Sorteren

Sorteren: leg 6 houtjes neer en laat de hond dat houtje terug brengen dat jij 5 seconde in je handen gehouden hebt. Omdat ik dat met Ace te weinig geoefend had, was hij er nog niet zo goed in. Hij kon het wel als ik het houtje een tijd in mijn broekzak gehouden had, maar 5 seconde, nee dat ging hem boven de pet. Ik was dus druk bezig geweest met het afbouwen van de tijd dat ik het houtje geur gaf. Dat ging soms goed en soms kwam hij zonder houtje terug met een kop van "Kweenie, hoor". Als hij wél het juiste houtje oppakte, beloonde ik hem uitbundig en zo ging hij langzaam vooruit. Helaas dacht hij vorige week dat het genoeg was om het houtje alleen op te pakken. Dan beloonde ik hem immers steeds. Dus vorige week nog even wat op het terugbrengen geoefend tot dat ook weer een beetje ging. En toen had ik afgelopen zondag een wedstrijd, waar Ace zijn kunsten mocht vertonen. Slechts 5 seconden het houtje vasthouden... zou hij het redden? Ik had er een hard hoofd in. Aanvankelijk leek het ook de mist in te gaan, want hij kwam zonder houtje terug met zijn "Kweenie"-hoofd. Ik stuurde hem nog een keertje naar de stokjes. Hij ging er heen, snufte aan drie houtjes en nam de derde mee terug. Ik zag het kruisje op het uiteinde staan en wist dat hij het goed had! Toen hij goed en wel voor me zat heb ik hem dan ook met mijn stem flink beloond. Tja, en dat was vóór het einde van de oefening, dus dat werd een vette nul. Op dat moment dacht ik er niet eens bij na, ik was zo trots dat hij met de goeie terug kwam, dat ik hem daarvoor beloonde. En als ik er wel bij nagedacht had, had ik het ook gedaan, want voor diploma had hij toch al teveel nullen. Dus wat maakt het dan nog uit, dan kun je beter je hondje wat zekerheid geven, waar hij dat mist. Vandaag ging ik weer wat met hem oefenen. Ik legde 6 houtjes neer, waarvan ik er een vrij kort had vastgehouden. Ace ging er heen, snufte rustig het rijtje houtjes langs en kwam keurig met de goeie terug. Zo goed heb ik het hem niet eerder zien doen! Ik ben dus heel blij dat ik hem in de wedstrijd beloond heb, want dat heeft hem duidelijk goed gedaan!

Niet meer mee met hardlopen

Zo, ik ben er helemaal klaar mee, Kalish gaat niet meer mee met hardlopen. Normaal als ik ga hardlopen, neem ik de hele roedel mee. Kunnen ze ook even lekker uitrazen. Dan ga ik naar het buitengebied, waar ze los mee gaan. Ik loop dat een stuk heen en op de terugweg 'veeg' ik de achterblijvers weer op. Dat valt op zich wel mee, want zelfs de oudsten lopen redelijk mee. Mijn conditie is ook niet top op dit moment, dus meestal loop ik een stuk heen, wandel dan een stukje en ren dan weer terug. Tijdens die wandelpauze komen de ouwetjes dan weer in beeld. Ik heb de laatste tijd wel geaarzeld of ik de ouwetjes nog wel mee zou nemen, want ze hebben er steeds meer moeite mee. Sicco staat stijf van de arthrose en is met zijn 10 jaar ook al op leeftijd. Hij heeft het hardlopen nooit leuk gevonden en kijkt nu vaak met zo'n blik van 'moet dit nu echt? ik doe mijn best, maar kan echt niet harder'. Jelle is al 12,5, heeft ook arthrose en loopt vaak ver achter. Hij is dan bijna niet meer te bereiken, want hij wordt flink doof en ziet ook niet zo goed meer. Dan is het net een autist: je kunt doen wat je wilt, maar hij reageert gewoon niet. Erg lastig als je de hele meute langs een berg paardenstront wilt loodsen (het lievelingskostje van allemaal...). Dus tja, eigenlijk kunnen die ouwetjes beter thuis blijven. Kalish behoort tot de jonge garde en kan het allemaal makkelijk bijhouden. Maar ze heeft één hele slechte eigenschap: ze is continu en obsessief op jacht naar vreten. Dat doet ze tijdens alle wandelingen en ik probeer het zoveel mogelijk te voorkomen. Ze probeert me dan regelmatig te slim af te zijn door net te doen of ze meeloopt en dan, als ik even niet oplet, snel weer terug te rennen (en dat is soms wel 100 meter!). Tijdens het hardlopen blijft ze de laatste keren bewust achter om te gaan snacken. Nu kwam ze ook weer met een bek vol stront aan. En dan mag ik van geluk spreken als ze het binnen houdt en ik dus niet de troep hoef op te ruimen in huis of auto. En daar ben ik dus nu helemaal klaar mee. Voortaan gaat alleen Ace mee of Ace en Dasha. Die vreten ook wel eens iets wat niet mag, maar niet buitensporig. Kalish doet alles buitensporig, dus ook vreten...

Spontaan aai-project

Elk jaar met moederdag zorg ik ervoor dat de bloembakken op het balkon van mijn moeder weer gevuld zijn met zomerbloeiers. Dan maken we er een dagje uit van en gaan samen naar een tuincentrum en kiezen van alles uit, wat ik dan vervolgens in de bakken plant en op hun plek zet. Afgelopen vrijdag was het weer zover. Omdat ik dan de hele dag weg ben, neem ik de honden mee. Die laat ik dan tussendoor uit. Vlakbij mijn moeders flat is een groenstrook, waar ze even los kunnen. Er loopt een wandelpad met links wat gras en struiken en rechts een wat wilde grasstrook van ca. 50 meter breed. Daarnaast loopt een fietspad. Gelukkig reageren mijn honden niet op fietsers en al helemaal niet op wat daar rijdt. Toen ik op het wandelpad liep, zag ik op het fietspad een ouwe baas in een scootmobiel kijken naar de honden. Tja, 5 stuks, daar kijken ze wel vaker naar. Maar hij ging stilstaan en bleef kijken. Vervolgens riep hij "wat zijn dat voor honden?". Dus ik riep terug "Groenendaelers". Blijkbaar verstond hij dat niet goed, want na een lichte aarzeling keerde hij zijn scootmobiel en reed terug, klaarblijkelijk op weg naar een dwarspad om naar het wandelpad en dus naar me toe te komen. Nou hebben mijn zwartjes de onhebbelijke gewoonte om dergelijke onverwachtse kennismakingen nogal stormachtig en luidruchtig te laten verlopen. Dat leek met bij zo'n broze ouwe baas niet helemaal geslaagd, dus ik zette het tuig snel in een zit-blijf en liep de man tegemoet. Op een kleine 10 meter van de honden raakten we aan de praat. De man was helemaal lyrisch. Het bleek dat hij zelf een Belg gehad had. Het werd me niet helemaal duidelijk of het een Tervueren of Mechelaar geweest was, maar mijn 5-tal bracht de herinnering aan zijn overleden hond terug. Ondertussen bleef het tuig verbazingwekkend braaf zitten. Hij vertelde dat hij nu een Jack Russel had, omdat hij lichamelijk een grote hond niet meer aan kon, maar zijn hart ging nog altijd uit naar de grote honden. Ondertussen bleef hij maar vol bewondering en verrukking naar de zwartjes kijken. "Kunt u ze niet hier roepen?" vroeg hij. Het leek me dat dit nu wel kon, aangezien de ergste nieuwigheid er ondertussen wel af was. Ik riep ze dus bij me, maar pakte ondertussen duidelijk zichtbaar wat brokjes uit mijn jaszak. De honden kwamen direct naar me toe, lees: naar de brokjes toe. En aangezien ik pal naast de scootmobiel stond, konden ze daar geen run meer naar nemen. Nadat ze hun brokje gescoord hadden, stonden ze allemaal om de scootmobiel. De ouwe baas was helemaal in verrukking en was links en rechts honden aan het aaien. Die vonden het heel gezellig. Ondertussen babbelde de man heel gezellig en vriendelijk tegen ze. Hij had duidelijk een hondenhart! De honden voelden dat en waren supervriendelijk en genoten van de aandacht die hij ze gaf. Zelfs Ace gedroeg zich keurig en bleef met 4 poten op de grond. De man vroeg honderduit over de honden en vertelde over zijn eigen hondje. Toen werd het tijd om weer verder te gaan. Met enige tegenzin kwamen de honden mee en reed de man verder. Zijn dag kon niet meer stuk! Dat was nou eens wat je noemt een geslaagd aai-project!

