursje sprong-tunnel-sprong-sprong. Wat liet hij zich daar goed handlen! Toppertje in de dop! Als toetje nog een keer de schutting als los toestel. Daar moet ik op de afstandstart gaan trainen, want hij vindt het zo leuk dat hij het wachten maar even overslaat. Gelukkig had ik onze bogen neergezet om hem te dwingen daar onderdoor te lopen en zo de oploop van onderaf aan te pakken, anders zou hij pardoes bovenop de schutting gesprongen zijn.

Tja, en toen was het alweer afgelopen. Wordt vervolgd? Zeker! Ace vond het schitterend en ik ook. Dit hondje is volgens mij voor deze sport gemaakt!

The nose knows

Afgelopen vrijdag ben ik weer naar Heemskerk geweest om te speuren. Sicco, Dasha en Ace waren mee. Sicco deed het goed, hoewel hij af en toe wat onzeker was. Ik heb de laatste tijd ook weinig gespeurd en hij was wellicht ook nog enigszins in de ban van de loopsheid van Kalish. Dasha was weer wat aarzelender dan de vorige keer, het starten ging weer niet goed, maar als ze dan eenmaal op gang was ging het wel.

Als laatste ging ik met Ace van start. Cor had tevoren even kort gezegd hoe hij het eerste stuk zou lopen. Nadat ik een seintje kreeg gingen we van start. Ace had er zin in en vertrok met grote snelheid en veel overtuiging. Na korte tijd kwamen we bij een splitsing, waar hij zonder aarzelen naar links ging. Ik had echter in mijn hoofd dat Cor rechts gezegd had, dus leidde ik Ace rustig terug naar de splitsing en liet hem nogmaals het spoor uitwerken. Hij kwam heel braaf terug, sprong over een pluk brandnetels heen naar het rechter pad, maar liep onmiddelijk weer het linker pad in. Toch maar even voor de zekerheid via de portofoon gecheckt en ja hoor, Ace had gelijk, we moesten links. Knappe vent!
Even later vond hij Cor en kreeg zijn verdiende worstje. Het tweede stuk ging ook vol overtuiging en razendsnel. Het laatste stuk begon ook weer erg vlot. Na enige tijd over een redelijk breed onverhard pad gegaan te zijn, dook Ace ineens een heel smal paadje naar links in. Dat leek me meer een wildpaadje en geen echt wandelpad. Ik dacht dus dat Ace wat wildgeur in zijn neus gekregen had en daar achteraan was gegaan. Ik haalde hem daarom terug naar het brede pad en liet hem opnieuw het spoor uitwerken. Hij bleef echter bij zijn besluit, hij wilde persé het kleine paadje in. Dus maar weer even via de porto gecheckt en inderdaad Ace had alweer gelijk! Na wat gekronkel door het bos kwamen we uiteindelijk inderdaad bij Cor uit.

Ja, en dan ben ik dus apetrots op mijn ventje. Zo jong nog en zo zeker in het uitwerken van het spoor. Zelfs als zijn eigenwijze bazin denkt het beter te weten, laat hij zich niet van de wijs brengen. Ace heeft vanwege zijn vreemd gevormde hoofd wel de bijnaam Neus. Dat maakt het gezegde dat men bij speuren gebruikt nog toepasselijker: The nose knows!

Brutale toeschouwers

Gisteren was ik, voorafgaand aan het lesgeven, even met Kalish aan het trainen. Ze gaat 6 juni VZH examen doen, maar de oefeningen zitten er eigenlijk nog niet helemaal in. De blijf is natuurlijk de laatste tijd een ramp, maar ook het volgen met zit snapt ze nog steeds niet goed, ze gaat steeds af. Gisteren ging het wel beter. Ook de blijf ging erg goed, maar ze was dan ook alleen op het veld.
Ik was aan het trainen op het bijveld, omdat Kalish loops is en ik het de rest van de honden niet te moeilijk wilde maken. Terwijl ik bezig was, zag ik op het andere veld ineens een vos. Hij zat uitgebreid te poepen, midden op het veld. De vos zag mij ook, maakte zijn klusje af en bleef rustig naar me staan kijken met een blik van "ga jij het eerste op de loop of moet ik gaan?". Hij bleef een hele tijd kijken voordat hij uiteindelijk besloot om er dan maar vandoor te gaan.

Het laatste uur waren er weinig cursisten. Omdat ik Sicco ook bij me had, maar daar vooraf niet aan toe gekomen was, besloot ik met hem mee te doen. Dit weekend heb ik hem immers ingeschreven voor de wedstrijd in Deurne. Nadat hij ruim 1,5 jaar niks gedaan had, bleek hij de oefeningen nog verbazingwekkend goed te beheersen. Nu ik echter weer sinds een maand regelmatig met hem train merk ik wel dat hij zijn ritme kwijt is. Hij is fysiek snel moe, maar ook geestelijk heeft hij er moeite mee. Hij wil supergraag, maar kan nog niet goed zijn concentratie behouden. Daardoor vergeet hij hoe het ook alweer ging, gaat fouten maken en wordt daar vervolgens onzeker van. Ook is hij zo mega-blij dat hij wat mag doen, dat hij erg wild en blafferig is en fors kauwt op apporteerblok en sorteerhoutje. Er moet dus getraind worden om hem weer in het ritme te krijgen.
Toen we met de blijf-oefeningen bezig waren zagen we de honden ineens verstrakken en intens naar het eind van het veld staren. Om te zien wat daar was, draaiden we ons om. Tot onze verbazing liep er alweer een vos! Wat een brutaliteit! Met 4 herdershonden op het veld en dan doodleuk over het veld kuieren. Compliment trouwens voor de honden, die alle vier bleven liggen!

Luier (2)

Tja, experiment mislukt? Of toch niet?
Jelle heeft dus al vrij snel "in zijn broek geplast". Komt dat omdat het T-shirt te los zat, zodat hij het niet voelde? Of snapt hij het concept gewoon niet? Wie weet. Een voordeel was in ieder geval dat de luier het meeste opgevangen had en er maar heel weinig op de grond lag (en dus niet tegen de stoel). Het blijft dus wel schoner en in die zin werkt het experiment. Maar het is wel sneu om hem met een natte broek te laten lopen. Nadat het geval uit de wasmachine kwam heeft hij hem ook nog niet weer aan gehad. Ik ga hem denk ik eerst wat strakker maken.

Luier

Kalish is al een week loops. Tot nu tot kan het hele spul nog samen, maar nu begint het kritiek te worden. Dat is ook te merken aan Jelle. Die heeft dan de zeer hinderlijke en vieze gewoonte om in huis te gaan plassen. Deuren, muren en stoelen worden dan gemarkeerd. Het heeft al eens een kussen gekost, dat niet meer schoon te krijgen was. Kwaad worden heeft geen zin, het is het instinct van het beestje. Daarbij is hij wel zo slim om het niet te doen als ik in zicht ben...


Tja wat doe je er dan dus aan? Vandaag heb ik iets bedacht, waarvan ik niet weet of het gaat helpen. Maar het is diervriendelijk en het kost bijna niks, dus is het te proberen. Ik heb een oud T-shirt opgeofferd en er een "broek" of "luier" van gemaakt. Het idee is: hij zal toch niet in zijn eigen broek plassen? De tijd zal het leren.

Ziekenboeg

Het is een beetje een ziekenboeg in onze roedel:

Jelle is al een tijdje geblesseerd, hij blijkt wat ruggenwervels verschoven te hebben en wat pezen verrekt in zijn linker-achterpoot. Dat gaat wel beter, maar die rug is nog niet helemaal goed. Maandag heb ik weer een afspraak met de dierenarts. Ik hoop dat het daarna echt beter gaat, want ik vindt Jelle de laatste tijd (nu hij niet traint) ineens een stuk ouder geworden. Hij wordt natuurljk dit jaar 10, maar dat is voor een Belg nog niet echt oud. Hopenlijk leeft hij weer wat op als hij weer mag trainen.

Vorige week vrijdag liep Auke ineens op drie poten. Hij wilde de vierde poot (linksachter) absoluut niet gebruiken, dus naar de dierenarts. Die dacht dat zijn kniebanden (af)gescheurd waren. SCHRIK !!! Nou, uiteindelijk viel het mee, na twee dagen liep hij er weer normaal op en nu zie je bijna niks meer. Maar hij moest dus wel een beetje rustig gehouden worden en wat mij betreft nog steeds.

En vervolgens liep Ace afgelopen donderdag ineens mank (linksvoor). Het ziet er niet zo erg uit als bij Auke, maar toch is het iets om op te letten. Hij loopt weer vrij normaal, maar als hij teveel beweegt loopt hij weer wat te hinken. Dus maar even aan het roltouw uit.

Kalish is eindelijk loops geworden. Dat is geen ziekte, maar ze is er toch wel door van slag. De afgelopen dagen heeft ze al een aantal keren in huis gepoept en ze ligt een beetje als een dood vogeltje op de bank. Nou ja, dat zal ook wel weer goed komen.

En dan Sicco. Enkele weken terug werd tijdens de entingen een hartritme-stoornis geconstateerd. De vervolgafspraak, met ECG en echo leverde op dat er inderdaad iets niet helemaal goed gaat met zijn hartritme. Om de zoveel slagen komt er steeds een extreem grote slag. Ook de gewone slagen hebben iets te hoge pieken. Zijn hart is niet vergroot of verslapt en de afwijkingen ware net niet ernstig genoeg om tot medicatie over te gaan. Over enkele maanden wordt nog een keer bekeken hoe hij ervoor staat.
De extreem grote slagen heeft Sicco meer als hij zich inspant. Hoewel de dierenarts dacht van niet, zou dat volgens mij kunnen betekenen dat hij tijdens flinke inspanning "in de strijd kan blijven". Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Maar de laatste tijd blijkt Sicco steeds meer moeite te krijgen met het niks doen. De puppen zijn inmiddels pubers en Sicco voelt de bedreiging van zijn positie als roedelleider. Doordat hij bijna niet mee mag, voelt hij zich achtergesteld en begint zich dus af te reageren op de boys. Recent ben ik weer wat met hem met G&G3-training begonnen en hij leeft er helemaal van op. Voor zijn hart is dat misschien niet goed, maar voor zijn gemoedstoestand wel. Tja, en dan heb ik liever een hond die blij is dan een hond die oud wordt. Maar liefst natuurlijk allebei.

Borden weg...

Onlangs schreef ik dat er ineens overal borden staan "Honden aan de lijn". Nu zijn die borden op bepaalde plaatsen ineens weer verdwenen. Het betreft de fietspaden, waarlangs een bomensingel loopt.

Deze fietspaden lopen door het landschap, er liggen geen boerderijen aan en er loopt geen weg langs. Fietsers rijden er bijna niet, in de zomer af en toe een, maar 's winters kom je die slechts bij hoge uitzondring tegen. Ideale plekjes dus om de honden uit te laten. Waar deze paden de weg kruisen stonden dus ook borden "honden aan de lijn". Dat vonden wij ook al heel vreemd. Je bent daar niemand tot last, er zit geen groot wild en de watervogels zijn nauwelijks onder de indruk van de honden.

Maar goed, langs die fietspaden waren de borden dus ineens weg. Wij dachten nog dat Staatsbosbeheer wellicht een foutje gemaakt had met die borden en ze dus weer weggehaald had. Bij de bosjes staan ze immers nog wel, maar alleen bij de fietspaden niet meer. Wellicht was het dus nooit de bedoeling geweest om die borden bij de fietspaden te plaatsen?

Nou, het is dus geen foutje van Staatsbosbeheer! Gisteren liep ik op een van de fietspaden toen ik de verdwenen borden ontdekte. Ze stonden parmantig in het water. Ze waren overduidelijk van de brug in de vaart gegooid. Geen actie die bij Staatsbosbeheer past.
Blijkbaar zijn er meer mensen die vinden dat die borden bij de fietspaden grote onzin zijn. Ik ben tegen vernielingen, maar hier moest ik toch even stiekem om lachen...

Sicco

Op donderdag train ik met Kalish en Ace G&G. Voorafgaand daaraan doe ik met Sicco nog wel eens een zoekspelletje, waarbij hij voorwerpjes op het veld moet zoeken en terugbrengen. Hij is dan altijd erg druk en erg enthousiast dat hij wat mag doen. Sinds zijn blessure wordt er immers bijna niet meer met hem getraind. Dat is voor een hond die in zijn kop nog zo graag wil erg sneu.

Gisteren had ik hem weer laten zoeken, maar de energie kwam zijn oren nog steeds uit enhij had niet echt de kop naar het zoeken staan. De hele dag was hij al erg grommerig naar de andere reuen. Hij kan duidelijk zijn ei niet echt kwijt.

Omdat hij duidelijk goed te pas was, liet ik hem voor de aardigheid wat G&G3-oefeningen doen. Hij is op dat niveau weliswaar gediplomeerd, maar hij heeft het al tijden niet meer gedaan. Nou, dat was niet te zien! Hij ging als een speer! Pion-vak prima, richting-apport perfect, posities om het vak foutloos, afstoppen iets door, maar toch erg goed, afstandappel iets verschoven, maar verder foutloos. Tjé wat is die hond goed, zeg!! Wat een kanjer!

Ja, en dan ga je nadenken... Hij had nu eigenlijk nauwelijks last van zijn knieën. Ik ben een jaar geleden gestopt met de wedstrijden, omdat hij niet goed kon zitten. Dat nekt je bij alle oefeningen, dus dat was einde verhaal. Maar nu ging het eigenlijk erg goed... Toch nog maar een paar keer trainen. Als hij nou blijkbaar zodanig hersteld is, dat hij wel goed kan zitten, zou hij wellicht terug de training en de wedstrijden in kunnen... Wat zou hij dat leuk vinden! En ik ook!

The A-team

"The A-team", die naam heeft Sylvia gegeven aan Auke en Ace. Het klopt wel aardig! Beide namen met een A en ze vormen een heus team. Niet alleen kunnen ze heerlijk samen aan het rommelen gaan, maar ook kunnen ze samen "ten strijden trekken". Zo kunnen ze het Kalish aardig lastig maken, maar ook Dasha is regelmatig de klos. Die blijft met enige moeite wel overeind. Kalish wordt echter regelmatig tegen de vlakte gewerkt. Dan stormen die twee lompe Harries op haar af en lopen haar pardoes onder de voet. Auke is er al een paar keer zo lomp bovenop gesprongen, dat Kalish het uitpiepte. Ace hanteert meestal de storm-ram-tactiek, maar ook die komt hard aan. Fysiek kan ze daar gewoon niet tegen op. Eentje gaat nog wel, maar twee niet. En als ze dan ligt, dan staan ze van twee kanten heerlijk in haar te happen. Ze vindt dat duidelijk niet leuk, maar is domweg te klein en te lief om er iets tegen doen. Doorgaans laten we de honden zoveel mogelijk de dingen zelf onderling regelen, maar dit gaat echt te ver. We laten het daarom niet toe en proberen haar zo snel mogelijk te bevrijden. Ondertussen weet ze dat we haar in bescherming nemen, dus als ze "the A-team" ziet aankomen - en dan zie je echt van ver al dat ze snode plannen hebben - komt ze als het even kan zo hard mogelijk naar ons toe en springt dan het liefst in onze armen. Ik hou haar dan tegen me aan en hou een arm beschermend om haar heen. Dan jaag ik dat tuig weg en dan keert de rust weer terug.

Het is niet dat ze de boys niet leuk vindt. In tegendeel, ze speelt er graag mee. Maar als ze samen zijn jutten ze elkaar op en weten geen maat te houden. En dan maken ze het dus echt te gek.


The A-team... Zowel qua uiterlijk als qua karakter zo verschillend als dag en nacht. En toch kunnen ze prima met elkaar overweg en vormen ze een leuk span, een echt team. Natuurlijk hebben ze wel eens ruzie en dan gaat het er fel aan toe. Maar doorgaans is de rangorde tussen hen glashelder en weten ze precies wat ze aan elkaar hebben en hoever ze bij elkaar kunnen gaan. En gaat er een te ver, dan wordt de ander nijdig en weet het dan goed duidelijk te maken dat dát de afspraken niet waren. En dat gaat twee kanten op, dus Auke corrigeert Ace en Ace corrigeert Auke.

Hou nooit twee puppen aan, dat is altijd het advies... Maar dan zou je nooit zo'n A-team hebben. En dat zou toch een ernstig gemis zijn!

De strijd tegen tand-aanslag

Mijn eerste twee Groenendelers hadden bij het ouder worden wat aanslag op de tanden. Dat werd als normaal beschouwd. De huidige generatie heeft er ook last van, maar het lijkt steeds vroeger te beginnen. Bij Jelle haal ik er regelmatig de krabber langs en ook Sicco en Dasha ondergaan deze behandeling met enige regelmaat. Toch lijkt de tandsteen er steeds sneller op te komen. Ook Kalish had met haar 1,5 jaar al verontrustend veel aanslag. Toen zelfs de twee boys al duidelijk tandsteen hadden, vond ik het toch echt te gek worden. Die zijn pas 10 maanden! Zo vroeg heb ik dat nog nooit gezien bij een van de honden. Ander voer? Ik heb al jaren ProPlan, dus dan zouden ze de samenstelling gewijzigd moeten hebben. Het enige wat ik kan verzinnen is, dat we tegenwoordig bijna standaard met Rodiworst trainen, terwijl we vroeger vaak brokjes of Frolic gebruikten.

Maar dan nog, dat kan zo niet door gaan. De dierenarts adviseert tandenpoetsen. Dat heb ik ook wel gedaan, maar om nu 6 honden elke dag te poetsen... dat ga ik niet redden, dat sloft er toch bij in. Beetje kansloze actie dus.
Nu hoor je wel dat honden die Barfen geen last hebben van aanslag. Vooral als ze botten krijgen houden ze de tanden ermee schoon. Er werd aangeraden om met kip te beginnen. Honden die het niet gewend zijn hebben hier de minste problemen mee. Vorige week hebben de vriendjes daarom allemaal een kippenbout gekregen. Nou, dat vonden ze geweldig! Het ging er vlot in en ze hielden niks over. Jelle had hem als eerste op. Daarna Sicco, Ace, Auke en Kalish. Dasha deed er wat langer over, maar ook bij haar ging het er in één keer in.



Natuurlijk kun je van zo'n kippenboutje niet verwachtend dat de meute weer een stralend gebit heeft, er zal enige herhaling moeten optreden. Afgelopen week konden we aan verse runderbotten komen. Ook dat was feest! Het hele stel in de buitenren, want die botten-troep moet ik niet in huis. Daar kregen ze elk een flink stuk. Kalish dook er meteen mee weg in een mand achterin de ren. Dasha wil echt niet in de ren en die kreeg dus een stukje bot op het erf.



En dan is natuurlijk de vraag: doet het al iets op de tanden? Ja, vooral bij Kalish. Die heeft weer een prachtig schoon gebitje. Zij is ook degene die het meest heeft zitten knagen en zelfs witte ontlasting had. De rest is minder fanatiek en dar is dus ook minder te zien aan de tanden. Toch heb ik het idee dat er verbetering is bij allemaal. Dit lijkt dus echt wel de weg om de tandjes weer mooi te krijgen!

Honden aan de lijn

Het moet niet gekker worden...
Vandaag staan er ineens op ALLE plekken waar wij de honden uitlaten bordjes: vrije toegang voor wandelaars, honden aan de riem. Het zijn allemaal stukken van Staatsbosbeheer, waar voorheen niets stond. Dagelijks komen er diverse "vaste klanten" met hun honden. Allemaal zoeken ze de rust en ruimte om de honden lekker los te laten lopen.

En nu zou dat ineens niet meer mogen! Waarom zou dat zijn? Wild? Er zit veel wild, dat is waar. Ik denk zelfs dat het de laatste jaren flink is toegenomen. Dus als je het dan over verstoring van wild hebt, is dat geen argument, dan zou het afgenomen moeten zijn. Ik denk eigenlijk dat het weer gewoon de bureaucratie is: er moeten weer eens regeltjes toegepast worden en honden zijn altijd de boosdoener van alles. Dus zetten ze er weer een verbodsbord neer.
Ik geloof niet dat ik me eraan ga houden...


In overtreding... dit zou dus niet meer mogen

Bullepezen

Hoe snel kan een hond leren? Heel snel! We weten dat honden uit één enkel incident conclusies kunnen trekken. Eén keer de deur open krijgen kan genoeg zijn om een notoire deur-opener te worden. Ook kan één slechte ervaring zich in de hersenen van een hond vastzetten en leiden tot een fobie.

Ace heeft ook zoiets en wel met bullepezen. In een split second had hij er ineens een heel sterke associatie mee...

Het incident gebeurde op een van de hondenshows, toen Ace nog een kleine pup was. Kalish werd op die show uitgebracht en Ace en Auke waren mee. Ze waren nog te klein om een hele dag alleen thuis te blijven en bovendien was dat een goede socialisatie-kans. Dus tussen het showen en shoppen door liepen André en ik met de puppen rond. Een voor een, zodat ze zelf de wereld leren verkennen en niet teveel afhankelijk van elkaar zijn.
Ace vond het allemaal prachtig en liep opgetogen overal op af. Staartje in een hoge kwispel, hij had de tijd van zijn leven. Vooral de standjes met kluiven en koekjes zijn dan natuurlijk geweldig interessant. Zo ontdekte hij een grote ton, gevuld met bullepezen. Hij ging erop af en snuffelde eraan. Op exact dat moment stond André op een putdeksel, die met een scherpe klik omklapte. Ace schrok zich rot en deinsde terug. Hij had duidelijk het idee dat die klik bij die bullepezen hoorde, want hij durfde er niet meer naar toe. Enigszins onder de indruk vervolgde hij zijn verkenning over de show. Bij een ander standje stonden ook bullepezen en we leidden hem er expres naar toe. Zodra zijn neus echter de geur van de bullepezen opving, schoot hij achteruit. Met koekjes en geduld wisten we hem in de buurt te krijgen, maar hij had duidelijk een afkeer gekregen van die dingen.

Een maandje later waren we weer op een show en liepen er weer met de pupsels rond. En weer gebeurde het. Zodra Ace de geur van bullepezen in de neus kreeg, deinsde hij terug. Oei, het zat blijkbaar toch wel diep. We besloten een zakje met korte stukjes bullepees te kopen en dit thuis aan de honden te voeren. Dat bleek geen probleem en ook Ace smikkelde de lekkernij met veel enthousiasme op. We zagen geen enkele terughoudendheid, hij pakte het direct aan en ging er direct op knabbelen.

Helaas bleek een show later dat dit niet het gewenste effect had, want Ace bleek nog steeds een sterke associatie te hebben met bullepezen die op een show liggen...

Begin deze maand waren we op de show in Leiden. Ace is ondertussen een grote jongen van 10 maanden. We liepen weer met hem rond en waren eigenlijk niet meer zo mee bezig met zijn bullepees-fobie. We hadden een tijdje niet geshowd en dus ook geen bullepezen meer gezien. Toen we langs een standje kwamen met bullepezen deinsde hij toch weer geschrokken terug. Het zit dus echt helemaal vast in zijn geest: bullepezen zijn foute boel.
Het is toch ongelofelijk hoe zo'n klein incidentje een impact kan hebben op zo'n dier!

Ace

Ace is een vrolijke flierefluiter, die lang niet altijd even gehoorzaam is. Dat moet hij natuurlijk wel worden, maar het is een ventje dat daarvoor wat tijd nodig heeft. Als ik hem nu teveel zou "afknijpen" dan zou er niks van hem overblijven. Ach, en die fratsen zijn af en toe lastig, maar vaak toch wel grappig.

Natuurlijk ben ik met Ace druk in training. Vooraf had ik gedacht dat een probleem bij hem zijn concentratie zou zijn. Hij vindt alles leuk en is dus snel afgeleid. Toch vind ik het uiteindelijk erg meevallen. Het is wat afhankelijk van de oefening/training die hij doet, maar doorgaans kan hij er toch best de kop bij houden. En als dat niet zo is, komt het in een van de volgende trainingen wel.

Een van de dingen waar hij heel erg goed zijn aandacht bij kan houden is speuren. Dat kan hij erg goed en hij kan er verbazingwekkend goed zijn concentratie behouden. Echt een talentje. Vandaag heb ik met hem weer in Heemskerk gespeurd en hij was weer top! Dan zie je hem door het bos sjezen en de juiste paden kiezen. Wat kan ik dan genieten als ik hem op een driesprong geconcentreerd zie stilstaan en dan resoluut de juiste richting zie kiezen. Heerlijk!

De gehoorzaamheidstraining gaat ook goed, maar daarbij is het erg rustig op het veld. Waar Ace meer moeite mee heeft/had is de Rally-O. Dat wordt tegelijk met de Agility gegeven en hoewel we er een net tussen spannen, krijgen de honden natuurlijk die actie wel mee. De eerste keer waren eigenlijk alle honden erg rumoerig en onrustig. Ace was ook zeer opgewonden, stuiterde alle kanten uit en het kostte me toen best enige moeite om hem in het gareel te krijgen. Dat lukte uiteindelijk wel, maar hij presteerde toch onder zijn kunnen. De tweede les ging het echter al beter en afgelopen woensdag, de derde les, ging het eigenlijk heel goed. De andere honden zijn ook wat rustiger geworden en Ace heeft wat minder aandacht nodig voor het gebeuren om hem heen. Dat is niet meer zo nieuw. Afgelopen woensdag was hij er goed bij, deed keurig zijn oefeningetjes en had de kop er goed bij. Gaandeweg de les zag je wel dat hij wat vermoeid werd, maar hij bleef zijn best doen.

Thuis zijn we met beide broertjes bezig met puppy-agility. Alles staat laag en het doel is dat ze leren om de route te volgen zoals wij dat willen, niet zoals ze zelf leuk vinden. Daarbij oefenen we ook de raakvlakken. Daarbij gebruiken we de touch en dan moeten ze op het raakvlak stilstaan en krijgen daar wat lekkers. Auke is beter in de agility en volgt al veel beter zijn baas. Ook richt hij zich meer op de toestellen. Afgelopen donderdag was ik met Ace weer eens een rondje aan het lopen en toen viel me op dat hij al veel minder het fuifnummer is en echt zijn best deed om mijn route te volgen. De raakvlakjes gingen erg goed en hij pakte ook al veel beter de toestellen.

Al met al ben ik dus dik tevreden. Het gaat helemaal goed komen met mijn ventje!

Piep-fase

Nou, we zitten in de "piep-fase" van Dasha's loopsheid. Tot en met dag 8 kunnen we de meute doorgaans samen houden, maar dan slaat Dasha om, gaat de reuen uitdagen en dan moeten ze toch echt gescheiden worden. Dan slaat Sicco ook als een blad aan de boom om en wordt onrustig en pieperig. Vandaar de "piep-fase". De reuen zitten dan op de gang en de teven in de huiskamer of, als we gaan slapen, bij ons op de slaapkamer.

Vanmorgen kwam Ineke, onze hulp. Als je aan het poetsen en opruimen bent, is het erg lastig om die deuren steeds dicht te houden, dus mochten de reuen buiten in de ren. Nou, dat was me een orkest! Vooral Sicco ging tekeer met veel geblaf, gejank en ander kabaal. De rest deed dapper mee. Ergens verderop ging een buurhond antwoorden, dus toen werd het een soort duet: onze honden, dan die andere hond weer, dan onze honden weer.

Hoewel de twee broers al aardig volwassen beginnen te worden, blijken ze nog geen partij voor een loopse teef. Ace doet wel zijn best en is erg geïnteresseerd, maar Dasha vindt hem blijkbaar geen partij en als ze hem dan een keer afsnauwt, gelooft hij het verder wel. Auke snuft een keer aan zijn moeder en loopt dan door. Geen interesse.

Tot nu toe zijn de reuen, ook de volwassen reuen, opvallend tolerant naar elkaar. Ze liggen rustig bij elkaar in de gang en er is eigenlijk niet meer gedoe/ruzie dan anders. Laten we hopen dat dit zo blijft, want Kalish begint ook richting loopsheid te komen...

Reunie A-nest

Gisteren was de reünie van ons A-nest. Ons eerste nestje en dus was het spannend hoe het zou verlopen. Vooraf weet je niet hoeveel mensen er zullen komen. Stel dat er van de 5 verkochte puppies maar 3 op komen dagen, dan is het wel een kale boel. We hielden de reünie daarom samen met twee nesten van kennel "Of Dark Brightness".



De weergoden waren ons wonderwel gezind. 's Morgens regende het, 's avonds regende het, maar 's middags was het niet alleen droog, maar zelfs ook zonnig. Vooraf hadden we wat agilitytoestellen op puppyhoogte neegezet met het idee om daar nog wat instructie bij te geven. Dat laatste kwam er niet van, want op zo'n dag ben je eigenlijk de hele tijd druk. Op 1 zusje na was iedereen er, ook de vader en de fokker van de vader. Met iedereen praat je wat en alle hondjes worden natuurlijk uitgebreid bekeken. Ze hadden allemaal een mooi compleet schaargebitje en de reuen hadden allemal ballen. Er waren een paar puppen die zoiets hadden van "waar ben ik in hemelsnaam in beland?", maar het merendeel nam het ervan. Ze konden op het omheinde terrein heerlijk los rennen en stoeien. André was druk met foto's maken en het kostte ook best de nodige tijd om alle honden fatsoenlijk op de foto te krijgen.

Qua uiterlijk waren niet alle puppen even goed gelukt, maar deels komt dat ook doordat ze nog moeten uitgroeien. Sommige waren de lucht in geschoten en waren dus heel slungelig. Auke was veruit de grootste en van de reuen ook de mooiste. Het enige aanwezige teefje was van het nest de mooiste.

Qua gedrag vielen de honden zeker niet tegen. Ze waren niet allemaal supervrij, dat is eigenlijk alleen Ace. Maar er zaten geen echte angsthazen bij, je kon ze allemaal betasten. Eigenlijk dus allemaal een verbetering op de moeder, die op die leeftijd heel moeilijk te betasten was.

Dasha was trouwens loops en mocht alleen voor de foto even op komen draven. Ze was opvallend makkelijk en vriendelijk tegen andere honden. Ook zij wordt wat stabieler met het vorderen van de leeftijd.

En toen was het alweer tijd en ging iedereen weer naar huis. Al met al was het een lekker ongedwongen, gezellig samenzijn. Wij waren zeer tevreden en volgens mij de mensen ook.

Dasha is loops

Het zat er al een paar dagen aan te komen, want de reuen hadden al veel belangstelling voor haar, maar nu is Dasha dan toch echt loops. Geen verrassing, want ze is erg regelmatig. Maar dit keer is de eerste keer dat we "het feest" krijgen met 4 reuen. De vorige keer waren de broertjes nog te jong, die hadden niet door wat er aan de hand was. Maar nu snuffelen ze net zo geïnteresseerd met de volwassen reuen mee.

Doorgaans zijn de volwassen reuen wat geprikkelder als er een teef loops is. Tot dag 8 kunnen we de meute bij elkaar houden. Daarna slaat Dasha als een blad aan de boom om en op dag 9 is ze ook meteen op haar hoogtepunt. Dat is dan goed te merken aan Sicco. Die eet bijna niet meer tot dag 13 en hij is flink pieperig. Dan moeten we ook "de bokken en de schapen" gescheiden houden. Op dag 16 is het leed weer geleden en kan het spul weer bij elkaar.

Zo ging het altijd. Maar hoe gaat het nu verlopen met 4 reuen? We zullen het zien! En... Kalish lijkt ook richting loopsheid te gaan, dus dan hebben we dubbel feest...

Rally-O

Gisteren heb ik de eerste les Rally-O gehad met Ace. Rally-O, ofwel Rally-Obedience, is een uit Amerika overgewaaide vrij nieuwe sport. Het wordt wel een combinatie genoemd van G&G en agility, omdat het gehoorzaamheidsoefeningetjes zijn in een parcoursvorm. Verschil met de G&G is dat je wel mag praten en je hond mag aanmoedigen. Het is dus wat vrijer en vrolijker. Bij Speed (onze hondenschool) wordt dit nu gegeven en ik wilde metAce wel meedoen. Enerzijds om het zelf een beetje te leren kennen, anderzijds omdat het me leuk leek om zo met Ace nog wat aan de gehoorzaamheidstraining te doen.

De Rally-O wordt gegeven op hetzelfde moment dat er ook agility is. Om te voorkomen dat dit elkaar stoort, zetten we een lang net uit, zodat het Rally-O deel afgescheiden is van de rest. Ondanks dat had ik wel het idee dat Ace erg afgeleid zou zijn. Maar dat is dan meteen een kans om hem te leren ook te gehoorzamen als er veel rondom hem gebeurt. Thuis en bij het appèl van de IPO-training heb ik al gemerkt dat hij er na een paar keer aan went en dan best goed aanspreekbaar is. Dus ach, geef hem een paar lesjes en dan moet het kunnen.

De les werd begonnen met een klein parcoursje om de cursisten te laten ervaren wat Rally-O eigenlijk is. Ace was slecht aanspreekbaar en erg opgewonden, enerzijds van de agility, maar anderzijds en vooral van het nieuwe groepje, dat ook redelijk opgefokt was (althans in het begin). Het groepje was gelukkig niet zo groot (5 combinaties). Hierna gingen we steeds wat korte oefeningetjes doen en kregen we elk onze eigen opdrachten te doen. Daar ging het al wat beter en kreeg ik weer contact met mijn ventje.
Uiteindelijk was ik voor een eerste keer eigenlijk best tevreden. Natuurlijk kan Ace meer dan hij liet zien, maar ik had eigenlijk minder verwacht. Ik weet dat hij na een paar lesjes vanzelf beter gaat opletten, dus het wordt vast nog wel wat. De training zelf had ik me nog weinig van kunnen voorstellen en ik wist ook niet wat ik kon verwachten: zou het leuk zijn of zou het juist saai zijn? Ik vond het leuk, althans, met een beginnende hond zoals Ace kon ik lekker bezig zijn. Dus voor mij geslaagd. En aan de kwispelstaart van Ace te zien had hij het ook naar zijn zin.

Door naar de B1

Gisteren heeft André met Kalish een agility-wedstrijd gelopen. Het was pas haar tweede wedstrijd, omdat ze nog erg jong is en pas vanaf 22 januari de vereiste minimum leeftijd heeft om wedstrijden te mogen lopen.
De eerste wedstrijd was op 24 januari (toen ze dus net 2 dagen gerechtigd voor wedstrijden was). Het was in een binnenhal, waar ze ook al een keer voor een workshop geweest was. Ze haalde er meteen prijsjes en haar eerste Utje (op de jumping).
Gisteren was dus de tweede wedstrijd. Een manegewedstrijd, wat weer even iets anders is dan een buitenwedstrijd. Het was druk met veel gekef (wat binnen aardig galmt en versterkt wordt). Niet echt de makkelijkste omstandigheden. Kalish had er geen moeite mee en haalde een clear round en de 2e prijs op het vast parcours en een 4e prijs op de jumping, ook foutloos. Op beide onderdelen verdiende ze dus een Utje en daardoor is ze nu al door naar de B1. Razendsnel dus.

Natuurlijk is Kalish een goed hondje, maar met alleen een goed hondje red je het niet. Ik zie genoeg goede honden die niks presteren, omdat de bazen er weinig van bakken. André traint niet eens zoveel, maar hij doet het wel doelgericht en effectief. Dat zie je terug in het resultaat: een hond die, zeker voor haar leeftijd, zeer vast op de toestellen is en daardoor razendsnel naar de B1 verhuist. Goede hond, goede handler, dat is het succes-concept. Op beide ben ik supertrots!

Heemskerk

Vandaag ben ik weer naar Heemskerk geweest om te speuren bij de SpeurInstructieSchool (SIS) van Cor Oldenburg. Van oorsprong speurde ik daar alleen met Dasha. Die heeft echter een vreemde dip doorgemaakt, waar ze maar moeilijk van herstelt. Ze speurt overal met veel enthousiasme, maar in Heemskerk blokkeert ze iedere keer. We kunnen er niet achter komen wat het is of is geweest. Het gaat wel beter, maar of ze daar ooit weer het niveau gaat halen dat ze had, is niet zeker. Het probleem voor mij is, dat ik graag een speurcertificaat bij de SIS wil halen met een van mijn honden, omdat dat een vereiste is om de vervolgcursus voor speurinstructeur te gaan doen (de basiscursus heb ik al gedaan en ik wil graag verder). Omdat ik Dasha niet wil belasten met de druk dat ze een certificaat "moet" halen (op dat soort momenten blokkeert ze trouwens op zeker), besloot ik om ook met Sicco te gaan speuren. Dasha een uurtje en hij een uurtje. Dat gaat super, hij vindt het prachtig en doet het erg goed. Helaas heeft hij vorig jaar de kruisband van zijn linker knie afgescheurd, nadat hij een jaar eerder die van zijn rechterknie had afgescheurd. Twee operaties verder gaat het wel goed met hem, maar hij is conditioneel nog niet de oude en mankt nog wat. Ik speur dus nu even niet langer dan een half uur. en dus heb ik een half uurtje over en dat mag Ace opvullen.

Vandag begon Sicco en hij deed het weer erg goed. Ik kon hem ook goed lezen, d.w.z. ik zag goed aan hem wanneer hij het spoor bijster was en wanneer hij even een overload had (dus teveel lucht, waardoor hij even niks meer ruikt).
Ace mocht daarna en met zijn 8,5 maand doet hij het verbazingwekkend goed. Hij kan zich goed concentreren en is zeer gemotiveerd. Ook bij hem kon ik het vrij goed inschatten wanneer hij goed en fout zat. Beide mannen was ik erg tevreden over.

Hierna had Dasha een uurtje tijd. Tja, wat zal ik zeggen. Ze ging slechter dan de vorige keer, wilde weer niet starten. Ze blijft dan staan en kijkt je aan. Het is alsof er ergens iets is dat haar tegen houdt. Toen ik rustig was gaan lopen, pakte ze het wel op. Maar ze was afgeleid door van alles en nog wat en had de kop er niet goed bij. Bij haar kan ik ook niet goed zien of ze nu goed of fout zit en ik denk dat ze dat vandaag ook slecht aangaf. We zaten op een gegeven moment totaal op het verkeerde pad. Cor suggereerde na afloop dat ze wellicht loops moet worden. Dat kan inderdaad in maart gaan gebeuren, dus de hormoontjes zouden meegespeeld kunnen hebben, want zo afgeleid heb ik haar nog niet eerder meegemaakt.

Tja, en nu zit ik met een probleem. Hoe moet ik dat in de toekomst doen als Sicco weer een uur gaat speuren? Dasha wil ik eigenlijk haar speur-uurtje niet afnemen, maar Ace heeft het echt in zich, daar wil ik ook mee door. Maar drie uur speuren is toch een beetje te begrotelijk... Maar als Dasha in Heemskerk aangeeft het niet aan te kunnen of het niet leuk te vinden... Dasha terug naar een half uurtje? En wat als Ace wat ouder is en ook naar een uur zou moeten gaan? Ik weet het nog niet... ik denk er nog even wat verder over na.

Start weblog

Waarom een weblog? Op onze site zet ik de dingen die gerelateerd zijn aan wedstrijden, uitslagen etc. Maar de dagelijks dingen zet je er eigenlijk niet zo snel op. Dus lijkt een blog wel een aardige aanvulling.

Hoe vaak ga ik schrijven? Geen idee, de tijd zal het leren. De intentie is om hier regelmatig wat nieuws op te zetten. Regelmaat is 1x/week, maar misschien wordt het wel 1x/maand. We zullen zien.

Speuren

De laatste tijd heb ik veel te weinig gespeurd met Dasha. Zo komt ze niet verder. Op zaterdag speur ik bij de club, maar dat zijn vaak kleine spoortjes. Gisteren ook nog maar eens een clubgenoot gevraagd of hij een verleidingsspoor erdoor wilde lopen. Dat wilde hij wel en een kwartier voordat Dasha het spoor uitwerkte liep hij er op twee punten doorheen. Toen het eigenlijke spoor (door een andere clubgenoot uitgelopen) een uur oud was, ben ik het met Dasha gaan uitlopen. Ze tekende op de eerste kruising met de verleiding, maar had snel door dat dat niet het goede spoor was. De tweede keer dat de verleiding het spoor kruiste heeft ze niet op gereageerd. Knappe meid.
Ace deed het ook erg goed. Zijn spoor bleef onbedoeld wat langer liggen, maar hij werkte het toch behoorlijk goed uit. Hij heeft echt het talent van zijn moeder geërfd!

Om de speurfrequentie wat op te voeren heb ik vandaag, in de regen, een flink spoor gelopen (ca. 1 km) en dat een uurtje later met Dasha uitgelopen. Dat ging goed. Er waren wat plekjes die ze moeilijk vond, bijvoorbeeld met veel rottende bladeren (geeft veel geur af) en met wat afgemaaid dor riet. Als ik vaker met haar ga speuren zal ze dat ook beter gaan doen. Over het algemeen was ik tevreden (en zij ook)
En ook voor Ace had ik een spoortje uitgelopen. Omdat hij er duidelijk talent voor heeft, wil ik met hem hier ook wat verder in komen. Hij deed het prima. Hij kan verbazend goed zijn concentratie behouden, speuren is echt zijn ding!