Hoe krijgen ze het voor elkaar...

Tja, wat is dit?

Een mand die onderste-boven ligt met een speeltje er bovenop. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Geen idee! Ace wil nog wel eens op zijn rug rollebollen in de mand, dus wellicht is hij met mand en al omgerold. Ik heb het niet gezien, maar trof het geheel aan zoals op de foto. Met een balletje erop als een toefje slagroom op de taart... Nou ja, zo lang ze dit niet met mijn bank uitvreten vind ik het best!

Hij is er klaar voor

Ace doet met heel veel plezier en overgave agility. Door zijn extreme fanatisme is hij niet altijd makkelijk te handelen, maar we maken vorderingen. Hij kan steeds beter voor me uitwerken. Het gaat best nog wel eens fout en dan staat hij zich gek te blaffen voor me, maar dat weet ik ook steeds beter op te lossen.
In maart stond ik voor de keuze om hem wel of niet in te schrijven voor de agility-wedstrijd tijdens de NVBH-clubmatch. Hij beheerste de paaltjes nog niet, dus dat was even dubben. Maar gezien zijn vorderingen op dat toestel, nam ik de gok en schreef hem in voor zijn eerste A-wedstrijd.
Helaas kreeg Ace een dipje en gingen de paaltjes ineens heel slecht. Hij had ze ooit een keer helemaal gedaan, maar ineens moesten we helemaal terug naar de trainingsset met de channel wires erop. De A-wedstrijd in Deurne ging heel goed, op de paaltjes na, daar liep hij gewoon straal langs. Maar dat had ik ingecalculeerd, dus ik was ondanks dat tevreden.

Maar goed, die dip op de paaltjes bleek aardig diep te zitten. Ace kan soms helemaal afhaken als hij iets moet doen, waarvan hij denkt dat hij het niet kan. En dat gebeurde nu. Hij deed niet eens meer moeite om de insteek op te zoeken.
Omdat je met 1x/week een paar keer paaltjes niet opschiet, kocht ik een set simpele blauwe prikpaaltjes. Van die dingen om een stroomdraad om een wei te spannen.
Ik begon elke dag te oefenen. Eerst probeerde ik de 2x2 methode, maar dat sloeg duidelijk niet aan. Toen ging ik over tot het neerzetten van 6 paaltjes. Door ze wat scheef in te steken, werd het een vrij simpel straatje. Dat sloeg wel aan en Ace ging het steeds beter doen en werd weer enthousiast. De paaltjes gingen steeds rechter op, maar hij bleef het goed doen. Toen werden het 8 paaltjes, 10 paaltjes en uiteindelijk 12 paaltjes. Ace had inmiddels de smaak weer te pakken, geloofde weer in zichzelf en vond het prachtig als ik hem weer de hemel in prees, omdat hij het zo leuk deed. Ik varieerde door op links en rechts mee te lopen, hem van links of rechts de insteek te laten opzoeken en ik kruiste ook achterlangs. Alles ging prima en hij werd steeds fanatieker.

Vorige week was er een benefiet-wedstrijd, waar ik Ace voor had ingeschreven. Weer een A-wedstrijd mét paaltjes. Ik had goede hoop, want sinds een week deed hij de paaltjes zonder enige hulp. Ook tijdens de wedstrijd liet hij zien dat hij de paaltjes goed begreep en ze goed beheerste. En bovendien liet hij blijken dat hij het leuk vond! Door een onduidelijkheid kwam het zo uit dat ik de Jumping van de A-klasse miste en dus mee mocht doen in de veel moeilijkere Jumping van de 2e graad. Tjonge-jonge, wat deed Ace dat goed! Hij deed de paaltjes op rechts, terwijl ik achter hem langs wisselde, liet zich supergoed sturen over en tussen sprongen door en was goed op weg om foutloos rond te komen, toen ik even de draad kwijt was. En dat is dodelijk bij Ace, want die gaat dan zelf wel door. Dus sprong hij een verkeerde sprong. De rest van het rondje ging prima, maar de disk was natuurlijk een feit. Toch was ik erg tevreden.

Afgelopen woensdag tijdens de training stond er een parcours, waarbij de honden over een sprong in volle vaart op de paaltjes af kwamen en die dan op rechts moesten nemen. Ace deed het foutloos. Daarna was er een parcours waarbij de honden de paaltjes op links moesten nemen, maar waarbij ze, ook weer in volle vaart, via een open insteek erin kwamen. Ace deed het weer foutloos, ondanks de grote snelheid waarmee hij de palen in knalde. Beide opzetjes deed hij twee keer en steeds foutloos. Dat gaf me de zekerheid: Ace is klaar voor de wedstrijden.

Volgende week is zijn eerste serieuze A-wedstrijd. Hij kan het, ik weet het. Nu moet ik zelf nog goed lopen en op tijd de aanwijzingen geven, dan zijn we een super-team!

Speurneus

Vandaag heb ik weer genoten van de speurprestaties van Dasha. Omdat ons speurveld gemaaid was en het gras er nog op lag, konden we daar niet speuren. Ernaast ligt een veld van Staatsbosbeheer en daar hebben we dus op gespeurd. Maar dat is vrij klein en we moesten er 4 honden op kwijt. Dus werden het kleine sporen. Omdat er niemand was om een verleidingsspoor uit te lopen besloten een clubgenoot en ik om onze sporen door elkaar te leggen. Beiden trainen we voor speurhond en daar hoort een verleidingsspoor bij. Dus liepen we beiden aan één kant van het veld naar achteren, makten daar een scherpe hoek (spits van 45 graden) en liepen schuin over het veld terug. Daar kruisten onze sporen. Vervolgens maakten we een bijna rechte hoek en liepen terug naar ons speurpaaltje. Dus kruisten onze sporen nogmaals.

Na een uur ging mijn clubgenoot als eerste het spoor uitwerken. Haar hond liep keurig en negeerde de verleiding. Dat was op zich al een prestatie, want de verleiding op zijn spoor was het spoor van zijn eigen bazin!

Vervolgens was ik met Dasha aan de beurt. Ook bij haar was het verleidingsspoor een spoor wat door mij gelegd was. Maar vervolgens was mijn clubgenoot met haar hond nogmaals over die verleiding heen gegaan en lag er dus een zeer vers spoor over van dezelfde persoon als die Dasha's spoor gelegd had! "Kan dit wel?" Vroeg mijn clubgenoot. "op zich moet het kunnen, de sporen verschillen flink in leeftijd en dus geur. Maar we zullen zien hoe het gaat." was mijn antwoord. Om het niet helemaal onmogelijk te maken was ik niet meegelopen met mijn clubgenoot op het stuk waar het kruiste met het spoor voor Dasha.

Dasha begon wat aarzelend, werd afgeleid door de vele (wild)sporen die er lagen. Maar geleidelijk kwam ze in haar ritme. de hoekjes werkte ze redelijk netjes, mar volledig zelfstandig uit. De eerste verleiding negeerde ze volledig! Knap hoor! De tweede keer dat ze de verleiding passeerde werd ze er wel door afgeleid, omdat de hoek tussen spoor en verleiding minimaal was. Maar ze liet blijken dat ze toch wel door had dat de verleiding anders rook. Na wat zoeken pakte ze toch het juiste spoor. ik was weer super trots op mijn meisje!

Natuurlijk deed ze ook dingen fout. Ze overliep wat voorwerpen, want ze had duidelijk weer zo'n dag dat ze geen interesse had in de voorwerpen. Ook ging ze ergens liggen waar geen voorwerp lag. Dat lag wat eerder. Ze had hem geroken en haar hersenen zeiden haar "voorwerp, je moet liggen". En dat deed ze dus zodra dat tot haar hersenen doordrong. Dat was dus een meter verder... Erg grappig en niet iets waar ik me druk om maak. Ik weet namelijk niet of Dasha ooit zover komt dat ze Speurhond 1 haalt, omdat ze te weinig zelfvertrouwen heeft om echt door te zetten. Als het echt moeilijk wordt met een 3 uur oud spoor, weet ik niet of ze dat aan kan. Maar we hebben samen lol en daar gaat het om.