spelletjes

Ace heeft zo zijn eigen spelletjes tijdens het uitlaten. Als we teruglopen naar huis met alle vijf aan de riem, loopt hij meestal tussen Sicco en Jelle in (de reuen lopen vaak voorop, Dasha ook wel en Kalish loopt altijd naast me). We lopen dan over een fietspad. Zodra we het eind van het fietspad naderen, gaat hij achter Jelle langs aan de buitenkant lopen. Daar is namelijk een perkje van lage struikjes. Om dat perkje is een stoepband aangebracht. Als een volleerd evenwichtskunstenaar gaat hij dan precies over die stoepband lopen. Hoe breed is dat? 15 cm? Hij stapt er nooit naast!

Vanavond ging ik met het spul voor de laatste ronde richting bos. Ace is dan zoals altijd enthousiast en loopt voorop. De rest vindt het tegen die tijd wel best en blijft een beetje om me heen hangen. Het viel me op dat Ace een beetje heen en weer slingerde. Dat doet hij wel vaker, want dan ziet hij aan de ene kant wat en dan weer aan de andere kant. Maar nu was het anders. En ineens zag ik wat hij aan het doen was! Midden over het fietspad loopt een stippellijn om heen- en teruggaand verkeer te scheiden. Eigenlijk zijn het meer stippels dan lijn. Alsof het de paaltjes van de agility waren was Ace precies om die stippels aan het slalommen.
Dit zijn nou die kleine dingetjes, waardoor ik zo van dit gekke ventje kan genieten!

Testje

Bijna elke vrijdagmiddag ga ik met mijn Belgen en met Hans Hoop en de Borders wandelen. Dikke pret voor de 9 4-voeters! Ace heeft dan vrij regelmatig een lichte epileptische aanval. Daar baalt hij zelf van, want hij vindt dat hij daar geen tijd voor heeft, hij moet keten met de Borders! Om hem er sneller doorheen te helpen laat ik Hans dan altijd doorlopen met het hondenspul. Alles loopt dan netjes met hem mee. Behalve Jelle, die blijft bij mij. Ondanks dat hij als allemans-vriend te boek staat, hij blijft bij mij.

Nu was ik wel benieuwd: blijft Jelle ook bij mij zonder dat Ace erbij is? En wat zou Ace in zo'n situatie doen? Ace is weliswaar ook een allemansvriend, maar loopt bijvoorbeeld niet met een ander mee voor een agility-parcours.

Dus halverwege de wandeling zei ik tegen Hans: "loop eens door met de meute". "OK, mag ik ze roepen?" "Ja, doe dat maar." En dus liep hij door, riep het spul mee en alles ging mee. Behalve Jelle. Die bleef 10 meter voor me staan, keek de meute na, maar keek ook naar mij. En ondanks het roepen van Hans, ging hij niet mee.

En Ace? Die ging al feestend met de meute mee. Even geen tijd voor het baasje...;-)

