Spontaan aai-project

Elk jaar met moederdag zorg ik ervoor dat de bloembakken op het balkon van mijn moeder weer gevuld zijn met zomerbloeiers. Dan maken we er een dagje uit van en gaan samen naar een tuincentrum en kiezen van alles uit, wat ik dan vervolgens in de bakken plant en op hun plek zet. Afgelopen vrijdag was het weer zover. Omdat ik dan de hele dag weg ben, neem ik de honden mee. Die laat ik dan tussendoor uit. Vlakbij mijn moeders flat is een groenstrook, waar ze even los kunnen. Er loopt een wandelpad met links wat gras en struiken en rechts een wat wilde grasstrook van ca. 50 meter breed. Daarnaast loopt een fietspad. Gelukkig reageren mijn honden niet op fietsers en al helemaal niet op wat daar rijdt. Toen ik op het wandelpad liep, zag ik op het fietspad een ouwe baas in een scootmobiel kijken naar de honden. Tja, 5 stuks, daar kijken ze wel vaker naar. Maar hij ging stilstaan en bleef kijken. Vervolgens riep hij "wat zijn dat voor honden?". Dus ik riep terug "Groenendaelers". Blijkbaar verstond hij dat niet goed, want na een lichte aarzeling keerde hij zijn scootmobiel en reed terug, klaarblijkelijk op weg naar een dwarspad om naar het wandelpad en dus naar me toe te komen. Nou hebben mijn zwartjes de onhebbelijke gewoonte om dergelijke onverwachtse kennismakingen nogal stormachtig en luidruchtig te laten verlopen. Dat leek met bij zo'n broze ouwe baas niet helemaal geslaagd, dus ik zette het tuig snel in een zit-blijf en liep de man tegemoet. Op een kleine 10 meter van de honden raakten we aan de praat. De man was helemaal lyrisch. Het bleek dat hij zelf een Belg gehad had. Het werd me niet helemaal duidelijk of het een Tervueren of Mechelaar geweest was, maar mijn 5-tal bracht de herinnering aan zijn overleden hond terug. Ondertussen bleef het tuig verbazingwekkend braaf zitten. Hij vertelde dat hij nu een Jack Russel had, omdat hij lichamelijk een grote hond niet meer aan kon, maar zijn hart ging nog altijd uit naar de grote honden. Ondertussen bleef hij maar vol bewondering en verrukking naar de zwartjes kijken. "Kunt u ze niet hier roepen?" vroeg hij. Het leek me dat dit nu wel kon, aangezien de ergste nieuwigheid er ondertussen wel af was. Ik riep ze dus bij me, maar pakte ondertussen duidelijk zichtbaar wat brokjes uit mijn jaszak. De honden kwamen direct naar me toe, lees: naar de brokjes toe. En aangezien ik pal naast de scootmobiel stond, konden ze daar geen run meer naar nemen. Nadat ze hun brokje gescoord hadden, stonden ze allemaal om de scootmobiel. De ouwe baas was helemaal in verrukking en was links en rechts honden aan het aaien. Die vonden het heel gezellig. Ondertussen babbelde de man heel gezellig en vriendelijk tegen ze. Hij had duidelijk een hondenhart! De honden voelden dat en waren supervriendelijk en genoten van de aandacht die hij ze gaf. Zelfs Ace gedroeg zich keurig en bleef met 4 poten op de grond. De man vroeg honderduit over de honden en vertelde over zijn eigen hondje. Toen werd het tijd om weer verder te gaan. Met enige tegenzin kwamen de honden mee en reed de man verder. Zijn dag kon niet meer stuk! Dat was nou eens wat je noemt een geslaagd aai-project!

spelletjes

Ace heeft zo zijn eigen spelletjes tijdens het uitlaten. Als we teruglopen naar huis met alle vijf aan de riem, loopt hij meestal tussen Sicco en Jelle in (de reuen lopen vaak voorop, Dasha ook wel en Kalish loopt altijd naast me). We lopen dan over een fietspad. Zodra we het eind van het fietspad naderen, gaat hij achter Jelle langs aan de buitenkant lopen. Daar is namelijk een perkje van lage struikjes. Om dat perkje is een stoepband aangebracht. Als een volleerd evenwichtskunstenaar gaat hij dan precies over die stoepband lopen. Hoe breed is dat? 15 cm? Hij stapt er nooit naast!

Vanavond ging ik met het spul voor de laatste ronde richting bos. Ace is dan zoals altijd enthousiast en loopt voorop. De rest vindt het tegen die tijd wel best en blijft een beetje om me heen hangen. Het viel me op dat Ace een beetje heen en weer slingerde. Dat doet hij wel vaker, want dan ziet hij aan de ene kant wat en dan weer aan de andere kant. Maar nu was het anders. En ineens zag ik wat hij aan het doen was! Midden over het fietspad loopt een stippellijn om heen- en teruggaand verkeer te scheiden. Eigenlijk zijn het meer stippels dan lijn. Alsof het de paaltjes van de agility waren was Ace precies om die stippels aan het slalommen.
Dit zijn nou die kleine dingetjes, waardoor ik zo van dit gekke ventje kan genieten!

Testje

Bijna elke vrijdagmiddag ga ik met mijn Belgen en met Hans Hoop en de Borders wandelen. Dikke pret voor de 9 4-voeters! Ace heeft dan vrij regelmatig een lichte epileptische aanval. Daar baalt hij zelf van, want hij vindt dat hij daar geen tijd voor heeft, hij moet keten met de Borders! Om hem er sneller doorheen te helpen laat ik Hans dan altijd doorlopen met het hondenspul. Alles loopt dan netjes met hem mee. Behalve Jelle, die blijft bij mij. Ondanks dat hij als allemans-vriend te boek staat, hij blijft bij mij.

Nu was ik wel benieuwd: blijft Jelle ook bij mij zonder dat Ace erbij is? En wat zou Ace in zo'n situatie doen? Ace is weliswaar ook een allemansvriend, maar loopt bijvoorbeeld niet met een ander mee voor een agility-parcours.

Dus halverwege de wandeling zei ik tegen Hans: "loop eens door met de meute". "OK, mag ik ze roepen?" "Ja, doe dat maar." En dus liep hij door, riep het spul mee en alles ging mee. Behalve Jelle. Die bleef 10 meter voor me staan, keek de meute na, maar keek ook naar mij. En ondanks het roepen van Hans, ging hij niet mee.

En Ace? Die ging al feestend met de meute mee. Even geen tijd voor het baasje...;-)

Voedertijd

Tweemaal per dag is het feest voor mijn zwarte vijftal. Dan krijgen ze een bak voer. Het is wel interessant hoe elk individu daarmee omgaat.
Sicco is heel simpel: je eet je bak leeg en dan is het klaar, jammer, volgende keer weer wat. Hij loopt bij zijn bak weg zodra hij klaar is en kijkt verder niet naar de andere bakken om.
Kalish is kampioen super-turbo-vreetster en heeft altijd verreweg als eerste haar bak leeg. Uiteraard vindt ze elke keer weer dat ze te weinig gekregen heeft en probeert er wat bij te scoren. Daartoe krijgt ze niet zomaar kans, want er is er niet een die zijn bak vrijwillig inlevert. Maar ze weet dat Sicco zijn bak nooit echt netjes uitlikt. Dus daar valt wat te halen. Ze staat daar dan dichtbij te wachten tot hij klaar is. Maar om hem niet te provoceren, kijkt ze nadrukkelijk NIET naar zijn bak. Maar ondertussen gluurt ze wel zodanig dat ze exact weet hoe ver hij is... En zodra hij aanstalten maakt om weg te lopen, is zijn bak voor haar. Sicco vindt dat goed, hij is immers klaar en verder is hij naar teven zeer galant.
Dasha is meestal net voor of tegelijk met Jelle klaar. Jelle's bak wordt door geen van de anderen uitgelikt, blijkbaar maakt hij hem zelf zo goed schoon dat er niks te halen valt. Dasha probeert op haar beurt de bak van Sicco uit te likken, maar doorgaans staat Kalish daar dan nog. Jelle gaat dan maar bij gebrek aan beter Dasha's bak uitlikken (die van Kalish kijkt nooit iemand naar, ook die is blijkbaar te goed schoon).
Dan houden we Ace nog over. Ace eet heel langzaam. Als de anderen al lang klaar zijn, staat hij nog rustig zijn brokjes stuk voor stuk weg te kauwen. Het is niet dat hij het niet lust, integendeel, maar hij eet gewoon erg langzaam. Dasha heeft dan ondertussen stelling genomen in de buurt van zijn bak. Echt dichtbij durft ze niet te komen, want Ace accepteert dat niet. Het is zíjn bak en als hij staat te eten kan zelfs een teef een knauw krijgen als ze daar te dichtbij komt. Hij is daar zeer resoluut in en dat wordt gerespecteerd. Als Ace bijna klaar is, wil hij nog wel eens tussendoor de grond inspecteren op eventueel vermorste brokjes. Ook dan komt Dasha (of Kalish) niet dichterbij. Ze weet dat het moment nog niet aangebroken is. Ace gaat vervolgens verder met de laatste likjes uit zijn bak. Hij snuffelt nog eens wat rondom zijn bak, kijkt eens om zich heen en als hij ziet dat men zijn positie respecteert, loopt hij rustig bij zijn bak weg. Pas dan komt Dasha in actie en gaat zijn bak schoonlikken.

Speuren in de sneeuw

Een spoor bestaat niet alleen uit persoonsgeur, maar ook uit de geur van bodembeschadigingen, vertrapte planten etc. Bij speuren over de bevroren grond heb je nagenoeg geen bodembeschadiging, maar kun je nog wel planten vertrappen. Als er dan nog een laag sneeuw over ligt, valt ook die geur voor een groot deel weg. Theoretisch wordt het speuren dan dus een stuk moeilijker voor de hond.

Vorige winter heb ik met mijn honden in de sneeuw gespeurd en dat ging verbazingwekkend goed. Maar die sporen waren niet zo oud. Hoe zou het gaan met oude sporen? Tijd om dat uit te vinden!
Omdat het toch nog wel aardig vriest en omdat ik geen idee had hoe ze met zo'n oud spoor om zouden gaan, had ik vanmiddag twee korte spoortjes neergelegd. Na 2,5 uur ben ik die gaan uitwerken. Nou had ik al een week niet gespeurd en dat was dus heel goed merkbaar aan de meisjes. Wat waren ze blij!

Kalish ging weer ouderwets op de turbo en speerde zonder enige moeite over het spoor. Ze was iets afgeleid als we een wildspoortje kruisten (dat kan je dan mooi zien in de sneeuw), maar verder was ze zeer alert, had de voorwerpen snel en de hoeken heel scherp. Ik had moeite om haar bij te houden, want ik gleed steeds half weg. Maar Kalish lette daar niet op en ging supersnel rond! Door de greppel heen, over het veldje, door de greppel terug en dan de weg over. Dat vond ze wel even lastig, maar ze loste het netjes op en pakte aan de overkant vlot het spoor weer op. Ze had ook nog een stukje zonder sneeuw en ook dat was geen enkel probleem. Aan het eind lag het welverdiende bakje met kaas voor haar klaar en dat ging uiteraard met smaak naar binnen.
Ook Dasha was helemaal blij en uitgelaten dat ze weer mocht speuren. Ze ging flink in de versnelling rond. Haar spoor kruiste wat anders honden- en mensensporen, maar ze reageerde er totaal niet op. Het kunnen natuurlijk oude sporen geweest zijn, maar het toonde wel aan dat ze niet zomaar voetstappen in de sneeuw volgt, maar echt op de neus gaat. Ze pakte de hoekjes moeiteloos en stak zonder aarzelen de weg over. Ook bij haar ging ik er glibberend en glijdend achteraan. Uiteindelijk had ze keurig alle voorwerpen en natuurlijk het laatste voorwerp, het bakje met kaas.
Nou, missie geslaagd! Speuren in de vrieskou en sneeuw op een oud spoor is dus geen punt voor mijn meisjes!

Speuren in de vrieskou

Speuren bij temperaturen beneden 0 wordt vaak afgeraden. De neus van de hond zou bevriezen en dus zou zijn geurzin hierdoor aangetast worden. Theoretisch is dat goed mogelijk. Maar waarom kunnen wolven dan wel gewoon in de vrieskou hun prooi opsporen? En waarom hebben mijn honden dan geen bevroren neus na een uitlaatrondje, waarbij ze voortdurend aan het snuffelen zijn? Dus volgens mij ligt het genuanceerder. Persoonlijk denk ik dat je best kunt speuren bij vrieskou, maar dat je dan je hond niet moet dwingen persé heel laag met zijn neus te speuren. Dichtbij de grond vriest het namelijk vaak nog een beetje meer. Als je je hond zelf laat bepalen hoe hij loopt, dan denk ik dat de natuur zichzelf prima kan regelen.
Vanmiddag ben ik dus dapper weer gaan speuren met de meisjes. Wel wat aangepast: een vrij kort spoor en 'slechts' 2 uur oud. Nou, en dat ging dus prima! Ze hadden er zin in. Dit keer even geen slootjes (hoewel Kalish door een greppel moest, waar wel ijs in stond, dus een klein slootje). Kalish had het langste en moeilijkste spoor, want dat stuk stond ook nog een stevige wind. Ze pikte het spoor prima op, nam de hoekjes heel attent en stak keurig de asfaltweg over. Dasha deed het ook prima en stak ook keurig de weg over. Bij de sloot stond ze te aarzelen, maar toen ontdekte ze tot haar opluchting dat het spoor niet over de sloot ging, maar daar afboog. Even later nog twee hoekjes die ze keurig oppakte. Beide meisjes hadden alle voorwerpen en waren helemaal blij. T'is altijd even een werkje om die sporen te leggen en uit te werken, maar wat een voldoening kun je er toch van hebben!

Hardlopen met socialisatie

Zojuist ging ik een stukje hardlopen en Ace mocht mee. Nu bleek er in het bos een kerstwandeling te zijn. Dress-code was blijkbaar de Wijzen uit het Oosten, want er liepen zeer veel mensen rond die als Arabier verkleed waren, met wijde gewaden en "theedoek" op het hoofd. We kamen de meest vreemde dingen tegen (althans, die je normaal niet in het bos aantreft). Wat is het dan een genot om een sociaal hondje te hebben!
Allereerst passeerden we diverse vuurkorven. Vervolgens stond er midden in het bos een tentje met "Arabieren" die soep aan het opwarmen waren. Ace vond het wel interessant en moest natuurlijk zijn snuit even in de doos onder het tafeltje stoppen. Je weet immers nooit of daar iets eetbaars in zit... Iets verder kwamen we de eerste wandelaars tegen, met diverse grote en kleine honden erbij. In zo'n situatie is Ace super makkelijk: hij maakt even kennis, maar als ik doorloop, loopt hij ook direct door. Geen onvertogen grommetje of blafje.
Vervolgens kwamen we weer een vuurkorf tegen, met daarnaast twee schaapjes in een omheining. Nou, als herdershond is Ace dan nu gezakt. De schaapjes stonden wat angstig naar hem te kijken, maar hij besteedde er totaal geen aandacht aan.
In de rest van het rondje kwamen we diverse gewone mensen tegen, honden en als arabier verklede mensen. Ace is gek op mensen, dus hij heeft de neiging om met iedereen kennis te willen maken. Dat doet hij voor zijn doen erg rustig, maar wel op zijn honds: hij moet aan iedereen even snuffelen. Helaas voor hem waren er een aantal bij die bang voor honden bleken. Tja, dan is zo'n "grote" zwarte hond extra eng. Er waren er een paar die zo verschrikt reageerden, dat Ace ervan schrok. Snel maar verder dan.
Tja, wat kwamen we verder nog tegen: een vreemd verlicht kastje, enkele keten en iemand die op een stoeltje zat bij een sterrenkijker. Ace keek er even naar en liep door alsof het de gewoonste zak van de wereld was.
Bij de laatste vuurkorf waar we langskwamen, zaten twee mannen op stoeltjes erbij. Ace kwam even kennismaken en gelukkig waren dit hondenliefhebbers. Een van de twee was hem even lekker aan het kriebelen. Ace ging er knus tegenaan leunen. Na even kort met de mannen gesproken te hebben, keek ik Ace aan en zei "ga je weer mee?". Meteen kwam hij mee en aan hun lach merkte ik, dat de mannen dat wel konden waarderen.
Ja, Ace kun je in de gekste situaties goed meenemen. Ik heb weer genoten van mijn heerlijk sociale Belgje!