Ruilen? Ja, graag!

"Ik vind jouw brokjes veel lekkerder"
"Oh? Nou, ik vind juist die van jou lekkerder"
"Zullen we dan ruilen?"
"Ja, lijkt me een prima idee"
En zo staat Timber dus te genieten van de seniorenbrokjes van Tessy en staat Tessy te smikkelen van het blaasgruisdieet van Timber.... Rare beesten die katten!

Timber moet natuurlijk niet teveel van het verkeerde voer hebben, omdat hij dan misschien weer last krijgt van blaasgruis. Maar af en toe een beetje is niet zo erg. Ik haal het voer van Tessy echter meestal weg, omdat hij toch al de neiging heeft te dik te worden.

Voor Tessy vraag ik me af wat het precies uitmaakt. In ieder geval is ze nogal stijfkoppig (wat heet... zéééér stijfkoppig!). Recent heeft ze bedacht dat ze haar eigen brokjes NIET meer wil en ze eet ze dan ook bijna niet meer. En dan kun je haar dus simpelweg dood-hongeren, want madam gaat echt niet om!
Nou was ze al vrij mager, dus als ze dan wat eet, ook al is het niet haar eigen voer, dan heb ik zoiets van: OK, doe dat dan maar. Ik heb ook nog wat andere brokjes die ze allebei 's avonds krijgen. Daar geef ik Tessy nu wat meer van. Die vindt ze wel lekker en ze is ondertussen wel wat aangekomen (ook door het eten van Timber's dieetvoer), dus het doet haar goed. Tja, ruim 17 jaar is een hele leeftijd. Ze was de laatste tijd zo knokig en broos... nu is ze weer wat steviger en dat is goed. Dan maar van elkaars eten snoepen en een beetje wat ander voer dan normaal...

Maar het blijven eigenwijze beesten, die katten...

Waar zou hij dát geleerd hebben ?!...

Ik heb twee Maine Coon katten: Tessy (ex-poes, 17 jaar) en Timber (ex-kater, 7 jaar). Timber is op een flat geboren en is bij mij ook nooit buiten geweest tot enkele weken geleden. Toen heb ik mijn tuintje kat-dicht gemaakt en nu mogen de katten af en toe naar buiten. Ondertussen is Timber een aantal keren in de tuin geweest en vindt dat erg leuk.
Maar in mijn ogen blijft het een binnenkat, die wat buiten mag lopen. Verder is hij nogal lui van aard, dus meer dan een beetje rondhangen in de tuin verwacht ik niet van hem.
Vandaag was ik wat aan het rommelen in de tuin, toen ik hem ineens een duik zag nemen. Dit werd gevolgd door hoog gepiep... Hij had een muis gevangen! En dat niet alleen! Zonder enige aarzeling beet hij het beestje dood en vrat hem op! En dat voor een kat die geen blikvoer en geen compleet vers vlees eet, maar alleen brokjes wil... Ik stond perplex!
Zou hij dan ergens in zijn luie huiskattenlijf nog een oer-katten-instinct hebben?

Ze kent écht alles nog!

In 2007 heb ik met Dasha G&G2-examen gedaan. Ze was er eigenlijk nog niet helemaal klaar voor, maar ik wilde een gokje wagen. Ze zou kort daarop een nestje krijgen en dan vind ik dat wel leuk staan in het rijtje credits. Ze haalde het niet, hetgeen niet echt een verrassing was. Het was immers een gokje en Dasha kan heel slecht tegen examen- of wedstrijd-druk. In datzelfde jaar ben ik ook gestopt met wedstrijden, omdat ze er als een geslagen hond bij liep. Daar werd niemand blij van dus, stoppen was de enige juiste optie. Ik heb nog wel korte tijd doorgetraind, omdat ze dat wel leuk vond (vooral de worst dan...). Maar toen veranderde de groepsindeling bij de hondenschool waar ik toen liep. Het toch al kleine veldje werd nog drukker en het werd voor Dasha te chaotisch. Dat trok ze niet, dus ben ik helemaal met G&G gestopt en heb haar volledig op het speuren gezet. Haar G&G-startlicentie heb ik niet verlengd.

Recent wilde een collega-trainster een lesje met mij meelopen en omdat ze geen hond had, mocht ze Dasha lenen. Dasha vond het geweldig, scoorde lekker worst en deed het prima. Toen de terug-plaats kwam zei ik tegen mijn collega-trainster: "ze heeft het in geen 3 jaar gedaan, dus ik weet niet of ze het nog weet". Nou, ze wist het dus prima! Zonder enige aarzeling voerde ze de oefening volledig correct uit. Uit nieuwsgierigheid liet ik haar nog wat dingen doen en dat ging allemaal vlekkeloos: hoog-apport, metaal-apport, volgen met zit, volgen met af. Ongelofelijk!

Gisteren en vandaag heb ik het nog even verder getest. Dasha kent dus écht alle oefeningen van de G&G2 nog op precies hetzelfde niveau als destijds ten tijde van haar examen. Afstands-appèl ging ze toen teveel naar voren en dat doet ze nog steeds. Afstoppen deed ze toen bijna niet en dat doet ze nu wel. Ze is dus zelfs beter dan toen! Drie jaar écht stilgelegd, een nestje tussendoor gekregen en allerlei andere dingen meegemaakt, maar mijn prutsmutsje weet het allemaal nog precies! Onwaarschijnlijk! Ik sta echt versteld!

Tja, en nu ben ik dus aan het twijfelen... Dasha is ondertussen wel veel makkelijker naar mensen geworden. Het is en blijft een stresskipje, maar misschien zou ze met een beetje extra training alsnog dat G&G2 kunnen halen.... Maar dan moet ze weer examen doen en dan blokkeert ze weer... Maar misschien is dat nu ook minder dan toen...
Ik twijfel. Ik ga eerst maar weer eens wat met haar trainen. Ik wil graag dat diplomaatje, Dasha wil alleen maar worst. Maar ze geniet ook van de aandacht, dus wellicht wil ze daar ook voor werken?
Ik weet het niet. Eerst maar eens kijken of ze met minder voer het nog steeds leuk blijft vinden. En dan zien we wel weer.
Maar ze blijft me verbazen, mijn slimme meisje!

Kapotte mand

Ik heb wat schuimrubber manden in huis staan. Die zijn erg in trek bij de honden (hoewel ze er nu met dit warme weer wat minder in liggen). Tot nu toe heeft nog geen hond er zijn tanden in gezet om ze te slopen. Dat valt dik mee! Maar dat wil niet zeggen dat ze heel blijven. De honden vinden het namelijk heerlijk om lekker te rollebollen in die manden en er op de meest vreemde manieren in of half in te liggen. Tja, en dan komt er een moment dat zo'n mand het niet meer trekt en overlijdt.

Bij een van de manden is de bodem helemaal los gekomen. Ik duw hem dan weer terug, maar eigenlijk is het ding zodanig versleten, dat hij weg moet. Ik ben nog even met mezelf in discussie. Ik kan een neiuwe kopen, die dan over enige tijd weer overlijdt. Ik kan ook de blauwe plastic manden, die nu in opslag in de schuur staan, in ere herstellen. Kleedje erin, klaar. Maar die vinden ze wellicht minder leuk en die schop je ook niet zo makkelijk even aan de kant... Ik weet het nog niet. Ik stop de bodem van de kapotte mand nu maar steeds even terug, dan heb ik nog even bedenktijd wat ik ga doen...