Voedertijd

Tweemaal per dag is het feest voor mijn zwarte vijftal. Dan krijgen ze een bak voer. Het is wel interessant hoe elk individu daarmee omgaat.
Sicco is heel simpel: je eet je bak leeg en dan is het klaar, jammer, volgende keer weer wat. Hij loopt bij zijn bak weg zodra hij klaar is en kijkt verder niet naar de andere bakken om.
Kalish is kampioen super-turbo-vreetster en heeft altijd verreweg als eerste haar bak leeg. Uiteraard vindt ze elke keer weer dat ze te weinig gekregen heeft en probeert er wat bij te scoren. Daartoe krijgt ze niet zomaar kans, want er is er niet een die zijn bak vrijwillig inlevert. Maar ze weet dat Sicco zijn bak nooit echt netjes uitlikt. Dus daar valt wat te halen. Ze staat daar dan dichtbij te wachten tot hij klaar is. Maar om hem niet te provoceren, kijkt ze nadrukkelijk NIET naar zijn bak. Maar ondertussen gluurt ze wel zodanig dat ze exact weet hoe ver hij is... En zodra hij aanstalten maakt om weg te lopen, is zijn bak voor haar. Sicco vindt dat goed, hij is immers klaar en verder is hij naar teven zeer galant.
Dasha is meestal net voor of tegelijk met Jelle klaar. Jelle's bak wordt door geen van de anderen uitgelikt, blijkbaar maakt hij hem zelf zo goed schoon dat er niks te halen valt. Dasha probeert op haar beurt de bak van Sicco uit te likken, maar doorgaans staat Kalish daar dan nog. Jelle gaat dan maar bij gebrek aan beter Dasha's bak uitlikken (die van Kalish kijkt nooit iemand naar, ook die is blijkbaar te goed schoon).
Dan houden we Ace nog over. Ace eet heel langzaam. Als de anderen al lang klaar zijn, staat hij nog rustig zijn brokjes stuk voor stuk weg te kauwen. Het is niet dat hij het niet lust, integendeel, maar hij eet gewoon erg langzaam. Dasha heeft dan ondertussen stelling genomen in de buurt van zijn bak. Echt dichtbij durft ze niet te komen, want Ace accepteert dat niet. Het is zíjn bak en als hij staat te eten kan zelfs een teef een knauw krijgen als ze daar te dichtbij komt. Hij is daar zeer resoluut in en dat wordt gerespecteerd. Als Ace bijna klaar is, wil hij nog wel eens tussendoor de grond inspecteren op eventueel vermorste brokjes. Ook dan komt Dasha (of Kalish) niet dichterbij. Ze weet dat het moment nog niet aangebroken is. Ace gaat vervolgens verder met de laatste likjes uit zijn bak. Hij snuffelt nog eens wat rondom zijn bak, kijkt eens om zich heen en als hij ziet dat men zijn positie respecteert, loopt hij rustig bij zijn bak weg. Pas dan komt Dasha in actie en gaat zijn bak schoonlikken.

Speuren in de sneeuw

Een spoor bestaat niet alleen uit persoonsgeur, maar ook uit de geur van bodembeschadigingen, vertrapte planten etc. Bij speuren over de bevroren grond heb je nagenoeg geen bodembeschadiging, maar kun je nog wel planten vertrappen. Als er dan nog een laag sneeuw over ligt, valt ook die geur voor een groot deel weg. Theoretisch wordt het speuren dan dus een stuk moeilijker voor de hond.

Vorige winter heb ik met mijn honden in de sneeuw gespeurd en dat ging verbazingwekkend goed. Maar die sporen waren niet zo oud. Hoe zou het gaan met oude sporen? Tijd om dat uit te vinden!
Omdat het toch nog wel aardig vriest en omdat ik geen idee had hoe ze met zo'n oud spoor om zouden gaan, had ik vanmiddag twee korte spoortjes neergelegd. Na 2,5 uur ben ik die gaan uitwerken. Nou had ik al een week niet gespeurd en dat was dus heel goed merkbaar aan de meisjes. Wat waren ze blij!

Kalish ging weer ouderwets op de turbo en speerde zonder enige moeite over het spoor. Ze was iets afgeleid als we een wildspoortje kruisten (dat kan je dan mooi zien in de sneeuw), maar verder was ze zeer alert, had de voorwerpen snel en de hoeken heel scherp. Ik had moeite om haar bij te houden, want ik gleed steeds half weg. Maar Kalish lette daar niet op en ging supersnel rond! Door de greppel heen, over het veldje, door de greppel terug en dan de weg over. Dat vond ze wel even lastig, maar ze loste het netjes op en pakte aan de overkant vlot het spoor weer op. Ze had ook nog een stukje zonder sneeuw en ook dat was geen enkel probleem. Aan het eind lag het welverdiende bakje met kaas voor haar klaar en dat ging uiteraard met smaak naar binnen.
Ook Dasha was helemaal blij en uitgelaten dat ze weer mocht speuren. Ze ging flink in de versnelling rond. Haar spoor kruiste wat anders honden- en mensensporen, maar ze reageerde er totaal niet op. Het kunnen natuurlijk oude sporen geweest zijn, maar het toonde wel aan dat ze niet zomaar voetstappen in de sneeuw volgt, maar echt op de neus gaat. Ze pakte de hoekjes moeiteloos en stak zonder aarzelen de weg over. Ook bij haar ging ik er glibberend en glijdend achteraan. Uiteindelijk had ze keurig alle voorwerpen en natuurlijk het laatste voorwerp, het bakje met kaas.
Nou, missie geslaagd! Speuren in de vrieskou en sneeuw op een oud spoor is dus geen punt voor mijn meisjes!