woensdag 1 februari 2012

Speuren in de vrieskou

Speuren bij temperaturen beneden 0 wordt vaak afgeraden. De neus van de hond zou bevriezen en dus zou zijn geurzin hierdoor aangetast worden. Theoretisch is dat goed mogelijk. Maar waarom kunnen wolven dan wel gewoon in de vrieskou hun prooi opsporen? En waarom hebben mijn honden dan geen bevroren neus na een uitlaatrondje, waarbij ze voortdurend aan het snuffelen zijn? Dus volgens mij ligt het genuanceerder. Persoonlijk denk ik dat je best kunt speuren bij vrieskou, maar dat je dan je hond niet moet dwingen persé heel laag met zijn neus te speuren. Dichtbij de grond vriest het namelijk vaak nog een beetje meer. Als je je hond zelf laat bepalen hoe hij loopt, dan denk ik dat de natuur zichzelf prima kan regelen.
Vanmiddag ben ik dus dapper weer gaan speuren met de meisjes. Wel wat aangepast: een vrij kort spoor en 'slechts' 2 uur oud. Nou, en dat ging dus prima! Ze hadden er zin in. Dit keer even geen slootjes (hoewel Kalish door een greppel moest, waar wel ijs in stond, dus een klein slootje). Kalish had het langste en moeilijkste spoor, want dat stuk stond ook nog een stevige wind. Ze pikte het spoor prima op, nam de hoekjes heel attent en stak keurig de asfaltweg over. Dasha deed het ook prima en stak ook keurig de weg over. Bij de sloot stond ze te aarzelen, maar toen ontdekte ze tot haar opluchting dat het spoor niet over de sloot ging, maar daar afboog. Even later nog twee hoekjes die ze keurig oppakte. Beide meisjes hadden alle voorwerpen en waren helemaal blij. T'is altijd even een werkje om die sporen te leggen en uit te werken, maar wat een voldoening kun je er toch van hebben!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten