Blij smoel

Jelle is in het voorjaar geblesseerd geraakt. Drie verschoven ruggenwervels en verrekte banden aan zijn linker-achterpoot. Het gaat ondertussen steeds beter, maar de genezing heeft gewoon zijn tijd nodig. een hond van 10 jaar oud is niet zo snel weer op de rit. Sinds september train ik af en toe weer voorzichtig met hem en dat vindt hij geweldig. Soms zie ik hem dan later wat trekkenpoten, maar meestal gaat het goed. Sinds onze pakwerker geblesseerd is, komt Jelle echter wat minder aan de beurt. Ik draai dan pakwerk voor alle aanwezige honden en dan laat ik Jelle vaak maar in zijn bench. Het is ook vaak wat lastiger om hem dan goed in- en uit te lopen, dus dan denk je al snel " laat hem maar rustig in de auto zitten".

Dit laatste halve jaar is Jelle snel ouder geworden. Natuurlijk doet zo'n blessure hem geen goed, maar de rust die hij daarom moest nemen heeft hem ook niet beter gemaakt. Lichamelijk wel een heel eind, maar geestelijk is hij een beetje ingekakt, gelooft het wel allemaal. Het is weliswaar van nature een rustige hond, maar dat is wat anders dan uitgeblust. Natuurlijk krijgt hij wel zijn aandacht. 's Avonds voor het slapen gaan komt hij steevast even met zijn kop op bed en dan knuffelen we wat. En als ik overdag thuis aan het werk ben, dan ligt hij tevreden onder mijn bureau. Maar desondanks is hij wat uitgeblust. Ik vond hem ook wat meer plassen en heb urine en bloed laten controleren. De urine zat wat laag in soortelijk gewicht, maar verder geen duidelijke afwijkingen, dus het zal de ouderdom wel zijn.

Wat training betreft liep ik nog wel af en toe een appelletje, maar met de regenachtige zaterdagen van de afgelopen tijd is dat er ook wat bij ingeschoten. Speuren doe ik wel met Jelle,maar slechts een klein stukje, want het is niet zijn ding en hij verliest snel zijn motivatie. Dus een klein stukje en dan een bal, dat vindt hij leuk.

Vanavond besloot ik om Jelle wel een korte training te geven. Gewoon een beetje werken aan zijn bewaking en aanblaffen van de pakwerker. En als beloning natuurlijk de mouw. Nou, dat vond hij geweldig! Hij is zeker geen natuurtalent, maar op zijn eigen manier heel gemotiveerd. Na een korte sessie stopten we, omdat hij anders lichamelijk teveel belast wordt. Zoals altijd mocht hij als beloning de mouw meenemen naar de auto. Dat deed hij dan ook vol verve. Daarna liep ik hem nog even een kort stukje uit. En dan zie je wat je zo'n hond geeft met zo'n training! Jelle kan dan echt een lach van oor tot oor hebben. Met zijn brede lachebek keek hij me zielsgelukkig aan. Ach, wat kan die ouwe er nog van genieten als hij mag trainen. Ik geloof eigenlijk heilig in het feit dat deze positieve energie hem ook lichamelijk goed zal doen en zeker uit zijn geestelijke dip zal halen. Ik ga hem toch weer wat vaker "van stal halen" . Dat blije smoel gaan we de komende tijd vaker zien!