donderdag 9 februari 2012

Speuren in de sneeuw

Een spoor bestaat niet alleen uit persoonsgeur, maar ook uit de geur van bodembeschadigingen, vertrapte planten etc. Bij speuren over de bevroren grond heb je nagenoeg geen bodembeschadiging, maar kun je nog wel planten vertrappen. Als er dan nog een laag sneeuw over ligt, valt ook die geur voor een groot deel weg. Theoretisch wordt het speuren dan dus een stuk moeilijker voor de hond.

Vorige winter heb ik met mijn honden in de sneeuw gespeurd en dat ging verbazingwekkend goed. Maar die sporen waren niet zo oud. Hoe zou het gaan met oude sporen? Tijd om dat uit te vinden!
Omdat het toch nog wel aardig vriest en omdat ik geen idee had hoe ze met zo'n oud spoor om zouden gaan, had ik vanmiddag twee korte spoortjes neergelegd. Na 2,5 uur ben ik die gaan uitwerken. Nou had ik al een week niet gespeurd en dat was dus heel goed merkbaar aan de meisjes. Wat waren ze blij!

Kalish ging weer ouderwets op de turbo en speerde zonder enige moeite over het spoor. Ze was iets afgeleid als we een wildspoortje kruisten (dat kan je dan mooi zien in de sneeuw), maar verder was ze zeer alert, had de voorwerpen snel en de hoeken heel scherp. Ik had moeite om haar bij te houden, want ik gleed steeds half weg. Maar Kalish lette daar niet op en ging supersnel rond! Door de greppel heen, over het veldje, door de greppel terug en dan de weg over. Dat vond ze wel even lastig, maar ze loste het netjes op en pakte aan de overkant vlot het spoor weer op. Ze had ook nog een stukje zonder sneeuw en ook dat was geen enkel probleem. Aan het eind lag het welverdiende bakje met kaas voor haar klaar en dat ging uiteraard met smaak naar binnen.
Ook Dasha was helemaal blij en uitgelaten dat ze weer mocht speuren. Ze ging flink in de versnelling rond. Haar spoor kruiste wat anders honden- en mensensporen, maar ze reageerde er totaal niet op. Het kunnen natuurlijk oude sporen geweest zijn, maar het toonde wel aan dat ze niet zomaar voetstappen in de sneeuw volgt, maar echt op de neus gaat. Ze pakte de hoekjes moeiteloos en stak zonder aarzelen de weg over. Ook bij haar ging ik er glibberend en glijdend achteraan. Uiteindelijk had ze keurig alle voorwerpen en natuurlijk het laatste voorwerp, het bakje met kaas.
Nou, missie geslaagd! Speuren in de vrieskou en sneeuw op een oud spoor is dus geen punt voor mijn meisjes!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten