Blij smoel

Jelle is in het voorjaar geblesseerd geraakt. Drie verschoven ruggenwervels en verrekte banden aan zijn linker-achterpoot. Het gaat ondertussen steeds beter, maar de genezing heeft gewoon zijn tijd nodig. een hond van 10 jaar oud is niet zo snel weer op de rit. Sinds september train ik af en toe weer voorzichtig met hem en dat vindt hij geweldig. Soms zie ik hem dan later wat trekkenpoten, maar meestal gaat het goed. Sinds onze pakwerker geblesseerd is, komt Jelle echter wat minder aan de beurt. Ik draai dan pakwerk voor alle aanwezige honden en dan laat ik Jelle vaak maar in zijn bench. Het is ook vaak wat lastiger om hem dan goed in- en uit te lopen, dus dan denk je al snel " laat hem maar rustig in de auto zitten".

Dit laatste halve jaar is Jelle snel ouder geworden. Natuurlijk doet zo'n blessure hem geen goed, maar de rust die hij daarom moest nemen heeft hem ook niet beter gemaakt. Lichamelijk wel een heel eind, maar geestelijk is hij een beetje ingekakt, gelooft het wel allemaal. Het is weliswaar van nature een rustige hond, maar dat is wat anders dan uitgeblust. Natuurlijk krijgt hij wel zijn aandacht. 's Avonds voor het slapen gaan komt hij steevast even met zijn kop op bed en dan knuffelen we wat. En als ik overdag thuis aan het werk ben, dan ligt hij tevreden onder mijn bureau. Maar desondanks is hij wat uitgeblust. Ik vond hem ook wat meer plassen en heb urine en bloed laten controleren. De urine zat wat laag in soortelijk gewicht, maar verder geen duidelijke afwijkingen, dus het zal de ouderdom wel zijn.

Wat training betreft liep ik nog wel af en toe een appelletje, maar met de regenachtige zaterdagen van de afgelopen tijd is dat er ook wat bij ingeschoten. Speuren doe ik wel met Jelle,maar slechts een klein stukje, want het is niet zijn ding en hij verliest snel zijn motivatie. Dus een klein stukje en dan een bal, dat vindt hij leuk.

Vanavond besloot ik om Jelle wel een korte training te geven. Gewoon een beetje werken aan zijn bewaking en aanblaffen van de pakwerker. En als beloning natuurlijk de mouw. Nou, dat vond hij geweldig! Hij is zeker geen natuurtalent, maar op zijn eigen manier heel gemotiveerd. Na een korte sessie stopten we, omdat hij anders lichamelijk teveel belast wordt. Zoals altijd mocht hij als beloning de mouw meenemen naar de auto. Dat deed hij dan ook vol verve. Daarna liep ik hem nog even een kort stukje uit. En dan zie je wat je zo'n hond geeft met zo'n training! Jelle kan dan echt een lach van oor tot oor hebben. Met zijn brede lachebek keek hij me zielsgelukkig aan. Ach, wat kan die ouwe er nog van genieten als hij mag trainen. Ik geloof eigenlijk heilig in het feit dat deze positieve energie hem ook lichamelijk goed zal doen en zeker uit zijn geestelijke dip zal halen. Ik ga hem toch weer wat vaker "van stal halen" . Dat blije smoel gaan we de komende tijd vaker zien!

nieuwe foto

Toen mijn moeder vorig jaar 80 werd, hebben we haar drie ingelijste foto's gegeven van haar 3 kinderen met hun gezin. Sinds dien is mijn gezinsamenstelling gewijzigd: André en Auke zijn weg. Mijn moeder wilde daarom graag een nieuwe foto met de nieuwe gezinssamenstelling. Die foto heb ik afgelopen vrijdag door Hans Hoop laten maken. Ergens halverwege de vrijdagmiddag-wandeling heb ik mijn tuig in het gelid gezet en heet Hans ze op de foto gezet. De "gevoelige plaat" bestaat tegenwoordig uit pixels of zelfs megapixels. Hoe dan ook, het is een leuk plaatje geworden. Ik heb hem een beetje moeten bewerken, omdat het erg somber weer was en het net was of we in de mist stonden, maar nu is hij volgens mij wel OK.

Vlnr: Jelle, Kalish, Ace, Sicco, Dasha

Met z'n allen hardlopen

Vandaag ben ik weer gaan hardlopen. Dit keer mochten alle 5 de zwartjes mee. Ik koos een stukje buitenaf, waar ze los kunnen en waar bijna niemand loopt, zeker niet tegen de schemering. Ik hield er namelijk rekening mee dat er wel eens eentje wat achter zou kunnen blijven. Sicco is niet zo'n duursporter, vaak gaat hij achterlopen met een hoofd van "is het nog ver?". Er zijn dan twee opties: ofwel als een soort veedrijver de meute voor je uit werken ofwel ze maar gewoon achterlaten en dezelfde route terug nemen. Dan kom je ze wel weer tegen. Dat laatste koos ik voor, want dat veedrijven bevalt me bar slecht.
Nou, ze hadden er blijkbaar zin in, want ze bleven helemaal niet achter. Zelfs Sicco liep keurig mee. Hij had er duidelijk schik in. Ja, het is ook al weer een hele tijd terug dat ze meegeweest zijn met hardlopen en wat nieuws vinden ze doorgaans wel leuk.

Het is leuk de verschillen te zien tussen de honden. Zoals gezegd is Sicco geen duurloper. Hij is een sprinter, die het doorgaans niet zo heeft op die lange afstanden. Jelle daarentegen vindt duurlopen heel leuk. Of het nou naast de fiets is of mee met hardlopen, hij vindt het erg leuk. Weliswaar heeft hij de neiging wat te lang bij tevenplasjes te blijven hangen en daardoor achterop te raken, maar als hij meeloopt, dan loopt hij in een mooi gelijkmatig drafje. Naarmate zijn leeftijd vordert wordt dat achterop raken wat meer. Hij kan het nog allemaal makkelijk aan, maar doet het wel rustiger aan en ziet het nut er niet altijd van in om mij weer in te halen: achteraan bungelen is ook OK.

Dasha en Kalish zijn een beetje gelijk: ze kunnen met gemak een duurloop aan en ze vinden het ook leuk om mee te gaan, maar ze missen een beetje een doel. Rennen is prima, maar dan achter een hert of bal aan. Verplaatsen van A naar B is ook prima, maar dan wel met een doel. Ze gaan dan op zoek naar eetbare zaken of naar sporen van wild. Wellicht is dat de aard van een teefje: geen energie verspillen, maar alleen doelmatig aanwenden. Ze lopen allebei heel soepel en zijn absoluut niet moe, maar ze zijn wel constant bezig met andere zaken.

En dan heb je nog Ace. Ace is echt mijn hardloophondje van dit moment. Hij is van het type "hoe meer energie je verspilt hoe beter". Hij vindt het overduidelijk geweldig om met hardlopen mee te gaan. Hij rent continu van voor naar achter: - vooraan kijken wat de teefjes doen - achteraan kijken waar ik blijf - even bij Jelle buurten (zijn grote vriend) en dan weer naar voren om te zien of hij niks mist - en dan ziet hij opzij iets wat hij even moet checken - en dan komt er een grote plas, waar hij uiteraard even flink in moet plonzen... enz. enz. Het verschil met de teefjes is dat hij totaal niet bezig is met een bepaald doel, tenzij je het domweg plezier hebben en verspillen van energie een doel vindt...
Onvermoeibaar racet hij van voor naar achteren en heeft het overduidelijk super naar zijn zin. Het was dan ook geen verrassing dat hij geen zin had om de auto alweer in te moeten... Als het aan Ace ligt gaan we elke dag rennen ;-)

Voor het eerst mee hardlopen

Voorheen liep ik veel hard. Dan nam ik de honden mee, dus die waren dan ook lekker uit gewest. Door wat chronische blessures is het hardlopen wat op een laag pitje gekomen. Van mijn huidige generatie Groenendaelers zijn ze er ook niet allemaal enthousiast over. Sicco heeft (ook voordat hij geblesseerd werd) een hekel aan duursporten (fiets/hardlopen), dus die vindt het niks. Die blijft dan altijd puffend achter, dus dan ben je genoodzaakt om op dezelfde route terug te gaan, anders raak je hem kwijt. Het kwam er dus op neer dat ik af en toe met een deel van de honden ging hardlopen. Dat deed ik dan altijd 's avonds, want overdag heb ik geen tijd om naast mijn werk zowel de honden uit te laten als te sporten. Bij mijn vorige woning was het erg lastig om in het donker te lopen, omdat er in het buitengebied geen verlichting was. Er was dus een beetje de klad in het lopen gekomen. Langzaamaan teer ik dus in op mijn basisconditie (die door het jaren hardlopen wel redelijk goed was). Dat zinde me niet zo, dus ik had al een paar keer bedacht dat ik er nodig weer wat aan moest gaan doen.

Laatst viel het me op dat bij mijn huidige woning eigenlijk hele goede mogelijkheden zijn om ook 's avonds hard te lopen. Vandaag heb ik dus de stoute schoenen, of beter mijn hardloopschoenen, aangetrokken en ben gaan lopen. Ik denk dat ik wel 2 jaar niet gelopen heb... Tja, toen kwam de vraag op: wie gaat er mee? 5 hondjes is een beetje teveel. De laatste keer had ik Jelle bij me, maar die wordt er niet sneller op (ach,hij is ook al 10). Sicco vindt het dus niks en Dasha vindt rennen aan de riem doodeng. Blijven over Kalish en Ace. Kalish is wel mee geweest als ik in het bos ging hardlopen, Ace was nog nooit mee geweest, want sinds hij er is, heb ik niet hardgelopen. Nu is Ace een hond die heel erg graag beweegt, dus ik had het idee dat hij het erg leuk zou gaan vinden. Verder kan hij wel wat extra actie gebruiken, dus ik besloot hem mee te nemen. Wellicht mag Kalish in de toekomst ook mee, maar deze keer besloot ik alleen Ace mee te nemen, om hem te leren netjes aan de lijn mee te rennen.
Zo gezegd zo gedaan. Ace vond het geweldig dat hij mee mocht, de rest baalde flink en liet dat ook duidelijk horen… Ace heeft de neiging om flink te springen en te happen als ik ga rennen. Dat deed hij nu ook, maar ik hield de riem wat kort en bleef verder rustig doorrennen. Al snel stopte hij met springen en happen en ging netjes meelopen. Vervolgens werd hij enthousiast en ging voor me uit lopen. En zo kreeg ik nog wat extra vaart in de vorm van 1 hondenkracht. Op een deel van mijn rondje kon Ace loslopen. Dat ging prima, hij snuffelde wat, rende wat en bleef keurig bij me in de buurt. Daarna kwam er weer een stukje aan de riem en dat ging ook prima. Ace was eigenlijk door het lopen minder met zijn omgeving bezig dan normaal. We passeerden twee keer iemand met een hond, maar hij was er eigenlijk niet eens zo in geïnteresseerd. Ik deed maar een klein rondje van ongeveer 2 km, maar als inkomertje vond ik dat wel genoeg. Verder ging het eigenlijk deze keer ook vooral om te kijken hoe Ace het zou oppakken. Nou, dat zit wel goed, die mag de volgende keer weer mee. Hij vindt het geweldig leuk en gedraagt zich prima. Wordt vervolgd!

Nieuwe uitlaatroutes

Alweer november... Er is veel gebeurd, ik ben verhuisd en woon nu (weer) in het dorp. Je moet dan je nieuwe uitlaatrondjes ontdekken. Dat is wel even lastig met 5 honden, die op alles wat beweegt afvliegen. Ze waren in het buitengebied niks gewend... Maar het gaat nu wel beter, fietsers en wandelaars zonder honden reageren ze bijna niet meer op. Maar ja, andere honden zijn leuk, dus als ik niet uitkijk duiken ze er met z'n allen op. In het begin is dat wel gebeurd. Mijn eerste zorg is dan altijd Jelle, want die grijpt vreemde honden, dus die moet ik het eerste aan de lijn doen. De rest maakt alleen herrie. Dat is vervelend voor hun "slachtoffer", maar het levert verder geen schade op. Gelukkig heeft Jelle geen een keer de kans gekregen om wat te grijpen. Ondertussen weet ik waar ik de honden los kan laten en op welk punt ik ze weer aan de riem moet doen. Verder woon ik nog steeds dichtbij de uitlaatplekjes waar ik voorheen altijd heen ging, dus daar loop ik ook nog regelmatig. Lekker rustig en ontspannen. Dat kan ik niet altijd zeggen van de rondjes dichtbij huis.

Vorige week liet ik de honden 's morgens vroeg uit. Op de terugweg (ik liep alweer op het fietspad richting huis), kwam me een man met een Labrador tegemoet. Ik week uit naar de weg, want met die 5 van mij aan de lijn kun je niet iemand passeren op het fietspad. De Labrador liep echter los, stormde op mijn roedel af en ging als een gek blaffen en uitdagen op precies genoeg afstand om niet gegrepen te worden. Nou, dat lieten die van mij zich niet zomaar gebeuren, dus het was een kabaal en keet van jewelste (ik weet nu wel dat ik ze alle 5 kan houden, ondanks dat ze gezamenlijk veel meer wegen dan ik). Tot mijn ergernis deed de eigenaar van die Lab niks, hij liep in hetzelfde rustige tempo door zonder enig commando of reactie naar zijn hond toe. Toen hij voorbij was ging zijn hond gelukkig achter hem aan, maar in gedachte heb ik hem naar wat minder fijne plaatsen verwenst...

Vandaag was ik bijna het bos uit, ik had de honden al aan de riem, toen er een loslopende hond het bos uit kwam, met de eigenaar er kort achteraan. Deze hond had ik eerder gezien, want in een van de eerste weken dat ik in mijn nieuwe huis woonde, had Ace deze hond "naar huis gejaagd". Ook toen kwam de hond het bos uit, maar toen liep mijn zooitje nog los. De hond, een soort windhond-bastaard, schrok zich lam en ging er in volle vaart vandoor. Gevolg: met z'n allen erachteraan. Met wat gebrul had ik er 4 terug, maar Ace vond het veel te mooi en ging achter de vluchtende hond aan. Die was over de weg gerend en in een woonwijk verdwenen, met een scheldende baas erachteraan "hou je honden dan aan de riem!". Hij had gelijk. Ik moest er nog een flink stuk achteraan voordat Ace weer in beeld kwam. Het kostte me vervolgens nog moeite om hem bij me te krijgen, want hij had duidelijk meer zin in jaag-spelletjes.
Goed, vandaag kwam ik dus in een vergelijkbare situatie: de windhond kwam het bos uit, maar dit keer had ik mijn tuig aangelijnd. De hond schrok echter toch en vluchtte weer de weg op, naar huis. Zijn baas rende er vloekend achteraan en probeerde de hond tot stilstand te brengen "Nero, blijf!". Stiekem had ik een beetje lol: "tja, dan moet je je hond maar aanlijnen". En ook de naam van de hond deed me wel glimlachen. Nero. Geen naam voor een windhond-typetje en al helemaal niet voor zo'n bange wezel...
Tja, zo maak je wat mee.

Bevangen door de warmte

Vrijdagmiddag is al jaren het gebruik om met het hondenspul naar het bos te gaan. Doorgaans is dat samen met het Border-spul van Hans. Het is dan met een stuk of 9 van die malloten bij elkaar een dolle boel.
Vandaag was geen uitzondering. Met 5 Belgen en 4 Borders gingen we naar het bos. Gezien de hoge temperatuur kozen we een bos met schaduw en veel water. Dan zou het voor de hondenbeesten nog een beetje te harden zijn. Het eerste stukje ging door het bos, toen een stukje met wat zon, maar daar was ook water. Het hele spul dook er enthousiast in. Wat een plezier hadden ze!
Een stukje verder liepen we over een door onkruid overwoekerd pad. Hierdoor was het begaanbare deel smal en liepen de honden (en mensen) achter elkaar aan. Jelle heeft dan de gewoonte om een klein stukje vooruit te lopen, dan te wachten en me te laten passeren en dan weer langs te komen. Dat is doorgaans al niet prettig, maar als hij dan ook nog een stok in de bek heeft is het ronduit irritant. Ace liep achter me en was heel irritant tegen mijn benen aan het duwen. Ik dacht nog "het zal toch geen tweede Jelle worden..." en stuurde hem resoluut voor me uit. Dat ging echter niet, want Ace stond te zwaaien op zijn poten en viel bijna om. Hij trilde over zijn hele lijf. Oeps, hij was duidelijk niet goed en had dus tegen me aan gelopen, omdat hij zijn oriëntatie kwijt was. Bevangen door de warmte! Ik heb hem opgetild en een stukje terug gedragen. Daar was een plas regenwater, waarin ik hem heb laten liggen. Hij knapte daar zienderogen van op. Na enige minuten vond hij het welletjes en wilde weer gaan rennen. "Oh nee, mannetje, jij gaat aan de riem". Hij zou zo weer op 100% tekeer gegaan zijn. Dat is typisch Ace: als een gek tekeer gaan en geen maat houden. Na zijn oververhitting was het goed om door rustig te lopen het bloed rond te laten gaan, maar hij zou direct weer full-speed naar een tweede oververhitting geracet zijn! Hij heeft dus de rest van het rondje noodgedwongen aan de riem gelopen. Daar was hij het helemaal niet mee eens en hij trok als een gek. Maar ik was aardig geschrokken van dit incident en ik wil mijn ventje nog lang niet kwijt!

Zou het er toch in zitten?

Vandaag heerlijk getraind met de honden. Het speuren ging prima, ze hadden er zin in. 's Middags bij het pakwerk verraste Ace me alweer met het pakwerk. We hebben tijden gehad dat ik dacht dat hij teveel op zijn moeder leek om er iets van te bakken. Dasha wil best knuffelen met de pakwerker, maar bijten...nee, écht niet! Dat zit totaal niet in haar. Tja, als je daar een zoon van hebt, kun je natuurlijk verwachten dat hij ook niet zo'n bijter is. Zijn vader doet het weliswaar best leuk in de IPO, maar ook dat is een show-gefokte hond en geen super-bijter.
Ace wilde eerst ook niet bijten. Hij deed de bek wel open, maar vervolgens niet dicht. Hij vond het spelen met de pakwerker wel gezellig, maar het lukte bijna niet om hem tot bijten te krijgen, hij kwam niet verder dan een beetje lebberen. Als je de mouw wegtrok, bleek dat hij helemaal niet vast had. 'Gaandeweg een trainingsessie kregen we hem meestal wel zover dat hij ging bijten in de mouw, maar dat kostte veel moeite!
Sinds enige weken lijkt het echter vooruit te gaan. Hij gaat het steeds leuker vinden en wordt steeds hebberiger naar de mouw. Afgelopen dinsdag ging hij zelfs blaffen! Vandaag mocht hij op een gast-pakwerker bijten. Dat vindt hij geen probleem, want hij is erg vrij naar iedereen. Maar deze pakwerker maakt wat meer dreiging en doseert dat wat minder. Kalish vond dat toch wel spannend, hoewel ze het best goed deed. Ace vond het prima en hij ging zelfs weer blaffen. Meteen bij het begin had hij al (voor zijn doen) goed beet en hij liet ook niet zomaar los!
Ace zal nooit een tophond worden in de IPO, maar ik begin toch wel voorzichtig te denken dat een diplomaatje er wellicht toch wel in zit!